Θα Σκίσω Τον Ουρανό
''Θα σκίσω τον ουρανό σε σελίδες
να σου σκεπάσω τον πόνο''..
να σου σκεπάσω τον πόνο''..
Νικηφόρος Βρεττάκος
Σ'
όλους τους στίχους του βάζει θεμέλιο την αγάπη, την ειρήνη και την
πίστη του στον άνθρωπο. Παρ' όλο που οι άνθρωποι και οι συμπεριφορές
τους κομματιάζουν συνεχώς το όνειρό του για πανανθρώπινη ειρήνη, για
ανιδιοτελή αγάπη αυτός πάντα εξωτερικεύει σε όλα του τα ποιήματα την
ανάγκη για επικοινωνία με τον άνθρωπο.
Στα έργα της νεανικής του περιόδου η θλίψη και η απογοήτευση τον διακατέχουν όταν συνεχώς διαπιστώνει ότι δεν βρίσκει τους στόχους του στην προσπάθεια του να διασκορπίσει αγάπη και ειρήνη στους ανθρώπους.
Στην περίοδο της ωριμότητας βλέπουμε να εναλλάσσονται η ελπίδα με την απογοήτευση. Όσο περισσότερο λαχταρά την αγάπη και την επικοινωνία με τους ανθρώπους τόσο περισσότερο τραυματίζεται και πονά. Όλα αυτά τα συναισθήματα τα βιώνει όχι μόνο από προσωπικές καταστάσεις αλλά και από τα πολιτικά γεγονότα στα οποία συμμετέχει ενεργά. Κι αυτό το κάνει γιατί πιστεύει ότι ο ποιητής έχει μια αποστολή στον κόσμο μας. Μια αποστολή δύσκολη αλλά αναγκαία. Να σταθεί δίπλα στον καθένα γιατί ''Σε αυτόν βλέπει όλο το σύμπαν''.
Γράφοντας λοιπόν ποίηση ο Νικηφόρος Βρεττάκος υπάρχει, ζει, αναπνέει. Η ποιητική φλέβα που διαθέτει σε συνδυασμό με την εμπειρία διαφόρων ποιητικών σχολών από τις παραδοσιακές ως τις πιο σύγχρονες (πριν και μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο) συνέβαλαν στη δημιουργία μιας δικής του γλώσσας και ύφους που δε συγκρίνονται με καμιά άλλη.
Μοντέρνος όχι όμως υπερρεαλιστής μας δίνει ποιήματα πανέμορφα. Πολύ συναισθηματικός, λάτρης της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ισότητας, της φύσης, νιώθει ότι αδυνατεί να διατυπώσει τον πλούτο του κόσμου με λέξεις τις οποίες θεωρεί ανεπαρκείς. Αυτό που τον βασανίζει είναι (κατά τη γνώμη του) το ατελές των έργων του. Το ανολοκλήρωτο τον κυνηγά, όμως δεν μπορεί να αποφύγει να γράφει στίχους.
Η ποίηση για τον Βρεττάκο είναι έργο χειρών. Δε νιώθει μέσα του καμιά ματαιοδοξία, καμιά φιλοδοξία. Κατέκτησε δύο φορές το Κρατικό βραβείο ποίησης, εξέδωσε πάνω από δεκαπέντε ποιητικές συλλογές, καθώς και αρκετά πεζά έργα.
Σε όλη του την πορεία στα έργα του διακρίνουμε το βαθύτατο ανθρωπισμό, την ευαισθησία αλλά και την αγανάκτησή του στην αδικία.
Η βαθύτατη αγάπη του για τον τόπο καταγωγής του χαρακτηρίζει επίσης τα έργα του αποτελώντας γι' αυτόν ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Γι' αυτό το 1980 χτίζει ένα μικρό σπίτι στις Κροκεές, πάνω στα χαλάσματα του πατρικού του. Εκεί αφήνει και την τελευταία του πνοή στις 4 Αυγούστου του 1991.
Τιμήθηκε με το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1940, 1965, 1982), το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1974), το βραβείο Knocken και το βραβείο της Εταιρίας Σικελικών Γραμμάτων και Τεχνών (1980), το Αριστείο Γραμμάτων από την Ακαδημία Αθηνών (1982), το βραβείο του τιμίου Σταυρού του Αποστόλου Ευαγγελιστού Μάρκου από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής (1984), το μετάλλιο Χρυσός Πήγασος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (1989), καθώς και με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας έγινε μέλος το 1989.Tο Υπουργείο Πολιτισμού κα Τουρισμού ανακήρυξε το έτος 2012 ''έτος Νικηφόρου Βρεττάκου'' με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννησή του.
Στα έργα της νεανικής του περιόδου η θλίψη και η απογοήτευση τον διακατέχουν όταν συνεχώς διαπιστώνει ότι δεν βρίσκει τους στόχους του στην προσπάθεια του να διασκορπίσει αγάπη και ειρήνη στους ανθρώπους.
Στην περίοδο της ωριμότητας βλέπουμε να εναλλάσσονται η ελπίδα με την απογοήτευση. Όσο περισσότερο λαχταρά την αγάπη και την επικοινωνία με τους ανθρώπους τόσο περισσότερο τραυματίζεται και πονά. Όλα αυτά τα συναισθήματα τα βιώνει όχι μόνο από προσωπικές καταστάσεις αλλά και από τα πολιτικά γεγονότα στα οποία συμμετέχει ενεργά. Κι αυτό το κάνει γιατί πιστεύει ότι ο ποιητής έχει μια αποστολή στον κόσμο μας. Μια αποστολή δύσκολη αλλά αναγκαία. Να σταθεί δίπλα στον καθένα γιατί ''Σε αυτόν βλέπει όλο το σύμπαν''.
Γράφοντας λοιπόν ποίηση ο Νικηφόρος Βρεττάκος υπάρχει, ζει, αναπνέει. Η ποιητική φλέβα που διαθέτει σε συνδυασμό με την εμπειρία διαφόρων ποιητικών σχολών από τις παραδοσιακές ως τις πιο σύγχρονες (πριν και μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο) συνέβαλαν στη δημιουργία μιας δικής του γλώσσας και ύφους που δε συγκρίνονται με καμιά άλλη.
Μοντέρνος όχι όμως υπερρεαλιστής μας δίνει ποιήματα πανέμορφα. Πολύ συναισθηματικός, λάτρης της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ισότητας, της φύσης, νιώθει ότι αδυνατεί να διατυπώσει τον πλούτο του κόσμου με λέξεις τις οποίες θεωρεί ανεπαρκείς. Αυτό που τον βασανίζει είναι (κατά τη γνώμη του) το ατελές των έργων του. Το ανολοκλήρωτο τον κυνηγά, όμως δεν μπορεί να αποφύγει να γράφει στίχους.
Η ποίηση για τον Βρεττάκο είναι έργο χειρών. Δε νιώθει μέσα του καμιά ματαιοδοξία, καμιά φιλοδοξία. Κατέκτησε δύο φορές το Κρατικό βραβείο ποίησης, εξέδωσε πάνω από δεκαπέντε ποιητικές συλλογές, καθώς και αρκετά πεζά έργα.
Σε όλη του την πορεία στα έργα του διακρίνουμε το βαθύτατο ανθρωπισμό, την ευαισθησία αλλά και την αγανάκτησή του στην αδικία.
Η βαθύτατη αγάπη του για τον τόπο καταγωγής του χαρακτηρίζει επίσης τα έργα του αποτελώντας γι' αυτόν ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Γι' αυτό το 1980 χτίζει ένα μικρό σπίτι στις Κροκεές, πάνω στα χαλάσματα του πατρικού του. Εκεί αφήνει και την τελευταία του πνοή στις 4 Αυγούστου του 1991.
Τιμήθηκε με το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1940, 1965, 1982), το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1974), το βραβείο Knocken και το βραβείο της Εταιρίας Σικελικών Γραμμάτων και Τεχνών (1980), το Αριστείο Γραμμάτων από την Ακαδημία Αθηνών (1982), το βραβείο του τιμίου Σταυρού του Αποστόλου Ευαγγελιστού Μάρκου από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής (1984), το μετάλλιο Χρυσός Πήγασος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (1989), καθώς και με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας έγινε μέλος το 1989.Tο Υπουργείο Πολιτισμού κα Τουρισμού ανακήρυξε το έτος 2012 ''έτος Νικηφόρου Βρεττάκου'' με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννησή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου