ΒΡΟΧΗ & ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Βροχή

Το μουντόχρωμα του ουρανού 

ταιριάζει στην ψυχή μου

σα βρέχει…

Πλέρια γεμίζουνε τα μάτια μου

σταγόνες θάλασσα

σα βρέχει…

Και λούζονται τα μαλλιά μου 

μ’ ανάσες σου ζεστές

σα βρέχει…

Έλα και σφίξε μου το χέρι 

και δώσε μου πνοή

σα βρέχει…

Έλα και άγγιξε 

τις σφαλισμένες πόρτες 

της καρδιάς μου

σα βρέχει…

Έλα και σβήσε μου τη δίψα 

με μια σου λέξη

σα βρέχει…
Έλα και πες μου σ’ αγαπώ

σαν να’ ναι η τελευταία φορά

που βλέπουμε βροχή…

και άσε ν’ ανθίσει για πάντα

το ουράνιο τόξο στα μάτια των παιδιών

Και γω ας μην υπάρχω πια…

Φτάνει που έζησα για μια στιγμή

 μες απ’ τα μάτια σου

σαν γυάλισαν οι δρόμοι απ’ τη βροχή

Σάββατο, 4 Δεκεμβρίου 2010

Πανσέληνος

Φως στην ενδοχώρα της ψυχής αχνοφέγγει…

Είναι οι φλόγες των κεριών που τρεμοσβήνουν;

Είναι η αιωνιότητα των στιγμών ανάμεσα σε γη και φεγγάρι;

Είναι το χάδι της πανσέληνου που σβήνει

μέσα στην ανάσα των αισθήσεων;

Είναι μια μαγική μελωδία γεννημένη

από τη λάμψη των ματιών σου;

Είναι ένα ταξίδι σε θάλασσα γαληνεμένη

πέρα από τα σύνορα των ονείρων;

Είναι η ψυχή που αφήνεται να αιωρείται

ανάμεσα σε ανεκπλήρωτες επιθυμίες;

Είναι οι δρόμοι που δεν περπατήθηκαν

και οι στιγμές που έσβησαν από κόκκινη βροχή;

Είναι ένα  χάδι σ’ αυτά που δεν έζησες, μα τόσο ποθούσες

Τα αφουγκράζεσαι, τα αγγίζεις, τα βουτάς στην καρδιά σου

και αφήνεσαι στο μεθύσι των συναισθημάτων

Ακουμπώ ένα χάδι σε όσα δεν έζησα

Σε όσα δεν ένιωσα

Σε όσα δεν είπα

Μοναδικό σημείο αναφοράς , κοινό για τους δυο  μας , η πανσέληνος

Μου λες την κοιτώ και σε βλέπω.

Σου λέω την κοιτώ και σε βλέπω.

Και έτσι κοιταζόμαστε στα μάτια ψυχή μου,

κι ας είσαι τόσο μακριά…

Δημιουργός: MIPS