τα άγρυπνα τα βράδια της φυγής

τα άγρυπνα τα βράδια της φυγής

τα άγρυπνα τα βράδια της φυγής
σε σκέψεις που ατέρμονα γυρίζουν
στο κέντρο μιάς ακένωτης πληγής
θηλιά τα αδιέξοδα με πνίγουν

δωμάτιο με αέρα λιγοστό
σε δόσεις το οξυγόνο ,τελειωμένο
μια ασφυξία κι ένα ατελείωτο κενό
ισόποσα στο χρόνο μοιρασμένο

η σφήγκα μες τα μάτια μου στοιχειώνει
η λύση μια απέραντη σιωπή
το βράδυ ,το πρωί δεν ξημερώνει
στο μόνιτορ ευθεία η γραμμή

κι εγώ μες της αγρύπνιας τον αέρα
ασθμαίνοντας ζωή απ τη μορφή σου
αυγή παίρνω το πλήρωμα της μέρας
τη νύχτα να χαθώ στη φυλακή σου

στα άλυτα γυρεύοντας μια λύση
το ίσον παραμένει μια απορία
στο που το εκκρεμές θα σταματήσει
να δώσει το μυαλό μια πορεία

οι δείχτες της καρδιάς ναυαγισμένοι
επάνω ακριβώς στη θύμησή σου
οι χτύποι της σε κύματα ριγμένοι
παλεύουν για να βγούνε στο νησί σου