Σύντροφε,
αν δεν επιβιώσω έως την άνοιξη,
αν το ποτάμι που ως τα τώρα μ' έθρεφε,
στερέψει,
μη λησμονείς το χώμα μου
Σε παλάμες από πλατανόφυλλα
η μοίρα μου ορισμένη
κι αρρώστιας στίγματα την πελεκούν
Τ' αγρίμια που μεγάλωσα
ανήλικα είν' ακόμα στη καρδιά
και θα γυρέψουν να σωθούν,
μία φωλιά από άργιλο και σίδερο
τους πρέπει
Να μου φροντίσεις ως επιθυμώ
τον χαραγμένο μου κορμό
ταξίδι να τον κάνεις
δωσ' του αλμύρα για να πιεί
και για κουμάντο δέσε του
ένα μαύρο μαντήλι
κι άσε τον στη θάλασσα την κόκκινη
για να με μνημονεύει
Πρόσεξε φίλε μου ακριβέ
μη τύχει κι αταξίδευτο κουφάρι
με καρφώσεις,
μη τύχει να σημαδευτώ
από πανούργους κυνηγούς
με χρώματα παραλλαγής
που ξεγελάνε τους απλούς
και τους εντουφεκίζουν
Στο όνομα της λευτεριάς
που η γλώσσα μας γεννάει
απ' του ωκεανού τα πέρατα
θα εγερθούνε θεριστές
λαοί
μικροί, μεγάλοι
και θα στραφούν στο άδικο
να το δολοφονήσουν
Και τότε δες
τις στολές των κυνηγών δες,
στα χειμαδιά όπου κρυφτούν
ματωβαμμένες θα τις βρουν
οι σκώροι που ταΐζουν..
L.N.E
Διακονώ
βαρβιτουρικών τέλη
Μαστιγώνω
μετοχικά ανευρύσματα
Ιερουργώ
στο έλεος των δαιμόνων
και σε καλώ δήμιε
Έλα
Βημάτισε ανενόχλητος
Δαίδαλους θα προσλάβω
εις την θυσία να ταχθούν
ονόματος θηρίου
Υπο-κριτικών παρευρισκομένων
θα τελεστεί οσονούπω
καθάρσεως
θεία λειτουργία..
βαρβιτουρικών τέλη
Μαστιγώνω
μετοχικά ανευρύσματα
Ιερουργώ
στο έλεος των δαιμόνων
και σε καλώ δήμιε
Έλα
Βημάτισε ανενόχλητος
Δαίδαλους θα προσλάβω
εις την θυσία να ταχθούν
ονόματος θηρίου
Υπο-κριτικών παρευρισκομένων
θα τελεστεί οσονούπω
καθάρσεως
θεία λειτουργία..
L.N.E
Και το καρφί,
στραβό
και το μαδέρι,
κοίλο
κι ο λόφος,
πυραμίδα μου
Αιμορραγούσες λέξεις
στη γη κείτονται
Τραυματιοφορέας είμαι
Πώς να εγκαταλείψω;
L.N.E
Πάω..
να σταματήσω το Βοριά
να καθυστερήσω τα σύννεφα
να στήσω οδοφράγματα με όνειρα
να πιω δυο σταγόνες μέλι
-η μία στην υγειά σου θα 'ναι-
και το ξημέρωμα
αν τύχει να με δεις
κέντησε μια βελονιά στο σώμα μου
μονόγραμμα
το αρχικό μου γράμμα
κι ας μη με λένε ελπίδα..
L.N.E
Δυο, τρεις λέξεις άφησέ μου
να σκεπάσω τα όνειρα
να γδύσω τις σκέψεις
να ιδρώσει ο κόμπος
να λυθώ..
L.N.E
Λόγια και φιλιά κρυμμένα
Μια για μένα δυο για σένα
Τρεις για τ' όνειρο που βγαίνει
Και γιορτάζει ό,τι σωπαίνει
Κείνο που σωπαίνει χρόνια
Να γλυκολαλεί στα κλώνια
Μ' αγκαλιές και χάδια μύρια
Στ' ουρανού τα παραθύρια
Φως μου της ψυχής πορφύρα
Δε μας μύρανε η μοίρα
Τι ήμουν δέντρο φυτεμένο
Σ'ένα τόπο ερημωμένο
Και χαμογελούν οι μέρες
Στου ονείρου τους αιθέρες
Η αγάπη έχει υφάνει ολομέταξο στεφάνι
Και στα χείλη έχει περάσει κατακόκκινο κεράσι
Φως μου της ψυχής πορφύρα
Τώρα άλλαξε η μοίρα
Μ'αγκαλιές και χάδια μύρια
Στ'ουρανού τα παραθύρια
Στίχοι: Γιάννης Γιαβάρας
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Φωνή: Φωτεινή Δάρρα
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Φωνή: Φωτεινή Δάρρα
Παραμιλούσε όλη νύχτα
Πάψε του έλεγα, σώπαινε
Πάψε του έλεγα, σώπαινε
μην απαντάς στα όνειρα
σώπαινε, σώπαινε..
Στα τρανεμένα λόγια του
κεντρί και πόνο άφηνε..
L.N.E
Ερμαφρόδιτο ον που πλησιάζεις,
άκου
Δεν αποτάσσομαι
δεν προσκυνώ
Σκορπίζω αλκοολούχες λέξεις
αναμένοντας τον τρελό μου
να 'ρθει άξαφνα,
ν' ανατινάξει τον κόσμο..
ΥΓ: Άπορε νου,
ακόμα δεν έπαψες
εύφλεκτες πατέντες να σκαρώνεις..
L.N.E
Οι ίδιες πόρνες έρχονται
Εργάζονται νυχθημερόν
δίχως σχόλες κι αργίες
Οι ίδιες πόρνες επισκέπτονται τον οίκο σου
Μια στέγη μπουρδέλο έχεις
Ακόμα και οι νεοσύλλεκτες μνήμες
επαγγελματίες είναι
Το τομάρι του λόγου μου
τσίτι γδαρμένο τον τοίχο σου φοδράρει
Συμμετέχω
στο κολαστήριο των επιφωνημάτων
καθώς εσύ
προδομένη μου επανάσταση,
με επιταγές εκ-πληρώνεις
κάποια φιλόξενη ματαιοδοξία..
L.N.E
Ο πρίγκιπας του παραμυθιού
δεν είναι ιδανικός
ως δανεικός έρχεται
και επιστρέφει στη βιβλιοθήκη
μόνος
έχοντας σβήσει
το αποτύπωμα
που θα τον έστεφε
ήρωα
στα μάτια μας..
L.N.E
Ας λήξουν
ας λήξουν τώρα
οι ερμηνείες όλες
τώρα ας λήξουν
ας λήξουν τώρα
οι δυνάστες του στείρου λόγου
τώρα ας λήξουν
ας καταλήξουν
οι στεριανοί
οι ασυνήθιστοι εις τα θαλάσσια ταξίδια
του ουρανού
οι συγκροτημένοι νόες
που γεννούν σκουριασμένα μέλλοντα
τώρα ας καταλήξουν
τα ηλεκτρόδια εκπομπής των ειωθότων
οι χαμηλοί τόνοι και τα προφίλ
των φιδιών της κοινωνίας της γης
τώρα ας καταλήξουν
τώρα ας λήξουν τα θεσπισμένα
όλα τα θεσπισμένα διατάγματα
τα ψηφίσματα και οι νομοθετικές πράξεις
η ψεύτικη συγκίνηση
τα περιτοιχίσματα και οι περίβολοι
που κρύβουν τον ουρανό
τώρα ας έρθει ο ουρανός
και ας κρεμάσει
τους χαμηλούς τόνους και τα προφίλ
των φιδιών της κοινωνίας της γης
τις παρθένες
που φυλάγουν την ευτυχία της ηδονής μέχρι
να βρουν να την πουλήσουν
στην υψηλότερη δυνατή τιμή
ας τις εμφιαλώσουν οι αλήτες του Θεού στη γη
μέχρι να λήξει η σπέκουλα,
τα κέρδη, οι απολαβές, οι αμοιβές,
οι μισθοί και οι αποζημιώσεις
οι εκμισθωτές επιπλωμένων δωματίων
ας λήξουν τώρα
τώρα ας ανθίσουν
τα πάθη, τα έντονα συναισθήματα
οι μανίες, οι έντονες ροπές
οι εκρήξεις οργής, τα ξεσπάσματα θυμού, η θέρμη
οι δραματικές αναπαραστάσεις των παθών
τώρα ας ανθίσουν
οι λύκοι της στέπας τώρα ας κατασπαράξουν
αστούς, μικροαστούς, μεγαλοαστούς,
τώρα να λήξουν
οι έρευνες που μπολιάζουν τα ειωθότα
τώρα ας δείξουν οι δορυφόροι
τους καρτερικούς πεζόδρομους του ουρανού
τους αλήτες του Θεού ας δείξουν
τώρα ας τους δείξουν
τώρα να λήξουν
οι απαθείς, οι ψυχροί, οι αδιάφοροι
οι άνευ πάθους, οι παθητικοί, οι αδρανείς
οι ουδέτεροι, οι μη αντιδρώντες
οι διπλωμάτες
που συγκλίνουν κάτω από το βλέμμα του Θεού
κάτω από το βλέμμα των αλητών του Θεού
τώρα ας καταλήξουν
τώρα ας λήξουν
οι στέγες των λιπαρών κάφρων
τα λιπαρά τσουτσέκια που διανύουν ανενόχλητα
την άσφαλτο του κέρδους
το κέρδος ας λήξει.
Το χάσμα,
μέσα εκεί που λάμπει η υπεραξία της καρδιάς
ας λάμψει για όλους τις σπέκουλες
της κοινωνίας της γης
και ύστερα ας λήξουν καθώς και ο άνθρωπος
που παίρνει χρώμα ζωντανό λίγο προτού πεθάνει
έτσι και οι αστοί, μικροαστοί, μεγαλοαστοί
τα γραφεία των υπουργών
ας λήξουν τώρα
και ας συσσωρευτούν υπό του ανέμου
οι κομψοί αθεϊστές
οι αλήτες του Θεού
που γέννησε ο Θεός
που αγαπούν και αγνοούν το πέρασμα του κοπαδιού
και τους γύπες που το καθοδηγούν
μες το τεράστιο μαντρί του παγκόσμιου χωριού
για να το αρμέξουν, να το μπολιάσουν να μεγαλώσει
να το βιάσουν ξανά και να του καταστρέψουν
την ψυχή.
Τώρα ας ανθίσουν
οι φίλοι μου που συγκινούνται άνευ λόγου,
τα αγόρια που ερωτεύονται όλα τα κορίτσια
τα κορίτσια που ερωτεύονται όλα τα αγόρια
οι νευρικοί και οι εύθικτοι, οι ευερέθιστοι,
οι κομψοί εξυβριστές
τώρα ξανά ας ανθίσουν
όσοι υποψιάστηκαν πως πάντα είχαν συντρόφους
σε κάθε σάπια εποχή του παρελθόντος
πως πάντα θα έχουν συντρόφους
σε κάθε σάπια εποχή του μέλλοντος
να βγω κι εγώ στο φως
που τόσα χρόνια μόνος περιμένω να δω τον πατέρα μου
και να του πω κι εγώ, να συνεχίσω,
ας λήξουν όλα τα ποιήματα
που πίστεψαν στον εαυτό τους περισσότερο από τη ζωή
οι Ακαδημίες των ληγμένων ψυχών
που τα βραβεύουν καθώς πιστεύουν
πως οι μικροί καρτέσιοι έχουν κάτι να δώσουν
από τις μικρές οπτασίες εδώ χάμου κι εκεί χάμου
που χαμουρεύονται
ας λήξουν
ας ανθίσουν τα νεύρα του ανθρώπου
οι νότες οι μινόρες ας γίνουν μηνόρροια
οι μη όροι της ψυχής που αγαπάει ex nihilo
ας γίνουν όρια
δάκρυα χαράς στη δημόσια ζωή
φάκες στους μπολιαστές, ερευνητές, ποντίκια
ας λήξουν οι πονηροί Πατέρες
οι εργατοπατέρες
οι μέλλοντες υπουργοί
οι εκπρόσωποι ας καταλήξουν
οι εργασιομανείς,
οι ατάλαντοι τελειομανείς του τίποτα
και της ανούσιας έρευνας
που αξίζει λιγότερο από την επιχορήγησή της
της θέσης που εξασφαλίζει ασφάλεια και σταθερότητα
ας λήξουν
και ας ανθίσουν τα παλικάρια
που ψήνονται όλη μέρα
και όλη νύχτα πετούν τον κόπο τους
και δε νοιάζονται για αποταμιεύσεις
και ξαναψήνονται την άλλη μέρα
και διατηρούνται νέοι μόνο για ν' αγαπούν
και να δίνουν τον κόπο τους
σ' ένα ζεϊμπέκικο
η Λίλια για πάντα
που πέταξε στα σκουπίδια τα λεφτά
ενώ ήταν φτωχή και ορφανή
μόνο γιατί την προσέβαλαν άδικα
η Λίλια για πάντα ας ανθεί
η Λίλια
η μόνη του κόσμου ελπίδα
ας λήξουν τώρα
οι ερμηνείες όλες
τώρα ας λήξουν
ας λήξουν τώρα
οι δυνάστες του στείρου λόγου
τώρα ας λήξουν
ας καταλήξουν
οι στεριανοί
οι ασυνήθιστοι εις τα θαλάσσια ταξίδια
του ουρανού
οι συγκροτημένοι νόες
που γεννούν σκουριασμένα μέλλοντα
τώρα ας καταλήξουν
τα ηλεκτρόδια εκπομπής των ειωθότων
οι χαμηλοί τόνοι και τα προφίλ
των φιδιών της κοινωνίας της γης
τώρα ας καταλήξουν
τώρα ας λήξουν τα θεσπισμένα
όλα τα θεσπισμένα διατάγματα
τα ψηφίσματα και οι νομοθετικές πράξεις
η ψεύτικη συγκίνηση
τα περιτοιχίσματα και οι περίβολοι
που κρύβουν τον ουρανό
τώρα ας έρθει ο ουρανός
και ας κρεμάσει
τους χαμηλούς τόνους και τα προφίλ
των φιδιών της κοινωνίας της γης
τις παρθένες
που φυλάγουν την ευτυχία της ηδονής μέχρι
να βρουν να την πουλήσουν
στην υψηλότερη δυνατή τιμή
ας τις εμφιαλώσουν οι αλήτες του Θεού στη γη
μέχρι να λήξει η σπέκουλα,
τα κέρδη, οι απολαβές, οι αμοιβές,
οι μισθοί και οι αποζημιώσεις
οι εκμισθωτές επιπλωμένων δωματίων
ας λήξουν τώρα
τώρα ας ανθίσουν
τα πάθη, τα έντονα συναισθήματα
οι μανίες, οι έντονες ροπές
οι εκρήξεις οργής, τα ξεσπάσματα θυμού, η θέρμη
οι δραματικές αναπαραστάσεις των παθών
τώρα ας ανθίσουν
οι λύκοι της στέπας τώρα ας κατασπαράξουν
αστούς, μικροαστούς, μεγαλοαστούς,
τώρα να λήξουν
οι έρευνες που μπολιάζουν τα ειωθότα
τώρα ας δείξουν οι δορυφόροι
τους καρτερικούς πεζόδρομους του ουρανού
τους αλήτες του Θεού ας δείξουν
τώρα ας τους δείξουν
τώρα να λήξουν
οι απαθείς, οι ψυχροί, οι αδιάφοροι
οι άνευ πάθους, οι παθητικοί, οι αδρανείς
οι ουδέτεροι, οι μη αντιδρώντες
οι διπλωμάτες
που συγκλίνουν κάτω από το βλέμμα του Θεού
κάτω από το βλέμμα των αλητών του Θεού
τώρα ας καταλήξουν
τώρα ας λήξουν
οι στέγες των λιπαρών κάφρων
τα λιπαρά τσουτσέκια που διανύουν ανενόχλητα
την άσφαλτο του κέρδους
το κέρδος ας λήξει.
Το χάσμα,
μέσα εκεί που λάμπει η υπεραξία της καρδιάς
ας λάμψει για όλους τις σπέκουλες
της κοινωνίας της γης
και ύστερα ας λήξουν καθώς και ο άνθρωπος
που παίρνει χρώμα ζωντανό λίγο προτού πεθάνει
έτσι και οι αστοί, μικροαστοί, μεγαλοαστοί
τα γραφεία των υπουργών
ας λήξουν τώρα
και ας συσσωρευτούν υπό του ανέμου
οι κομψοί αθεϊστές
οι αλήτες του Θεού
που γέννησε ο Θεός
που αγαπούν και αγνοούν το πέρασμα του κοπαδιού
και τους γύπες που το καθοδηγούν
μες το τεράστιο μαντρί του παγκόσμιου χωριού
για να το αρμέξουν, να το μπολιάσουν να μεγαλώσει
να το βιάσουν ξανά και να του καταστρέψουν
την ψυχή.
Τώρα ας ανθίσουν
οι φίλοι μου που συγκινούνται άνευ λόγου,
τα αγόρια που ερωτεύονται όλα τα κορίτσια
τα κορίτσια που ερωτεύονται όλα τα αγόρια
οι νευρικοί και οι εύθικτοι, οι ευερέθιστοι,
οι κομψοί εξυβριστές
τώρα ξανά ας ανθίσουν
όσοι υποψιάστηκαν πως πάντα είχαν συντρόφους
σε κάθε σάπια εποχή του παρελθόντος
πως πάντα θα έχουν συντρόφους
σε κάθε σάπια εποχή του μέλλοντος
να βγω κι εγώ στο φως
που τόσα χρόνια μόνος περιμένω να δω τον πατέρα μου
και να του πω κι εγώ, να συνεχίσω,
ας λήξουν όλα τα ποιήματα
που πίστεψαν στον εαυτό τους περισσότερο από τη ζωή
οι Ακαδημίες των ληγμένων ψυχών
που τα βραβεύουν καθώς πιστεύουν
πως οι μικροί καρτέσιοι έχουν κάτι να δώσουν
από τις μικρές οπτασίες εδώ χάμου κι εκεί χάμου
που χαμουρεύονται
ας λήξουν
ας ανθίσουν τα νεύρα του ανθρώπου
οι νότες οι μινόρες ας γίνουν μηνόρροια
οι μη όροι της ψυχής που αγαπάει ex nihilo
ας γίνουν όρια
δάκρυα χαράς στη δημόσια ζωή
φάκες στους μπολιαστές, ερευνητές, ποντίκια
ας λήξουν οι πονηροί Πατέρες
οι εργατοπατέρες
οι μέλλοντες υπουργοί
οι εκπρόσωποι ας καταλήξουν
οι εργασιομανείς,
οι ατάλαντοι τελειομανείς του τίποτα
και της ανούσιας έρευνας
που αξίζει λιγότερο από την επιχορήγησή της
της θέσης που εξασφαλίζει ασφάλεια και σταθερότητα
ας λήξουν
και ας ανθίσουν τα παλικάρια
που ψήνονται όλη μέρα
και όλη νύχτα πετούν τον κόπο τους
και δε νοιάζονται για αποταμιεύσεις
και ξαναψήνονται την άλλη μέρα
και διατηρούνται νέοι μόνο για ν' αγαπούν
και να δίνουν τον κόπο τους
σ' ένα ζεϊμπέκικο
η Λίλια για πάντα
που πέταξε στα σκουπίδια τα λεφτά
ενώ ήταν φτωχή και ορφανή
μόνο γιατί την προσέβαλαν άδικα
η Λίλια για πάντα ας ανθεί
η Λίλια
η μόνη του κόσμου ελπίδα
Μανόλης Πολέντας
Κεντώ αιώρα τα
δίχτυα σου
Τις προσμονές και τις ευχές βάνω σε παραγάδι
Σερβίρω νέκταρ αχινών
απ' της καρδιάς τα φύλλα
Ξαρμύρισε τα κύματα
κι έλα μετά σιμά μου
Γλυφό νερό τα δάκρυα
κι η γιατρειά,
Ξαρμύρισε τα κύματα
κι έλα μετά σιμά μου
Γλυφό νερό τα δάκρυα
κι η γιατρειά,
στ' αγκίστρι σου ψαρά
Λευτέρωσε τα όνειρα
για να σε ανταμώσω..
L.N.E
Λευτέρωσε τα όνειρα
για να σε ανταμώσω..
L.N.E
Μνήμη μηδενικήΆγνωστο τοπίο
Ανασαίνω
Έτσι πρέπει εδώ, ανασαίνω
Πόνο και ηδονή βυζαίνω
Και μαθαίνω
Περπατώ μπροστά
Παραπετάσματα παντού
πέτρινα, υψηλά, γενναία
Ακούω μόνο, δε βλέπω
Μνήμη πρώτη, υποθετική
Φεύγει η στιγμή, με αφήνει
Ανατινάζουν τον κόσμο μου
Κόκκινη νύχτα, ίλιγγος
Τρεκλίζω,
φωνάζω,
πέφτω
Βυθός, θάλασσα τον λένε
Φοβάμαι
Οπισθοχωρώ
Όχι, όχι δεν γίνεται
Μπροστά μόνο
Υψώνομαι
Σκαρφαλώνω
Τώρα βλέπω
Τώρα θυμάμαι
Χνάρια παντού
Κι άλλα, κι άλλα
Αλλάζω δρόμο
Ξανά
Αλλάζω δρόμο
Παντού βρίσκονται οι άλλοι
Τρέχω να διασχίσω τη γέφυρα
Να περάσω απέναντι
χωρίς εκείνους, αυτούς τους άλλους
Η ανάσα, μνήμη
Το σκοτάδι, μνήμη
Η θάλασσα, μνήμη
Εσύ το φως
μνήμη επίκτητη, ιδιοτελής..
L.N.E
Ρίγος
Ποιός φεύγει πάλι;
Όταν κρυώνει η ψυχή
προτείνεται ολιστική επικοινωνία
μα το πλασέμπο που κερνούν οι λέξεις
κάνει το σύστημα δυσμετάβλητο
Προστίθενται πιθανότητες ευφυΐας,
συναισθηματικής νοημοσύνης,
γύμνασης μυών,
εθελοντικής αιμοδοσίας
Αναμιγνύονται όλα
σε δόσεις ομοιοπαθητικές
Κι όμως
το κενό, εδώ
το κενό, εκεί
το κενό, παντού
Που να κατατεθεί το δελτίο;
Πάμε στοίχημα
Σε αυτό το διάστημα
κανένας ήλιος
δεν διανυκτερεύει..
L.N.E
Την πρόσθεση την αφαίρεσα,
τη διαίρεση την έκανα εργαλείο,
στον πολλαπλασιασμό ελπίζω.
Αυτός,
εμπεριέχει την αξία του ελάχιστου, του όλου
Αυτός,
μαζί με κάτι "τύπους" μαθηματικούς,
φίλους αγωνιστές,
συντρόφους μου στα δύσκολα,
με μαθαίνουν να κάνω πράξεις..
L.N.E
στον πολλαπλασιασμό ελπίζω.
Αυτός,
εμπεριέχει την αξία του ελάχιστου, του όλου
Αυτός,
μαζί με κάτι "τύπους" μαθηματικούς,
φίλους αγωνιστές,
συντρόφους μου στα δύσκολα,
με μαθαίνουν να κάνω πράξεις..
L.N.E
Έχω καιρό να γράψω
έχω καιρό να φωνάξω
έχω καιρό να χαρώ
να παίξω
να γελάσω
να τα σπάσω
να ουρλιάξω
να επαναστατήσω
να γαληνέψω
να περπατήσω
να σ' αγκαλιάσω
Δεν έχω καιρό να δακρύσω
Ο καιρός και ο χρόνος
Μα δεν με ακούς
με διαβάζεις
και δεν γνωρίζεις πώς τα προφέρω
Έχω καιρό να..
Τίποτα δεν έχω
Τίποτα δεν κατέχω
μου λείπεις
αυτό είναι όλο
Κι ο καιρός, εφευρέτης
κι ο χρόνος παρελκόμενο
Τα ονόματά μας χαραγμένα στο απουσιολόγιο..
L.N.E
Χρόνια καλύτερα σε Όλους!
Ετοιμάζω κάτι να φάω,
κάτι να πιω
Μιας στιγμής ταξίδι έχω μπροστά μου
Θα σπάσω τη διατροφή
με επιδόρπιο μια κουταλιά της σούπας μέλι
Πες της πως δεν ξέρει, δε με ξέρει,
δεν με πρόλαβε
Τα άνθη πες της τα αγαπώ
με δάκρυα τα ποτίζω μέρες τώρα
Στέρεψε πες της ο ουρανός μου,
ο ποταμός μου κι η μικρή μου λίμνη
Πες της ότι ο δυόσμος,
στην τελευταία ανάσα μου αναπαύεται
Πες της ότι και στο έσχατο που πάτησα πετράδι
συγνώμη ζήτησα που το τάραξα
Πες της, θα καταλάβει.
L.N.E
κάτι να πιω
Μιας στιγμής ταξίδι έχω μπροστά μου
Θα σπάσω τη διατροφή
με επιδόρπιο μια κουταλιά της σούπας μέλι
Πες της πως δεν ξέρει, δε με ξέρει,
δεν με πρόλαβε
Τα άνθη πες της τα αγαπώ
με δάκρυα τα ποτίζω μέρες τώρα
Στέρεψε πες της ο ουρανός μου,
ο ποταμός μου κι η μικρή μου λίμνη
Πες της ότι ο δυόσμος,
στην τελευταία ανάσα μου αναπαύεται
Πες της ότι και στο έσχατο που πάτησα πετράδι
συγνώμη ζήτησα που το τάραξα
Πες της, θα καταλάβει.
L.N.E
Θέλω έναν ήχο πάνω απ' την ψυχή μου
θέλω έναν ήχο να ζεσταίνει το κορμί μου
θέλω έναν ήχο μια σπάνια μελωδία
να προκαλεί χαρά και όχι αηδία.
Θέλω έναν ήχο να αγγίξει την μορφή σου
να σου θυμίσει την πιο ακριβή γιορτή σου
να σου μαγέψει τα μάτια σου τα πλάνα
μην μου χτυπάτε την πουτάνα την καμπάνα.
Θέλω οι φίλοι μου να κλαίνε απ' τη χαρά τους
που δεν τους πήρα τα πολύτιμα όνειρά τους
να είναι όλοι τους στην τελευταία γιορτή μου
μα όχι αυτή που 'χει γεννήσει το κορμί μου.
Θέλω να ακούγεται από παντού κιθάρα
και τα ντραμς να προκαλούν αντάρα
και να ρίχνουν χώμα στο κορμί μου
με γάντια ολόλευκα φωνάζοντας "τιμή μου"
Από ψηλά είσαι όμορφη, όμορφη όσο ποτέ
γύρνα με πάλι κοντά της, γύρνα με πάλι Θεέ
γύρνα με πάλι σ' εκείνη, γύρνα με πάλι κοντά
έφυγα μα δεν πρόλαβα, μια τελευταία αγκαλιά.
Θέλω η νύχτα να λέει το όνομά μου
να 'ναι πιο μαύρη κι απ' την άψυχη καρδιά μου
θέλω οι δείκτες ποτέ να μην γυρνάνε
ότι κι αν έφυγε ποτέ ξανά δεν θα ΄ναι
Θέλω ότι έλεγα ποτέ σας να μην πείτε
κατάρες και ευχές στην μνήμη μου να πιείτε
θέλω να κλείσετε την πλάκα μου στον τάφο
με μάτια ορθάνοιχτα που εγώ ποτέ δεν θα 'χω.
Από ψηλά είσαι όμορφη, όμορφη όσο ποτέ
γύρνα με πάλι κοντά της, γύρνα με πάλι Θεέ
γύρνα με πάλι σ' εκείνη, γύρνα με πάλι κοντά
έφυγα μα δεν πρόλαβα, μια τελευταία αγκαλιά
θέλω έναν ήχο να ζεσταίνει το κορμί μου
θέλω έναν ήχο μια σπάνια μελωδία
να προκαλεί χαρά και όχι αηδία.
Θέλω έναν ήχο να αγγίξει την μορφή σου
να σου θυμίσει την πιο ακριβή γιορτή σου
να σου μαγέψει τα μάτια σου τα πλάνα
μην μου χτυπάτε την πουτάνα την καμπάνα.
Θέλω οι φίλοι μου να κλαίνε απ' τη χαρά τους
που δεν τους πήρα τα πολύτιμα όνειρά τους
να είναι όλοι τους στην τελευταία γιορτή μου
μα όχι αυτή που 'χει γεννήσει το κορμί μου.
Θέλω να ακούγεται από παντού κιθάρα
και τα ντραμς να προκαλούν αντάρα
και να ρίχνουν χώμα στο κορμί μου
με γάντια ολόλευκα φωνάζοντας "τιμή μου"
Από ψηλά είσαι όμορφη, όμορφη όσο ποτέ
γύρνα με πάλι κοντά της, γύρνα με πάλι Θεέ
γύρνα με πάλι σ' εκείνη, γύρνα με πάλι κοντά
έφυγα μα δεν πρόλαβα, μια τελευταία αγκαλιά.
Θέλω η νύχτα να λέει το όνομά μου
να 'ναι πιο μαύρη κι απ' την άψυχη καρδιά μου
θέλω οι δείκτες ποτέ να μην γυρνάνε
ότι κι αν έφυγε ποτέ ξανά δεν θα ΄ναι
Θέλω ότι έλεγα ποτέ σας να μην πείτε
κατάρες και ευχές στην μνήμη μου να πιείτε
θέλω να κλείσετε την πλάκα μου στον τάφο
με μάτια ορθάνοιχτα που εγώ ποτέ δεν θα 'χω.
Από ψηλά είσαι όμορφη, όμορφη όσο ποτέ
γύρνα με πάλι κοντά της, γύρνα με πάλι Θεέ
γύρνα με πάλι σ' εκείνη, γύρνα με πάλι κοντά
έφυγα μα δεν πρόλαβα, μια τελευταία αγκαλιά
Στίχοι: Χρήστος Καλογράνης
Μουσική: Χρήστος Καλογράνης
Πρώτη εκτέλεση: Γυμνά Καλώδια
Μουσική: Χρήστος Καλογράνης
Πρώτη εκτέλεση: Γυμνά Καλώδια
Θα έρθει μια φορά να νιώσω πως κι εγώ ανήκω κάπου.
Θα έρθει σαν θεός, άνθρωπος καθαρός κι εγώ η σκιά του.
Θα μου κρατάει σφιχτά-σφιχτά το χέρι,
και λόγια καθαρά μόνο θα μου φέρει.
Θα γνωρίσω έναν άνθρωπο που λέει ναι και το εννοεί.
Να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελό του εκεί.
Μες στα μάτια να τον βλέπω να'χει λόγο, να'χει μπέσα.
Να νυχτώνει, να χαράζει και να πέφτω πάντα μέσα.
Μες στα μάτια να τον βλέπω και να μένω ο εαυτός μου,
να το λέω να το εννοώ πως είναι αυτός ο άνθρωπός μου.
Κι αν πέρασα πολλά, μπορώ σε μια στιγμή να τα διαγράψω.
Μπορώ να του δοθώ, να του παραδοθώ κι ας ξανακλάψω.
Φτάνει για μια φορά αυτός να φέρει, δυο λόγια καθαρά στο άδειο μου το χέρι.
Να γνωρίσω έναν άνθρωπό που λέει ναι και το εννοεί,
να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελό του εκεί,
να έχω λόγο να του δίνω και να παίρνω από εκείνον την μπέσα.
Να χαράζει, να νυχτώνει και να πέφτω πάντα μέσα.
Μες στα μάτια να τον βλέπω και να μένω ο εαυτός μου.
Να το λέω να το εννοώ πως είναι αυτός ο άνθρωπός μου.
Πέρασα πολλά, μπορώ σε μια στιγμή να τα διαγράψω...
θέλω να του δοθώ, να του παραδοθώ κι ας ξανακλάψω...αρκεί,
να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελό του εκεί....εκεί.
Στίχοι: Αλεξίου Χαρούλα
Μουσική: Αλεξίου Χαρούλα
Φωνή: Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική: Αλεξίου Χαρούλα
Φωνή: Χαρούλα Αλεξίου
Ο (υ)ιός της ψυχής
μεταφέρει τη νόσο στα σωθικά σου
Δύο φλεγόμαστε τώρα
Η μάνα των στίχων
εκπέμπει από πειρατικό σταθμό
με φωνή τρεμάμενη
Ο γόνος της
άδειασε τη φαρέτρα του
σημαδεύοντας τα κορμιά μας
Εντυπωμένα τραύματα συνουσίας
ενός θεού ακατάληπτου
και της συντρόφου του
που εναλλάσσουν ρόλους
ως ερμαφρόδιτα πλάσματα
και το ακόρεστο ταΐζουν
Πυρακτώνουν τις φλέβες μας
με θραύσματα άστρων
την ώρα που καταιγισμός ονείρων
προκαλεί επιδημία
Δεν επέρχεται ίαση
Είναι στα αζήτητα..
Λόγω της ημέρας
L.N.E
Η μικρή μου σοφία
μια σταλιά ήταν
Στο ίδιο θρανίο καθόμασταν
Ζωγραφίζαμε και λύναμε προβλήματα
Της μίλαγα για τον άτλαντα που βρήκα
τον καινούργιο άτλαντα, τον δικό μου
Η μικρή μου σοφία
μαρτύρησε το πιο αθώο μου μυστικό
κρίθηκα, κατακρίθηκα, τιμωρήθηκα
«Ότι αγγίζεις, δεν γίνεται και δικό σου»
Σιώπησα, άκουσα
κι άρχισα να γράφω
Πέρασαν μερικά χρόνια
η σοφία προόδευσε, αρίστευσε
Εγώ κάπου αλλού βρέθηκα
Γνώρισα κι άλλες σοφίες
ορφανές, ατάλαντες, ευπαρουσίαστες
Όλες τους καλλιεργημένες πόρνες, ευυπόληπτες
Καλά περνούσα
Μια μέρα γνώρισα την μεγάλη σοφία
έλα μαζί μου, μου είπε
και πήγα
Έμαθα αρκετά, δε λέω
αν και την αμφισβητούσα συχνά
Εκείνη πάσχιζε να μην κάνει το ίδιο
πότε τα κατάφερνε, πότε όχι
Καλά περνούσα
Σοφίες συνάντησα πολλές
δεν ξέρω πόσες θα αναγνώριζα σήμερα
τρυφερά πάντως, σκέφτομαι μόνο μία
Εκείνη τη μικρή σοφία με το σκωπτικό παρωνύμιο
που καθόταν πλάι μου
και διαβάζαμε μαζί για τους άθλους
Μας είχε συνεπάρει
ο μύθος της λερναίας ύδρας
Τότε ακόμα δεν γνωρίζαμε πως
μόνο ότι μας άγγιζε
ήταν δικό μας..
L.N.E
Για το 2011 θα ευχηθώ οι άσσοι
να μην μείνουν στο "μανίκι"
Υγεία και αγάπη με νόημα
από και για
όλους μας!
Με προκαλείς να γράψω για το άτομο
λες κι αυτό από μόνο του δεν είναι σύνολο
Με προκαλείς να σου μιλήσω για τη ζωή
λες κι αυτή δεν ανατροφοδοτείτε από το θάνατο
Πέρα από το σπειροειδές του σύμπαντος
εντός κι εκτός αισθήσεων, γνώσεων, εκρήξεων,
αναζητάς την αρχή
Βάλε το μολύβι σου όπου επιθυμείς
Έτσι ξεκινάς
Έπειτα ξετύλιγε στροφές ή τύλιξέ τες
Μέρος μιας σπείρας η μολυβιά σου
Κατά πώς θες να την κινήσω;
αριστερά, δεξιά ή να την αφήσω στάσιμη;
Ασύλληπτη η ταχύτητα, ίλιγγος, δεν συμφωνείς;
Γιατί το σύμπαν αν δεν περιστραφεί
θα πάψει ο χρόνος
Αν πάψει ο χρόνος, θα χαθεί η πληροφορία
κι εμείς οι θνητοί θεοί, οι κυρίαρχοι της ψευδαίσθησης,
θα πρέπει να συνομολογήσουμε αδυναμία ύπαρξης
Γι' αυτό σου λέω
Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς,
εσύ τύλιγε ή ξετύλιγε
Η ενέργεια του ναι και του όχι το ίδιο σχηματοποιείται
και προβάλλεται στην οθόνη ίση πάντα
με το γινόμενο των ομόκεντρων ονείρων
επί τη δύναμη που υψώνεις τη φαντασία σου
Α, μη ξεχάσω να σου πω:
η μολυβιά σου ήταν ΤΕΛΕΙΑ
L.N.E
και προβάλλεται στην οθόνη ίση πάντα
με το γινόμενο των ομόκεντρων ονείρων
επί τη δύναμη που υψώνεις τη φαντασία σου
Α, μη ξεχάσω να σου πω:
η μολυβιά σου ήταν ΤΕΛΕΙΑ
L.N.E
Καλές γιορτές
με υγεία!
Αν και ορίστηκα ακροδέκτης
δεν κατάφερα βιωματικά να γειωθώ
Σε κάθε άγγιγμα η διαρροή
θα μπορούσε να είναι έως και θανάσιμη
Για να μη δημιουργηθεί «σώμα»
παρέμεινα εκτός κυκλωμάτων
έως τη στιγμή
που το αγώγιμο κορμί ενταφιάστηκε
Η επαφή με το έδαφος
συνετέλεσε στη διάχυση του εσφαλμένου
Τότε μόνο το ρεύμα μου απέκτησε
μηδενικό φορτίο
Οι άλλοι το παρελθόν μου, το είπαν «κίνδυνο»
εσύ αν θες, πες το «ζωή»..
L.N.E
Κι εσύ ρώτησες:
«Τι σημαίνει ευτυχία;»
και τα χείλη απάντησαν:
και τα χείλη απάντησαν:
«Το αντάμωμα με τη στιγμή
που συσπώνται
οι μύες της ψυχής
και σχηματίζει το σύμπαν
και σχηματίζει το σύμπαν
στο νου μας,
το πιο αθώο του χαμόγελο»
L.N.E
Κοίτα τις λέξεις μου
σφυρηλατούνε τις σιωπές
για να σε πλησιάσουν άφοβα
Μνήμες να γίνουν,
στιγμές μακάριες
Να 'χεις να λες πως κάποτε
παρουσιάστηκε ένας άγνωστος λόγος
που λίγο πριν τον σβήσεις
στάθηκε πλάι σου
και τρυφερά σε άγγιξε..
L.N.E
Προφητικοί στίχοι
μαρτύρησαν τη θέση μου
Δείξε μου, που να κρυφτώ;
δεν θέλησα κανείς να με αποθεώσει
μαρτύρησαν τη θέση μου
Δείξε μου, που να κρυφτώ;
δεν θέλησα κανείς να με αποθεώσει
Σ' ένα κουτί σφράγισαν τη ψυχή μου
κι άδικα σου λέω,
άδικα έγραψαν το όνομα μου
στο μάρμαρο
Το κόκκινο γαρύφαλλο μούχλα γεννά
κι αυτή η βρωμιά με πνίγει
Τα στασίδια γέμισαν ποιητές, δεν βλέπεις;
λείψανα προσκυνούν
Μια στάλα αίμα ζήτησα
κι ούτε ένας δεν βρέθηκε
να μου την μεταγγίσει
L.N.E
Σήμερα η μέρα ανήκει στη μνήμη
και η νύχτα
και η νύχτα
στην αγρύπνια της μάνας
Ο πιο μακρινός μου εαυτός, ο ξένος
τα τρυφερά του λόγια μου προσέφερε
γι' αντάλλαγμα
θυμό και δάκρυ
και οργή
στον πλησίον μου παρέδωσα
Σε αυτόν που αργά
-πόσο πολύ αργά-
το βλέμμα του χαμήλωσε
για να με δει στα μάτια
Κι ενώ η ημερομηνία λήξης
ολοένα με πλησιάζει
ακόμα δεν γνωρίζω, τί
δεν γνωρίζω, πώς
να επιτρέψω
τα τρυφερά του λόγια μου προσέφερε
γι' αντάλλαγμα
θυμό και δάκρυ
και οργή
στον πλησίον μου παρέδωσα
Σε αυτόν που αργά
-πόσο πολύ αργά-
το βλέμμα του χαμήλωσε
για να με δει στα μάτια
Κι ενώ η ημερομηνία λήξης
ολοένα με πλησιάζει
ακόμα δεν γνωρίζω, τί
δεν γνωρίζω, πώς
να επιτρέψω
είσοδο δίχως κλειδιά
και έξοδο
άρτια
Όχι,
φωνάζω
Όχι, δεν έρχομαι
Ύστατη επιθυμία μου
το περιττό εγώ
να παραβιάσω..
και έξοδο
άρτια
Όχι,
φωνάζω
Όχι, δεν έρχομαι
Ύστατη επιθυμία μου
το περιττό εγώ
να παραβιάσω..
L.N.E
Απόψε όλα θα στα πω
δεν χρειάζεται τίποτα
να ρωτήσεις
Σε κανένα όνειρο δεν αντάμωσα
Σε κανένα όνειρο δεν αντάμωσα
αυτόν εδώ το δρόμο
Δεν θυμάμαι να επιθύμησα
Δεν θυμάμαι να επιθύμησα
αυτή τη γειτονιά
Κι όμως η ψυχή
λες κι αναγνωρίζει τον τόπο
κι ο νους που ολοένα κόντρα μου πάει
σκανδαλίζεται με το να απορεί
Τόση λαχτάρα είχα
να αναθρέψω ένα παρελθόν υιοθετημένο;
Ποιος είναι αυτός που κλαίει τα βράδια
και δακρύζουν τα μάτια μου;
Ποιος αδικοχαμένος έρωτας ποθεί
από το σώμα μου ν' αναστηθεί;
Μήτε τις γραμμές κατάφερα να διαβάσω
μήτε και τη σφαίρα τη κρυστάλλινη
κι ας σμίλευα με το καλέμι τις στιγμές
Τ' αλφάβητο μόνο δεν με πρόδωσε
δεν φανέρωσε ποτέ το λάθος
αλλιώς, θα είχα χάσει την ψευδαίσθηση
Όλα θα στα πω
όλα όσα δεν έμαθα
Γιατί τα άλλα
όταν τα έμαθα,
είχαν ήδη τελεσφορήσει..
L.N.E
Κι όμως η ψυχή
λες κι αναγνωρίζει τον τόπο
κι ο νους που ολοένα κόντρα μου πάει
σκανδαλίζεται με το να απορεί
Τόση λαχτάρα είχα
να αναθρέψω ένα παρελθόν υιοθετημένο;
Ποιος είναι αυτός που κλαίει τα βράδια
και δακρύζουν τα μάτια μου;
Ποιος αδικοχαμένος έρωτας ποθεί
από το σώμα μου ν' αναστηθεί;
Μήτε τις γραμμές κατάφερα να διαβάσω
μήτε και τη σφαίρα τη κρυστάλλινη
κι ας σμίλευα με το καλέμι τις στιγμές
Τ' αλφάβητο μόνο δεν με πρόδωσε
δεν φανέρωσε ποτέ το λάθος
αλλιώς, θα είχα χάσει την ψευδαίσθηση
Όλα θα στα πω
όλα όσα δεν έμαθα
Γιατί τα άλλα
όταν τα έμαθα,
είχαν ήδη τελεσφορήσει..
L.N.E
Αγάπη μου
η κλήση μας προωθείται
Aν αφήσεις μήνυμα σε αυτόν τον κόσμο
ίσως να το λάβει έγκαιρα
ίσως να το λάβει αργά
ίσως να το παραβλέψει
Βλέπεις
και μόνο για να ακούσεις τα μηνύματα
υπάρχει κόστος
η κλήση μας προωθείται
Aν αφήσεις μήνυμα σε αυτόν τον κόσμο
ίσως να το λάβει έγκαιρα
ίσως να το λάβει αργά
ίσως να το παραβλέψει
Βλέπεις
και μόνο για να ακούσεις τα μηνύματα
υπάρχει κόστος
Αγάπη μου
όταν καλείς
να αφήνεις το στίγμα του αριθμού σου
γιατί οι πιστωτές
τον κόσμο τον τρομάζουν
και οι ανώνυμες κλήσεις διαγράφονται
Αγάπη μου
οι άνθρωποι τρέχουν σήμερα ακίνητοι
με επι-κοινωνίες πλήρως φορτισμένες
δίχως σήμα
Γι' αυτό σου λέω
ας ανταμωθούμε εμείς
πριν τον χαρακτηριστικό ήχο
Ραντεβού στη συνειδητο-ποίηση..
όταν καλείς
να αφήνεις το στίγμα του αριθμού σου
γιατί οι πιστωτές
τον κόσμο τον τρομάζουν
και οι ανώνυμες κλήσεις διαγράφονται
Αγάπη μου
οι άνθρωποι τρέχουν σήμερα ακίνητοι
με επι-κοινωνίες πλήρως φορτισμένες
δίχως σήμα
Γι' αυτό σου λέω
ας ανταμωθούμε εμείς
πριν τον χαρακτηριστικό ήχο
Ραντεβού στη συνειδητο-ποίηση..
L.N.E
ΥΓ: "όσοι δεν βιάζεστε καθήστε δεξιά και αφήστε μας τόπο από αριστερά
να τρέξουμε"-->Μ.Κ
Αγαπημένοι μου διπλανοί
ανέβηκα σ' ένα σκαμνάκι
κι αντάμωσα τα σύννεφα
κατέβηκα κάπως άγαρμπα
δεν μάτωσα
τη χτύπησα όμως τη γη
Αγαπημένοι μου διπλανοί
ακόμα δυσκολεύομαι στη μοιρασιά
ακόμα δίνω περισσότερα
γι' αυτό ανισόρροπα γερνώ..
L.N.E
Κοίταξε τα υψηλά π(α)τώματα
Αντίκρισε τις επιγραφές που φωσφορίζουν όνειρα
μα άκου τες τι μονολογούν
Έλα, καλούν
Έλα δήμιε, πάρε με
που δεν τολμώ να πράξω αλλιώς
που φυλάτω το βήμα μου με προσοχή
μη πάψει της προσευχής η ιερή συνήθεια
κι ανταμωθώ με τ' άγνωστο
του εαυτού μου σώμα
Γιατί το πέτρινο, το σταθερό που μου 'ριξαν θεμέλιο
ακίνητο με θέλησε
κι ούτε ο σεισμός δεν στάθηκε ικανός
να με ταρακουνήσει
Κοίταξε εμέ
από όπου κι αν επέρασα σάρωσα τα γιοφύρια
να μην υπάρξει η οδός «Επιστροφής»
Κοίταξε εμέ
τα μάτια μου ερήμωσαν
και οι πηγές απ' όπου ανέβλυζαν άλλοτε οι θάλασσες,
στερέψαν
Κι αν το πηγάδι που έσκαψα φανέρωσε νερό γλυφό
εκεί στα έγκατα, στα σκοτεινά,
ανέστησα τις προσμονές κι ανέθρεψα αλήθειες
Κοίταξε εμέ
τα χέρια μου ζαρώσανε
τα γόνατα λυγίσαν
κι έτσι γυρτή
το χώμα σου προσκύνησα..
Κοίταξε εσέ
και μη σιωπάς
τώρα που έμαθες να λες όχι,
έχεις νιώσει το ναι σου τι εστί
L.N.E
Καταχνιά βαριά, σκοτεινή καταχνιά
ο ήλιος δεν πέφτει επάνω στα σπίτια
το φως έχει σβήσει από τα πρόσωπα των ανθρώπων
η Αθήνα δεν φαίνετε,
η Ελλάδα δεν φαίνετε,
παντού καταχνιά
ο ήλιος δεν πέφτει επάνω στα σπίτια
το φως έχει σβήσει από τα πρόσωπα των ανθρώπων
η Αθήνα δεν φαίνετε,
η Ελλάδα δεν φαίνετε,
παντού καταχνιά
Οι άνθρωποι με τους γιακάδες τους σηκωμένους φεύγουνε γρήγορα
η πείνα με το ψηλό μαύρο δρεπάνι της
τρέχοντας πίσω τους
πηγαίνο-έρχετε μέσα στους δρόμους
εδώ ένα λιγνεμένο σκυλί ουρλιάζει απαρηγόρητα,
εκεί ένα λιγνεμένο γατί πέφτει σηκώνετε
προσπαθεί να βαδίσει τρεκλίζοντας
Τα φώτα της πόλης έσβησαν,
οι πόρτες κλείνουν νωρίς τα παράθυρα είναι συσκοτισμένα
ο χτύπος από τις μαύρες μπότες των Γερμανών
είναι πανταχού παρών μες στο σκοτάδι
πανταχού παρών είναι ο θάνατος
θερίζετε η φυλή
η Ελλάδα θερίζετε...
Είμαστε κάποτε Έλληνες
τι είμαστε τώρα...
εδώ φιλική εταιρεία,
εδώ Σαλαμίνα, ιερός λόχος εδώ,
εδώ Μεσολόγγι..
Κώστας Βίρβος
Ευτυχώς που τον τελευταίο καιρό
καθιερώθηκε το συσσίτιο
Τις Τρίτες
μοιράζουν ψίχουλα
Κάθε Τρίτη μοιράζουν ψίχουλα
Εύχομαι να μην τελέψουν
για να μη φανώ αχάριστη
Ευτυχώς που καθιέρωσαν τα συσσίτια
Με μια χαρακιά στο στήθος
σημάδι πως είσαι ασθενής
ή με μ' έναν όγκο που κυοφορεί ωδίνες
μπορείς να πάρεις θέση κι εσύ στη σειρά
Μπα, όχι, λάθος θα κάνω
Δεν μπορεί ν΄αρκεί μόνο η χαρακιά στο στήθος
Θα θέλουν και την πληγή να αιμορραγεί
και το δοχείο,
το ίδιο δοχείο που φοράς καθημερινές και σχόλες
να είναι στεγνό κι αφυδατωμένο απ' τις επαναλήψεις
του «όλα καλά», «σ' ευχαριστώ»,
«η Παναγιά να σ' έχει καλά παλικάρι μου που με θυμήθηκες»
Μα και βέβαια, κανόνας είναι
Μη πας να στηθείς στην ουρά
χωρίς αυτά τα διαπιστευτήρια,
κρίμα ο κόπος δηλαδή
Γι' αυτό στο λέω
αλλιώς, νηστικός θα μείνεις
Τις Τρίτες που λες
έχει γίνει ρουτίνα η διανομή
Πέντε ψίχουλα
Ούτε ένα, ούτε δύο
Μα μη ζητήσεις και πιότερα
Πέντε
Μη πάρεις κι αέρα δηλαδή
Να κάνεις υπακοή
Χορτάτος να δείχνεις
Να εκτιμάς τη φιλευσπλαχνία τους
είναι το αντάλλαγμα της δικής σου ανοχής
Μπα σε καλό σου
να μην ακούς ποτέ
Ψίχουλα σου είπα δίνουνε
δεν δίνουνε ψυχούλα..
Τρίτη
19η Οκτώβρη εν έτη 2010
L.N.E
ψάξε
βρες
φωτογραφίες παιδικές
έχεις;
βρες
φωτογραφίες παιδικές
έχεις;
λιγοστές
ασπρόμαυρες
έχεις;
τυχερέ
τρείς, τέσσερις;
βάφτιση
παρανυφάκι
μία στη θάλασσα
μια σχολική στημένη
ένα χάδι στο σκυλί της αυλής
μέχρι εδώ, αρκετά
μετά ήρθε το χρώμα της μνήμης
άλμπουμ γεμάτα
στιγμές αραχνοΰφαντες
όσες πρόλαβε και τράβηξε ο ιστός
τις απελπισμένες δεν τις έπιασε κανείς
κανείς άλλος
μόνο εσύ
ο φακός της ψυχής μου..
L.N.E
ασπρόμαυρες
έχεις;
τυχερέ
τρείς, τέσσερις;
βάφτιση
παρανυφάκι
μία στη θάλασσα
μια σχολική στημένη
ένα χάδι στο σκυλί της αυλής
μέχρι εδώ, αρκετά
μετά ήρθε το χρώμα της μνήμης
άλμπουμ γεμάτα
στιγμές αραχνοΰφαντες
όσες πρόλαβε και τράβηξε ο ιστός
τις απελπισμένες δεν τις έπιασε κανείς
κανείς άλλος
μόνο εσύ
ο φακός της ψυχής μου..
L.N.E
Οι σκουριασμένες επαφές,
ακίδες γεμάτες άλατα
κι η υπομονή
να φορτίζει το συν μου
καινούργιο να μένει,
ακίδες γεμάτες άλατα
κι η υπομονή
να φορτίζει το συν μου
καινούργιο να μένει,
άθικτο από τις υποσχέσεις
Όσον οι άλλοι συνέχιζαν να μιλούν
κι ενώ ο χρόνος θρεφόταν απ΄τα χείλη τους
από τα μάτια μου, ανέβλυζαν οι πηγές
από τα μαλλιά μου, γεννιόντουσαν τα χιόνια
Αυλάκια χαράκωναν το μέτωπο
και σύννεφα φρύδια, σμιχτά, απεριποίητα
σφούγγιζαν την επί του προσωπικού τους αγωνία
Στα τρεμάμενα χέρια μου
όλες οι κόπιες τους λαχτάρισαν..
όλες οι κόπιες τους λαχτάρισαν..
L.N.E
Θα σου αφήσω λίγες λέξεις
από εκείνες
που δίνουν νόημα στο χρόνο
Αποτυπωμένες λέξεις,
εύκολες, να περνούν απαρατήρητες
από τα μάτια σου μπροστά
Οι δύσκολες ανέκαθεν με κούραζαν
οι δύσκολες άλλωστε, δυσκολίες φέρνουν
Πρόταση μιας αλυσίδας
που ολοένα κι ένας κρίκος απουσίαζε
έως ότου μια μέρα ράγισε και το κούμπωμα
Οι λέξεις ξεκόλλησαν, χύθηκαν
χάθηκαν
Ότι σώθηκε σου αφήνω
Ορφανές λέξεις, ασυνάρτητες,
σύνδεσμοι απόντες,
σημεία στίξης νεκρά
Η γλώσσα είναι ζωντανή
Αλήθεια;
Βρήκες ανάμεσα στα υπολείμματα
όνειρα,
ανάσες,
προσμονές
ή έστω τον ενικό τους;
Ανακάλυψες κανέναν κρίκο γυαλισμένο, καθαρό
να επιθυμεί με την σκουριασμένη μου πένα να ζευγαρώσει;
Στη χοάνη έλειωσα τα μέταλλα
Το κράμα, δες,
τι δυστυχία κουβαλά
Την επιστροφή δεν την συμπεριέλαβα στο γράμμα
μα μήτε και τον προορισμό
Αγρίμι ο λόγος
με μόνο καταφύγιο
ένα κατακερματισμένο στόμα
κι αυτιά
μυριάδες αυτιά νεκρά γύρω του
να τραβούν τον αντίλαλο ενός ερωτηματικού
Άξιον απορίας πώς επέζησε από τη πτώση!
Μου διέφυγε επίσης κι ένας κανόνας
Τα ρήματα,
με μαθηματική πράξη όταν τα βρεις
είναι λέξεις άκλιτες
και οι προθέσεις επίσης
όπως και η δική μου πρόθεση
άκλιτη παρέμεινε
με την ίδια κατάληξη..
L.N.E
που δίνουν νόημα στο χρόνο
Αποτυπωμένες λέξεις,
εύκολες, να περνούν απαρατήρητες
από τα μάτια σου μπροστά
Οι δύσκολες ανέκαθεν με κούραζαν
οι δύσκολες άλλωστε, δυσκολίες φέρνουν
Πρόταση μιας αλυσίδας
που ολοένα κι ένας κρίκος απουσίαζε
έως ότου μια μέρα ράγισε και το κούμπωμα
Οι λέξεις ξεκόλλησαν, χύθηκαν
χάθηκαν
Ότι σώθηκε σου αφήνω
Ορφανές λέξεις, ασυνάρτητες,
σύνδεσμοι απόντες,
σημεία στίξης νεκρά
Η γλώσσα είναι ζωντανή
Αλήθεια;
Βρήκες ανάμεσα στα υπολείμματα
όνειρα,
ανάσες,
προσμονές
ή έστω τον ενικό τους;
Ανακάλυψες κανέναν κρίκο γυαλισμένο, καθαρό
να επιθυμεί με την σκουριασμένη μου πένα να ζευγαρώσει;
Στη χοάνη έλειωσα τα μέταλλα
Το κράμα, δες,
τι δυστυχία κουβαλά
Την επιστροφή δεν την συμπεριέλαβα στο γράμμα
μα μήτε και τον προορισμό
Αγρίμι ο λόγος
με μόνο καταφύγιο
ένα κατακερματισμένο στόμα
κι αυτιά
μυριάδες αυτιά νεκρά γύρω του
να τραβούν τον αντίλαλο ενός ερωτηματικού
Άξιον απορίας πώς επέζησε από τη πτώση!
Μου διέφυγε επίσης κι ένας κανόνας
Τα ρήματα,
με μαθηματική πράξη όταν τα βρεις
είναι λέξεις άκλιτες
και οι προθέσεις επίσης
όπως και η δική μου πρόθεση
άκλιτη παρέμεινε
με την ίδια κατάληξη..
L.N.E
Ακροβατούσαν τα κύματα
κι έσμιγε το μπλε με το μπλε
όπου άφριζε το πέλαγος
ο ουρανός τα λευκά του φόραγε σύννεφα
δυο οργιές θάλασσα ταξίδεψα
κι ανταμώθηκα με τη δύση μου
Στα μάτια έγειρε ο ήλιος ν' αποκοιμηθεί
ναύλωσα όνειρα
και κόντρα πήγα στο καιρό
έφτασα εκεί
που κοσκίνιζε η αρμύρα τα βράχια
εκεί που η γη
αποκόπηκε απ' το λώρο
που την έδενε με τη στεριά
στο νησί που Αντίπερα το είπαν
όσοι ναυαγοί κατέλυσαν
μέτρησα σταγόνες δροσιάς
εικόνες παρθένες, ελάχιστες θώρησα
δεν τόλμησα ν' αλλοιώσω
ούτε ένα χρώμα
κρυφά έφυγα
Όμορφη που ήταν η δύση μου!
Πηνελόπη, εγώ
Κίρκη, εγώ
Σύντροφος, εγώ
Κύκλωπας, εγώ
Ο Κανένας εγώ..
L.N.E
στάθηκα μετέωρη σε συλλογισμούς
μετακινήθηκα να μάθω αλήθειες
δεν ανακάλυψα καμία
λίγη γνώση μόνο αποκόμισα
ο ζυγός κατά το βάρος γέρνει
κι αυτό εμείς δικαιοσύνη
τ' ονοματίζουμε
μετατόπισα ξανά το σώμα μου
αλλού τώρα στράφηκε το τίμιο
δανείστηκα έναν καθρέφτη
τον τοποθέτησα στη γη
κι από ψηλά παρατηρούσα
τα είδωλα που χάραξε ο χρόνος
αντικείμενό της εργασίας μου
το αλφάβητο
(διατριβή συνήθειας)
τέλειος κώδικας δεν πλάστηκε
ο λόγος ακάλυπτους μας άφησε
η σκέψη κατέχει ακόμα τα σκήπτρα
χωρίς κανόνες η φαντασία χαμογελά
και προηγείται πάντα
ενώ μέσα σ' ένα πλαίσιο
οι κρεμασμένες αναμνήσεις
φιγούρες νεκρές να ρέουν απ' τα μάτια
κατασκευαστικό λάθος δεν υπήρξε
αποσυναρμολόγησα ένα ένα τα κομμάτια μου
ελάσματα, βίδες, καρφιά
το δοχείο με το κόκκινο υγρό,
μια μποτίλια θάλασσα,
όλα σ' ένα κιβώτιο τα τοποθέτησα
είπα, ας δοκιμάσω να με στήσω απ' την αρχή
μύρια τα εξαρτήματά μου
και οι οδηγίες χρήσεως
σε άγνωστη γραφή
σχίζω το χαρτί
κόπος πολύς ν' απαλλαγεί το κτήνος
απ' τις συμφύσεις
αλλάζω τα άκρα μου
κουμπώνουν οι κλειδώσεις
χαίρομαι
πάω να κάνω ένα βήμα και σωριάζομαι
με το γνώριμο, βάδιζα τουλάχιστον
τεντώνω χέρια
τεντώνω πόδια
όρθια
πάλι
στα τέσσερα
ασταθές έδαφος τα σύννεφα
ας χαμηλώσω λίγο το νου
ξεβιδώνω τον πόνο
αν τον αφήσω έξω απ' το σχέδιο
δίχως κορμί,
θα γίνει άραγε λίπασμα;
ευτυχώς που και το γνήσιο λειψό πλάστηκε
να σφραγιστεί απ' τ' όνειρο
αλλιώς χαμένος θα ήσουν
σε διαστήματα
μεταξύ ορατών και αοράτων στιγμάτων
θα σε πλάνευα
ακόμα και τώρα ασύλληπτα τρέχω
παραμερίζω τη μνήμη
αφαιρώ κι άλλα γράμματα
διογκώνω το αύριο με κενά
να πατήσει πάνω του το σήμερα
να πορευτεί μ' ελπίδα
σημειώνω οδηγίες ασυνάρτητες
οι κλειδώσεις κούμπωσαν σωστά
το θυμάσαι αυτό;
διψώ
στεγνώνουν τα χείλη
κάθε που σου γράφω
δεν σώπασα ούτε απόψε
δεν ησύχασα
ίσως το μόνο που κατάφερα
να ήταν
η απαγγελία ενός τερατόμορφου ποιήματος
που κι αν ανάστροφα το διαβείς
πάλι θα μ' ανταμώσεις
μετακινήθηκα να μάθω αλήθειες
δεν ανακάλυψα καμία
λίγη γνώση μόνο αποκόμισα
ο ζυγός κατά το βάρος γέρνει
κι αυτό εμείς δικαιοσύνη
τ' ονοματίζουμε
μετατόπισα ξανά το σώμα μου
αλλού τώρα στράφηκε το τίμιο
δανείστηκα έναν καθρέφτη
τον τοποθέτησα στη γη
κι από ψηλά παρατηρούσα
τα είδωλα που χάραξε ο χρόνος
αντικείμενό της εργασίας μου
το αλφάβητο
(διατριβή συνήθειας)
τέλειος κώδικας δεν πλάστηκε
ο λόγος ακάλυπτους μας άφησε
η σκέψη κατέχει ακόμα τα σκήπτρα
χωρίς κανόνες η φαντασία χαμογελά
και προηγείται πάντα
ενώ μέσα σ' ένα πλαίσιο
οι κρεμασμένες αναμνήσεις
φιγούρες νεκρές να ρέουν απ' τα μάτια
κατασκευαστικό λάθος δεν υπήρξε
αποσυναρμολόγησα ένα ένα τα κομμάτια μου
ελάσματα, βίδες, καρφιά
το δοχείο με το κόκκινο υγρό,
μια μποτίλια θάλασσα,
όλα σ' ένα κιβώτιο τα τοποθέτησα
είπα, ας δοκιμάσω να με στήσω απ' την αρχή
μύρια τα εξαρτήματά μου
και οι οδηγίες χρήσεως
σε άγνωστη γραφή
σχίζω το χαρτί
κόπος πολύς ν' απαλλαγεί το κτήνος
απ' τις συμφύσεις
αλλάζω τα άκρα μου
κουμπώνουν οι κλειδώσεις
χαίρομαι
πάω να κάνω ένα βήμα και σωριάζομαι
με το γνώριμο, βάδιζα τουλάχιστον
τεντώνω χέρια
τεντώνω πόδια
όρθια
πάλι
στα τέσσερα
ασταθές έδαφος τα σύννεφα
ας χαμηλώσω λίγο το νου
ξεβιδώνω τον πόνο
αν τον αφήσω έξω απ' το σχέδιο
δίχως κορμί,
θα γίνει άραγε λίπασμα;
ευτυχώς που και το γνήσιο λειψό πλάστηκε
να σφραγιστεί απ' τ' όνειρο
αλλιώς χαμένος θα ήσουν
σε διαστήματα
μεταξύ ορατών και αοράτων στιγμάτων
θα σε πλάνευα
ακόμα και τώρα ασύλληπτα τρέχω
παραμερίζω τη μνήμη
αφαιρώ κι άλλα γράμματα
διογκώνω το αύριο με κενά
να πατήσει πάνω του το σήμερα
να πορευτεί μ' ελπίδα
σημειώνω οδηγίες ασυνάρτητες
οι κλειδώσεις κούμπωσαν σωστά
το θυμάσαι αυτό;
διψώ
στεγνώνουν τα χείλη
κάθε που σου γράφω
δεν σώπασα ούτε απόψε
δεν ησύχασα
ίσως το μόνο που κατάφερα
να ήταν
η απαγγελία ενός τερατόμορφου ποιήματος
που κι αν ανάστροφα το διαβείς
πάλι θα μ' ανταμώσεις
L.N.E
Αν αφεθεί η νόηση ελεύθερη
και η επιθυμία μου σε φτάσει
κι αν η γνώση πλησιάσει τόσο πολύ κοντά σου
που αγγίξει την πληγή του νου και τη γιατρέψει
σε ποια αλυσίδα τροφική θα γίνουν κρίκος
η φαντασία, το όνειρο, ο έρωτας, ο μύθος;
και η επιθυμία μου σε φτάσει
κι αν η γνώση πλησιάσει τόσο πολύ κοντά σου
που αγγίξει την πληγή του νου και τη γιατρέψει
σε ποια αλυσίδα τροφική θα γίνουν κρίκος
η φαντασία, το όνειρο, ο έρωτας, ο μύθος;
Αφού ολάκερη η πλάση μου μάχες επιθυμούσε
νίκες και ήττες στις προ-διαγραφές μου
κι ένα «ελπίζω» να πάλλεται ρυθμικά στα σπλάχνα μου
νίκες και ήττες στις προ-διαγραφές μου
κι ένα «ελπίζω» να πάλλεται ρυθμικά στα σπλάχνα μου
τικ
τακ
τικ
τακ
ένας σφυγμός
μία κραυγή
μια ιαχή πολέμου
τικ
τακ
τικ
τακ
«Νενικήκαμεν»
ο χρόνος ανέμελα σφυρίζει
και η γη καταβροχθίζει το επιούσιο σώμα μας
το πνεύμα μας άλλωστε δεν αφορά κανέναν πλέον
αφού το χρώμα, το είδος, η διαφορά
από καιρό καλά κρατούν
γενεές δαιμονίων, ελεύθερες
γενεές αγγέλων, αλυσοδεμένες
Νοιάσου με μόνο με δυο λέξεις
που αφορμή θα βρουν
να σταθούν στο πλάι μου
νοιάσου με μόνο
κι αγνάντεψε τον ήλιο
αυτόν τον πεισματάρη αρχάγγελο
που στη φωτιά του καίει το χθες
εξουσιάζει την ανία μου
και μ' επιπλήττει
κάθε που η μοναξιά μου
επίκληση του κάνει..
L.N.E
Τα ίχνη μου τα 'σβησε ο άνεμος
η σκόνη ήρθε και κάλυψε τα χνάρια
κι όμως
τα μέρη αυτά, τα περπάτησα κάποτε
Θερμοκρασίες υψηλές
μια παγοκύστη βοηθά στην αποκατάσταση της βλάβης
Δώσε μου σινιάλο, μήνυμα
ν' αντέξω τη συνέπεια
Αβάστακτη η υποχρέωση του «είναι»
η απουσία όμως ζητά πάντα και κάτι ακόμα
η σκόνη ήρθε και κάλυψε τα χνάρια
κι όμως
τα μέρη αυτά, τα περπάτησα κάποτε
Θερμοκρασίες υψηλές
μια παγοκύστη βοηθά στην αποκατάσταση της βλάβης
Δώσε μου σινιάλο, μήνυμα
ν' αντέξω τη συνέπεια
Αβάστακτη η υποχρέωση του «είναι»
η απουσία όμως ζητά πάντα και κάτι ακόμα
για να κάνει
την πρώτη και τελευταία της εμφάνιση
στο σανίδι μου
Σε περιμένω,
με καρτερείς
Υπομένεις κι επιμένω
Άθελά μου
στ' ορκίζομαι, άθελά μου
Κατακτώ άλλον έναν βαθμό
Μειώνομαι
κι όσο μειώνομαι σε πλησιάζω
Ψυχρό αίμα
δεν θ' αποκτήσουμε
μα θα ταιριάξουμε κάποτε, θα δεις
Πλάθεται ο κόσμος που μας χωρά
Η φύση μας φίλε μου,
η φύση που φλέγεται
μας εξουσιάζει..
την πρώτη και τελευταία της εμφάνιση
στο σανίδι μου
Σε περιμένω,
με καρτερείς
Υπομένεις κι επιμένω
Άθελά μου
στ' ορκίζομαι, άθελά μου
Κατακτώ άλλον έναν βαθμό
Μειώνομαι
κι όσο μειώνομαι σε πλησιάζω
Ψυχρό αίμα
δεν θ' αποκτήσουμε
μα θα ταιριάξουμε κάποτε, θα δεις
Πλάθεται ο κόσμος που μας χωρά
Η φύση μας φίλε μου,
η φύση που φλέγεται
μας εξουσιάζει..
L.N.E
Εμείς τις κορδέλες στα μαλλιά τις φοράμε
αυτές τις μαύρες κορδέλες
που δηλώνουν απώλειες και στάζουνε πένθος
Τις έχουμε δέσει με κόμπους γερούς
και κραυγές στριμωγμένες
υφαίνοντας πάνω τους
ελπίδες κρυφές
που τραυλίζουν την ώρα της δύσης
με κόπους γυμνούς κι ακαλαίσθητους
που το φως της οργής ανοιχτό το κρατάνε
Αχ και να 'ξερες τι έρωτα κρύβει το κόκκινο
Αχ και να 'ξερες πως η μάνα του είναι το μαύρο της ρήξης
Ας γνώριζες έστω πως η έλξη
η βαρύτητα
η άνωση
γεννιούνται απ' τη πτώση
Προχώρα
Καθαρό ναν' το μέτωπο
η ματιά ανοιχτή
και τα χέρια σου λεύτερα
Η ανατολή φτάνει πάντα στην ώρα της
και φωνή διαυγής ξημερώνει..
L.N.E
ένας δερμάτινος υπνόσακος φύλαγε όλα μου τα όνειρα
κάπου τον άφησα, δεν θυμάμαι
γλιστρώ στ΄απότομα και στα γκρεμνά
συνοδεύω τ΄αγκάθια που λειτουργούν με ανοιξιάτικα άμφια
και πάλι πληγώνομαι γυμνό ερπετό
στην πέτρινη φωλιά σε προσκαλώ
εκεί που οι βράχοι
σμίγουν με τα δάκρυα τους κι αυτοσχεδιάζουν
σου φωνάζω
μη προδοθεί ο κίνδυνος
μη κι εξευτελιστεί το είδος
εκείνα τ΄αγριοπερίστερα γιατί δεν σκιάζονται;
σου φωνάζω πιο δυνατά τώρα
αν πάψω να σφυρίζω και κάνεις το λάθος βήμα
θα σου επιτεθώ
απόψε θα συρθώ ως τις καλαμιές
να κλέψω λίγα άχυρα
τις άδειες κουβαρίστρες θα γεμίσω
θα ντυθώ ανθρωπάκος
θα ψάξω
κάπου άφησα έναν δερμάτινο υπνόσακο
γεμάτο όνειρα
σσσ..
εδώ είμαι
αλγεινό σύμφωνο
προκαλώ την κραυγή,
το φαρμακερό αντίδοτο της μοναξιάς σου..
L.N.E
Υπάρχουν που λες κάποιοι άνθρωποι
πλασμένοι μόνο για να δίνουν
Υπέροχοι άνθρωποι
Τους λατρεύεις από την πρώτη στιγμή
πλασμένοι μόνο για να δίνουν
Υπέροχοι άνθρωποι
Τους λατρεύεις από την πρώτη στιγμή
Αν ποτέ έναν τέτοιο συναντήσεις στο δρόμο σου
θα τον αναγνωρίσεις αμέσως
Άνθρωπος είναι κοινός, θνητός κι αυτός σαν κι εσένα
Δεν είναι άγγελος, φτερά δεν φορά
διαθέτει όμως υποδοχές
Δεν είναι άγγελος, φτερά δεν φορά
διαθέτει όμως υποδοχές
Πρόσεξε όμως, πρόσεξε
τίποτα μη ζητήσεις
τίποτα μη ζητήσεις
γιατί θα χαθεί, θα σβήσει
με τη γόμα της επιθυμίας σου
με τη γόμα της επιθυμίας σου
Ο δικός σου άνθρωπος για σένα ήρθε
με σένα φεύγει
Με σένα τον παλιό
Ποτέ πια δεν θα είσαι ίδιος
Τί ζήτησες;
Μην το μετράς
Δεν μετριέται η ζωή με ζύγι
Δεν λογίζεται το βάρος
Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι άνθρωποι
από αλλού σταλμένοι
Λες και τάμα είχαν κι ήρθαν εδώ να σε βρουν
και να σου το παραδώσουν
Μόλις το παραδώσουν, φεύγουν
Μετά ποιος ξέρει;
Εγώ πάντως όχι
Δεν μου έγραψε άλλα
Πέρνα αύριο, μεθαύριο μια βόλτα
Στον επόμενο σταθμό κατεβαίνω
Κάπου θα με βρεις
Ίσως πια να ξέρω, να νιώσω
Ρώτα με, μη φοβηθείς
Μόνο πρόσεξε
πρόσεξε, τίποτα μη ζητήσεις..
Εις μνήμην μιας Νεράιδας που ντύθηκε τα φτερά της και ταξίδεψε
Καλή αντάμωση Βίβιαν..
Καλή αντάμωση Βίβιαν..
Με μια και μόνο υποψία έρωτα 
μην ελπίζεις σε τεκμηρίωση ενοχής
Όσο διώκεσαι
και το πάθος της πένας παραμένει ασύλληπτο
αποτύπωνε στίγματα,
μαρτύρησε κίνητρα
και κατέθεσε ένορκες ομολογίες συλλαβών,
αποδείξεις φονευθέντων ασωμάτων
που ενταφιάστηκαν διαμελισμένα
στη σαρκοφάγο του νου
Οι ιχνηλάτες της μνήμης
που συλλέγουν αδιάσειστες λέξεις
υπόσχονται να σε οδηγήσουν
με ποινή ισόβιας κάθειρξης
στο κελί που σου πρέπει
Αλλιώς πώς ονειρεύεσαι
απόδραση να ποιήσεις;
L.N.E
μην ελπίζεις σε τεκμηρίωση ενοχής
Όσο διώκεσαι
και το πάθος της πένας παραμένει ασύλληπτο
αποτύπωνε στίγματα,
μαρτύρησε κίνητρα
και κατέθεσε ένορκες ομολογίες συλλαβών,
αποδείξεις φονευθέντων ασωμάτων
που ενταφιάστηκαν διαμελισμένα
στη σαρκοφάγο του νου
Οι ιχνηλάτες της μνήμης
που συλλέγουν αδιάσειστες λέξεις
υπόσχονται να σε οδηγήσουν
με ποινή ισόβιας κάθειρξης
στο κελί που σου πρέπει
Αλλιώς πώς ονειρεύεσαι
απόδραση να ποιήσεις;
L.N.E
Αν και η πινακίδα δήλωνε «προσοχή» από τα χθες
και τα μάτια σου, ναι,
ανάγνωση δεν γνώριζαν
δεν υπήρχε λόγος να φοβάσαι
Τόσα χρόνια τώρα
νυχτερινό και ημερήσιο
αλάνα και σαλόνι,
νοθεύω οφθαλμαπάτες
Μία λέξη μόνο σου έχει μείνει άγνωστη
Ρήμα είναι
Ενεργητική φωνή
Χρόνος ενεστώτας
Πρόσωπο πρώτο
Πάτα γκάζι
Μαθαίνεται..
L.N.E
και τα μάτια σου, ναι,
ανάγνωση δεν γνώριζαν
δεν υπήρχε λόγος να φοβάσαι
Τόσα χρόνια τώρα
νυχτερινό και ημερήσιο
αλάνα και σαλόνι,
νοθεύω οφθαλμαπάτες
Μία λέξη μόνο σου έχει μείνει άγνωστη
Ρήμα είναι
Ενεργητική φωνή
Χρόνος ενεστώτας
Πρόσωπο πρώτο
Πάτα γκάζι
Μαθαίνεται..
L.N.E
Αγάπη ζήτησες
από αυτήν ξέρεις,
τη θεραπευτική, την άνευ όρων
Αγάπη υποσχέθηκα να θρέψω
Εξ-αντλώ
την κεντρική αρτηρία σου
Αφαίμαξη και εκτροπή παράλληλα κοπιάζουν
Θα διοχετεύσω ομοούσιο
το αμόλυντο της επιθυμίας,
το ακόρεστο της προσμονής μειδίαμα
σε φλέβες άπορων αγγέλων
Κι αν ένοχη κριθώ για ανάσταση μελίφθογγων ονείρων
τίμημά μου ας είναι η μετοίκηση σε σώμα άφθαρτο
Των ποινών το έσχατο..
τη θεραπευτική, την άνευ όρων
Αγάπη υποσχέθηκα να θρέψω
Εξ-αντλώ
την κεντρική αρτηρία σου
Αφαίμαξη και εκτροπή παράλληλα κοπιάζουν
Θα διοχετεύσω ομοούσιο
το αμόλυντο της επιθυμίας,
το ακόρεστο της προσμονής μειδίαμα
σε φλέβες άπορων αγγέλων
Κι αν ένοχη κριθώ για ανάσταση μελίφθογγων ονείρων
τίμημά μου ας είναι η μετοίκηση σε σώμα άφθαρτο
Των ποινών το έσχατο..
L.N.E
Η σφαίρα πλάστηκε από χώμα και νερό
κι άνθισε φυσικά την εποχή της άνοιξης
Τα ηφαίστεια γονιμοποίησαν τα ορυκτά
και τα πετρώματα γέμισαν λουλούδια
σπόροι εκτινάχθηκαν παντού
και φύτρωσαν μορφές άγριες, αμπόλιαστες, λε-φτερωμένες
Ο λόγος ο αρχέγονος κραύγαζε από τότε την αλήθεια
τα λέπια ορίστηκαν προστάτες σωθικών,
ομοίαζαν με διάφανα παραπετάσματα
ερυθρών θερμοκηπίων
και τα οστά ως φύλακες κακοκαιρίας ισχυροί
οι καρποί δεν άργησαν να φανούν
κι ο νους ζήτησε για μερτικό
το ένα δεύτερο από τα κορμιά της γης να κυριεύσει
Επικαλέσθηκε τη γνώση και την ηθική
ζύγιασε τις ρωγμές στους πόλους
και κατέληξε
πως δεν διατίθενται έξοδοι κατάλληλοι
ώστε να διαρρεύσουν οι μυστικές αστροφεγγιές των ποιητών
Με υψηλές απαιτήσεις ασφαλείας
καθορίστηκε επακριβώς το κλίμα των συνόρων
Διατριβές και προσευχές προσεκλήθησαν
και ω του θαύματος
διαμελίσθει εν τέλει το γόνιμο και τεκμαρτό χωράφι
και πρόλαβαν και πήραν ιδιοκτησία οι φυλές
που διέθεταν ως τίτλους κυριότητας
κληρονομικές διαταραχές από το θυμικό του θεού
Η έρημος παρέμεινε άκαρπη
η θάλασσα εσκορπίσθει κατά το συμφέρον
κι ο ουρανός έχασκε μετέωρος
ανάμεσα σε μια διχογνωμία
τα χελιδόνια φεύγουν;
ή
τα χελιδόνια έρχονται;
Μισά κορμιά υπέρβαρα
μισά κορμιά λιπόσαρκα
και οι μεσημβρινοί ανήμποροι να καταστείλουν
την εξ΄ορισμού αδράνεια της αδικίας..
και τα οστά ως φύλακες κακοκαιρίας ισχυροί
οι καρποί δεν άργησαν να φανούν
κι ο νους ζήτησε για μερτικό
το ένα δεύτερο από τα κορμιά της γης να κυριεύσει
Επικαλέσθηκε τη γνώση και την ηθική
ζύγιασε τις ρωγμές στους πόλους
και κατέληξε
πως δεν διατίθενται έξοδοι κατάλληλοι
ώστε να διαρρεύσουν οι μυστικές αστροφεγγιές των ποιητών
Με υψηλές απαιτήσεις ασφαλείας
καθορίστηκε επακριβώς το κλίμα των συνόρων
Διατριβές και προσευχές προσεκλήθησαν
και ω του θαύματος
διαμελίσθει εν τέλει το γόνιμο και τεκμαρτό χωράφι
και πρόλαβαν και πήραν ιδιοκτησία οι φυλές
που διέθεταν ως τίτλους κυριότητας
κληρονομικές διαταραχές από το θυμικό του θεού
Η έρημος παρέμεινε άκαρπη
η θάλασσα εσκορπίσθει κατά το συμφέρον
κι ο ουρανός έχασκε μετέωρος
ανάμεσα σε μια διχογνωμία
τα χελιδόνια φεύγουν;
ή
τα χελιδόνια έρχονται;
Μισά κορμιά υπέρβαρα
μισά κορμιά λιπόσαρκα
και οι μεσημβρινοί ανήμποροι να καταστείλουν
την εξ΄ορισμού αδράνεια της αδικίας..
ΥΓ: όσο κι αν διαστείλεις την κατάδυση
αν δεν βγεις στην επιφάνεια να εισπνεύσεις
θα υποστείς αν όχι το θάνατο
το ανεπανόρθωτα βλαβερό δηλητήριο
της ίδιας σου της ανάσας
L.N.E
Έρχεται αθόρυβα κι αρχίζει να ψάχνει,
νύχτα δεν είναι πάντα
Πλησιάζει το θησαυροφυλάκιο
με τον δεκάλογο των εντολών
γνωρίζει τους συνδυασμούς
κι ανοίγει το κρυφό δωμάτιο
Aνακαλύπτει τιμαλφή ηθικής
σε προθήκες που αράχνιασαν
και μετρητά αισθήματα,
μεταπολεμικά κειμήλια δίχως αξία χρηστική
Mε απειλεί με το στιλέτο της οργής
με εκβιάζει ζητώντας μου
αυτεξούσιες - απόπειρες έστω - απόδρασης
Θυμήσου, ουρλιάζει
δεν ενδίδω
αμετακίνητα, σταθερά
παραμένω στη θέση μου
Μου αποσπά βίαια
το όνειρο και τη συγνώμη
το παραμύθι και το αύριο
αφήνει γυμνές ταπετσαρίες
με καρφιά που κρατούν σκιές
από αποτυπώματα ανύπαρκτων έργων
να θυμίζουν πως μέχρι χθες
η περιουσία μου όλη
επενδύθηκε σε μερικούς πλαστούς πίνακες
με υπογραφές επώνυμων ζωγράφων
και μου στοίχησαν και μια ζωή
Σκέφτηκα για μια στιγμή να συμμαχήσω μαζί του
να τον φλερτάρω, μα δεν το έκανα
Τον γνώριζα από παλιά
απέναντί μου ήταν, μα ποτέ δεν τον πρόσεξα
Ίσως γι΄αυτό και να προτίμησε την παρανομία,
για να μ΄εντυπωσιάσει
Το όμορφο το μείωνε
και τ΄άσχημο το φόρτωνε φθηνά μπιζού
και βάραινε
και έπνιγε
Περιθωριακός ο χρόνος μου,
κλέφτης
Κυκλοφορεί ελεύθερος
αρπάζει επιλεκτικά
σαρκαστικά γελά και φεύγει φωνάζοντας:
Στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα
μέρα ή νύχτα;
L.N.E
ο μόνος λόγος τελικά που δικαιολογεί το πέρασμά μου
απ΄αυτό το ιδεόγραμμα
είναι να αποδείξω με γραπτά
αδιάσειστα στοιχεία το αδιέξοδο
την πλάνη του παραμυθιού
το λάθος στίγμα ανθρώπου
να επιχειρηματολογήσω για το ψευδές
για το δήθεν της υπάρξεως
για το κατασκεύασμα θεών με σαδιστικά ένστικτα
που μίλησαν γι΄αγάπη, για δικαιοσύνη
και άλλα συναφή εορτολόγια
- διορθώνω, ένστικτα σαδομαζοχιστικά -
εφόσον πληρώ τις προδιαγραφές του καθ΄εικόνα
όσο θα ελπίζω στο καθ΄ομοίωσιν
θα βλάπτω εαυτό
και συνεταίρους κρίκους
κι αυτό το σύμπαν που πλανάται διαρκώς
στηριζόμενο στην παρουσία μου
θα τραμπαλίζεται
έως ότου βρεθεί ο μετεωρίτης
που θα το γονιμοποιήσει
και εν τέλει
αποκτήσει ο θεός τον πολυπόθητο σωσία του
εγώ αποσύρθηκα
διακαώς ή αδίκως
δεν θα με κρίνω σήμερα
μικρή η ζωή για τέτοιες αποφάσεις
σπέρμα θεού δεν ήμουνα
και δεν γονιμοποίησα το σύμπαν
aποβλήθηκα με ομόφωνη απόφαση
μητρός και πατρός
ψάξτε αλλού για διαθήκες
ναυαγός στο αόριστο
θα συγκλίνω με νόσους και ατέλειες
και θα επιμένω
στο σύνηθες περίγραμμα της σκιάς που ακολουθώ
φανερώνοντας σε εσάς
πως το φως είναι υπαρκτό
στον πιο σκοτεινό
στον πιο ερεβώδες
διάδρομο της επιθυμίας σας..
L.N.E
κι αν σχεδιάζω ευπρεπώς
μία άνευ όρων κατάδυση
κι αν ακόμα εκ του βυθού
αποκομίσω θησαυρούς σοφίας
και τοιαύτα άλλα ανεκτίμητα προνόμια
αυτό το ήμισυ της θεωρίας
στης πράξης μου το έναντι διαρκώς θα ελπίζει
κι εγώ θα υποχωρώ
κάθε που ο ήλιος θ΄ανατέλλει
γιατί το δίκαιο, το ευπρεπές, το όμορφο
στο σύμπαν του κυττάρου μου
όψιμα γεννήθηκε
κι εν συντομία τέλεσε
μια πρόωρη εκσπερμάτωση
σε μη γόνιμες μέρες..
μία άνευ όρων κατάδυση
κι αν ακόμα εκ του βυθού
αποκομίσω θησαυρούς σοφίας
και τοιαύτα άλλα ανεκτίμητα προνόμια
αυτό το ήμισυ της θεωρίας
στης πράξης μου το έναντι διαρκώς θα ελπίζει
κι εγώ θα υποχωρώ
κάθε που ο ήλιος θ΄ανατέλλει
γιατί το δίκαιο, το ευπρεπές, το όμορφο
στο σύμπαν του κυττάρου μου
όψιμα γεννήθηκε
κι εν συντομία τέλεσε
μια πρόωρη εκσπερμάτωση
σε μη γόνιμες μέρες..
L.N.E
Φως ηλιαχτίδας γύρεψα
κι εμφανίστηκες εσύ
σούρουπο ήταν
σκοτεινιά και συννεφιά
μικρό, θολό κι απόμακρο σε έβλεπα
πόσο πολύ μακριά μου ήσουν;
Σ΄εκλιπαρούσα ελπίδα μου
πάρε με κοντά σου
να πάψει ο ανεμοστρόβιλος
ήρεμα ν΄αρμενίζω
Η ψυχή χαροπάλευε στο νεκρικό κρεβάτι
αμέτρητα χέρια την κρατούσαν
να φύγει θέλησε
κοντά σου να βρεθεί, μα απόκαμε
στις χίλιες στροφές το λεπτό
την έστυψα
σχεδόν στεγνή μου έμεινε,
σμπαράλια
Δεν θα καταλήξω ούτε απόψε
βλέπεις το σχεδόν
σημαίνει όχι στα ευγενικά
Δεν είμαι ο θάνατος εγώ, ψιθύρισες
κι άρχισες να κατεβαίνεις,
να πλησιάζεις, να διορθώνεις την πλάνη
κι όσο μ΄έφτανες, γέμιζες
πλάι μου στάθηκες υπερήφανα
φεγγάρι ολόγιομο
πανσέληνος δική μου
στοργή και γιατρειά μου
Έμεινες εκεί
δίπλα μου πάντα
να μη τολμήσω να νιαστώ ξανά για φως
να μη γυρέψω ανάσταση
ασφαλώς να ξημερώσει εδώ,
το εικοσιτετράωρο που μου οφείλει ο ουρανός..
L.N.E
ανέπαφα έρχεσαι
ίλιγγος
ένα ανάθεμα ξεφωνίζω
πάλι θα ξαγρυπνήσει η παράνοια
κι αυτός ο μέσα λόγος ο καυτός
έτσι σε έμαθα
να ξεψυχάς στο άπειρο
στο ελάχιστο να ορθώνεσαι
κύκλους να κάνεις
απροσδιόριστα ελάσματα να σε εκτινάσσουν
να καταλήγεις χώμα
να πλάθεσαι
κι ένα τεμάχιο να λείπει ακόμα
αποσιωπώ το μείον
σε διπλασιάζω ελλείψει πληρότητας
μοναξιά σε καλώ
κι ακούς
δάκρυ σε πνίγω
και με πνίγεις στο υπέρ άνω μου
επανάληψη λόγω αβεβαιότητας
που θα πάει;
θα αριστεύσω στην αλλαγή
πού θα πάει;
θα τελειοποιήσω το ρίσκο
καράτια εικοσιτέσσερα
σφραγίζουν το κούμπωμα ασφαλείας μου
κανένας χρυσός δεν ήταν έτοιμος
να διαφυλάξει το διαμάντι
κανένας οφθαλμός διαθέσιμος δεν βρέθηκε
ενταφιάζω ξανά το στέμμα κι ομολογώ
δεν γεννήθηκα βασίλισσα..
L.N.E
Αν σε χρειαστώ, θα σου τηλεφωνήσω
θα στείλω ένα μέιλ, ένα μήνυμα
τέλος πάντων, θα βρω τρόπο
θα στείλω ένα μέιλ, ένα μήνυμα
τέλος πάντων, θα βρω τρόπο
να μάθεις την ανάγκη μου
Αν σε χρειαστώ
θα πρέπει να αιτιολογήσω κατ΄αρχάς το λόγο
να υπερασπισθώ με σθένος
το ανύπαρκτο οφθαλμοφανές
θα πρέπει επίσης. να σε πείσω
για το αδιέξοδο του βίου μου
Αν σε χρειαστώ, αργά θα είναι
γιατί αν είχα τη δύναμη να σε ειδοποιήσω
θα γνώριζες από καιρό
πως αν και εμφανώς διαφέρουμε
προσομοιάζουμε στις ατέλειες
Αν γνώριζες
θα είχες ήδη διαβεί τα όρια
θα είχες ξεπεράσει τις αυτόβουλες,
οικείες συμπληγάδες
και θα ΄χες αναρριχηθεί στο άγνωστο
και θα ΄χες αναρριχηθεί στο άγνωστο
για να με συναντήσεις
Αν σε χρειαστώ, ξέρω, εκεί θα είσαι
όχι εδώ..
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!
L.N.E
Δε θέλω να μιλάς άλλο για χιόνια
Χειμώνας ντύθηκα να με αναγνωρίσεις
Ήρθα να σου θυμίσω τις μεγάλες σου νύχτες,
τις μέρες σου τις σύντομες
να νοσταλγήσεις την ανάμνηση
μιας ηλιαχτίδας νύφης
που άλλοτε ολόλευκη στεκότανε
με πείσμα στο πλευρό σου
Ναι, γι΄αυτό ήρθα
Για ν΄αποσύρω απ΄τον καθρέφτη
τ΄ αποδεκατισμένα είδωλα
τις θρυψαλιασμένες φιγούρες που σπαράζουν
με φθόγγους άναρθρους,
με σιωπές κι ανείπωτα λόγια βλάσφημα
για τον χαμένο χρόνο
Τη θυγατέρα πένα σου
ζητώ ν΄ακολουθήσεις
Έλα μαζί μας
Ναι, πάλι θα ξαγρυπνήσουμε
ξανά θα ονειρευτούμε
Οι εποχές οι δύσκολες, το ξέρω δεν περάσανε
Γνωρίζεις όμως μάτια μου πως οι ποιητές
ανάμεσα στους δαίμονες γυρεύουν το θεό τους
κι όταν τον βρουν λυτρώνονται
τον παγετό, με δάκρυα τον σμιλεύουν
τότε είναι που ανθίζουν κάτι στιχάκια ολόγυμνα
και πυρπολούνε τον καιρό με νότες
Ακούς;
Πες μου, ακούς το βήμα της;
Άνοιξη πλησιάζει
Ακούς;
Αυτές είναι
Οι ανάσες που αναγεννούν
και συνθέτουνε ανθρώπων μελωδίες
Αυτές είναι
Οι ανάσες που στοίχειωσαν,
που μήνυμα φέρνουν απ΄το απροσδόκητο..
L.N.E
που άλλοτε ολόλευκη στεκότανε
με πείσμα στο πλευρό σου
Ναι, γι΄αυτό ήρθα
Για ν΄αποσύρω απ΄τον καθρέφτη
τ΄ αποδεκατισμένα είδωλα
τις θρυψαλιασμένες φιγούρες που σπαράζουν
με φθόγγους άναρθρους,
με σιωπές κι ανείπωτα λόγια βλάσφημα
για τον χαμένο χρόνο
Τη θυγατέρα πένα σου
ζητώ ν΄ακολουθήσεις
Έλα μαζί μας
Ναι, πάλι θα ξαγρυπνήσουμε
ξανά θα ονειρευτούμε
Οι εποχές οι δύσκολες, το ξέρω δεν περάσανε
Γνωρίζεις όμως μάτια μου πως οι ποιητές
ανάμεσα στους δαίμονες γυρεύουν το θεό τους
κι όταν τον βρουν λυτρώνονται
τον παγετό, με δάκρυα τον σμιλεύουν
τότε είναι που ανθίζουν κάτι στιχάκια ολόγυμνα
και πυρπολούνε τον καιρό με νότες
Ακούς;
Πες μου, ακούς το βήμα της;
Άνοιξη πλησιάζει
Ακούς;
Αυτές είναι
Οι ανάσες που αναγεννούν
και συνθέτουνε ανθρώπων μελωδίες
Αυτές είναι
Οι ανάσες που στοίχειωσαν,
που μήνυμα φέρνουν απ΄το απροσδόκητο..
L.N.E
Μη με αφήσεις, κράτα με
Στα κύματα κατέθεσα
το τάμα μου για σένα
Μη με αρνηθείς,
νιώσε με
Στης προσευχής τον μέγα γνώμονα
δώρισα τ΄όνομά σου
Αργά σύρε τα βήματα,
χόρεψε με τη θάλασσα
έτσι θα τη δαμάσεις
Εσύ, ο υιός της ο ακριβοθώρητος
που ορίζεις με τέχνη την κόψη στο φτερό του καρχαρία
έτσι, που ρότα δίνει στον αφρό
για ν΄ανταμώσει του δελφινιού το ταίρι
καταμεσής του ωκεανού
στου απροσπέλαστου βυθού μου το στερέωμα..
L.N.E
Λες, να με αμφισβητήσουν τα όνειρα;
Λες, να με περιθάλψουν κάποτε
απόγονοι ευλαβικών ανθρώπων,
αυτοί που τους λοιδόρησα σαν μίλαγαν
τη γλώσσα της συνήθειας;
Λες, πως θα έρθει η αφορμή να ζυγιαστούνε οι πληγές
και να ομολογήσουν
πως σφάλμα μέγιστο επιτελούν πηλός και πνεύμα χώρια,
πως ταύτιση επιθυμεί η ύλη με τον λόγο
πως τα αμαρτωλά φεγγάρια δεν υμνούνται
μόνο παρακαθήμενα εντός σύμπαντος κόσμου
επιθυμούν συνένωση και τώρα αιωρούνται;
Αναίτια το αληθές
κρυφά απολογείται
για το εκατέρωθεν του μέρισμα
στα χείλη μου
στα χείλη σου
και στις οφθαλμαπάτες
μίας σοφίας παντελής
μίας θρησκείας πρίμας
που συμφωνίες εκτελεί
θείων ευκταίων λόγων..
και οι επίλογοι επιθυμούν να προλογίζονται πάραυτα
L.N.E
Θ΄ αντικαταστήσω
το δώσε με πάρε
το χωρίζω με το σμίγω
θα βάλω στη θέση σου, τη δική μου
στον εφιάλτη θα στάξω χρώματα,
όνειρο θα τον κάνω
θα φτιάξω ένα χωριό, μια κοινότητα
μαζί σου, μαζί του, μαζί της
πολύχρωμη θα είναι
θα τολμήσω να ψηφίσω ένα παιδί
θ΄ αφήσω τη θάλασσα ζωντανή
τ΄ ανδοδοχεία θα μείνουν αδειανά
και τα κανάρια λεύτερα
μαζί σου, μαζί του, μαζί της
πολύχρωμη θα είναι
θα τολμήσω να ψηφίσω ένα παιδί
θ΄ αφήσω τη θάλασσα ζωντανή
τ΄ ανδοδοχεία θα μείνουν αδειανά
και τα κανάρια λεύτερα
θα θυμηθώ να φτιάχνω ξανά
σαΐτες και καραβάκια από χαρτί
θ΄ ανοίξω κι άλλο βιβλίο
θ΄ ακουμπήσω σε μια άκρη το σταυρό μου
να μείνει η διδαχή
έπειτα, θα μοιράσω όλες τις κλωστές
απ΄τον παλιό μας κόμπο
Στοίχημα σου βάζω
πως θα το ζηλέψεις αυτό το καρουζέλ
θα έρθεις μαζί μας
θα μιλάς πια για το θεό μόνο με χαρά
θα σου έχει αφήσει το δικαίωμα
να μάθεις κι εσύ
δεν θα είναι αμαρτία
Τα χέρια μας θα υμνούν τον άνθρωπο
το φεγγάρι θα νιώσει την ανάγκη ν΄ ανθίσει
στη μελωδία που θα γράψεις, τίποτα δε θ΄ αλλάξω
θα μπω κι εγώ στη χορωδία μαζί με τους άλλους
θ΄ απαλύνει έτσι η παραφωνία μου
θα νιώθω υπερήφανη
θα νιώθω νέα
Ο πόλεμος θα παραμείνει άγνωστος
μια ανάμνηση της έβδομης τέχνης
να θυμίζει πως κάποτε
η φαντασία και η λογική δεν συμμαχούσαν
κι έτσι, η δουλειά θα έχει ολοκληρωθεί
Ο ήλιος θα έχει γυρίσει
πάντα υπάρχει Λόγος..
Καλές γιορτές!
L.N.E
Αδειάστε μου το χώρο
περι-πλανηθείτε αλλού
δίχως άλλοθι, δίχως εμένα
Αδειάστε μου το χώρο
μιας πιθαμής το έδαφος αφήστε μου
να συνωμοτήσω με τον ήλιο
με τη βροχή, με τον άνεμο
Nα αναρριχηθώ χωρίς προστάτες
να τυλιχτώ στη σάρκα μου
και να ριζώσω στης πηγής
το δροσερό το χώμα
Nα μην αφήσω έτερο ζιζάνιο
ν΄αναπτυχθεί στο φως
να μην αφήσω άρωμα
που έλκει πεταλούδες
Μόνο ένα χρώμα κόκκινο
τα μάτια σας να δουν
στη μνήμη σας εμπόδιο
το εξεγερμένο όνειρο
μονόδρομος θα ορθώνεται
για να σας δείχνει τις πληγές
σαθρά αποτυπώματα
που άφησαν τα χνάρια σας
Κι από τ΄αγκάθια σπόρων σας
του ύπνου το σεντόνι σας
ματοβαμμένο θα το βρουν
τρυπώντας το οι αλήθειες..
L.N.E
Σου μίλησα θαρρώ για εκείνη την εικόνα
με τα χιλιάδες κομμάτια
που κατάφερα να συναρμολογήσω
ακολουθώντας τις εσώκλειστες οδηγίες
Πήρε χρόνια και κόπο πολύ να την ολοκληρώσω
κι ύστερα ένα ντόμινο να την κάνω
να κουνήσω τη μια της άκρη και να τη διαλύσω
Χτίζω άλλη, από την αρχή σε σχέδιο ελεύθερο
Άκρα δε βάζω
Αντικαθιστώ τις γωνιές με καμπύλες
ένας κύκλος ομόκεντρος σχηματίζεται
μ΄ένα εγώ στο κέντρο
που όσο το πλησιάζω
τόσο απομακρύνεται
Η εξίσωση θ΄αποκαλύψει τη ρίζα
τις ακτίνες και το θεώρημα
μα δεν θα πάψει το βότσαλο που έριξα στη λίμνη
κύκλους να κάνει στο διηνεκές
έως ότου απελευθερώσει
ότι περισσότερο αγάπησα στον άνθρωπο
τον άγνωστο Χ
L.N.E
Αυτός που σκοτώσανε δεν ήταν ο γιος μουτο όπλο σημάδευε το μέλλον του κόσμου
βολή στην καρδιά των ονείρων η σφαίρα
με φλόγες πληρώνεται η επόμενη μέρα
Το λούκι το έφτιαξαν για όμβρια ύδατα
στους δρόμους όμως ανθίζουνε ποιήματα
αλήτες οι τοίχοι μιλάνε για ελπίδες
κι υφαίνουν τη νύχτα με άστρων αχτίδες
Για ύπνο με έβαλαν νωρίς οι αφέντες
με νάρκωσαν έξυπνα, με κούφιες κουβέντες
βολεύτηκα, σύρθηκα, μπήκα σε τάξη
τις άναρχες σκέψεις μου είχα ξεχάσει
Αντάμωσα στίχους και λέξεις φθαρμένες
τη δημοκρατία να φορά χειροπέδες
σαν ξύπνησα έντρομη στη χώρα του τώρα
ελλείψεις αντάμωσα στο φως και μια μπόρα
Στο στήθος ο πόνος, στα μάτια το δάκρυ
μα μέσα απ΄ αυτά ξεπηδούσε η ανάγκη
μαζί σου να έρθω, χωρίς αρχηγό
με δυο πολεμιέται καλύτερα αυτό το θεριό
Ζωή να κερδίσω, το λάθος να σβήσω
να μη τους πιστέψω πως είμαι απ΄ έξω
να τρέξω, να φτάσω, να πιάσω τη σφαίρα
αξίζει το μέλλον μας ηλιόλουστη μέρα..
L.N.E
Ω φεγγαρόλουστε ουρανέ
πηγή αναβλύζουσα θαλάσσιο ύδωρ
και φως ηφαιστειακών εξεγέρσεων
λάγνο σκίρτημα αδημονούντος πόθου
τρυφερή υφή θείου προστάγματος
μήτρα άστρων, κομητών
και απείθαρχου πνεύματος
Ω μέγα τέκνο ασίγαστης αναρχίας
και ελεύθερου στοχασμού
απόγονε ακατάληπτων μύθων
και δημιουργικής φαντασίας
θαύμα θαυμάτων ανεξερεύνητο
Αντάμωσε με το εκμαγείο της ψυχής
και σμίλεψε άφθαρτους στίχους
απέθεσε αποθυμιές ερωτικής έγερσης
να αιωρούνται στο σύμπαν
και να σμίγουν ανθρώπων εργόχειρα και σιωπές
ως φιλί σάρκινο, στων αιώνων την απόσταση..
L.N.E
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου