Σ' αγαπώ...!!!!!11

Σ' αγαπώ...!!!!!11

Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ
μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί,
το πιο ζεστό τραγούδι η ανάσα σου
κι αυτή η τρικυμία μέσα στα μάτια σου

Σ' αγαπώ
σαν το γέλιο του Μάη, σ' αγαπώ
σ' αγαπώ
σαν παλιά αμαρτία σε θέλω

Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ
μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί,
στους δρόμους του κορμιού σου που ξενύχτησα
στους δρόμους του κορμιού σου που ξεψύχησα

Σ' αγαπώ
σαν το γέλιο του Μάη, σ' αγαπώ
σ' αγαπώ
σαν παλιά αμαρτία σε θέλω

Φταίει ο έρωτας...1

Φταίει ο έρωτας...1

 

 

Φταίει ο έρωτας που σεργιανίζει στα μάτια σου και πονάει.

 

 

 

 

Α. Πάσχος.

Ο πόνος νίκησε πάλι - Χρήστος Θηβαίος

Ο πόνος νίκησε πάλι...

Ο πόνος νίκησε πάλι...

Όταν με σκέφτεσαι το νιώθω
όταν σου λείπω μου μιλάς
στην αγκαλιά σου με ζητάς
όμως μακριά μου θες να μένεις

Ξέρεις τι θέλω, τι αγαπάω
τα χρώματα, τις μουσικές
τον πυρετό μου εσύ τον καις
κι όμως μακριά μου επιμένεις

Κι όταν σε ψάξω διψασμένος
να πιω από σένα φως και ζάλη
εσύ θα σκύψεις το κεφάλι
και με τα μάτια σου θολά
πριν φύγεις για άλλη μια φορά
θα πεις ο πόνος νίκησε πάλι

Μισή ζωή μισή χαρά
δεν την μπορώ δεν την αντέχω
καλύτερα να μην σε έχω
παρά μαζί και χωριστά

Ντροπή δεν είναι να φοβάσαι
ντροπή δεν είναι να πονάς
όμως μ' αυτόν που αγαπάς
είναι ευλογία να ξυπνάς
είναι ευτυχία να κοιμάσαι

Μα όταν σε ψάξω διψασμένος
να πιω από σένα φως και ζάλη
εσύ θα σκύψεις το κεφάλι
και με τα μάτια σου θολά
πριν φύγεις για άλλη μια φορά
θα πεις ο πόνος νίκησε πάλι

Όταν σε ψάξω διψασμένος
να πιω από σένα φως και ζάλη
μην σκύψεις άλλο το κεφάλι
και με τα μάτια σου θολά
έστω για μόνο μια φορά
μην πεις ο πόνος νίκησε πάλί

Πυξ Λαξ - Βγες Στο Μπαλκόνι Να Δεις (Live)

Βγες στο μπαλκόνι να δείς...

Βγες στο μπαλκόνι 

Βγες στο μπαλκόνι να δείς...

να δεις
το φεγγάρι που φέγγει την πόλη
και θυμήσου δικές μας στιγμές
δες στα μάτια μου μπογιές
που χρωματίζουν θάλασσες

Και τρέξε με τη σκέψη σου
πιο γρήγορα απ' το φως
μ' ανάσα γρήγορη, ζεστή
αγάπησέ με

Βγες στο μπαλκόνι να δεις
το φεγγάρι που αφήνει την πόλη
και θυμήσου τις όμορφες στιγμές
δες στα μάτια μου φωτιές
που κυματίζουν θάλασσες

Κι άγγιξε το λαιμό μου ροζ
με τα χείλη σου τα υγρά
μ' ανάσα γρήγορη, ζεστή
αγάπησέ με

Aσυναρτησίες

Aσυναρτησίες

Άκουσα ένα κάρο ασυναρτησίες, είδα γλοιώδεις συμπεριφορές, κόμπλεξ και μεγαλομανίες, τα έβαλα όλα μαζί σε μια τεράστια κούτα και τα πέταξα στη θάλασσα.

Λέτε να κατηγορηθώ για ρύπανση της θαλάσσιας ζωής ; 

Δέχομαι όποια συνέπεια, αλλά σκέφτομαι πως η βλακεία, δυστυχώς, είναι αήττητη και κυκλοφορεί ελεύθερη. 

To βράδυ

To βράδυ

Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος,  άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι, οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ ένα λυγμό, οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο κι η εξήγηση θα ρθει κάποτε, όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση.

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα, τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές, τι όνειρα, ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι. 
Τους συγχωρώ έναν έναν όλους.

Αηδίες. 
Ο χρόνος έγινε για να κυλάει, οι έρωτες για να τελειώνουν, η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο κι εγώ για να διασχίζω το άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού.
Μονάχα όποιος τα διψάει όλα μπορεί να με προφτάσει. 
Ότι ζήσαμε χάνεται, γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου και μόνο καμιά φορά, τις νύχτες, θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη.

Όσα δε ζήσαμε  αυτά μας ανήκουν.

 Τάσος Λειβαδίτης

Θα σου φέρω

Θα σου φέρω

 

Θα σου φέρω απ' τα βουνά λουλούδια εξαίσια, κλέλιες, ζουμπούλια και βελανίδια γεράνια, κι ένα κοφίνι φιλιά.

Θέλω να κάνω μαζί σου αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές.

Πάμπλο Νερούδα

Μόνο μια φορά

Μόνο μια φορά

Μια φορά ζούμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δύο φορές.  Και μάλλον δε θα υπάρξουμε ξανά ποτέ.

Και εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά. 

Και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος.

Επίκουρος

" Να πάμε στο βουνό, κοντά φαίνεται ".

" Να πάμε στο βουνό, κοντά φαίνεται ".

" Κοντά ; " γέλασε. " Όταν έχεις τη θάλασσα μπροστά, όλα κοντά φαίνονται, αλλά είναι πιο μακριά ".

" Τότε να πάμε από τη θάλασσα " φώναξα κι απόρησα που γέλασε πάλι, γιατί νόμιζα πως έλεγα το πιο έξυπνο πράγμα.

" Καλά, άμα βρούμε κανένα μονοπάτι στη θάλασσα, μπορεί και να πάμε καμιά μέρα. Τα πολύ παλιά χρόνια κάποιος που τους αγαπούσε πολύ και τους νοιαζόταν τους έφτιαξε μονοπάτι κάτω από το νερό, για να περάσουν απέναντι και να σωθούνε. Ποιος ξέρει. Κάποτε μπορεί να μας δει, να νοιαστεί και για μας και να μας σώσει. Υπομονή ...".

Υπομονή ; Κι εδώ υπομονή ; Είχα μπουχτίσει με τις υπομονές, όλοι αυτό λέγανε σε όλους. Υπομονή στον πόλεμο, υπομονή στην ειρήνη, υπομονή στη δουλειά, υπομονή στην αναδουλειά, υπομονή σ΄ αυτούς που γεννιούνται, υπομονή σ΄ αυτούς που πεθαίνουν, υπομονή σ αυτούς που παντρεύονται και σ αυτούς που δεν παντρεύονται, υπομονή σ αυτούς που θέλουν να σφάξουν τις γυναίκες τους και σ αυτές που θέλουν να φαρμακώσουν τους άντρες τους.

Ο παππούς μου ήταν γεμάτος υπομονές, εγώ όμως δεν ήθελα να γεράσω και να τις κουβαλάω στην πλάτη. Ούτε και ήθελα να στέκομαι τόσο μακριά από τον Όλυμπο και να περιμένω στην ουρά, πότε θα πέσει το μάτι του Θεού πάνω μου, μπας και με δει και μπας και με διορθώσει.

 " Το μονοπάτι στη θάλασσα "

 του Αντώνη Σουρούνη

Ήταν η μικρή αράχνη που στήριζε μια μεταξωτή κλωστή σ' ένα φύλλο του γιασεμιού

Ήταν η μικρή αράχνη που στήριζε μια μεταξωτή κλωστή σ' ένα φύλλο του γιασεμιού

Ήταν η μικρή αράχνη που στήριζε μια μεταξωτή κλωστή σ' ένα φύλλο του γιασεμιού κι ύστερα κρεμότανε πάνω της και νανούριζε τους πόθους της.

Ήταν η ανόητη σαύρα που κρύφτηκε στη ρίζα του αλεξανδρινού, γιατί φοβήθηκε τη σκιά της ερημιάς.

Ήταν η φτερούγα από το όνειρο του Σέβη που καρφώθηκε σαν το σουγιά σε μια γινωμένη ρόγα σταφυλιού.

Ήταν ο αναστεναγμός από τον ξεσταχιασμένο έρωτα του Σούλια που έκανε τις πέτρινες βρύσες να ιδρώνουν.

Ήταν οι κόμποι από το φαρμάκι στην ψυχή της Σιδερίας που έσταζαν πάνω στα κυκλάμινα και τα ξέραιναν.

Ήταν η αναπνοή του Λέου που τρεμόπαιζε στα φτερά της άσπρης πεταλούδας και δεν την άφηνε να αποκοιμηθεί.

Ήταν η αγάπη της Δαμάσκας που άνοιγε τα μπουμπούκια της μπιγκόνιας.

Ήταν όλ' αυτά ανακατωμένα.

Ποιος μπορούσε να τα ξεχωρίσει...

Και προς τι;

Το χρώμα του φεγγαριού

Το χρώμα του φεγγαριού

Αν δεν κτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες το σχήμα τους. Έτσι δεν είναι;

Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου.

Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής. Γιατί η σοφία του μυαλού είναι άλλο πράμα. Την αποκτά κανείς με τη γνώση. Τούτη δω που σου λέω, η σοφία της ψυχής, αποκτιέται μόνο με πόνο. Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο,δεν ξέρω.

Άντε βάλε τσίπουρο. Σαν το νερό πάει το άτιμο!

Κάποτε πίστεψα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι, πως θα' έφτιαχνα από την αρχή τον κόσμο. Τα 'δωσα όλα. Δεν κράτησα ούτε' ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου. Γιατί έτσι είμαι εγώ, π' ανάθεμά με.

Ή αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου.

Δεν έγινε τίποτα. Ο κόσμος στο χειρότερο πάει.

Και ξέρεις ποιό είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος, προδομένος…

Προσωπική υπόθεση, φίλε, η δικαίωση. Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής. Είναι μερικοί, που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου.

Ε! Δεν έπαψε η γη να γυρίζει, ε;

Αλκυόνη Παπαδάκη "Ρίσκο"

Αλκυόνη Παπαδάκη "Ρίσκο"

Είσαι για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;

Είσαι για ένα ρίσκο;

Θελω να μου υποσχεθείς

πως δε θα πάρεις

μετεωρολογικό δελτίο.

Πως δε θα χεις μαζί σου

προμήθειες και αποσκευές.

Πως δε θα γεμίσεις

το πλεούμενο με σωσίβια.

Θα δέσουμε την άγκυρά μας

στα φτερά των γλάρων.

Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας

το πιο τρελό δελφίνι.

Θα σου χαρίσω

όλο το γαλάζιο του πελάγου.

Όλο το χρυσαφι του ήλιου.

Όλο το ροζ του δειλινού.

Να χεις χρώματα πολλά

να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.

Θα γεμίσω τ'αμπάρι μας με ονειρα.

Να χεις πολλά.

Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.

Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε

τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα

και θα μπαλώσουμε τις τρύπες

που μας ανοιξαν τα σκυλόψαρα.

Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας

στ΄άλμπουρο να ξεπλυθεί.

Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ ανοιχτά;

Για ένα ρίσκο;

Αλκυόνη Παπαδάκη... ξεφυλλίζοντας τη σιωπή

Αλκυόνη Παπαδάκη... ξεφυλλίζοντας τη σιωπή

Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο αν πικραίνεσαι. 

Γέμισε ο τόπος σαλτιμπάγκους, που ξεπουλούν στους πάγκους τους το μέλλον σου. 

Γέμισε ο τόπος καταπατητές, που μεταμφιεσμένοι σε σωτήρες ακολουθούν σαν τα σκυλιά τα βήματά σου. 

Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο αν μπλοκάρεις. 

Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που δε διάλεξες. 

Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από την ψυχή σου. 

Να κρεμάσουν τα σχέδιά σου ανάποδα, σαν νυχτερίδες, στους πασσάλους που οριοθέτησαν τον ορίζοντά σου. 

Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις. 

Όμως κρατήσου. Μην αφεθείς. 

Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου, υπεράσπισέ τα. 

Κάτι θα γίνει. Δε μπορεί. 

Η ζωή ποτέ δε περιφρόνησε τους εραστές της.

Και κάτι άλλο.

Ίσως πιο ποιητικό.

Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου.

Κι ύστερα βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε, ν “απολαύσεις τ άρωμά τους.

Α! Κι αν θέλεις μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι που αξίζει να τους

προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο!

Τον πόθο δεν ορίζω

Τον πόθο δεν ορίζω

Ανθέ μου λάγνα μου πνοή

Της άνοιξης ματιά μου

Χέρι του έρωτα στη γη

Μέθη μες την καρδιά μου

Αχτίδα μου ασημόχρυση

Δάκρυ μου διαμαντένιο

Γλυκιά τροφή μου θεϊκή

Χέρι μαλαματένιο

Άγγιξες πάλι σήμερα

Της αίσθησης τη μέρα

Κι έχω θηρία ανήμερα

Τις σκέψεις μου για σένα

Ο ήλιος μου συννέφιασε

Και ψάχνει τη ματιά σου

Ο χρόνος μου σταμάτησε

Και ψάχνει τη καρδιά σου

Τα δάχτυλα μου τρέμουνε

Ν αγγίξουν την αφή σου

Όλες οι αισθήσεις καίγονται

Να  ακούσουν τη φωνή σου

Νερό δεν πίνω δε διψώ

Μον’ καίγεται η ψυχή μου

Για ένα δικό σου σ αγαπώ

Πεθαίνει η ακοή μου

Σε θέλω σαν τον ουρανό

Τα σύννεφα τ αστέρια

Να με σκεπάσεις για να μπω

Μες τα δικά σου χέρια

Κυλώ στα μάτια σου ξανά

Δάκρυ κι ανοίγω δρόμο

Φτάνω στα χείλη στο λαιμό

Στο στήθος σου τελειώνω

Στα χείλη σου παίρνω τροφή

Χαϊδεύω τα μαλλιά σου

Στο σώμα σου ψάχνω τη γη

Ακούω την καρδιά σου

Φτάνω στο πίσω του λαιμού

Εκεί σου ψιθυρίζω

Έλα στην άκρη τ’ ουρανού

Τον πόθο δεν ορίζω

Πάνω σε σύννεφο ξανά

Στον έρωτα σου πάλι

Στης αγκαλιάς σου τον ανθό

Να γείρω το κεφάλι

Να πλέξουμε την ηδονή

Στου πάθους μας τα χέρια

Να  ταξιδέψουμε μαζί

Λευκά μας περιστέρια

Να κάνουμε έρωτα ακριβό

Κορμιά τα δυο σαν ένα

Να με γευτείς να σε γευτώ

Να μοιάζει η νύχτα ψέμα

Να σου κρατώ στα χέρια μου

Κοφτές αναπνοές σου

Να μου χαρίζεις μάτια μου

Τις ώρες τις δικές σου

Χείλη να ψάχνουν τη ρωγμή

Εκεί στη δόνηση σου

Σεισμός να γίνει  η στιγμή

Που αγγίζω  την πηγή σου

Να ανοίγεις συ τα πέταλα

Να μπαίνω στον ανθό σου 

Να κάψω κάθε δίψα σου

Κάθε πόθο δικό σου

Σάρκα μου μέρος της ψυχής

Πάθους μου αμβροσία

Να φτάσουμε στα πέρατα

Στη θεϊκή ουσία

Να σε κερνώ στα χείλη σου

τα χείλη ποτισμένα

Της συνουσίας μας κρασί

Τα πάντα μεθυσμένα

Κι όταν η μπόρα του έρωτα

Γαλήνη θα σ αφήσει

Γλυκά να λες το σ αγαπώ

Αχ πόσο μου ‘χει λείψει  

3-Φεβ-13

Μύθος!

Μύθος!

διαβάζω πως οι γάτες είμαστε αυστηρά σαρκοφάγα ζώα, σε αντίθεση με τον άνθρωπο που είναι παμφάγος.

άντε καλέ, μύθος! ξέρετε πόσους ανθρώπους γνωρίζω εγώ που είναι σαρκοφάγοι;