Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος, άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι, οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ ένα λυγμό, οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο κι η εξήγηση θα ρθει κάποτε, όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση.
Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα, τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές, τι όνειρα, ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.
Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι. Τους συγχωρώ έναν έναν όλους.
Αηδίες.
Ο χρόνος έγινε για να κυλάει, οι έρωτες για να τελειώνουν, η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο κι εγώ για να διασχίζω το άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού.
Μονάχα όποιος τα διψάει όλα μπορεί να με προφτάσει.
Ότι ζήσαμε χάνεται, γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου και μόνο καμιά φορά, τις νύχτες, θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη.
Όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου