...στολίζοντας το δικό του χριστουγεννιάτικο δέντρο!

...στολίζοντας το δικό του χριστουγεννιάτικο δέντρο!

Οι θερμότερες και ειλικρινέστερες ευχές μας προς όλους εσάς που μοιραστήκατε μαζί μας τις όμορφες φωτογραφίες σας, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας είναι δεδομένες.

Και φυσικά, περιμένουμε να δούμε μέσα από το φακό σας, πώς περάσατε τις γιορτές.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, φίλοι μας!

Christmas delights του winterwidow

christmas baking V του topinka

Christmas tree 2007 του carlzon

christmas tree του beckawalley

Christmas Tree του DreAminginDigITal

Christmas is coming του digitalpretzel

christmas tree του lilylover

Christmas Tree του MacIomhair

Merry Christmas του aeris-stock

Christmas Tree της Julie1226

Sweet Christmas του assica

Christmas Tree του pandalemur

Merry HDR Christmas του Stuck in Customs

"Ξερω πως δεν θα φυγω"....

"Ξέρω πως δεν θα φύγω. Ό,τι πλάκες και να μου σκαρώσει το ένστικτό μου, ξέρω πως δεν πρόκειται να φύγω. Όποτε λέω το αντίθετο, μοιάζει με ανέκδοτο. Εδώ γύρω θα μείνω να ζητιανεύω τις αναλογίες της ζωής μου. Μία θα περνάω καλά και δέκα όχι. Μιά θα αγαπάω και μία όχι. Και ξέρω καλά πως για ό,τι πάθω θα ευθύνεται η βόλτα μου στους ανθρώπους... "

Οδυσσέας Ιωάννου

"Οι αναλφάβητοι του Έρωτα" Ευα Ομηρόλη ....απόσπασμα....

διαβάζοντας, περιδιαβαίνοντας σε σελίδες μαγικές βιβλίων, ανακαλύπτω αποσπάσματα που είμαι εγω....

ενα απο αυτά ...ενα απο τα αγαπημένα μου ειναι και τούτο...! αποστάγματα ζωής πια τα λεω...αποσταγμάτα ψυχής..μυαλού...τι και αν δεν έχω την πνευματική τους ιδιοκτησία...εχω την απόλυτη ψυχική ταυτιση...

"Η επίγνωση της κατωτερότητας και της λειψής ΣΟΥ φύσης είναι οι μονοί εφιάλτες .
Η σιγουριά φτάνει για να σε κάνει πιο ήρεμο ,ακόμα κι αν είναι μια σκέτη ουτοπία .

Η δύναμη είναι μια ιδέα , όλα είναι μια ιδέα .
Τίποτε δεν έχει την αληθινή του υπόσταση και μπορεί να μην υπάρχουν αληθινές υποστάσεις μέσα σε ανθρώπινες ψυχές .

Το μυαλό είναι εκείνο που φτάνει τα πάντα και μόνο του πάλι τα χαλά.

Μέσα στο μυαλό μου έχω πια την σιγουριά
ότι μπορώ να είμαι ελεύθερη μόλις το θελήσω.
Μέσα στο μυαλό μου έχω τη δύναμη να καλωσορίσω την κάθε μονότονη μέρα.
Μέσα στο μυαλό μου βρίσκω την δύναμη να ανεβώ την ανηφόρα χωρίς να υποφέρω.

Είμαι εγώ και είμαι ζωντανή και αυτόφωτη σαν ήλιος.

Και από τίποτα πια δεν έχω ανάγκη,
αφού δοκιμάστηκα στα γρανάζια της ζωής και της περιπέτειας .
Αφού έμαθα τις αληθινές αξίες κι έδωσα άξια στον εαυτό μου .

Είμαι ελεύθερη και μοναδική.

Μπόρεσα, μπόρεσα!
Ξυπνώ πια το πρωί και φωνάζω, << μπορώ>> γιατί το ‘χω πιστέψει πως όλα τα μπορώ.
Κι είναι αλήθεια.
Είμαι παντοδύναμη και κάνεις δεν μπορεί να μου κλέψει όλες τις όμορφες στιγμές που τόλμησα να ζήσω.

Όχι, δεν έχω ενοχές .

Η απόλυτη ευτυχία κι η γνώση εκείνου που ζητάς δεν σου αφήνει ποτέ ενοχές.


Ενοχές σου αφήνουν όλα εκείνα που δεν έζησες, όχι γιατί δεν μπόρεσες ,αλλά γιατί φοβήθηκες την δύναμη τους ,την μαγεία τους .
Όλη εκείνη την μαγεία που μια ζωή αναζητάς κι όταν σου πέφτει στο κεφάλι σαν ευλογία ,την αρνείσαι χωρίς ουσιαστικό λόγο παρά μονό επειδή διστάζεις να πας παραπέρα ,να δεις τι γίνεται μέσα από το σύνορο που σε έχουν φυλακίσει .

Κι όταν περνούν τα χρόνια και οι εποχές ,και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την ανελέητη φθορά ,θυμάσαι, σκάφτεσαι και σε πιάνουν όλοι οι φόβοι , όλες οι απελπισίες.

Γιατί είναι ανάγκη να είσαι δυνατός.

Μονοί γεννιόμαστε ,μονοί πεθαίνουμε
και τίποτα δεν μας μένει περά από τις στιγμές που ζήσαμε.
Τις όμορφες .
Όλες εκείνες που ξεπέρασαν για λίγο την μιζέρια και την θλίψη ,όλες εκείνες που ταυτίστηκαν μαζί μας ,που ανήκουν πια μόνο σε μας.

Επειδή πάνω απ’ολα, θέλει τόλμη η ζωή, θέλει πολλά κότσια η ευτυχία.

Κι η μοίρα δεν είναι κάτι απλό κι ουδέτερο, αλλά κάτι που πλάθεται όπως το θες .
Είμαι έτοιμη να γεράσω με τον άντρα που αγαπώ ,αλλά είμαι κάθε φορά προετοιμασμένη να βουτήξω στις προκλήσεις και τις ηδονές ,στα κομμάτια της ζωής και ότι πηγαίνει μαζί της.
Γιατί μέσα απ’ολα αυτά ένα ,κατάλαβα.
Οι δυστυχίες που έρχονται παλεύονται .
Οι ευτυχίες που δεν λένε να φανούν είναι εκείνες που γίνονται οι εφιάλτες μιας ζωής.

Όλες εκείνες μικρές σπίθες που μας δίνονται έτοιμες ,ολοζώντανες κάθε μέρα και τις αφήνουμε να χαθούν σαν να μην υπήρξαν είναι τα απωθημένα που δεν θα μας αφήσουν να γεράσουμε με αξιοπρέπεια.

Θεέ μου, δώσε μου τις δυστυχίες που μου αναλογούν ,αφού δεν γίνεται αλλιώς, αλλά βοήθησε με να αξιωθώ κι όλες τις ευτυχισμένες ώρες που αιωρούνται σαν άστρα πάνω από το κεφάλι μου.

Να ζήσω τον χρόνο μου ,να τον ποτιστώ μέχρι την πιο μικρή μου ίνα, να μπορέσω να γίνω ένα μαζί του.Να έχω συντρόφισσες όμορφες στιγμές ,να ξέρω πως έζησα, να μετανιώνω για εκείνα που έκανα και να ψάχνω να βρω κι αλλά να κάνω.

Οι στιγμές ,οι ώρες και τα αγγίγματα ,η αναστάτωση κι οι κόμποι στο στομάχι, βαρύ στο στήθος απ’ τον πανικό της ευτυχίας ,η απόλαυση του κορεσμού και της σοφίας ,το κύμα μέσα στο κεφάλι μου, η τρικυμία που δεν λέει να κοπάσει, ο φόβος για το ύστερα, για το μετά, οι ευωδιές των χυμών και οι επιλογές.

Να η ζωή!
Να η ζωή ,φωνάζω μ’οση δύναμη μου απομένει .
Μα είναι λίγη και πολύτιμη κι είναι δική μου ,μόνο δική μου σαν τον αέρα που ανασαίνω. Δεν θα αφήσω να μου την πάρει μήτε άνθρωπος μήτε Θεός. Κι εύχομαι όλες οι αναστολές κι οι δισταγμοί μου να ξεκινούν μονό από αγάπη .
Αγάπη για κάτι άλλο πιο βαθυ, πιο ωραίο.

Γιατί, τέλος, και το γήρας είναι ωραίο και παντού μέσα του μπορείς να βρεις όλες εκείνες τις αναλαμπές που σημαίνουν ζωή.
Κι όλα είναι όμορφα από κοντά ,όταν τα ζεις.
Μα σε τούτο το γήρας καλό είναι να μην μένεις μόνος σου.
Κι είναι αλήθεια αυταπόδεικτη, πως το μόνο που μπορεί πάντα να σε συνοδεύει ,
το μόνo που για πάντα μένει
είναι μια , δυο ,δέκα, εκατό -ξέρω κι εγώ πόσες;- όμορφες στιγμές."

Εύα Ομηρόλη, Οι αναλφάβητοι του έρωτα.

"Τοσο μακριά μου και συ..μια κομμένη ανάσα...".. Lilith

Υπάρχουν άνθρωποι που φτιάχνουν μνήματα στις   μέρες τους που  ξέφυγαν ...

Που σκαλίζουν πλάκες για να "θάψουν" δια παντός και δια βίου υπόλοιπου τους,  συναισθήματα, σχέσεις, υποστάσεις, ανθρώπους, σκέψεις, ανομολόγητες επιθυμίες, λόγια που είπαν, στιγμές που πέρασαν, αδυναμίες, αναπηρίες, ανεπάρκειες.

Τους φτιάχνουν επικήδειους σιωπής, αποτάσσουν σατανικές "παρουσίες" που μέχρι τώρα ήταν ζωοδότριες πηγές.

Αφου έσκαψαν λοιπόν βαθιά ...περίπου μια παλάμη κάτω απο το χώμα...τα ρίξαν όλα μέσα και έπιασαν δουλεια......

Μα δεν έρχεται στο μυαλό μια λαική κουβέντα...."αν δεν θαφτεί κάτι δικό σου....."Γιοφύρι" δεν στεριώνει"......

Μόνο έτσι θα βρεις "γιοφύρι" για την "αλλη μεριά"..... 

Μια που αποφάσισες λοιπόν να θάψεις...παραδέξου πως θάβεις εαυτόν μαζι με μένα και  με όλα τα ανομολόγητα που δεν τολμάς να πεις ουτε σε σένα.....πως ότι κι αν γίνει, ακόμα και κει, κάτω απο το χώμα, μαζί μου θα' σαι...

Μόνο έτσι θα βρεις "γιοφύρι" για την "αλλη μεριά".....

Ζωή και Θάνατος..."Φυγε" και "Ελα" ....μια κομμένη ανάσα μακριά το ένα απο το άλλο...! 

Τοσο μακριά μου και συ..μια κομμένη ανάσα...

Lilith

"Απουσία"......

(επειδή ξέρω το λόγο που γράφτηκε.......Λατρεμένη μου Άννα ..Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ)

ΑΠΟΥΣΙΑ

Στέγνωσα αγάπη μου...
Δεν έχω ίχνος υγρασίας πανω μου.
Την περισσότερη την έχασα προσπαθώντας
να ζωντανέψω εσένα.
Όπως ο κηπουρός προσπαθεί να ζωντανεψει τα ξερά του φυτά.
Ότι απέμεινε, την κατέθεσα στα πόδια σου
καθώς τα ξέπλενα με τους λυγμούς μου.
Αδιαφορείς, το ξέρω.
Δεν σε απασχολει η δική μου ουλη.
Στις ουλές άλλωστε μπορεις να οικοδομήσεις
ακόμη και μια ευτυχία!
Άλλαξα αγάπη μου...
Δεν φορώ πια τα ροζ τούλια της
ψευδαίσθησης, μήτε τα γυάλινα γοβάκια
που μου χάρισες στο πρώτο σου φιλι.
Τοτε δεν πρόσεξα πως με στένευαν.
Μου έφτανε που ακουγα τη φωνή που
συνόδευε τα βηματά μου καθως
σου αφηνόμουν.
Τωρα περπατώ σε σπασμένα γυαλιά.
Βυθίζομαι σε σιωπές εκρήξεις.
Ξεφλουδίζω την καρδιά μου αργά,
σχεδον το απολαμβάνω.
Κοιτάζω αφηρημένα το μέλλον μου.
Διαμελίζω το παρελθόν μου.
Με το παρόν μου επιδένουμε
τα ονειρα που γδάρθηκαν και αιμορραγουν.
Συγνώμη, θα βρεθουμε καποτε;
Συγνώμη, βρεθήκαμε ποτέ στην ουσία;
Ξέρεις, υπάρχει καποιος χρόνος για τον καθένα μας,
που αντέχει να υπομένει.
Αυτος ο χρόνος της υπομονής,
είναι ο χρονος της απουσίας μας.
Βλέπεις καμία στιγμή που περνάμε υπομένοντας
ή περιμένοντας να βρεθουμε με τον άλλον,
δεν είναι στην ουσία παρά μια ατέλειωτη νύχτα.
Δεν είναι παρά μια ισχυρή, μακρά, φρικτή απουσία.
Κι όμως, υπάρχουμε και τοτε,
αφου καμια παρουσία δεν μπορεί να αναπληρώσει
την τραγικότητα του "πονάω που δεν σε έχω"...
Μέσα απο τον πόνο υπάρχουμε...

Άννα Τσεκούρα 

Mόνο και μόνο

Επειδή
ο κόσμος αγαπά το μυαλό σου,
δεν θα πει ότι
μπορεί να έχει και
το κορμί σου
*
Το καπέλο του Κάφκα

Με τη βροχή να πέφτει
χειρουργικά πάνω στη στέγη
έφαγα μια μερίδα παγωτό
που έμοιαζε με το καπέλο του Κάφκα
*
Χαϊκού ασθενοφόρο

Ένα κομμάτι πράσινης πιπεριάς
έπεσε
από την ξύλινη σαλατιέρα.
Και λοιπόν;
*
Πληζ

Με σκέφτεσαι
τόσο συχνά
όσο σε σκέφτομαι
εγώ;

Το φως

Στη θλίψη της νύχτας
μέσα απ' την κοιλάδα της μαύρης απελπισίας
απέναντι από την μαύρη θάλασσα της φαυλότητας
όπου ο αέρας είναι η κραυγή των δεινών
έρχεται ένα λαμπερό φως σωτηρίας -
το φως της αιώνιας ειρήνης.

Ποίημα αγάπης

Είναι τόσο όμορφα
να ξυπνάς το πρωί
ολομόναχος
και να μην πρέπει να πεις σε κάποιον
πως τον αγαπάς
όταν δεν τον αγαπάς

πια.

Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν: μέσα από την κοιλάδα της μαύρης απελπισίας

Το φως

Στη θλίψη της νύχτας
μέσα απ' την κοιλάδα της μαύρης απελπισίας
απέναντι από την μαύρη θάλασσα της φαυλότητας
όπου ο αέρας είναι η κραυγή των δεινών
έρχεται ένα λαμπερό φως σωτηρίας -
το φως της αιώνιας ειρήνης.

Άνταμ Λίντζι Γκόρντον: το τραγούδι της μάγισσας

Λένε πως τα ραντισμένα με δηλητήριο λουλούδια
έχουν πιο γλυκό άρωμα
παρά όταν, ανέγγιχτα από την θανατερή υγρασία,
λάμπουν στην πρώιμη άνθηση.

Λένε πως οι καταδικασμένοι να πεθάνουν
έχουν κατεβάσει το πειραγμένο γλυκό κρασί
με πιο μεγάλη απόλαυση απ' τον
απείραχτο χυμό του αμπελιού.

Λένε πως στο τραγούδι της μάγισσας
όσο άξεστο και πρωτόγονο αν είναι
δένει αρμονικά ένας άγριος, μυστήριος ήχος
της πιο αλλόκοτης μελωδίας.

Και πιστεύω πως η φωνή του σατανά
μπαίνει πιο βαθιά στ' αυτιά μας
από κάθε ουρανόσταλτο ψίθυρο
όσο γλυκόηχος και κατανοητός αν είναι.

μετάφραση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου

~ Ίαν Λέχον: υπάρχει κι άλλος δρόμος

Επίλογος

Να καθαρίσουμε πρέπει τη στάχτη από την καμινάδα
Και να αποθέσουμε στον τοίχο τη ξεβαμμένη πολυθρόνα
Κι απέ κάποια χαρτιά να απλώσουμε στο τραπέζι
Κι έπειτα βαθιά κρατώντας την αναπνοή
Που πια στενάχωρη δες ρέει
Και στη σιωπή μας να αποσυρθούμε
Σαν όλους τους κυνηγημένους και φυλακισμένους
Κι απ' όλους πια αποδιωγμένοι -για όσα πια μας ταλανίζουν
Με ανοιχτά τα μάτια, τη καρδιά στη γη μας την απάνθρωπη...
Μη με μεμφθείς εκείνη τη στιγμή πια αδερφέ μου!
Ας σβήσω πια τη λάμπα κι ας τυλιχτώ με την κουβέρτα
Κι ας σιωπήσω!
Κι αν είναι αύριο για παραπέρα υπάρχει κι άλλος δρόμος...

μετάφραση: Σωτήρης Ε. Γυφτάκης

από το βιβλίο Πολωνοί Ποιητές - εκδ. λεξίτυπον, 2007 

Η σκέψη μου

Αν μπορούσα θα έδενα τη σκέψη μου
και σε βαριές αλυσίδες θα την άδραχνα
Ίσως τότε, θέλοντας και μη
τελικά θα ηρεμούσε

Επειδή, χωρίς να με ειδοποιεί
πάντα θα ξεστρατίζει
Όταν θα ψάχνω πού θα μπορούσε να πάει
θα την βρίσκω να τρέχει πάλι σ' εσένα

Τι νιώθω λοιπόν, δεν ξέρω
αλλά αν είχα αυτή τη δύναμη, 
φτερά στη σκέψη μου θα έβαζα
για να την βοηθούσα στη φυγή της.

απόδοση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου

~ Βερόνικα Μίκλε: Τι νιώθω, λοιπόν, δεν ξέρω

[Αν της ιτιάς]

Αν της ιτιάς κλαρί χτυπά
τη τζαμαρία τη θαμπή,
μνήμη καλή είναι που αγαπά
πάλι στο σπίτι μου να μπει.

Στης λίμνης το φυρό νερό
αστέρι' αν τρέμουνε πολλά,
είναι τον πόνο τον πικρό
να μου πραΰνουν απαλά.

Κι αν από φράχτη συννεφιά
βγαίν' η σελήνη και κοιτά,
είναι η θεία σου ομορφιά
που με ακλουθεί παντού πιστά.

μετάφραση: Κώστας Ασημακόπουλος
Νέα Εστία τχ. 1619 

Εγωτική προπαγάνδα (αποσπάσματα)

IV
Σαν σε προθάλαμο χειρουργείου,
η φρίκη
βηματίζει νευρικά στον οισοφάγο μου,
τα παιδιά της ανασταίνονται,
που έλεγες, χθες,
είχαν πεθάνει.

Φοβάμαι
και τούτο
είναι όλο.

Χ
Αδέρφια μου,
ακούστε καλά, 
μια μέρα θα φτιάξουμε
τον γυάλινο κήπο που ονειρευόμαστε, 
μια μέρα από το γυάλινο πηγάδι του
θα αντλήσουμε 
ζεστή σοκολάτα
και λουλούδια εντελβάις, 
πολύτιμο δώρο
γι' αυτούς που παλεύουνε
για να γίνουν παραμυθένιοι, 
ίσως για μια γυναίκα, 
ίσως, απλά, για την καύλα τού
παραμυθιού,
ίσως, αλλόκοτα,
γιατί αλλιώς δεν θα
μπορούσαν.
Εκδίκηση,
στ' όνομα καθετί εύθραυστου!

Μόνος θεατής
(απόσπασμα)

Ένα φυλλαράκι
πέφτει φθινοπωριάτικα
και το κινηματογραφώ
με τα μάτια μου
σε ρόλο φλουταρισμένης κάμερας,
και ανοίγει την αυλαία 
στο θέατρο του παροξυσμού:
ξεπροβάλλει
ένας ολόκληρος θίασος
που εκτελεί με ονειρική ακρίβεια,
με βελούδινη πολυτέλεια
την παράσταση της ουτοπίας
και το έργο λέγεται
«Η μυρωδιά σου».

Η σκηνή είναι
ένα γιγάντιο απολιθωμένο έντομο
σε στάση προσευχής
που ονομάζεται «Ακρόπολη»,
και κάθε φορά
που ανατριχιάζει
το χνούδι της φωνής σου
τρίζει προσπαθώντας 
να ζωντανέψει.

Αυτή την αναρχική στιγμή
εσύ αλλού,
αλλού κι εγώ,
είμαστε λιγάκι πιο κοντά,
είμαστε λιγάκι
ο εαυτός μας.

Μόνος θεατής
είναι η νύχτα
που έχει γείρει
στο κιγκλίδωμα
μιας υπερσύγχρονης κρεμαστής γέφυρας,
πιάνοντας σιγανή κουβεντούλα
με την άκρη του κόσμου,
η μισή γκρεμισμένη,
η άλλη μισή
υπό κατασκευή,
σαν την ανάσα μου
όταν γυρεύω
το καλύτερο κομμάτι της
για να στροβιλίσω 
έναν τυφώνα
σε μια ελάχιστη περιοχή
στο λαιμό σου.

Κι αυτό το μεγάλο θέατρο
είναι χτισμένο
πάνω στα σκασμένα,
σεισμογενή χείλη
του πολιτισμού μας,
που τόσους αιώνες
υποκρίνεται μια παθιασμένη
συνουσία,
μα χωρίς πια
να μας τρομάζει,
χωρίς πια να μας τρομάζει.

Γαλάζια μηχανή
(απόσπασμα)

III
Σαν το νερό,
πηγαίνοντας που σχίζει το βαπόρι, 
χόρευε η σκόνη
στην πρώτη αχτίδα της Μέρας. 
Ήμουν
ολότελα μόνος.
Έπειτα ένιωσα το φως υφασμένο 
στους μαύρους κύκλους 
κάτω απ' τα μάτια μου, 
ένα ψιθύρισμα, 
μια φωνή 
στραφταλιστή πίσω απ' τις λέξεις:

«Φύγαν οι νύμφες. 
Στο νοτισμένο 'ναι πια 
κήπο σταγόνες».

Κράταε στο χέρι ψηλά
μια λεπίδα στομωμένη με τον πολτό του ήλιου:

«Είμαι ο άγγελος 
ταξιδιών απίθανων,
του νόστου πουλί.

Θε να 'ναι κρυφό
τ' όνομα μου για πάντα,
σβησμένο στο φως».

Άξαφνα τινάχτηκαν οι ψηφιδωτές εικόνες,
ένα σμήνος πυγολαμπίδες,
μια έκρηξη.
Μετά
το δειλινό των αισθήσεων

Γκρίζο
(απόσπασμα)

Όλα ξεκίνησαν μιαν αυγή που γκρίζεψε η θάλασσα και χλόμιασαν τα πεύκα. Χαλάσανε όλα τότε και η γη γέμισε δάκρυα που στάζουν μαζί με τον φόβο, τον φόβο, τον φόβο. Κάτι πέτρες, που πρωτύτερα τις πλάθαμε στις παλάμες μας, γίνανε βράχια. Μερικοί κιόλας, μοναχά που τις βλέπουν, σκέφτονται τώρα πόνο και αξίνα και φτυάρι. Πώς έτσι έγινε και όλα τα πλοία έχουνε άξαφνα μια πατρίδα και σε κανένα δεν μπορείς να βάλεις τα όνειρα σου να τα πάει στ' αστέρια, καθόλου δεν καταλάβαμε και ούτε μας είχε περάσει ποτέ από τον νου πως κάτι τέτοιο μπορούσε να είχε συμβεί.

Νυχτοκόπος

Θέλω να βυθίσω εμέναν,
μακριά στη νορβηγική θάλασσα
θα κοιτάζω τα φιορδ,
στα ρουθούνια μου θα μπαίνει νερό
και σιγά
σιγά θα βυθιστώ με την όμορφη εικόνα των φιορδ
στο μυαλό μου

[....]
Θέλω να παίξω ποδόσφαιρο
μ' αυτή την μπάλα,
όπως τα παιδιά στις όχθες της Γκαμπόν,
στην αμμουδιά
-δύο λεπτά να σκουπίσω το μέτωπο μου απ' τον
ιδρώτα,
κάνει ζέστη σ' αυτή τη θάλασσα-
και να την κλοτσήσω
στον ήλιο
και να γυρίσει,
μήπως και καταλάβει κανείς
πόσο πολύ δεν με νοιάζει
αν καούν όλα
τα δολάρια
και τα μάρκα
και τα γιεν του κόσμου
ή σφαχτούν στην ποδιά μιας καινούριας μέρας
που θ' αγαπά άλλον,
για να γυρίσω κι εγώ να κοιμηθώ
της προκοπής,
στην Αθήνα.


Γιώργος Φιλιππίδης (1977-1997)
Μια μέρα του Ιουλίου, στο σπίτι του, στο Παγκράτι. Με απαγχονισμό και αυτοπυρπόληση ταυτοχρόνως



* Τα ποιήματα, το κείμενο και η φωτογραφία είναι από το βιβλίοΓιώργος Φιλιππίδης, Γαλάζια μηχανή - Εκδόσεις Κατανιώτη, 1999