~ Βερόνικα Μίκλε: Τι νιώθω, λοιπόν, δεν ξέρω

[Αν της ιτιάς]

Αν της ιτιάς κλαρί χτυπά
τη τζαμαρία τη θαμπή,
μνήμη καλή είναι που αγαπά
πάλι στο σπίτι μου να μπει.

Στης λίμνης το φυρό νερό
αστέρι' αν τρέμουνε πολλά,
είναι τον πόνο τον πικρό
να μου πραΰνουν απαλά.

Κι αν από φράχτη συννεφιά
βγαίν' η σελήνη και κοιτά,
είναι η θεία σου ομορφιά
που με ακλουθεί παντού πιστά.

μετάφραση: Κώστας Ασημακόπουλος
Νέα Εστία τχ. 1619