Είσαι μικρός κι όλο ρωτάς. Όλοι μαζί, από γονείς, τους συγγενείς, τους ρήτορες, της εξουσίας ηγήτορες, πρέπει να μάθει λένε, να μάθει την αλήθεια το παιδί.
Είσαι μεγάλος και ρωτάς γιατί δεν έχει ο φτωχός ψωμί και ξαφνικά, είσαι του κράτους σου εχθρός.
……..
Να κάνεις είσαι λεύτερος όσο το κράτος δε χαλάς. Το σπίτι σου στον άστεγο και φαγητό στον άνεργο αν θέλεις δώσε, μα μη ρωτάς. Είναι φωτιά το να ρωτάς γιατί πεθαίνει ο κόσμος. Ποιος είσαι εσύ όπου τολμάς και αψηφάς τα όρια που σου βάλαμε; Άκου μικρέ! την εξουσία να μιλάς, εμείς στη δώσαμε κι εσύ τη βάφτισες δημοκρατία να νοιώθεις τάχα δυνατός. Μα αν συνεχίσεις να ρωτάς, κάτω απ’ τη σόλα μας θα λιώσεις, σαν τον σκουλήκι που πατάς.
Αγάπη μου με μουσική ερωτική θέλω να ντύσω την ψυχή σου.
Να μη κρυώνεις και πονάς μέσα στο φως της ερημιάς. Κι αν οι καημοί, σου μαστιγώνουν το κορμί, κλείσε τα μάτια σου. Μέσα στο όνειρο, μέσα στο δάκρυ σου, μια αγκαλιά αστέρια θα σου ζεσταίνουν την καρδιά. Είναι το χάδι μου στα χρυσαφένια τα μαλλιά σου, είν' τα φιλιά, είναι τα χέρια μου που σε κρατούν σφιχτά. Μη φοβηθείς, στο πλάι γύρνα απαλά, κοιμήσου. Είμαι στο πλάι σου, μαζί σου.
Πάρε με στ' όνειρο μαζί σου άλλο πρωί να μη με βρει στον άδειο κόσμο τον επάνω σ' αυτή την άδικη ζωή
Πάρε με στ' όνειρο μαζί σου κοντά σου να ξενιτευτώ πόσο ν' αντέξω παραπάνω της μοναξιάς τον πυρετό
Αχ πως σ' αγαπώ για να πιστέψεις τι να πω Πως είναι ο κόσμος αδειανός χωρίς εσένα πως είναι η νύχτα μια πληγή χωρίς εσένα πως είναι μαύρη η ζωή χωρίς εσένα
Δώσ' μου του ονείρου σου τα μάτια, να ταξιδέψω εκεί που πας στα μυστικά σου μονοπάτια, που χρόνια μόνος περπατάς Δώσ' μου του ονείρου σου τα μάτια, θέλω να ξέρω αν μ' αγαπάς ή μήπως μου κρατάς γινάτια, όταν σε κάνω και πονάς.
Αχ πως σ' αγαπώ για να πιστέψεις τι να πω Πως είναι ο κόσμος αδειανός χωρίς εσένα πως είναι η νύχτα μια πληγή χωρίς εσένα πως είναι μαύρη η ζωή χωρίς εσένα
Ήρθε και η στιγμή που ίσως το καλύτερο τραγούδι για μένα φιλοξενείται στο Blog μου.
Όχι όμως από δική μου πρωτοβουλία. Η Ελένη μου το ζήτησε.... γι' αυτούς που φεύγουν και έρχονται στο ύπνο μας και μας ακουμπούν με τα "φτερά" τους για να μας τονίσουν την παρουσία τους. Γι' αυτούς που μας λείπουν πολύ και κάνουν το "δωμάτιο άδειο" και το ξημέρωμα αβάσταχτο.
Με ποτήρι γεμάτο από κρασί.... με ουίσκι λίγο μακρύτερα από μία φίλη, ίσως και κάποια δάκρυα νοσταλγίας που αραίωναν το ποτό, το Σάββατο που πέρασε, γύρω στις 11 με 12 το βράδυ, έγινε "Ιστορική βραδιά!!!" όπως είπε κάποια. "ΩΩΩΩΩΩΩΩ ΝΑΙ!!!!!!!" όπως συμφώνησε κάποια άλλη.... (Αυτό για όσους καταλάβουν).
Τέτοιες "βαριές" βραδιές, όταν συνοδεύονται από υπέροχα τραγούδια ψυχής, αποφορτίζουν το "μέσα μας" και λειτουργούν ως στιγμές εξάγνισης !
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Όνειρο ήτανε
Ο ουρανός ανάβει τα φώτα τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα Ξημέρωσε πάλι
Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο Ξημέρωσε πάλι
Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο Το λυγμό σου να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε
Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει Θα 'μαι κοντά σου
Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου Με τα φτερά σου
Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άχραντη αγάπη μου φιλιά !!!! *** Κοίτα με κι άσε τα χείλη σου εκεί Μες του έρωτα μου τα παλάτια Μες των χειλιών μου τη ρωγμή Άσε το στόμα σου να ανοίξει Πόρτα ξανά στην ηδονή Με τα φιλιά σου έρωτα πίνει Θε μου η ψυχή κάθε στιγμή Λάγνη μου αγάπη άγιο ποτήρι Και απόψε κέρνα με κρασί
Πάνω στο στήθος μου άγγιξε με Γυμνό κορμί μου αγγελικό Κάθε μου κύτταρο άνοιξε μου Έρωτα δως μου σ αγαπώ Ρόγες πορφύρα ετοιμασμένες Να με μεθύσουν να μου πουν Πόσο στα χείλη μου για μέρες Αδημονούσανε να μπουν Πάνω στη σάρκα μου αφημένες Απ' τον ιδρώτα μου να πιούν
Έσκυψες πάλι στο λαιμό μου Στης καρωτίδας τον παλμό Μοίρας πνοή και ριζικό μου Και μ έστειλες στον ουρανό Πήρες ανάσα μου οξυγόνο Μου 'δωσες πίσω αναπνοή Κάθε εισπνοή μου είναι δικιά σου Καυτή του πόθου εκπνοή Εγώ κι εσύ μαζί στο χρόνο Άγγιξα πάλι τη ζωή
Πεντάγραμμο αισθήσεις πέντε Του πάθους μας παρ' το κλειδί Νότες οι στεναγμοί του πόθου Να γράψουμε τη μουσική Φόρα αφής το νυχτικό σου Εσώρουχα σου της Σαγήνης και χάρισε μου το χορό σου αυτόν που το κορμί σου δίνεις Βάλε με εκεί μες τ άρωμα σου ζωγράφισε με στη στιγμή εγώ να χάνομαι αγκαλιά σου και συ να χάνεις την πνοή
Και ύστερα αν θες έλα μαζί μου να τελειώσουμε ξανά αυτό που ο έρωτας μας δίνει και η ψυχή όλο ζητά Και ύστερα θέ μου εμείς μαζί στο παραμύθι μας αντάμα Που μας το χρώσταγε η ζωή!! Και ο πλούτος μας θα είναι μόνο εγώ κι εσύ σ ε μια αγκαλιά και θα κερδίσουμε τον κόσμο με του ερωτά μας τα Χρυσά
Ανθίζεις κόκκινο σατέν *** Στην ανθοδόχη σου έγειρε Tου πάθους η ματιά μου Του ανθού σου εκεί στο σώμα σου εκεί στον έρωτα σου Στα πέταλα σταμάτησαν τα χείλη να χορτάσουν Νέκταρ τη γεύση της πηγής να πιούν να ξεδιψάσουν
Η αίσθηση μου της πνοής έσκυψε τ άρωμα σου να πάρει στις αισθήσεις μου να νοιώσει την καρδιά σου Ο στήμονας και ο ύπερος εκεί στη θάλασσα σου αδημονούν αντάμωμα ψηλά στο πέταγμα σου
Άγγιγμα πάθους το φιλί όρος της Αφροδίτης Έκρηξη ανέμου στη στιγμή φουρτούνιασμα της κοίτης Σκίρτημα ψίθυροι πνοές και πόθος , μας κατέκλυσε Εικόνα λάγνα η νιότη σου για πάντα με κατέκτησε
Χάδι δακτύλων έκλεισε την πόρτα της ζωής σου χάδι στα χείλη σου κι εγώ γεύομαι το φιλί σου Στου στήθους σου τ απόκρυφα αρώματα μου γνέφουν θε μου οι αισθήσεις μου ριγούν στην ηδονή σου τρέχουν
Χρυσά πεσμένα τα μαλλιά στο πίσω του κορμιού σου κι εγώ χαμένος δίπλα τους στο πάθος του λαιμού σου Γράφω ξανά το σ αγαπώ κι αφήνω τα σημάδια με τα φιλιά μου αγγίζοντας της σάρκας σου τα χάδια
Ανάσα μου ζωγράφισες κι απόψε την εικόνα άνθισες σαν τριαντάφυλλο στη μέση του χειμώνα Κι ευωδιάζεις άνοιξη καθώς σε ταξιδεύω από τους ώμους σου ξανά στη νιότη σου πηγαίνω
Λείχουν τα χείλη νέκταρ σου αρμύρα απ' το κορμί σου πνίγουν την κάθε αναπνοή ν' ακούσουν την φωνή σου Γλυκιά φωνή σου που καλεί στον πόθο ζαλισμένη γλυκό φιλί στ' απόκρυφα πως το κορμί σου θέλει
Στην αγκαλιά μου σε χωρώ στην αγκαλιά σου μπαίνω σε κάθε αίσθηση σου εγώ νομίζω πώς πεθαίνω Σ αγγίζω σαν εικόνισμα μ αγγίζεις σαν το φως μου Εσέ ζωής μου στόλισμα σε έστειλε ο θεός μου
Πάμε μαζί στο δρόμο μας τα λόγια περιττεύουν Οι ψίθυροι τα σ αγαπώ τον πόθο περισσεύουν Ανθίζεις κόκκινο σατέν βελούδο μαύρο φόντο Και γεύομαι πορφύρα σου στα χείλη πόντο ,πόντο
Περάσαμε τούς Πόνους μας Καρδιά μου Μάγισσα μου Σ αγάπησα σε λάτρεψα και σ έκανα δικιά μου Του χρόνου μας τα δύσβατα περνάμε χερι ,χέρι Για Πάντα θα 'μαστε μαζί Πανέμορφο Μου αστέρι *** 28 Ιανουαρίου 2013 *** Ποίηση:Γιάννης Παππάς
Ευθαρσώς *** Ευθαρσώς με ακούμπησε ο έρωτας Στα μάτια βαθιά είχε κρυμμένη τη μορφή σου Λαίλαπα στα χέρια του βροχή ακολουθούσε Και ο άνεμος το σώμα μου μαχαίρια Με απειλούσε Με σκλάβωσε η ματιά σου και αφέθηκα Κι αν έμοιαζε με θάνατο η στιγμή Εγώ επέλεξα
Μαζί σου την υπόλοιπη ζωή Απλά γιατί μαζί σου μια στιγμή και με λησμόνησα Μαζί σου δυο και νόμισα πως άγγιξα ουρανό Μαζί σου οι μοίρα μες τη μήτρα της με ξύπνησε Με γέννησε ξανά χίλιες φορές και εκεί χαμένος στις πνοές σου Μου ψιθύρισε Ζήσε!!!
Κοίταξα στα μάτια τη στιγμή άπλωσα χέρι Σ ακούμπησα και βγήκα απ' τη σιωπή Γύρισα όλο τον κόσμο απ' την αρχή Τις μοίρες μου άλλαξα Και μου 'γραψαν εκεί στης μοίρας τη γραμμή γλυκιά του πόθου αστραπή Πως μ αγαπάς Πάλεψα τα φτερά μου μάτωσα Μια πινελιά με χρώμα έγραψα Μες την ασπρόμαυρη ζωή Σε λάτρεψα
Λυσσομανούν οι άνεμοι του μη και του δεν πρέπει Χτυπάνε αλύπητα του κόσμου οι αλυσίδες Χτυπήσαν κόκκινο του πώς πια οι πυξίδες Πιασαν βροχές και καταιγίδες Μα είναι η αγάπη μας ντυμένη με τις λέξεις Είναι γραμμένη μες την πέτρα της ψυχής Με της υπομονής κοπίδι σμιλευμένη Και ο έρωτας Πια της κρατάει το χέρι Έχει παρόν και παρελθόν έχει εμείς Στον ουρανό δικό της έχει αστέρι
Θα λάμπει ως το τέλος της ζωής Γι' αυτό ζωή μου να προσέχεις Μη μου χαθείς Γιατί είσαι συ για μένα Η ανάσα της ζωής !!!
Ευθαρσώς μας ακούμπησε ο έρωτας Κι αν έμοιαζε με θάνατο εμείς Τον κάναμε ζωή Κι αν έμοιαζε με τέλος Εμείς τον κάναμε αρχή Κι αν είχε αυτός το βέλος Εμείς οι δυο είχαμε ψυχή Και γράψαμε με της αγάπης μας την πένα Θέλω να ζήσω απ' τη ν αρχή *** 30 Ιαν 2013 ***
Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Τζακ και της Ρόουζ, δύο νεαρών ατόμων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, που ερωτεύονται πάνω στο πλοίο ενώ αυτό κάνει το μοιραίο του ταξίδι. Παρ' όλο που οι δύο αυτοί κεντρικοί ήρωες είναι πλασματικοί, αρκετοί χαρακτήρες βασίζονται σε πραγματικούς ανθρώπους.
Περιμένω τις νύχτες Να βρεθώ στο σκοτάδι Αγκαλιά να με πάρει Ο δικός μου καημός
H δικές μου αλήθειες Κάθε μια με σημάδι Που εσύ έχεις βάλει Στις βραδιές μου σαν φως
Και αφήνω κάθε δάκρυ να κυλήσει Μέχρι ν' αρθεί η αυγή για να τα σβήσει Τα χαμένα μου κρυμμένα όνειρα Που τα άγγιξα κοντά σου μια φορά Παραδίνω την καρδιά μου στο φεγγάρι Μήπως έτσι όταν κοιτάς ψηλά το βράδυ Σου θυμίσει κάποιο πρόσωπο γνωστό Που πεθαίνει να σου λέει σ' αγαπώ
Κάθε λέξη που γράφω Να ναι η συντροφιά σου Μέχρι ν' αρθεί κοντά σου Η δική μου ψυχή
Μόνο εγώ υπογράφω Μαρτυράς μου ο χρόνος Οδηγός μου ο πόνος Η καρδιά μου χαρτί
Και αφήνω κάθε δάκρυ να κυλήσει Μέχρι ν' αρθεί η αυγή για να τα σβήσει Τα χαμένα μου κρυμμένα όνειρα Που τα άγγιξα κοντά σου μια φορά Παραδίνω την καρδιά μου στο φεγγάρι Μήπως έτσι όταν κοιτάς ψηλά το βράδυ Σου θυμίσει κάποιο πρόσωπο γνωστό Που πεθαίνει να σου λέει σ' αγαπώ
Ο ήλιος που ανατέλλει μετά από βράδυ βροχερό Το τριαντάφυλλο που ανθίζει σ' έναν κάμπο αδειανό Το χαμόγελο που διώχνει ένα δάκρυ θλιβερό Το χέρι που απλώνει μια στιγμή που δεν μπορώ
Το φεγγάρι που φωτίζει κι ας έχει συννεφιά Το αστέρι που γυαλίζει στο σκοτάδι ξαφνικά Η φλόγα που ζεσταίνει χειμωνιάτικες βραδιές Η σταγόνα που δροσίζει με καλοκαιρινές βροχές
Η μέρα που ξεχωρίζει από άλλες πιο πολύ Η νύχτα που τελειώνει με την πιο γλυκιά μορφή Ο άνεμος που ταράζει τα φύλλα που ακουμπά Ο άγγελος που φυλάει κρυμμένος στη σκιά
Μη ρωτάς τι είσαι ...είσαι τα πάντα απ' την αρχή Μέρα, νύχτα, ζέστη, δροσιά ...όλα σ' ένα κορμί Είσαι τα τραγούδια σε ταξίδι μακρινό Είσαι της ζωής το μεγάλο μυστικό
Είσαι ... Ο χρόνος του χρόνου Ο ουρανός του ουρανού Η καρδιά μέσα στην καρδιά μου Η ψυχή δίπλα στην ψυχή μου Η ζωή της ζωής μου ... ...Εσύ
Δυο λόγια από μακριά Μηνύματα σε δυο λεπτά Όμορφες στιγμές για λίγο μόνο Αυτή είναι η αγάπη μας Να φεύγω, κι' εσύ να γυρνάς Μα πώς να παγιδέψουμε τον χρόνο
Μια πόλη δίχως πρόσωπο Μας κρύβει κάποιο σούρουπο Όμορφες στιγμές για λίγο μόνο Αυτή είναι η αγάπη μας Εδώ εγώ, μ' αλλού ξυπνάς Πώς να σταματήσουμε τον πόνο
Δεν θέλω πλέον κομμάτια της ψυχής σου Ούτε ένα μέρος στην καρδιά Μα θέλω όσα έχει η ζωή σου Με την μοναδική σου ομορφιά Δεν θέλω να παλεύω στο σκοτάδι Με όνειρα που δεν μπορώ να ζω Μα θέλω μόνο το γλυκό σου χάδι Στο σώμα μου να νοιώθω, να χαθώ ...Και της ψυχής μου να μην αρνηθώ Το πάθος της, το άλλο της μισό
Δυο λόγια από μακριά Και η σιωπή μας τραγουδά Όμορφες στιγμές για λίγο μόνο Αυτή είναι η αγάπη μας Να μη σε βλέπω να γελάς Μα δεν αντέχω άλλο να ματώνω...
Δεν θέλω πλέον κομμάτια της ψυχής σου Ούτε ένα μέρος στην καρδιά Μα θέλω όσα έχει η ζωή σου Με την μοναδική σου ομορφιά Δεν θέλω να παλεύω στο σκοτάδι Με όνειρα που δεν μπορώ να ζω Μα θέλω μόνο το γλυκό σου χάδι Στο σώμα μου να νοιώθω, να χαθώ ...Και της ψυχής μου να μην αρνηθώ Το πάθος της, το άλλο της μισό
Απόψε σε είδα στ' όνειρο μου και η καρδια μου σκίρτησε σε ρυθμικούς ρυθμούς. Είδα τα μάτια σου να με κοιτάζουν τρυφερά κι ότι δεν τολμούν τα χείλη να μου πούν τα μάτια να το λεν. Όνειρο ήταν, νανούρισμα γλυκό που τόσο λίγο κράτησε. ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!
Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί, το πιο ζεστό τραγούδι η ανάσα σου κι αυτή η τρικυμία μέσα στα μάτια σου
Σ' αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη, σ' αγαπώ σ' αγαπώ σαν παλιά αμαρτία σε θέλω
Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί, στους δρόμους του κορμιού σου που ξενύχτησα στους δρόμους του κορμιού σου που ξεψύχησα
Σ' αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη, σ' αγαπώ σ' αγαπώ σαν παλιά αμαρτία σε θέλω
Όταν με σκέφτεσαι το νιώθω όταν σου λείπω μου μιλάς στην αγκαλιά σου με ζητάς όμως μακριά μου θες να μένεις
Ξέρεις τι θέλω, τι αγαπάω τα χρώματα, τις μουσικές τον πυρετό μου εσύ τον καις κι όμως μακριά μου επιμένεις
Κι όταν σε ψάξω διψασμένος να πιω από σένα φως και ζάλη εσύ θα σκύψεις το κεφάλι και με τα μάτια σου θολά πριν φύγεις για άλλη μια φορά θα πεις ο πόνος νίκησε πάλι
Μισή ζωή μισή χαρά δεν την μπορώ δεν την αντέχω καλύτερα να μην σε έχω παρά μαζί και χωριστά
Ντροπή δεν είναι να φοβάσαι ντροπή δεν είναι να πονάς όμως μ' αυτόν που αγαπάς είναι ευλογία να ξυπνάς είναι ευτυχία να κοιμάσαι
Μα όταν σε ψάξω διψασμένος να πιω από σένα φως και ζάλη εσύ θα σκύψεις το κεφάλι και με τα μάτια σου θολά πριν φύγεις για άλλη μια φορά θα πεις ο πόνος νίκησε πάλι
Όταν σε ψάξω διψασμένος να πιω από σένα φως και ζάλη μην σκύψεις άλλο το κεφάλι και με τα μάτια σου θολά έστω για μόνο μια φορά μην πεις ο πόνος νίκησε πάλί
Άκουσα ένα κάρο ασυναρτησίες, είδα γλοιώδεις συμπεριφορές, κόμπλεξ και μεγαλομανίες, τα έβαλα όλα μαζί σε μια τεράστια κούτα και τα πέταξα στη θάλασσα.
Λέτε να κατηγορηθώ για ρύπανση της θαλάσσιας ζωής ;
Δέχομαι όποια συνέπεια, αλλά σκέφτομαι πως η βλακεία, δυστυχώς, είναι αήττητη και κυκλοφορεί ελεύθερη.
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος, άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι, οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ ένα λυγμό, οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο κι η εξήγηση θα ρθει κάποτε, όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση.
Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα, τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές, τι όνειρα, ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.
Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι. Τους συγχωρώ έναν έναν όλους. Αηδίες. Ο χρόνος έγινε για να κυλάει, οι έρωτες για να τελειώνουν, η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο κι εγώ για να διασχίζω το άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού. Μονάχα όποιος τα διψάει όλα μπορεί να με προφτάσει. Ότι ζήσαμε χάνεται, γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου και μόνο καμιά φορά, τις νύχτες, θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη. Όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν.
" Κοντά ; " γέλασε. " Όταν έχεις τη θάλασσα μπροστά, όλα κοντά φαίνονται, αλλά είναι πιο μακριά ".
" Τότε να πάμε από τη θάλασσα " φώναξα κι απόρησα που γέλασε πάλι, γιατί νόμιζα πως έλεγα το πιο έξυπνο πράγμα.
" Καλά, άμα βρούμε κανένα μονοπάτι στη θάλασσα, μπορεί και να πάμε καμιά μέρα. Τα πολύ παλιά χρόνια κάποιος που τους αγαπούσε πολύ και τους νοιαζόταν τους έφτιαξε μονοπάτι κάτω από το νερό, για να περάσουν απέναντι και να σωθούνε. Ποιος ξέρει. Κάποτε μπορεί να μας δει, να νοιαστεί και για μας και να μας σώσει. Υπομονή ...".
Υπομονή ; Κι εδώ υπομονή ; Είχα μπουχτίσει με τις υπομονές, όλοι αυτό λέγανε σε όλους. Υπομονή στον πόλεμο, υπομονή στην ειρήνη, υπομονή στη δουλειά, υπομονή στην αναδουλειά, υπομονή σ΄ αυτούς που γεννιούνται, υπομονή σ΄ αυτούς που πεθαίνουν, υπομονή σ αυτούς που παντρεύονται και σ αυτούς που δεν παντρεύονται, υπομονή σ αυτούς που θέλουν να σφάξουν τις γυναίκες τους και σ αυτές που θέλουν να φαρμακώσουν τους άντρες τους.
Ο παππούς μου ήταν γεμάτος υπομονές, εγώ όμως δεν ήθελα να γεράσω και να τις κουβαλάω στην πλάτη. Ούτε και ήθελα να στέκομαι τόσο μακριά από τον Όλυμπο και να περιμένω στην ουρά, πότε θα πέσει το μάτι του Θεού πάνω μου, μπας και με δει και μπας και με διορθώσει.
