Άννα Καρένινα του Τολστόι

Άννα Καρένινα του Τολστόι

«Μέσα από αυτή την αναίσχυντη και χαμερπή ζωή, μια αθάνατη αλήθεια ξεπροβάλλει και φωτίζει τα πάντα». 
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

«O Τολστόι πατάει γερά στα πόδια του, το κύρος του είναι τεράστιο και, όσο βρίσκεται στη ζωή, το κακό γούστο στη λογοτεχνία, όλες οι μορφές χυδαιότητας, η αδιαντροπιά και οι δακρύβρεχτες συμπεριφορές, όλοι οι άξεστοι, παροργισμένοι εγωισμοί θα μείνουν απομακρυσμένοι και θαμμένοι ατό σκοτάδι».

- Άντον Τσέχωφ

Λένε πώς όταν ζήτησαν κάποτε από τον Ουίλλιαμ Φώκνερ να κατονομάσει τα τρία καλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών, εκείνος απάντησε: « Η Άννα Καρένινα, η Άννα Καρένινα, η Άννα Καρένινα ».
«Όταν διαβάζετε Τουργκένιεβ, γνωρίζετε ότι διαβάζετε Τουργκένιεβ. Όταν διαβάζετε Τολστόι, διαβάζετε γιατί δεν μπορείτε να σταματήσετε». 

- Vladimir Nabokov

«Όταν ο Τολστόι έκανε το σκαρίφημα της πρώτης παραλλαγής της Άννας Καρένινα, η Άννα ήταν μια γυναίκα πολύ αντιπαθητική και το τραγικό της τέλος δεν ήταν παρά η τιμωρία πού της άξιζε. Ή τελική μορφή του μυθιστορήματος είναι πολύ διαφορετική, άλλα δεν πιστεύω πως ο Τολστόι είχε στο μεταξύ αναθεωρήσει τις ιδέες του περί ηθικής. Θα έλεγα μάλλον ό,τι, κατά τη διάρκεια της συγγραφής, άκουγε μιαν άλλη φωνή κι όχι εκείνη της προσωπικής του πεποίθησης περί ηθικής. Άκουγε αυτό πού θα ονόμαζα σοφία του μυθιστορήματος. Όλοι οι αληθινοί μυθιστοριογράφοι αφουγκράζονται αυτή την υπερπροσωπική σοφία, πράγμα που εξηγεί γιατί τα μεγάλα μυθιστορήματα είναι πάντα λίγο πιο έξυπνα από τους δημιουργούς τους». 

- Milan Kundera

Ο Vladimir Nabokov χαρακτήρισε την Άννα Καρένινα του Τολστόι « μία από τις μεγαλύτερες ερωτικές ιστορίες στην παγκόσμια λογοτεχνία». Κατά κοινή αναγνώριση το σπουδαιότερο μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, η Άννα Καρένινα έχει θεωρηθεί η πνευματική αυτοβιογραφία του Τολστόι. Με φόντο την αυτοκρατορική Ρωσία, το βιβλίο είναι ένας εμβριθής και σύνθετος στοχασμός πάνω στον παράφορο έρωτα και την ολέθρια απιστία.
Παντρεμένη με έναν Ισχυρό κυβερνητικό παράγοντα, η Άννα Καρένινα είναι μια ωραία γυναίκα που ερωτεύεται βαθιά έναν πλούσιο αξιωματικό του στρατού, τον κομψό κόμη Βρόνσκι. Προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρει την αλήθεια και το νόημα στη ζωή της, αψηφά απερίσκεπτα τις συμβάσεις της ρωσικής κοινωνίας και εγκαταλείπει τον σύζυγο και τον γιό της για να ζήσει με τον εραστή της. Ο περίγυρος της την καταδικάζει και την εξοστρακίζει, και η ίδια παθαίνει συχνά κρίσεις ζήλιας που αποξενώνουν τον Βρόνσκι, με αποτέλεσμα να βουλιάζει σιγά σιγά σε μια αδιέξοδη κατάσταση.
Αντιστικτικά με αυτόν τον τραγικό έρωτα εκτυλίσσεται η Ιστορία του Κονσταντίν Λέβιν, ενός μελαγχολικού γαιοκτήμονα που ο Τολστόι τον έπλασε στο καλούπι του δικού του χαρακτήρα. Ενώ η Άννα αναζήτα την ευτυχία μέσα από τον έρωτα, ο Λέβιν ξεκινά τη δική του αναζήτηση για την πνευματική ολοκλήρωση μέσα από το γάμο, την οικογένεια και τη σκληρή δουλειά. Γύρω από αυτά τα δύο κομβικά νήματα της πλοκής υπάρχουν δεκάδες χαρακτήρες και οι ιστορίες τους, υφασμένες αριστοτεχνικά από τον Τολστόι στον ίδιο καμβά δημιουργείται έτσι ένα συγκλονιστικό πανόραμα της ρωσικής κοινωνίας του 19ου αιώνα.
H έκδοση συνοδεύεται από εικονογραφικό υλικό, διαφωτιστικές εισαγωγές και ένα Επίμετρο με εργοβιογραφία και αποσπάσματα επιστολών και ημερολογίων του Τολστόι και συγχρόνων του που αφορούν το έργο, καθώς και σημειώσεις.

Έρωτας τὸ ἔκπαγλο κόσμημα τῆς ὁλότητας.

Έρωτας τὸ ἔκπαγλο κόσμημα τῆς ὁλότητας.

 Ἀδελφιδός μου παρῆλθε· ψυχή μου ἐξῆλθεν ἐν λόγῳ αὐτοῦ.

ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ τὸν ἔρωτα μόνο στὴν ἀπόσταση τῆς ἀποτυχίας. Πρὶν τὴν ἀποτυχία δὲν ὑπάρχει γνώση· ἡ γνώση ἔρχεται πάντα μετὰ τὴ βρώση τοῦ καρποῦ. Σὲ κάθε ἔρωτα ξαναζεῖ ἡ ἐμπειρία τῆς γεύσης τοῦ παραδείσου καὶ τῆς ἀπώλειας τοῦ παραδείσου. Σπουδάζουμε τὸν ἔρωτα μόνον ἐξόριστοι ἀπὸ τὴν πληρότητα τῆς ζωῆς ποὺ αὐτὸς χαρίζει.

Στὴν ἐμπειρία τοῦ ἔρωτα εἴμαστε ὅλοι πρωτόπλαστοι. Ἡ πείρα τῶν ἄλλων δὲν μᾶς μαθαίνει τίποτα γιὰ τὸν ἔρωτα. Εἶναι γιὰ τὸν καθένα μας τὸ ἀρχέγονο καὶ μέγιστο μάθημα τῆς ζωῆς, ἡ ἀρχέγονη καὶ μέγιστη ἐξαπάτηση. Μέγιστο μάθημα, γιατὶ σπουδάζουμε στὸν ἔρωτα τὸν τρόπο τῆς ζωῆς. Καὶ μέγιστη ἐξαπάτηση, ἀφοῦ αὐτὸς ὁ τρόπος ἀποδείχνεται ἀνέφικτος γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μας.

 Ἡ ἀνθρώπινη φύση μας (αὐτὸ τὸ ἀκαθόριστο κράμα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ κορμιοῦ μας) «ξέρει», μὲ φοβερὴ ὀξυδέρκεια πέρα ἀπὸ νοήματα, πὼς ἡ πληρότητα τῆς ζωῆς κερδίζεται μόνο στὴν ἀμοιβαιότητα τῆς σχέσης. Στὴν ἀμοιβαία ὁλοκληρωτικὴ αὐτοπροσφορά. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπενδύει ἡ φύση μας, στὸν ἔρωτα ὅλη τὴ ἀπύθμενη δίψα της γιὰ ζωή. Δίψα τοῦ κορμιοῦ καὶ τῆς ψυχῆς μας.

Διψᾶμε τὴ ζωή, καὶ τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ζωῆς περνάει μόνο μέσα ἀπὸ τὴ σχέση μὲ τὸν Ἄλλον. Στὸ πρόσωπο τοῦ Ἄλλου ἀναζητᾶμε τὴ δυνατότητα τῆς ζωῆς - τὴν ἀμοιβαιότητα στὴ σχέση. Ὁ Ἄλλος γίνεται τὸ «σημαῖνον» τῆς ζωῆς, ἡ αἰσθητὴ ἀνταπόκριση στὴν πιὸ βαθειὰ καὶ κυρίαρχη τῆς φύσης μας ἐπιθυμία. Ἴσως αὐτὸ ποὺ ἐρωτευόμαστε νὰ μὴν εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Ἄλλου, ἀλλὰ ἡ δίψα μας ἔνσαρκη στὸ πρόσωπό του. Ὁ Ἄλλος νὰ εἶναι πρόσχημα κι ἡ αὐτοπροσφορά μας αὐταπάτη. Ὅμως κι αὐτὸ θὰ διαφανεῖ μόνο στὴν ἀπόσταση τῆς ἀποτυχίας.

Μετὰ τὴν ἀποτυχία ξέρουμε ὅτι ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς, ἀλλὰ τρόπος ἀνέφικτος γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μας. Ἡ φύση μας διψάει ἀπεγνωσμένα τὴ σχέση, δίχως νὰ ξέρει νὰ ὑπάρχει μὲ τὸν τρόπο τῆς σχέσης. Δὲν ξέρει νὰ μοιράζεται, νὰ κοινωνεῖ, ξέρει μόνο νὰ ἰδιοποιεῖται τὴ ζωή, νὰ τὴν κατέχει καὶ νὰ τὴν νέμεται. Ἂν ἡ γεύση τῆς πληρότητας εἶναι κοινωνία τῆς ζωῆς μὲ τὸν Ἄλλον, ἡ ὁρμὴ τῆς φύσης μας ἀλλοτριώνει τὴν κοινωνία σὲ ἀπαίτηση ἰδιοκτησίας καὶ κατοχῆς τοῦ Ἄλλου. Ἡ ἀπώλεια τοῦ παραδείσου δὲν εἶναι ποτὲ ποινή, εἶναι μόνο αὐτοεξορία.

Τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τὸν σπουδάζουμε πάντοτε σὰν χαμένο παράδεισο. Τὸν ψηλαφοῦμε στὴ στέρηση, στὸ ἐκμαγεῖο τῆς ἀπουσίας του. Ἔγγλυφο ἴχνος τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς εἶναι ἡ πίκρα τῆς μοναξιᾶς στὴν ψυχή μας, ἡ ἀνέραστη μοναχικότητα. Γεύση θανάτου. Μὲ αὐτὴ τὴ γεύση μετρᾶς τὴ ζωή. Πρέπει νὰ σὲ ναυτολογήσει ὁ θάνατος γιὰ νὰ περιπλεύσεις τὴ ζωή, νὰ καταλάβεις ὅτι πρόκειται γιὰ τὴν πληρότητα τῆς σχέσης. Τότε ξεδιακρίνεις τὶς ἀκτὲς τοῦ νοήματος: Ζωὴ σημαίνει νὰ παραιτεῖσαι ἀπὸ τὴν ἀπαίτηση τῆς ζωῆς γιὰ χάρη τῆς ζωῆς τοῦ Ἄλλου. Νὰ ζεῖς, στὸ μέτρο ποὺ δίνεσαι γιὰ νὰ δεχθεῖς τὴν αὐτοπροσφορὰ τοῦ Ἄλλου. Ὄχι νὰ ὑπάρχεις, καὶ ἐπιπλέον νὰ ἀγαπᾶς. Ἀλλὰ νὰ ὑπάρχεις μόνο ἐπειδὴ ἀγαπᾶς, καὶ στὸ μέτρο ποὺ ἀγαπᾶς.

 Διψᾶμε τὴ ζωὴ καὶ δὲν τὴν διψᾶμε μὲ σκέψεις ἢ νοήματα. Οὔτε καὶ μὲ τὴ θέλησή μας. Τὴν διψᾶμε μὲ τὸ κορμὶ καὶ τὴν ψυχή μας. Ἡ ὁρμὴ τῆς ζωῆς, σπαρμένη μέσα στὴ φύση μας, ἀρδεύει κάθε ἐλάχιστη πτυχὴ τῆς ὕπαρξής μας. Καὶ εἶναι ὁρμὴ ἀδυσώπητη γιὰ σχέση, γιὰ συν-ουσία: Νὰ γίνουμε ἕνα μὲ τὴν ἀντι-κείμενη οὐσία τοῦ κόσμου, ἕνα μὲ τὸ κάλλος τῆς γῆς, τὴν ἀπεραντοσύνη τῆς θάλασσας, τὴ νοστιμιὰ τῶν καρπῶν, τὴν εὐωδιὰ τῶν ἀνθῶν. Ἕνα κορμὶ μὲ τὸν Ἄλλον. Ὁ Ἄλλος εἶναι ἡ μόνη δυνατότητα νὰ ἔχει ἀμοιβαιότητα ἡ σχέση μας μὲ τὸν κόσμο. Εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου, ὁ λόγος κάθε ἀντι-κείμενης οὐσίας. Λόγος ποὺ ἀπευθύνεται σὲ μένα καὶ μὲ καλεῖ στὴν καθολικὴ συν-ουσία. Μοῦ ὑπόσχεται τὸν κόσμο τῆς ζωῆς, τὸ ἔκπαγλο κόσμημα τῆς ὁλότητας. Στὴ μία σχέση.

ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ...

Όναμα: Μαρία Δημητρίου

Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ...

Νερα'ι'δες...νυμφες...αερικα...ξωτικα...
υπαρχουν πολλες ονομασιες...

οι θρυλοι λενε πως ο ανθρωπος και οι νεραιδες οπως και ολα τα στοιχεια της φυσης ζουσαν καποτε αρμονικα μεταξυ τους...
υστερα ο ανθρωπος,οπως εμαθε να καταστρεφει καθε τι που δεν καταλαβαινει απολυτα,να μη σεβεται την φυση,να προσπαθει να επιβληθει πανω σε ολα...
ξεχασε...φοβηθηκε...και οπου υπηρχαν τα σπιτικα των νεραιδων εχτισε πανω τους εκκλησακια του Αγιου Ηλια...

παρολα αυτα σε απομακρυνσμενα μερη οπου οι ανθρωποι εχουν ακομα επαφη με την φυση υπαρχουν αρκετοι που διηγουντε ιστοριες με νεραιδες και ξωτικα...
οχι σαν παραμυθια...μα σαν κατι που το εχουν δει με τα ιδια τους τα ματια...

η πρωτη φορα που ειδα νεραιδα ηταν στη Σαμοθρακη...σε ηλικια 7-8 χρονων...
δεν με πιστεψε κανεις...νομιζαν πως το ειδα στο ονειρο μου...ακομα και τωρα τους το λεω και ισχυριζονται το ιδιο...
εγω ομως την ειδα...
πανεμορφη...με πρασινο φορεμα και παρα πολυ μακρια μαλλια...δεν θυμαμαι τιποτε αλλο...
μονο πως απο τοτε αγαπησα τις νεραιδες...
Οι Να'ι'αδες η' βρυσηιδες οφειλουν το ονομα τους στη λεξη βρυση,κρηνη. κατοικουν στα ποταμια και ιδιως στις περιοχες που τα νερα αναβλυζουν και τρεχουν μεσα απο βραχους και δημιουργουν καταρρακτες και θορυβοδεις αφρους.

Αλλες ποικιλιες ειναι θαλασσινες και ζουν στις ακτες και στις παραλιες,παντα ομως σε απομερους τοπους,οπου υπαρχουν οπες και σπηλαια. Η μορφη τους μοιαζει με γυναικας στο ανωτερο μερος,ενω απο τη μεση και κατω ειναι "αοριστο" η' μοιαζει σαν να ειναι περιτυλιγμενο απο βρεγμενα υφασματα.

Εχουν μακρια μαλλια,κολυμπουν με τρομερη ταχυτητα και πολλες φορες συγχεονται με τις Νηρηιδες. Οι παραδοσεις τις παριστανουν να χτενιζουν τα μακρια μαλλια τους σε στασεις πολυ θηλυκες και γενικα δινουν την εντυπωση αδυναμια και καποιας ευθραστικοτητας. Στην αρχαιοτητα αποδιδονταν σ'αυτα τα πλασματα η προσπαθεια να γοητευσουν τους ταξιδιωτες που σταματουσαν σε απομερα σημεια διπλα στους χειμαρους.Τους καλουσαν μεσα στα σπηλαια να πιουν ενα μαγικο ποτο,που τους εκανε να αντιμετωπισουν τα δικα τους εσωτερικα τερατωδη δημιουργηματα.

Μονο οι αγνοι και δυνατοι μπορουσαν να νικησουν και να απελευθερωθουν απο επικυνδυνες συμφωνιες με τις Να'ι'αδες που εχουν ματια που υπνωτιζουν και φυλανε καποια κοσμηματα,πιθανον δαχτυλιδια,που τα προσφεραν με σκοπο ο ιπποτης που θα τα δεχοταν να τις ερωτευτει,νικημενος απο αυτες.


Ο Ομηρος τις θεωρει κορες του Δια ως θεου των νεφων και τις παρουσιαζει να δεχονται Θειες τιμες. Ηταν προσκαλεσμενες στον Ολυμπο και συμμετειχαν στα θεια συμβουλια.Οι κατοικιες τους βρισκονταν σε παραποταμιους χωρους,τα δε ειδικοτερα ονοματα τους τα λαμβαναν απο τους ποταμους στους οποιους κατοικουσαν.

Αποδιδονταν σε αυτες και στους ποταμους εκεινους,μαντικες και ιαματικες ικανοτητες. Πιστευαν επισης πως εαν ενα νεαρο αγορι η' κοριτσι πεθαινε κοντα στα νερα που βρισκονταν οι να'ι'αδες η' αλλες νυμφες τα αρπαζαν.

Οι Να'ι'αδες εδιναν τον ερωτα τους αδιακριτως σε Θεους και θνητους,ιδιως σε ωραιους νεους,και απο αυτη την ενωση γεννιουνταν ηρωες,μεγαλοι καλλιτεχνες,ποιητες και σοφοι.Τιμωρουσαν ομως με σκληροτητα τις απιστιες αυτων που ειχαν συνδεθει μαζι τους.
Αποτελουσαν μαζι με τους Σατυρους,την τιμητικη συνοδεια του Διονυσου κατα τις εορτες του. Σε καμια απο τις εορτες Θεων που ευννοουσαν την γονιμοτητα δεν εμεναν αμετοχες. Παριστανονταν συνηθως σε αγγεια να αντλουν η' να φερνουν εντος δοχειου νερο η' κρατωντας κομψα οστρακα.

Τις τιμουσαν παντα σε πολλα μερη σε ολη την Ελλαδα δεν υπηρχαν ομως ναοι αφιερωμενοι σε αυτες. Η δραση τους δεν ηταν παντοντε ευργετικη για τους θνητους.υπηρχαν φορες που προκαλουσαν μεγαλο κακο.Αν για παραδειγμα καποιος τυχαινε να τις δει την ωρα που εκαναν το λουτρο τους σε μια πηγη,εχανε τα λογικα του.

Ηταν γενικοτερα ικανες να προκαλεσουν συγχυση του νου και να κανουν καποιον τρελο. Θεωρειται παντοτε επικυνδυνο να τις συναντησει καποιος,αφου υπαρχουν ακομα μυθοι για τους "νεραιδοπαρμενους". Λενε πως μονο οι "σαββατογεννημενοι" και οι "αλαφροισκιωτοι" μπορουν να τις αντιλαμβανονται και να τις βλεπουν να χορευουν.

Γλυκες,ασχημουλες,ευθραστες,δυναμικες,καλες,κακες,αδυνατουλες,παχουλες με μακρια η΄κοντα μαλλια...με χρωματιστα η' διαφανα φορεματα,μανδυες,μαντηλια,με ουρες η΄ με ποδια...παντοτε με φτερα,τα οποια φανερωνουν μοναχα οταν εκεινες θελουν και σε αυτους που πιστευουν, οι νεραιδες ζουν αναμεσα μας...

αλλες με ραβδακια,αλλες με την σκεψη τους μπορουν να αλλαξουν την ζωη μας...
αγαπουν για παντα και πληγωνονται θανασιμα απο την μη αγαπη...
συνηθιζουν να ριχνουν αστεροσκονη οταν θελουν να δηλωσουν την παρουσια τους η' να βοηθησουν καποιον...

τους αρεσει να πειραζουν τους ανθρωπους που δεν τις πιστευουν...
εχουν μεγαλη αδυναμια στα παιδια και συνηθως κλεβουν πολλα απο αυτα για να τα παρουν στον δικο τους κοσμο...

η αγαπημενη τους τροφη ειναι τα μπισκοτα σε συνδυασμο με το γαλα μα και ολα τα γλυκισματα...οταν καποιο σπιτικο θελει να τις καλοπιασει αφηνει την νυχτα στα παραθυρα λιγα μπισκοτα με γαλα κι αμεσως οι νεραιδες γινονται φιλες μα και φυλακες των σπιτιων και των ιδιοκτητων...

αγαπουν ολα τα μερη που υπαρχει φυση...
θαλασσες,λιμνες,ποταμια,δαση και οπου υπαρχει πυκνη βλαστηση...
ακομα και σε κηπους σπιτιων οπου ειναι σπαρμενοι με αγαπη...
ακομα λατρευουν να βρισκονται σε μεγαλες βιβλιοθηκες...

ενας θνητος μπορει να τις κρατησει για παντα κοντα του αν κλεψει απο αυτες το μαντηλι η' το δαχτυλιδι τους...
εκεινες οταν χαρισουν ενα δαχτυλιδι σε καποιον αγαπημενο σημαινει πως θα τον αγαπουν για παντα κι ας μη ζουνε στον ιδιο κοσμο...

Λενε επισης πως καθε που ενα παιδι λεει "δεν υπαρχουν νεραιδες" καπου μια μικρη νεραιδα πεθαινει...!





Οι νεράιδες θα ΄ ρθούν στα όνειρα σου, να σου τραγουδήσουν.
Μην τους κάνεις κακό γιατί χωρίς παραμύθια τη ζωή μας θα αφήσουν.


Κρύβονται πίσω από καλλυντικά, διακριτικά
Δίνουν χρώμα στη νυχτιά, δεν αντέχουν την ψευτιά.
Δεν δανείζουν το κορμί τους μόνο για μια βραδιά
Δεν χαρίζουν την ψυχή τους αν αυτή δεν αγαπά.

Δεν χορεύουν σε τραπέζια και δεν γδύνονται στις πίστες
Δεν αντέχουν τη μιζέρια, δεν ανήκουνε σε λίστες Πλουσίων πελατών,
ξεμωραμένων εραστών Μα προσέχουν το παρόν άφοβα για να κοιτούν το παρελθόν.

Αύριο, για τ΄ αύριο φαντάζονται
και μέχρι να ΄ ρθει σε κομμάτια δεν μοιράζονται.
Φυλαχτό στο ραβδί τους η αγάπη,
Θα σ΄ αγγίξει αυτό μονάχα αν δεν τους θυμίζεις κάτι.

Μεσ΄ τις πόλεις γυρνούν,
τις καρδιές ντύνουν μ΄ έντονους χτύπους
Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους
Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ΄ την κακία
Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη,
Δίπλα σου υπάρχει μια!

Δε θα τρίξουν τα πλακάκια από μπροστά σου σαν περάσουν
Για δεν ντύνονται γυμνές τη λίμπιντο να ανεβάσουν
Υπάρχουν πάντα δίπλα μας, το μάτι δεν τις πιάνει
Γιατί ξέρουν να κρύβονται κακό να μην τις φτάνει.
Πληγώνονται πιο εύκολα γιατί αγαπούν στα αλήθεια
Και τύπους απορρίπτουνε που λένε παραμύθια.
Βιβλίο ανοιχτό αν είσαι εντάξει απέναντί τους Για πάντα όμως χάνονται αν παίξεις μαζί τους
Οι νεράιδες πονούν μα καταφέρνουν κι υπάρχουν ακόμα
Φταις εσύ, φταίω εγώ που θα μείνουν πιο λίγες σ΄ αυτόν το αιώνα!

Κάθε δάκρυ τους πικρό λουλούδι στο χώμα
Κάθε γέλιο τους αστέρι λαμπερό στον ουρανό
Δες τη νυχτιά που φωτίζουν της αλλάζουνε χρώμα Δεν θα γίνω υπαίτιος για άλλο λουλούδι πικρό!




στα γαλαζια γραμματα αποσπασμα απο το βιβλιο "Αορατοι κοσμοι" του Jorge angel livraga
στα ροζ γραμματα πληροφοριες απο την Βικικπαιδεια.

το τραγουδι αφιερωμενο σε οσους θελουν να μαθουν πως φεροντε και πως ζουν οι νεραιδες...
σε οσους πιστευουν...
μα και σε αυτους που νομιζουν πως ολα ειναι ενα παραμυθι...!!!

και μια συμβουλη...
αν καποτε στο δρομο σας βρεθει μια νεραιδα το μονο που θελει ειναι αγαπη...και θα μεινει για παντα κοντα σας...θα κανει τα παντα για να ειστε ευτυχισμενοι...
αν τη διωξετε δεν θα ξαναγυρισει ποτε...!!!

Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου 2009

ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ...

ενα χαρτακι αφημενο...

"ονειροπολα μου...ευαισθητη ψυχη μου...
εισαι τοσο δυνατη και συναμα τοσο ευθραυστη,
ανατολη του ηλιου το πρωινο διπλα σου...δυση το φευγιο σου...
ολα θα πανε καλα...θα ειμαι εδω...αφου εισαι Εκεινη..."

ενα χαρτακι αφημενο...
μαζι με ενα κομματι απο την καρδια σου...

περασαν χρονια...και ημουνα μικρη...
και σου εδειξα τα φτερα μου...κι ησουν ο πρωτος που τα ειδε και τα πιστεψε...
και σου εδειξα τους ηλιους μου και ολα τα ουρανια τοξα που βγαινουν μετα απο βροχες...
και σου εδειξα τα πλασματα του αλλου και πως να τα βλεπεις...
και νεραιδα με ειπες...
και ειμαι Εκεινη ειπες...

και μου εδειξες τους δικους σου ηλιους...
και τους πολεμους που εκανες...και τα οπλα της δυναμης που χρησιμοποιησες...
και μου εδειξες πως να τα χρησιμοποιω κι εγω...πως να τα αποκτω...πως να αντεχω τις μαχες χωρις να χανω αιμα...
και μου εδειξες τραγουδια,και μερη μακρινα...και μου εδειξες τον πινακα των ονειρων σου...
και ημουν κι εγω ζωγραφισμενη απο το χερι σου μεσα σε αυτον...
και εισαι Εκεινος ειπα...

καμια φορα με ρωτανε πως και γιατι...;κι αν μετανιωσα...κι αν βιαστηκα...κι αν...τοσα αν...
ξερω πως ειναι δυσκολο να καταλαβει ο ανθρωπος πως καμια φορα τα "αν" δεν χωρανε σαν μιλησουν οι ψυχες...
στην αρχη προσπαθουσα κι εγω να τους εξηγησω...να πω την αποψη μου,το πως σκεφτομαι και νιωθω...να πεισω(αληθεια ποιους και γιατι...;)πως ηταν απλα η ωρα...το διαφορετικο...το κατι...η μαγεια...

και περασαν κι αλλα χρονια...
αλλωτε με ρωτουσαν και αλλωτε οχι...
δεν σου κρυβω πως καποτε αναρωτηθηκα κι εγω...
γιατι να επιμενουν τοσο...;μηπως εγω βλεπω λαθος...;μηπως να εχουν δικιο...;
και σου θυμωσα...δεν εφταιγες μα σου θυμωσα σαν να μου κλεψες κατι...σαν να το πηρες βιαια και το εκανες δικο σου...

υστερα περνουσαν κι αλλα χρονια...
καθε φορα που εσπαγες την σιωπη με τα ματια σου θυμωνα με τον εαυτο μου...
πως μπορεσα να σκεφτω οτι εσυ θα εκλεβες κατι απο μενα...;
ουτε καν το ζητησες...μονη μου στο εδωσα με ολη μου την καρδια...
κι ουτε που σκεφτηκα ποτε να το παρω πισω...
μοναχα αφησα για λιγο τις αισθησεις μου να νομιζουν πως το κλεψες...

κι ο καιρος περνουσε...
και τα ματια σου με κοιτουσαν οπως την πρωτη στιγμη...βαθια και μεσα στην ψυχη...
και η αγκαλια σου ηταν παντοτε ανοιχτη...να κλεισει ολον τον πονο που σου αποκαλυπτα σιγα σιγα...
το χαδι σου καθε που το ζητουσα δεν μου το στερουσες...
κι αν καποτε τραβουσα τα χερια μου αμυνομενη εσυ τεντωνοσουν για να με φτασεις παλι...
κι εγω παλι θυμωνα...
θυμωνα που δεν με αφηνες να πεσω...που επεμενες να με κρατας οταν δεν ηθελα να στεκομαι...

υστερα περασε κι αλλος καιρος...
δεν ηθελα να σου θυμωνω αλλο...
και στο ειπα...

μα τοτε ηρθε η ζωη...
κι εφερε αλλα...δυσκολα...ασχημα...επωδυνα...

και τοτε χαθηκα...
δεν ειχα κουραγιο ουτε καν να σου θυμωσω...
δεν με ενοιαζε να με κρατησεις γιατι ειχα πεσει πριν το καταλαβεις...
οσο κι αν απλωνες το χερι το μονο που μπορουσα ηταν να σε παρασυρω κι εσενα στον πατο...
και το εκανα...σε παρεσυρα...σου εδειξα τον νεο μου κοσμο...
και τρομαξες...σε ειχα συνηθισει στα ψηλα να πεταμε και ηλιους να αντικρυζουμε...
τωρα μονο σκοταδια ειχα να σου δειξω...και σωπασες...

αλλα και παλι δεν εφυγες...
και στο ειπα...αν θες φυγε...τωρα...δεν θα σε κρατησω...
αλλα τοτε ανοιξες την αγκαλια σου περισσοτερο...
ομως εγω δεν εμπαινα μεσα της...

κι αποφασισες να μεινεις...
οταν εγω δεν αντεχα τον ιδιο μου τον εαυτο...
οταν δεν με αναγνωριζα...οταν δεν ειχα τιποτα να δωσω...
και μου ελεγες "ολα θα πανε καλα"...
και θυμωνα...και σου φωναζα πως τιποτα δεν θα παει καλα...
και σωπαινες...αλλα δεν εφευγες...

κι εφυγα εγω...
τοσες φορες εφυγα...τοσο πολυ μακρια...τοσο αδικα εφυγα...
αληθεια θα με συγχωρεσεις ποτε...;
εφευγα και γυρνουσα...και παντα ησουν εκει...και καθε που ησουν, εγω ξαναφευγα...
οχι εξαιτιας σου...οχι γιατι επαψα ποτε να σ'αγαπω...μα γιατι δεν με αντεχα οπως ειχα γινει...γιατι δεν αντεχα να παλευω σε ανισο αγωνα...γιατι δεν ηξερα πως να ξαναγινω εγω...
γιατι ειχα κουραστει απο τοσες μαχες και δεν εβλεπα πως το μονο που ηθελες ηταν με ξεκουρασεις...
εβλεπα μονο μια ακομη μαχη που δεν ηθελα να δωσω...

ενα χαρτακι αφημενο...
το βρηκα...
κι υστερα βρηκα και τον δρομο για την αγκαλια σου...
και την ανοιξες και παλι...
και ετρεξα μεσα...
και σε εσφιξα...
και τα δακρυα μου χυθηκαν σαν χειμαρος...
μπερδευτηκαν λυγμοι και λεξεις μαζι με σιωπες και αντοχες...
και ειπες δεν πειραζει...κλαψε...

και ειπες ειμαι εδω...
θα ειμαι εδω και ολα θα πανε καλα...
και ειπες σ'αγαπω οσο τιποτα αλλο στον κοσμο...
και δεν μπορουσαν οι σιωπες μου να νικησουν τα λογια σου...
μονο δακρυα σου αφηνα...για ολα...για ολα που μαζευτηκαν και που να τα χωρεσω δεν ειχα...




Σε σενα...
που επρεπε να περασουμε απο τοσα οσα...
να ματωσουμε...
να βουλιαξουμε...
να πνιγουμε...

Σε σενα...
που οταν ολοι λενε μεγαλα λογια, εσυ λες απλα τα αληθινα λογια...
που οταν ολοι ταζουν εσυ πραγματοποιεις...
για ολα αυτα που κανεις και εισαι...
για να μπορεσω να δω πως εισαι "εδω" πραγματικα...με τον δικο σου τροπο...αλλα εισαι...

κι αν ακομα βουλιαζω...κι αν ακομα χανομαι...κι αν ακομα αφηνω το χερι σου καμια φορα...
δεν σου θυμωνω πια...
κι αν καποτε το ξεχασα...αν καποτε εφτασα να το αμφισβητησω...αν καποτε με επνιξαν ολα τα υπολοιπα και δεν στο ελεγα...
τωρα στο λεω...
εισαι ακομα και για παντα Εκεινος...
και η ασπιδα και το δορυ...και μην το ξεχνας πως ακομα μαχομαι και τα χρειαζομαι και τα δυο...
μονο που τωρα εμαθα να πιστευω πως ισως τελικα ολα να πανε καλα...
τουλαχιστον δεν αποκλειω πια το ενδεχομενο να εχεις δικιο...


"κι αν εχω πεσει χαμηλα...
να με προσεχεις... ματια μου γλυκα
να με αντεχεις...μεχρι να σηκωθω ξανα...
λιγο ακομα μοναχα..."


Στον Π...
που ειναι ακομα εδω οταν ολοι φευγουν...
σε λατρευω...!!!

Σάββατο, 19 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΑΙ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ...

Τρεις και μια αγκαλια...
η πιο ζεστη κι αληθινη...
η μοναδικη αληθινη...

τρια ζευγαρια ματια δακρυσμενα...
δυναμη...αγαπη...αληθεια...αγαπη...
τρεις και μια αγκαλια...

Και βρεθηκαμε...
μετα απο ολοκληρα 15 χρονια πρωτη φορα αληθινα...
με δυο μπυρες...σε κατι σκαλακια εξω στο δρομο...

εχω να το κανω αυτο αρκετα χρονια σου ειπα...
σου θυμιζω και τα νιατα σου τι αλλο θες μου ειπες...

και βρεθηκαμε...
οπως δεν καταφεραμε να βρεθουμε πιο πριν ποτε οι δυο μας...
με ανοιχτες καρδιες και αληθινη συναισθηση...

φοβαμαι σου ειπα...οπως δεν φοβηθηκα ποτε στη ζωη μου...
κι εγω το ιδιο απαντησες...τοσο πολυ...

ξερεις σκεφτηκα τον θανατο τοσες πολλες φορες...
υστερα σκεφτηκα εσενα...πως δεν θα μπορουσα να σε αφησω μονη...

τι θα κανουμε...;
ειπες και ειπα...

γιατι...;αναρωτηθηκες...
δεν ηξερα τι να σου απαντησω...ηθελα τοσο να σε προστατεψω οπως παντα...
μα δεν ηξερα την απαντηση...αναρωτηθηκα το ιδιο τοσες πολλες φορες...

σηκωνομαι τις νυχτες και κοιταω...βλεπω...αφουγκραζομαι...προσπαθω να καταλαβω...ανησυχω...
σηκωνομαι τις νυχτες απο τρομο...φωναζω...ιδρωνω...κομματιαζομαι...θελω να τρεξω εκει...

ποσες φορες θελησα να εισαι εκει...μη με αφηνεις μονη οταν στο ζηταω...το εχω αναγκη...
συγχωρα με...δεν καταλαβα καλα...δεν προκειται να σε αφησω ποτε μονη...ποτε...

δεν πιστευω στα θαυματα...προσευχηθηκα τοσες πολλες φορες...κλαιω και θαυμαζω...υστερα απογοητευομαι...ολα ψεμματα θα ειναι λεω...
πιστευω ακομα στα θαυματα...ισως εχασα την πιστη μου...ισως εχασα την καρδια της προσευχης μα πιστευω ακομα...

πανε τοσα χρονια δυσκολα...μη μου μιλας για δοκιμασιες...εσυ ξερεις πως αρκετα δοκιμαστηκαμε ολοι...μια ζωη δοκιμασιας...
ισως να ειμαστε πιο δυνατοι απο οσο νομιζουμε...ισως να γινονται ολα αυτα για να μην παψουμε να πιστευουμε...ισως...

που θα βρουμε τις απαντησεις μας...;
δεν ξερω...αληθεια δεν ξερω...

δεν ξερω ποτε θα σπασω σαν εσενα...
σπαω μονη μου πολλες φορες μονο που δεν το δειχνω...
μην σπασεις σαν εμενα...εγινα κομματια τοσες πολλες φορες που αναρωτιεμαι αν θα συγκοληθω ποτε ξανα οπως πριν...

εσυ εχεις τοσο διαφορετικες αμυνες...
οχι...ετσι νομιζετε...δεν εχω...δεν ειμαι οπως δειχνω...

ποναω για ακομα κι αλλα...εσενα κι εκεινον...
οχι...μη...δεν υπαρχει εκεινος κι εγω...εγω κι εκεινος...δεν υπαρχουμε συνυφασμενοι...
υπαρχει εκεινος...και υπαρχω εγω...χωρια...ποτε ξανα μαζι...ποτε το ιδιο...ποτε μαζι...

δεν σε κρινω για τις επιλογες σου...εμαθα να δεχομαι τους αλλους πια οπως ειναι...
μη με κρινεις για τις δικες μου...τις εφτιαξα με τοσο αιμα...τις ακολουθησα και με προσδιορισαν...
οχι αυτο...οχι ξανα...οχι ποτε πια...

τι θα κανουμε...;
δεν ξερω...νιωθω τοσο αδυναμη να σε προστατεψω οπως παντα...
ειμαι εδω...για σενα...παντα και για παντα...δεν θα σε αφησω ποτε...
ξερω πως μπηκαν αναμεσα μας οι ζωες μας και ισως ακολουθωντας τα ιδια μονοπατια καπου χαθηκαμε ακολουθωντας καθε σειρηνα που μας φωναξε...ομως ειμαι εδω...παντα ημουν...ξερω πως δεν το εδειχνα παντα...συγχωρα με γι αυτο...
συγχωρα με που ημουν εκει παντα για ολους αλλα εσυ δεν ηξερες πως πρωτα για σενα...

ξερεις ποσο πολυ σε αγαπω...;
μα κι εγω σ'αγαπω τοσο πολυ...
μη φοβασαι...εγω ειμαι εδω...
ουτε εσυ να μη φοβασαι...κι εγω εδω ειμαι...

Και βρεθηκαμε...
υστερα απο τοσα χρονια...
αληθινα και με τις καρδιες ανοιχτες...γεματες αναγκη...γεματες...

υστερα απο τρεις και μια αγκαλιες...
υστερα απο δακρυα που ενωθηκαν στον ιδιο σκοπο...
στην ιδια προσευχη...
και ισως αυτη τη φορα να ακουστηκε...

αυτη τη νυχτα που μας ξημερωσε μοιραστηκαμε εκτος απο τις ψυχες μας...
το ιδιο σπιτι ξανα...τις ιδιες μυρωδιες ξανα...τα ιδια ονειρα σιγουρα...
τα δακρυα σκεπασαν αχνα χαμογελα μικρης ανακουφισης...
τη νυχτα δεν ακουστηκαν φωνες...μητε ανησυχιες κι ολα εμοιαζαν λιγο οπως παλια...
κι ευχηθηκα ετσι να γινουν παλι...

λενε πως οταν οι προσευχες ειναι πολλες ιδιες ακουγονται καλυτερα...
μπορει να μη σταθηκαμε σε σταση προσευχης...μα καλυτερη απο τουτο το ανοιγμα ψυχης θαρρω δεν εχει...

το πρωι ξυπνησα με το μοναδικο τοσο αγαπημενο φιλι...
απλωσα τα χερια και ΣΕ κρατησα...σε φιλησα ξανα και ξανα...εχω χρονια να ξυπνησω τοσο ομορφα...
-σηκω θα αργησεις στη δουλεια σου...ειπες γλυκα...

υστερα περασα απο τα δωματια σας...αφησα ενα γλυκο φιλι στα ονειρα σας και εφυγα...



αφιερωμενο...
τρεις και μια αγκαλια...
η ζωη μου ολη

Δευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου 2009

ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΙΑ...

Χωρις πολλα λογια...

Αναρωτιεμαι τις στιγμες...
Αναλογιζομαι τα βλεμματα...
Αναπολω θυμησες...
Απολογουμαι τα κριματα...


Χωρις πολλα λογια...

Βυθιζομαι στον πονο...
Βρισκομαι μεταιωρη...
Βαφω τα ονειρα με αιμα...
Βεβηλωνω οτι αγαπησα...

Χωρις πολλα λογια...

Γινομαι ενα φτερο στον ανεμο...
Γινομαι το δικο σου τιποτα...
Γινομαι οτι ποτε δεν θελησα...
Γινομαι εγω με μορφη αλλη...η' αλλη με τη δικη μου μορφη...

Χωρις πολλα λογια...

Δεσμευω και δεσμευομαι σε ενα παντα...
Διεκδικω το ιδιο παντα απο σενα...
Δυναμαι να αντεχω τις οποιες παρεμβολες των οχι...
Δραπετευω στις πιο σκοτεινες γωνιες της ψυχης οπου σε κρυβω...


Χωρις πολλα λογια...

εχεις ακουσει τον ηχο που κανει ενας καθρεφτης οταν σπαει...;
αναρωτηθηκες ποτε ποια απο ολες τις μορφες σου καθρεφτιζεται στα κομματια του...;

θυμασαι το πρωτο φιλι μετα απο την αναμονη ημερων...;
αναρωτηθηκες ποσους χτυπους φτανει η καρδια πριν την ενωση των χειλιων...;

σκεφτηκες ποτε ποση βροχη αντεχει το πεταλο ενος λουλουδιου διχως να σπαει...;
αναρωτηθηκες ποσο πονο μπορει τελικα να αντεξει ο ανθρωπος βλεποντας κατι τετοιο...;

κοιταξες καποτε προσεχτικα ποσο κοντα ειναι μερικα αστερια μεταξυ τους...;
σκεφτηκες οτι ακομα και για ενα αστερι η μοναξια ειναι αβασταχτη και πλησιαζει το αλλο...;

σκεφτηκες καμια φορα πως υπαρχουν κι ατομα που γινονται κομματια...
μα ποιος θα ριψοκινδυνεψει να τα μαζεψει οταν υπαρχει ο φοβος να κοπει...;

σκεφτηκες...πως υπαρχουν κι ατομα που λογαριαζουν το μηδεν με το απειρο...
χωρις να ειναι αυτο αδυναμια...;

Χωρις πολλα λογια...

κινδυνευω να συνηθισω την σιωπη...
και μισω την συνηθεια...

μα αλλο δεν θα μιλησω...
τα λογια μου σκορπιζονται σαν τα φθινοπωρινα φυλλα στους πρωτους ανεμους...
κι αρχιζει να κανει κρυο...

παλι...

και πιο πολυ απο ολα τουτη η λεξη με πονα...

παλι...

Παρασκευή, 11 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΤΙΓΜΕΣ...

Ειναι κατι στιγμες...

που απλα...
χρειαζομαι μια αγκαλια...
να με χωρεσει ολοκληρη...

με οτι κουβαλαω μεσα μου...
να με κρατησει σφιχτα και ολοκληρωτικα...
παρα τα οσα...

να με νιωσει και να με τυλιξει...
εστω και για λιγες στιγμες να παψω να φοβαμαι...

για μια νυχτα μονο...
εκεινη να μεινει αγρυπνη στη θεση μου...
κι εγω να θυμηθω πως ειναι να ονειρευεσαι...
χωρις διακοπες απο νυχτερινες σκιες...

Μια αγκαλια...
που δεν θα θελησει να μου πει τον πονο της...
που δεν θα μου ζητησει παρηγορια...
μα ουτε κι εγω θα της πω τον δικο μου...
δεν θα της μιλησω διολου...

Μια αγκαλια...
που δεν θα ζηταει...
που μονο θα προσφερει...
που δεν θα με θυμαται σαν ξημερωσει...

Μια αγκαλια...
που θα με κλεισει μεσα...
που για ενα βραδυ μοναχα θα μαζεψει ολα τα φυλλα της ψυχης
που σκορπιστηκαν στα χρονια...
κι αν καταφερει τα δακρυα μου να κυλησουν...
θα της χαρισω ολα τα διαμαντια που δεν στολιζουν πια τα ματια μου...

Ειναι κατι στιγμες...
που το σκοταδι πλησιαζει απειλητικα ενω εξω ξημερωνει...
και με τραβαει μεσα του...

Ειναι κατι στιγμες...
που γινεσαι χαρτι...
σε χερια που μονο να σκιζουν ξερουν...
που γινεσαι πηλος...
σε χερια που δεν εμαθαν ποτε να πλαθουν ομορφιες...
παρα μονο να καταστρεφουν...

Ειναι κατι στιγμες που δεν θελω αλλο να φροντισω...
μοναχα να με φροντισουν...εστω για μια νυχτα...

Ειναι κατι στιγμες που κρατανε πολυ...
σημαδευουν την ζωη ολακερη...

Ειναι κατι στιγμες που η ψυχη ειναι τοσο κουρασμενη...
ξεφλουδιζεται επωδυνα...
τοσο επωδυνα...

και κανεις δεν ειναι εκει...
οχι οπως θα ηθελες να ειναι...

και το μονο που θες...
ειναι μια αγκαλια...
εστω για μια νυχτα...
Μονο μια αγκαλια...

Ειναι αυτες οι στιγμες...



Ευχαριστω την jacki που ακουραστα με μαθαινει πως να κανω αλλαγες στην σελιδα των παραμυθιων...που με βοηθα κι εκει που δεν μπορω, μπορει εκεινη...
ευχαριστω φιλεναδα...τοοοσο πολυ!!!

Υ.Γ1 το βολεμα ειναι παντως καιρου...

Υ.Γ2 εμαθα να λεω "δεν πειραζει" σε τοσα πολλα πραγματα...
κι ετσι δεν πειραζει που δεν ξερεις ποτε πειραζει και ποτε οχι...

Υ.Γ3 τελικα οι διαπιστωσεις πονανε...ολων των ειδων οι διαπιστωσεις...
φταιει που αλλιως μαθαμε...;η' που δεν μαθανε οι αλλοι το αλλιως μας...;



"ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΖΗΤΑΣ...
ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΠΟΝΑΣ...
ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΜΙΑΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ...
ΚΑΙ ΓΥΡΝΑ ΣΑΝ ΤΡΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΕΑΥΤΟΣ...
ΘΥΜΑ,ΘΥΤΗΣ ΚΑΚΗΣ ΣΥΓΚΥΡΙΑΣ..."

Τετάρτη, 9 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΕΓΙΝΕ ΜΑΥΡΟ...

Ηταν ολα κοκκινα...
κοκκινο το κρασι που πινανε...
κοκκινα τα χειλη της που προσμεναν το φιλι του...
κοκκινη και η ανασα της γεματη ποθο...

καθισμενη σε κοκκινα σατεν σεντονια χυνει λιγο κρασι πανω της...
μεθαει το ονειρο και ξυπναει εκεινος μεσα του...
ανοιγει ελαχιστα τα ποδια...ισα να χωρα να γλυστρισει το χερι της αναμεσα...
εκεινος...
φαντασια και αναγκη...ερωτας και ηδονη...
εκεινος...

μεθαει το κορμι της με χαδι νωχελικο και γνωριμο...
μεθαει την ψυχη της με ψευδαισθηση...
κυλιεται στο κοκκινο...το γευεται...
ανοιγει τα ματια της και τον αντικρυζει...
τον νιωθει...μεσα της παντου...
τα εχει κυριευσει ολα...δικα του ειναι οσα της ανηκουν...
δεν τα κλεψε οχι...του τα εδωσε απλοχερα...του τα χαρισε...

αλλο ενα ποτηρι κοκκινο κρασι...;

δεν μεθαει η λησμονια μονο ξυπναει πιοτερο...
δεν συμβαινει η αληθεια μονο το ονειρο...
τι με κοιτας ετσι...;
ειμαι λυπημενη...
ετσι οπως καθομαι φορωντας τα καλα μου...
ειμαι λυπημενη...
ετσι πως φτιαχνω ονειρα μεθωντας την αληθεια...
ομως εσυ δεν θελω να με λυπασαι...
μονο να μ'αγαπας ηθελα...

δεν με χωραει τουτος ο τοπος χωρια σου στο ειχα πει...
το βλεμμα κουραστηκε να κοιτα εξω απο το παραθυρο...
πνιγομαι στο αμετρητο βαθος της λυπης μου και του μισεμου...

τι με κοιτας ετσι...;
θελω να σου ουρλιαξω την αναγκη μου...
μα δεν θα ακουσεις...
και δεν ξερω να ζωγραφιζω να σου δειξω τις λυπημενες μου εικονες...
ουτε μουσικη ξερω να παιζω να ακουσεις τις λυπημενες μου νοτες...

θελεις αλλο ενα ποτηρι κοκκινο κρασι...;
ξερεις...σου φερα ενα βραδυ να πιουμε μα εσυ ελειπες...
ειχες ηδη αδειασει το σπιτι...δεν ησουν εκει...
ειχα φορεσει τα καλα μου...ηθελα να με δεις ομορφη...
φορουσα κοκκινα...
κοκκινο ηταν και το κρασι...ηθελα να το πιουμε μαζι...
μα...ειχες κιολας φυγει...δεν σε προλαβα...

δεν ωριμασε ποτε η ιδεα πως δεν σε προλαβα...
τιποτα δεν ωριμασε μεσα μου τοσα χρονια...
μονο οι πληγες...μα κι αυτες κουραστηκα να τις σκαλιζω...

ηρθα εκεινο το βραδυ...
χτυπουσα την πορτα σου ως τα ξημερωματα...
εκλαιγα και σερνομουν εξω απο το σπιτι σου...
οχι...δεν μπορει αληθεια να ειναι ελεγα...τωρα θα φανει...θα μου ανοιξει...
φορουσα τα καλα μου...ακους...;ηθελα να ειμαι ομορφη για σενα...μονο για σενα...
κοκκινα φορουσα...κοκκινα ηταν βαμενα τα χειλη μου...κοκκινο το κρασι που σου 'χα φερει...
κοκκινα τα σημαδια που αφησα στην πορτα σου γδερνοντας την φυγη σου...

πεθανα στην απογνωση εκεινου που σε πηρε μακρια μου...
με μαζεψε το ξημερωμα ενας ηλιος που για μενα δεν υπηρχε πια...

απο τοτε δεν ξημερωνει ποτε...
μονο ξεσκιζω τις νυχτες τα σεντονια μου μετρωντας ωρες...
ξερω εγω...αντεχω...
θα ηθελα να μην ξερεις κι εσυ πως αντεχω...ισως ετσι να μην εφευγες...
δεν επρεπε ποτε να σου πω πως ειμαι δυνατη...
ειπες ομως πως διαβασες τα ματια μου και ειδες...
πως εφυγες ετσι...;δεν προλαβα να σε αποχαιρετησω...να σου πω δυο κουβεντες...να σε δω που θα φευγεις...να σε αποχαιρετησω...
πως εφυγες ετσι και δεν με αφησες να εχω μια επιλογη...

εμεινα πισω...εμεινα εδω...
δεν ειναι δικαιο...εδω ειναι το σπιτι σου...εδω που φτιαξαμε αναμνησεις...
εδω ειναι που αγαπηθηκαμε...
δεν ειναι δικαιο...καθε μερα να βλεπω οσα ζησαμε κι εσυ να μην ξερω που εισαι...
τιποτα να μη σου θυμιζει οσα ζησαμε...κι ετσι να μπορεις να με ξεχνας...
να μπορεις να βαδιζεις διχως το χερι μου κι εγω να αναζητω συνεχεια το δικο σου για ενα βημα...
πως εφυγες ετσι ξαφνικα...;γιατι δεν μου αφησες την επιλογη να κλαψω στην φυγη σου...;

τι με κοιτας τωρα...;
καθε νυχτα αυτο κανω...
ντυνομαι οπως την μερα που ηρθα να σε βρω...
φοραω τα καλα μου...κοκκινα ολα...κοκκινο και το κρασι...το ιδιο με εκεινο που ειχα φερει...
κανω ερωτα στον εαυτο μου και μολις φτασω στην εκρηξη της ηδονης...με κοιτας στα ματια...
τι θες τωρα...;που εισαι καθε νυχτα...;τι με κοιτας ετσι μεσα στο ονειρο...;τι ειναι εκεινο που κανει τα χειλη σου να κινουνται χωρις να ακουγεται λεξη...;τι ειναι αυτο που θες να μου πεις...;γιατι δεν ακουω...;γιατι δεν φωναζεις...;
πεθυμησα μια αγκαλια...

περασαν τοσα χρονια...
ολα φθαρθηκαν στο περασμα των χρονων...ολα...
εκτος απο την αγαπη μου για σενα αγαπημενε μου...

και μονο κοιταζοντας στον καθρεφτη μια νυχτα ειδα...
πως εκαναν αντιθεση τα ασπρα μου μαλλια με το μαυρο μου φορεμα...

κι ομως θα επαιρνα ορκο πως φορουσα κοκκινα...
παντα κοκκινα...να κρυβω το αιμα...

πως να σωθω απο σενα ποτε δεν γυρεψα...
υπεροχο...ματαιο...απροσμενο...αβασταχτο μου ονειρο...
τοσο υπεροχα και ολοκληρωτικα σε λατρεψα...

Κυριακή, 6 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ...ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ...

Καπως ετσι...
επειδη στη ζωη δεν υπαρχει τιποτα "τυχαιο" μπηκα καποτε σε ενα site στο ιντερνετ...
κουβεντα στη κουβεντα με ενα παιδι φτασαμε στην οικογενειακη κατατασταση...
-και ο γιος μου που ειναι "αυτιστικος"...
-εχεις γιο αυτιστικο...;
-ναι...
-δηλαδη εχεις εναν αγγελο στο σπιτι...!!!
σιωπη απο την απεναντι πλευρα...λογικο δεν με ηξεραν τοτε...!!!

Καπως ετσι μετα απο 2 μηνες μου ανατεθηκε στη σχολη μια εργασια με τον τιτλο...
"ΑΥΤΙΣΜΟΣ"...
γραψτε οτι ξερετε και οτι μπορειτε να βρειτε...
σιγουρα μπορουσαμε να βρουμε πολλα...αλλα δεν ξεραμε τιποτα...
.........
καπως ετσι ξεκινησε μια γνωριμια με μια οικογενεια και με ενα αγγελουδι...

μερικα τηλεφωνηματα...μερικα email...πολυ ψαξιμο στο ιντερνετ...
ενας συμφοιτητης που δεν ειχε και πολυ ορεξη για εργασια...
και μια Να'ι'αδα που δεν ηξερε τιποτα για τον αυτισμο αλλα ηθελε πολυ να μαθει...

Καπως ετσι...
ολο αυτο που δεν ειχα ιδεα μου κινησε απιστευτα το ενδιαφερον...
οι γονεις του παιδιου μεσα σε ολο τον αγωνα που κανουν μαζι με μια ομαδα γονιων με αυτιστικα παιδια κυκλοφορουσαν ενα περιοδικο στο οποιο εγινα συνδρομητρια...
το πρωτο που διαβασα ηταν το γραμμα της μητερας του παιδιου...
ενα γραμμα που εξιστορει ολη τους την ιστορια απο την στιγμη που αρχισαν οι υποψιες πως κατι δεν παει καλα μεχρι την στιγμη που το εγραφε...
ειλικρινα δεν ειχα διαβασει κατι πιο συγκινητικο και αληθινο μεχρι εκεινη τη στιγμη...

μια μανα...
το παιδι της...
μια παθηση...
το παιδι της...
αγνωστο μπροστα...
το παιδι της...
αναπαντεχο...
το παιδι της...
απογνωση...
το παιδι της...
μια μανα...
αποφαση...
να ζησει...
το παιδι της...
μια μανα...
για το παιδι της...
πως αλλιως...;

καπως ετσι...

διαβασα πολλα...
μανες που δεν αντεξαν,που αποφασισαν να εγκαταλειψουν...ποιος μπορει να τις κρινει...;
μανες που δεν αντεξαν και εγκατελειψαν μαζι με τα παιδια τους...ποιος μπορει να τις κρινει...;
μανες που εγκαταλειφθηκαν απο συντροφους που δεν αντεξαν...και παλι...ποιος μπορει να τους κρινει...;
εδω ακριβως ομως θελω να πω ποσο σημαντικο ειναι να μενει μια οικογενεια ενωμενη σε ενα τοσο μεγαλο θεμα...και η οικογενεια αυτη ειναι και μενει ενωμενη...και αυτο ειναι αξιο θαυμασμου και παραδειγμα προς μιμηση στις πολυ απλες δυσκολιες που ολοι μαθαινουμε να εγκαταλειπουμε...

ειναι τεραστιο το "φασμα του αυτισμου" πραγματικα...
κανοντας την εργασια μου το ελεγαν...οσο κι αν γραψεις παλι ειναι αδυνατον να τα καλυψεις ολα...
και ειχαν δικιο...
μια παθηση που δεν ειναι ολοκληρωμενη ως προς το τι ακριβως ειναι...απο που ακριβως προερχεται...που οφειλεται...
και μετα τα παιδια...κανενα δεν ειναι ιδιο με το αλλο...αυτο το εμαθα μετα...

θα μπορουσα να γραψω πολλα απο αυτα που εμαθα αλλα δεν ειναι αυτος ο σκοπος του σημερινου παραμυθιου...καταρχην γιατι δεν ειμαι ειδικος κι επειτα γιατι εχω σκοπο να πω για το αγγελουδι που αναφερεται παρακατω...
ισως μερικα στοιχεια του αυτισμου φανουν στο παραμυθι...

Ο ΘΟΔΩΡΗΣ...η' αλλιως ΤΕΟ...η' αλλιως...ΤΕΟΥΛΙΝΙ...!!!

μια φατσουλα απιστευτη...!!!
τον εβλεπα απο φωτογραφιες και ανυπομονουσα να τον γνωρισω και απο κοντα...
και η στιγμη ηρθε...πριν περιπου 7 μηνες...

καθησαμε διπλα διπλα στο αμαξι...
Ο Θοδωρης αφοσιωμενος στη διαδρομη δεν μου εδινε καμια σημασια...
εγω παλι που ειχα σκασει να τον γνωρισω τον ειχα πρηξει...
-Θοδωρη να σου δωσω ενα φιλακι...;
ο Θοδωρης ανετος μου προτεινε το μαγουλο του...και ξανα και ξανα...οσες φορες και αν τον ρωτησα...

λιγο αργοτερα στο σπιτι του οταν αρχισε να νυχτωνει...
με πλησιασε και με ενημερωσε πως τωρα νυχτωνει και θα κλεισουμε τα παντζουρια και φυσικα πηγε και τα εκλεισε μονος του...
με πολυ απλα λογια αυτα τα παιδια λειτουργουν με ενα προγραμμα...ξημερωνει...κανουμε αυτα...μετα το μεσημερι αυτα...το απογευμα αυτα...το βραδυ αυτα και παλι απο την αρχη...
λειτουργουν βαση ενος προγραμματος αλλιως αγχωνονται...
στο ενδιαμεσο οι γονεις παλευουν για μαθηση ενος πιο χαλαρου προγραμματος...και μιας πιο φυσιολογικης ζωης...
και παλι λεω πως ολα αυτα με πολυ απλα λογια...

στο ενδιαμεσο καθε φορα που ερχομαστε σε οπτικη επαφη χαιρετιομαστε...
-γεια σου Βουλα...
-γεια σου Θοδωρη...

Καπως ετσι...
ο Θοδωρης εχει μια κληση στη μουσικη και στα μαθηματικα...
οι γονεις μου ειπαν πως σε μια συναντηση με μια συγγενη τους που παιζει κιθαρα,καθως εκεινη επαιζε ο Θοδωρης ελεγε τις νοτες που ακουγε....ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΤΙΣ ΕΧΕΙ ΜΑΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ...!!!!!!!!!!!!!
δηλαδη δεν τις ηξερε...ακουγε και ελεγε...και ηταν ολες σωστες...!!!

ο Θοδωρης κανει απιστευτες μαθηματικες πραξεις...
απιστευτες για την ηλικια του,για την παθηση του και δεδομενου πως ακομα δεν εχει παει δημοτικο...
του βαζουνε αριθμους για προσθεση και λεει το αποτελεσμα...
εδω να πω πως δεν μιλαμε για 1+1...αλλα για 1821+1821....250+300 κλπ...
ο Θοδωρης σε χρονο μηδεν εχει πει την απαντηση...και ειναι σωστη...!!!
μεταξυ μας...οταν ο Θοδωρης το εκανε αυτο εγω μετρουσα απο μεσα μου να δω αν τα λεει σωστα...μεχρι εγω να μετρησω εκεινος ειχε πει το αποτελεσμα της επομενης προσθεσης...
ο πατερας του βεβαια λεει πως εγω δεν ειμαι μετρο συγκρισης...αλλα αυτο ας μην το σχολιασουμε...

το καλοκαιρι βρεθηκαμε παλι ολοι μαζι με την οικογενεια του Θοδωρη
μιας και τελικα αναπτυξαμε φιλικη σχεση πολυ ομορφη...τελικα τιποτα δεν ειναι τυχαιο οπως ειπα...

ξαναβλεπω τον Θοδωρη εγω...ξανα τρεχω απο πισω του με τα χερια ανοιχτα να τον παρω αγκαλιτσα,να τον ζουπηξω λιγο...να το ευχαριστηθω τελος παντων...
αμ δε...
Ο Θοδωρης δεν μου καθεται και πολυ ευκολα...
ειναι ενθουσιασμενος με την θαλασσα και με τον καθαρισμο των ακτων απο τις πετρες...
ναι...
οποτε μια τρελλη κυνηγαει τον Θοδωρη για αγκαλιτσες και φιλακια και ενας Θοδωρης και παλι δεν της δινει καμια σημασια...
-Θοδωρη να σου δωσω ενα φιλακι...;και τρεχα ξωπισω του...
ο πατερας του βλεπωντας τον θεαμα με ενημερωνει πως αν δεν τον πιασω απο μονη μου να του κανω ολα αυτα που τον παρακαλαω δεν προκειται να μου κατσει...
-αν σε παρει χαμπαρι μετα οτι εισαι της αγκαλιτσας την εβαψες...
αλλο που δεν ηθελα εγω...πιανω τον θοδωρη και το ευχαριστιεμαι...αγκαλιες,φιλια,ζουπηγματα....αν ελεγε ολα αυτα που ηθελε θα με ειχε στειλει χμμμ...αλλου...

ο Θοδωρης καθαριζει τις ακτες απο τις πετρες...
ναι...του αρεσει...
μαζευει τις πετρες απο την ακτη και τις εκσφενδονιζει στη θαλασσα...
ο μπαμπας που και που πανικοβλητος ενημερωνει τον Θοδωρη να προσεχει τα κεφαλια μεσα στη θαλασσα...
ο Θοδωρης συνεχιζει τη δουλεια του...

κανουμε μπανιο στη θαλασσα...
ο Θοδωρης μαλλον εχει αρχισει να ψιλιαζεται πως ειμαι ετοιμη να γινω χωμα σε οτι θελει...
βεβαια δεν παραλειπω κι εγω να τον ενημερωνω πως ειμαι διαθεσιμη...
-βουτια...μου λεει...
κι αρχιζουμε τις βουτιες για κανα δεκαλεπτο περιπου μεχρι που κουραζεται και με ενημερωνει πως θα κανουμε αλλη μια και μετα θα παμε στον μπαμπακα...
βγαινοντας εξω απο τη θαλασσα καθεται ηρεμος σε μια γωνια μακρια απο ολους και αγναντευει το απεραντο γαλαζιο...
και τι δεν θα δινα να ηξερα τι σκεφτεται...

στο μεταξυ του εχω μαθει κατι σουπερ...
-Θοδωρη...ποσο σ'αγαπαει η Βουλα...;
-πολυ...!!!

με καθε ευκαιρια ξαναρωταω και ξαναπαιρνω την ιδια απαντηση...
χαμογελο η δικια σου μεχρι τα αυτια...και πιο πανω...
ο Θοδωρης παλι αν ελεγε αυτα που ηθελε...θα με ειχε στειλει...χμμμ...αλλου...
"μας επρηξες,το ειπαμε ενα σωρο φορες...χαζη εισαι...;"...(μεταφραση του αφοπλιστικου του χαμογελου)

πηγαινουμε για φαγητο...
ο Θοδωρης εχει μια αδυναμια στα ιστιοφορα...τρελαινεται να τα κοιταζει...
να αναλυει τους χρωματισμους τους...
-παμε να δουμε τα ιθτιοφορα...;
δεν προλαβαινει κανεις να του απαντησει...
-παμε...παμε του λεω εγω...

καθομαστε στα σκαλακια σε ενα σοκακι...
ο Θοδωρης εχει ενα τεραστιο χαμογελο ικανοποιησης...
-το ιθτιοφορο ειναι μπλε...η τρατα ασπρη...(μολις στο οπτικο μας πεδιο φανηκε και το αμαξι της οικογενειας που φυσικα εγω δεν αναγνωρισα)αα και το μαυρο του μπαμπακα...!!!
εχει περασει κανενα εικοσαλεπτο...
-Θοδωρη παμε επανω να φαμε...;
-δεν θελεις...δεν θελωωωω
-μμμ...καλα...

μετα απο κανα πενταλεπτο...
-Θοδωρη θελεις να παμε στον μπαμπακα...;
-δεν θελεις...δεν θελωωωω
-μμμ...καλα αλλα σε λιγο θα παμε ναι...;
-ναι...
ο Θοδωρης φτυνει...και συγχρονως με ενημερωνει πως δεν κανει να φτυνουμε...
-φτου...δεν θα ξαναφτυσεις...το λεει μονος του...
με πολυ απλα λογια,απομνημονευει αυτα που του λενε σε διαφορες συνηθειες του...
π.χ οταν λεει σωστα το αποτελεσμα μιας μαθηματικης πραξης του λενε "μπραβο Θοδωρη"
ετσι οταν τον ρωτανε ποσο κανει 200+300 απανταει 500 και μετα λεει μονος του μπραβο Θοδωρη...
αυτο θα πει επιβραβευει τον εαυτο του...!!!

Ενα απογευμα εφτασε και η μανουλα του Θοδωρη και η χαρα του ηταν απεριγραπτη...
ολο αγκαλιτσες και χαδακια και ναζακια...
σουπερ κατασταση....
εγω ποτε θα γινω μανα...;;;
η μανουλα,ο μπαμπας,ο Θοδωρης και ο Θανασης...ολα under control μου λενε τωρα για τον Θοδωρη...οταν ειμαστε ολοι μαζι!!!

ο Θανασης ειναι ο μεγαλυτερος αδερφος του που τον προσεχει απιστευτα πρεπει να πω...
οχι δεν παρελειψα να αναφερω τον Θαναση...απλα αυτος ειναι αλλο παραμυθι απο μονος του...απιστευτος πραγματικα σε σημειο να σε αφηνει αναυδο με γνωσεις και ατακες θανατηφορες...
εγω ποτε θα γινω μανα ειπαμε...;;;

Καπως ετσι...
γνωρισα τον Θοδωρη...η' αλλιως Τεο...η' αλλιως Τεουλινι...

και την οικογενεια του...

ωραια οσα λεω μα...
οπως ειχα αναφερει και σε ενα αλλο παραμυθι για τον Χρηστο,ενα παιδι με ειδικες αναγκες...
τα πραγματα δεν ειναι ροδινα...ουτε καν ροζ...
η χωρα που ζουμε δεν προσφερει σχεδον τιποτα...μαλλον θα ηταν καλυτερα να το εγραφα χωρις το "σχεδον"...σε σχεση με αλλες ευρωπαικες χωρες που αυτα που προσφερουν φανταζουν για το εδω ονειρο απατηλο...
οι γονεις παλευουν μονοι τους για τα αυτονοητα που χρειαζεται ενα παιδι για να μεγαλωσει...
ενα αυτιστικο παιδι για να εκπαιδευτει...να μαθει...

ειναι αυτονοητο για εμας οτι με τον εναν η' τον αλλο τροπο θα μαθουμε...θα εκπαιδευτουμε...θα αυτοεξυπηρετουμαστε...θα μεγαλωσουμε...θα...θα...θα...
ποιος στερει απο αυτα τα παιδια τα αυτονοηταν δικαιωματα...;
τις αυτονοητες αναγκες που εχουν...;
αν πεντε λεπτα το σκεφτουμε βλεπουμε ποσο αδικο ειναι...

κατι που ειχα διαβασει κανοντας την εργασια ηταν πως ενα αυτιστικο παιδι θα γινει ενας αυτιστικος ενηλικας...δεν υπαρχει θεραπεια για αυτη τη παθηση...ειναι εφ' ορου ζωης...
λοιπον καποιος που γεννιεται διαφορετικος δεν εχει δικαιωμα να ζησει...;
και να ζησει οσο καλυτερα γινεται...;

θυμωνω...
οταν σκεφτομαι τον Θοδωρη που ειναι αυτιστικος...
οταν σκεφτομαι τον Χρηστο που εχει βαρια μορφη νοητικης στερησης...
οταν σκεφτομαι τον Αλεξανδρο...ενα αυτιστικο παιδι διχως λογο που γνωρισα τυχαια...
οταν σκεφτομαι τον Παναγιωτη...αυτιστικος κι αυτος και γιος μιας αλλης blogger που εμαθα απο εδω μεσα...
οταν σκεφτομαι την Μαρια...ενα κοριτσακι με συνδρομο down που γνωρισα στη δουλεια...
θυμωνω πολυ...γιατι ζητανε τα αυτονοητα που κανεις δεν τους δινει...
και γιατι ειναι ανθρωποι σαν εμας...και καλυτεροι απο εμας...
βλεπεις αυτα τα παιδια δεν εχουν ουτε την πονηρια μας...ουτε την κακια μας...
ουτε την ζηλια μας...
εχουν μονο καθαρη,αγνη,ανοθευτη καρδια...και θελουν να ζησουν...

ναι δεν ειναι ολα ροδινα οπως τα διηγουμαι εγω...ουτε καν ροζ...
δεν εχω παιδια...αλλα εχω μεγαλη αδυναμια στα παιδια...και λιγο παραπανω σε αυτα τα διαφορετικα παιδια...
δεν εχω παιδια αλλα καποια στιγμη θα κανω...
δεν εχω παιδια αλλα αυτο δεν με εμποδιζει να "βλεπω"...

ετσι θελησα να γραψω ενα παραμυθακι για τον Θοδωρη...η' αλλιως Τεο...η' αλλιως Τεουλινι...
που παρολα τα οσα...και ειναι πολλα...
εκεινος χαμογελαει...

καπως ετσι...
πως ενα ανθακι βρισκει μια χαραμαδα στο τσιμεντο και ξεπροβαλει επειδη θελει να ζησει...
ο Θοδωρης χαμογελαει...
καπως ετσι...
και σου κλεβει την καρδια...

εγω τον λεω αγγελουδι...
καπως ετσι...
η' και μικρο πριγκιπα...
ο Θοδωρης χαμογελαει...
καπως ετσι...
ισως στον δικο του κοσμο να ειναι ολα καλυτερα...
και τι δεν θα δινα να ξερω τι σκεφτεται...

καπως ετσι γνωρισα τον Θοδωρη...
και καπως ετσι απο το πουθενα...απο το τιποτα εμαθα για τον αυτισμο εστω και λιγα...
και καπως ετσι...
εμαθα να αγαπαω λιγακι πιο πολυ...

καπως ετσι...
ο Θοδωρης σαν το ανθακι ξεπροβαλει...επειδη ετσι θελει...
κι αμα δεν θελει δεν κολαει καθολου σαν εμας να το πει...πολυ απλα θα πει...
"ΔΕΝ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩ"....!!!!

ηθελα να γραψω για ενα ακομα παιδι μα οπως παντα τα παραμυθια εκαναν οτι ηθελαν...
γραφωντας για τον Θοδωρη δεν μπορουσα να σταματησω...οκ...αδυναμιες ειναι αυτες...
απλα ετσι θελωωωωω βρε αδερφε...(εγω το εχω πει εχουμε πολλα κοινα στοιχεια με το Τεουλινι)

Αφιερωμενο λοιπον στον Θοδωρη κι ας μη το διαβασει ποτε...εγω πιστευω πως μια μερα θα το διαβασει και θα σκασει ενα χαμογελο η' απλα δεν θα δωσει καμια σημασια...!!!

Υ.Γ1 στην εργασια εκλεισα με το γραμμα της μανουλας...η καθηγητρια εκλαιγε...πηραμε 10!!!

Υ.Γ2 ευχαριστω τους γονεις που μου επετρεψαν να γραψω ενα παραμυθακι για το Τεουλινι!!!

Υ.Γ3 μολις θυμηθηκα οτι του Θοδωρη δεν του αρεσουν τα παραμυθια...φτουυυυ!!!

Υ.Γ4 στις φωτογραφιες φυσικα το Τεουλινι!!!ειναι φανερο πως τον κυνηγουσα και για φωτογραφιες περα απο τις αγκαλιες...!!!
Α! και στην δευτερη το δικο μου παιδι μαζι με το Τεουλινι,η Μα'ι'ρα...εγω ποτε θα γινω μανα...;;;

Υ.Γ5 εχω την αδεια της μαμας να τον λεω Τεουλινι...ο μπαμπας θυμωνει..."τζαμπα εβγαλα μωρε το παιδι Θεοδωρο...;σε λιγο θα τον φωναζω ετσι και δεν θα γυριζει..."
λυπουμαστε μα σε αυτο το παραμυθι ειμαστε με το μερος της μανουλας...:)))

Υ.Γ6 ξεχασα να αναφερω πως ο Θοδωρης ειναι γαμπρος μου...μαλιστα!
το εχω κλεισει για την αγεννητη μου κορη απο εδω και 1 χρονο...εισαι σιγουρη ρωτανε οι γονεις...σιγουροτατη...φτανει μονο να κανω παιδι...και να ειναι κοριτσι...ε και ενταξει να τα βρουνε τα παιδια μεταξυ τους...λεπτομερειες...
εγω ποτε θα γινω μανα ειπαμε...;;;

Υ.Γ7 απο το καλοκαιρι και μετα εχω υιοθετησει την φραση του Θοδωρη...δεν θελωωωω...
ορισμενοι...,ονοματα δεν λεμε, με κοιτανε περιεργα...λες οτι και ο Θοδωρης Βουλα...
αχα...ετσι θελωωωωω!!!!

Υ.Γ8 στους γονεις,στον Θαναση και στον Θοδωρη ενα πολυ μεγαλο φιλι με ολη μου την αγαπη...και γιατι να το κρυψουμε αλλωστε σας αγαπω πολυ!!!

Πέμπτη, 3 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΗΤΑΝΕ...

Ενα κοριτσι ητανε...
εστεκε σε πελωριους κηπους αναμεσα σε συκιες και ροδοπεταλα...
τρεφοταν με μελι και γλυκαινε η καρδια του περαστικου...

Ενα κοριτσι ητανε...
εστεκε αναμεσα σε παγκους πανηγυριων τα καλοκαιρια και πουλουσε το απειρο...
ομως ποιος να τ'αγορασει...;

Ενα κοριτσι ητανε...
εστεκε τις νυχτες μεσα στη θαλασσα με ποδια ανοιχτα...
γεννουσε ελπιδες και ξεπλενε αμαρτιες που εμελλε να γευτει...
φανερωνε το ενα της στηθος και ταιζε τα αγεννητα παιδια...
τ'αλλο στο μερος της καρδιας ποτε δεν τ'αγγιζε...νομιζε πικρο γαλα πως θα ταισει...
τι να ξερε...;
ενα κοριτσι ητανε...

καποτε την πλησιασε ενας Μονος...
απο εκεινους που κανουν το απιαστο απτο...
απο εκεινους που εχουν τοσους τροπους να κοιτανε ενα και μονο πραγμα...

τι θυμασαι...;την ρωτησε...

μα εγω ζω μοναχα μ'οτι εχω μεσα στο κεφαλι μου...
τα βραδια τρυπαω με το δαχτυλο μου τον ουρανο και γεμιζει μικρες λαμψεις...
χορευω στα κυμματα και για τα κυμματα...
τρεφομαι μ'ενα περαστικο χαμογελο και με τη θυμηση μιας αγκαλιας...

ομως...δεν μου ειπες...τι θυμασαι...;

ζω μοναχα μεσα στα ονειρα μου...
τυλιγομαι στην αμμουδια οταν κρυωνω και η θαλασσα γλυφει μ'αλμυρα τις πληγες μου
για να θυμαμαι να ποναω...
συχνα χαιδευω τα βοτσαλα κι εκεινα που διηγουνται ιστοριες...
υστερα τραγουδαω ενα καλεσμα στην αγαπη μου και το φυλακιζουν μεσα τους τα κοχυλια...

ο Μονος την πλησιασε κι εκανε να την αγγιξει...

το κοριτσι εκανε ενα βημα πισω...υστερα αλλο ενα...

γεμισα δαχτυλιες τα χρονια που περασαν...
τωρα γδερνω την σαρκα μου στα βραχια και ποτιζω με αιμα τους αναστεναγμους...
να... βλεπεις,ειπε και σηκωσε την φουστα της,κοιτα με...
ακομα δεν καταφερα να σβησω τις δαχτυλιες που αχορταγα ακουμπησαν πανω μου...

δεν θυμασαι...

ζω στο σημερα και στο χθες...πεθαινω στο αυριο...
μιλαω στους ανεμους και λουζομαι στην βροχη...
ζω στον αφρο της θαλασσας και στο απυθμενο βαθος της...
.........


μα...θυμαμαι...
ενα προσωπο...το χαδι μου πανω σε μια ρυτιδα αγαπημενη...δυο ματια να μου φωναζουν χιλιες λεξεις που δεν τολμα να πει το στομα...
χειλη που μπλεκονται στα μαλλια μου και μου ψιθυριζουν μυστικα...
ενα χερι στο γυμνο λαιμο μου κι υστερα πιο κατω...χαμηλα...
ωσπου το κορμι μου γινεται ενα με εκεινο το αλλο τ'αγαπημενο...
κοινωνησα ολους τους χυμους τουτης της ενωσης και γεννησα το "μοναδικο" και το "παραξενο"...
σκορπισα "αιωνια παντα" σ'ολα τα περασματα μας...
και τα κατακοκκινα σ'αγαπω του στολιζουν τωρα τους καρπους και τους αστραγαλους μου...
οτι πιανω κι οτι πατω οδηγει παντα σ'εκεινη την ενωση...

Θυμασαι...

ζω μοναχα στο ανεκπληρωτο που ειναι τοσο κοντινο και στην αληθεια του ερωτα...
καθε που χαραζει η ληθη με κερναει δυο γουλιες απο το υδωρ της...
κι εγω για να την ευχαριστησω αφηνω τα δακρυα μου να κυλησουν αθφονα στην πηγη της...
δεν μπορω ομως να ξεχασω...ουτε και θελω...
κι εκεινη λυπαται τοσο...
μα ξεχνα να μου θυμωσει...

σ'ολα τα κοχυλια της ακτης ειναι κρυμμενο το τραγουδι μου...
ξερω πως μια μερα θα τ'ακουσει και θα ερθει να με βρει...

ο Μονος εκανε μερικα βηματα πισω κι αρχισε να απομακρυνεται...
φευγωντας την ειδε να βυθιζεται στη θαλασσα κι αχνα να τραγουδα εναν σκοπο...
μαζεψε τοτε οσα κοχυλια μπορουσε και τα σκορπισε στο περασμα των χρονων...
ν'ακουσει εκεινος που ποθει το καλεσμα της...Μονη σαν αυτον μη μεινει...

Ενα κοριτσι ητανε...
που καποτε χαμογελασε κι ακομα μια λαμψη προστεθηκε στον ουρανο...

Ενα κοριτσι ητανε...
που καποτε δακρυσε κι ακομα μια σταγονα προστεθηκε στη θαλασσα των λυγμων...

Ενα κοριτσι ητανε...
που εφτιαξε ενα καλεσμα για τον αγαπημενο της...

Γι'αυτο οσα κοχυλια βρισκετε στις ακτες μην τα πετατε στο βαθος της θαλασσας...
πνιγεται η φωνη της...
μητε στο σπιτι σας να τα στολιζετε...
φυλακιζεται η καρδια της...

σκορπια σε μερη μακρινα κι αγνωστα να τα αφηνετε...
ελευθερα σαν την ψυχη της...
μοναδικα σαν τα παιδια που γεννησε η ενωση τους...
μοναχα ετσι ισως ο αγαπημενος της ακουσει το καλεσμα και κινησει να την βρει...

Ενα κοριτσι ητανε...
κανεις δεν το ξαναειδε...
ισως την μορφη της επλασε ο Μονος να εχει συντροφια κεινο το βραδυ...

μα...
αν προσεχτικα βαλετε ενα κοχυλι στο αφτι σας ισως να ακουσετε τον σκοπο της...
καλει τον αγαπημενο της να παει κοντα της...
Μονη να παψει να 'ναι...

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)