Αιώνια μνηστή
Θυμάμαι ακόμη τα χέρια της
ήταν η πιο ωραία της αγάπης παρομοίωση.
Στεκόταν ακίνητη προς το λυκόφως
κι έγραφε με τα δάχτυλά της μια αιωνιότητα.
Εντελώς ξαφνικά προσκαλούσε το σκότος
ουρλιάζοντας μέσα σε άδειες στοές,
κι η νύχτα σαν σκοτεινός τυφλοπόντικας
ερωτευμένος με βαθιές κατακόμβες υπάκουε.
Άπλωνε κατακόρυφα τότε τα χέρια της
τέντωνε τα δάχτυλά της στον ουρανό
κι ανακάτευε τ' άστρα κι όλους τους πλανήτες.
Και τελικά έβρισκε πάντα η παλάμη της
το χρυσωμένο δαχτυλίδι του Κρόνου.
Μπερδεμένη έτσι ανάμεσα
στην αιωνιότητα του σύμπαντος
και στην παροδικότητα της γης
παρέμενε η αιώνια επίγεια μνηστή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου