ΒΥΘΟΣ ΨΥΧΗΣ
Φυτεύω κοράλια και ημερεύω ιππόκαμπους στο βυθό της ψυχής μου...
Jan22
Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ
Μεθάει η αγάπη, αγάπη μου σαν το παλιό κρασί
Το πιο ζεστό τραγούδι η ανάσα σου
Κι αυτή η τρικυμία μέσα στα μάτια σου
Σ' αγαπώ, σαν το γέλιο του Μάη σ' αγαπώ
Σ' αγαπώ, σαν παλιά αμαρτία σε θέλω
Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ Μεθάει η αγάπη, αγάπη μου σαν το παλιό κρασί
Στους δρόμους του κορμιού σου που ξενύχτησα
Στους δρόμους του κορμιού σου που ξεψύχησα
Μεθάει η αγάπη, αγάπη μου σαν το παλιό κρασί
Το πιο ζεστό τραγούδι η ανάσα σου
Κι αυτή η τρικυμία μέσα στα μάτια σου
Σ' αγαπώ, σαν το γέλιο του Μάη σ' αγαπώ
Σ' αγαπώ, σαν παλιά αμαρτία σε θέλω
Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ Μεθάει η αγάπη, αγάπη μου σαν το παλιό κρασί
Στους δρόμους του κορμιού σου που ξενύχτησα
Στους δρόμους του κορμιού σου που ξεψύχησα
Σ' αγαπώ, σαν το γέλιο...
Jan22
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...
Jan22
Το άσπρο κεντημένο σεντόνι...
Αταξινόμητα
13 σχόλια
χαρούλα
Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα
σήμερα θυμήθηκα κι άλλα
να σ' ενοχλεί που 'χα γίνει σκιά σου
τότε που η δική μου ευτυχία
ήταν η δικιά σου δυστυχία
κι απ' το ριγμένο μαντήλι
που 'χα στα μαλλιά.
Με έπνιγαν αγάπη μου οι φίλοι
φίλοι απ' τη δουλειά
με έκριναν παλιά τα δυο σου χείλη.
Θυμάμαι
τίποτα δεν άξιζε να πάμε
τίποτα απ' τα πράγματα που τώρα
με έκανε η ζωή να μπορώ
να τα λέω για δώρα.
Θυμάσαι
ώρα σου καλή όπου και να 'σαι
τίποτα δεν βρήκαμε ν' αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...
Θυμάμαι...
Το άσπρο κεντημένο σεντόνι
έγινε πανί για τη σκόνη
κι από τον καινούριο καθρέφτη
που 'χω φέρει εδώ
θα έβλεπες τον ήλιο να πέφτει
όπως βλέπω εγώ
το παλιό μου εγώ
να λέει στο φταίχτη. Θυμάμαι
τίποτα δεν άξιζε να πάμε
τίποτα απ' τα πράγματα που τώρα
με έκανε η ζωή να μπορώ
να τα λέω για δώρα.
Θυμάσαι
ώρα σου καλή όπου και να 'σαι
τίποτα δεν βρήκαμε ν' αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...
Θυμάσαι... Θυμάσαι...
σήμερα θυμήθηκα κι άλλα
να σ' ενοχλεί που 'χα γίνει σκιά σου
τότε που η δική μου ευτυχία
ήταν η δικιά σου δυστυχία
κι απ' το ριγμένο μαντήλι
που 'χα στα μαλλιά.
Με έπνιγαν αγάπη μου οι φίλοι
φίλοι απ' τη δουλειά
με έκριναν παλιά τα δυο σου χείλη.
Θυμάμαι
τίποτα δεν άξιζε να πάμε
τίποτα απ' τα πράγματα που τώρα
με έκανε η ζωή να μπορώ
να τα λέω για δώρα.
Θυμάσαι
ώρα σου καλή όπου και να 'σαι
τίποτα δεν βρήκαμε ν' αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...
Θυμάμαι...
Το άσπρο κεντημένο σεντόνι
έγινε πανί για τη σκόνη
κι από τον καινούριο καθρέφτη
που 'χω φέρει εδώ
θα έβλεπες τον ήλιο να πέφτει
όπως βλέπω εγώ
το παλιό μου εγώ
να λέει στο φταίχτη. Θυμάμαι
τίποτα δεν άξιζε να πάμε
τίποτα απ' τα πράγματα που τώρα
με έκανε η ζωή να μπορώ
να τα λέω για δώρα.
Θυμάσαι
ώρα σου καλή όπου και να 'σαι
τίποτα δεν βρήκαμε ν' αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...
Θυμάσαι... Θυμάσαι...
Jan22
Οι παιδικές φωτογραφίες
Αταξινόμητα
23 σχόλια
Φίλοι και γνωριμίες των ημερών που έρχονται
και παρέρχονται αλλά συχνά κάτι αφήνουν ως εμπειρία
και συνάφεια του κόσμου που θα 'λεγε κι ο Καβάφης
χωρίς όμως τη φθορά που επικαλείται τρομαγμένος
από την αιγυπτιώτικη αστική τάξη...
Λίγο πριν από την επιστροφή σπιτι και να σου ο Κώστας.
Ετών 29. Επάγγελμα: πωλητής. «Τι πουλάς», ρωτάω.
«Και τι δεν έχω πουλήσει στη ζωή μου», απαντάει.
«Και ξέρεις κάτι» συμπληρώνει, «
όσο σιχαίνομαι την αμερικάνικη εταιρεία σαν νοοτροπία,
τόσο μου λαχαίνει να δουλεύω σ' αυτές.
Τώρα πουλάω κινητά. Σε μια μεγάλη αμερικάνικη εταιρεία δουλεύω...».
Το ύφος του συγκρατημένα απηυδισμένο και σχεδόν απολογητικό.
Προσπαθώ να δω γιατί. Στο κάτω- κάτω της γραφής είναι από τους «τυχερούς»
σκέφτομαι φωναχτά, που έχει στις μέρες μας δουλειά...
Όμως, ο Κώστας δεν κωλώνει. Θέλει να μιλήσει.
Σκάει. Με περίμενε στην παρέα γιατί πείστηκε ότι θα καταλάβω λόγω πολιτικής.
«Δεν είναι δουλειά. Δε σου ζητάνε να δουλέψεις. Τη ζωή σου ζητάνε.
Η εταιρία θέλει να είναι εκεί το σπίτι σου, αυτή η γυναίκα σου,
η ζωή σου ολόκληρη, το λιγότερο δώδεκα ώρες την ημέρα.
Δεν είσαι άνθρωπος, είσαι στόχος αύξησης κερδών και πωλήσεων...».
Ήταν πικραμένος και σχεδόν απορημένος μπροστά στις τόσες ...
απαιτήσεις του ανταγωνισμού, της «φυσικής» αποκτήνωσης και δουλείας,
που απαιτούν οι καιροί τάχαμου δήθεν. Δεν είναι ούτε βολεμένος,
ούτε πιστεύειπως δε γίνεται τίποτα. Η συζήτηση βαθαίνει.
Μαζί με τη νύχτα.
Φτάνει ως το «δεν πάει άλλο». Η λέξη επανάσταση δεν ακούγεται
σαν τρομερή απίθανη «απειλή». Άλλωστε, ποια πραγματική ζωή,
ειρήνη και προκοπή του Κώστα, του κάθε Κώστα πωλητή, απειλεί;
Κάποια στιγμή το παλικάρι σκοτεινιάζει. Και συνάμα διστάζει.
Ζυγιάζει αν θα μου πει αυτό που του 'ρχεται αυθόρμητα στο κεφάλι.
«Σε σένα το λέω, δεν κινδυνεύω», μονολογεί.
«Πριν από λίγο καιρό με πήρε ο διευθυντής μου - σπάνια του μιλάω -
στο τηλέφωνο και μου ζήτησε να δώσω στην εταιρεία παιδικές
μου φωτογραφίες ηλικίας από 2 έως 6 ετών. Ήμουν σε ρεπό. Δε μου εξηγούσε και το γιατί. Παραξενεύτηκα.
Αρνήθηκα. Επέμενε. Γυρνάω στην εταιρεία και μαθαίνω ότι όλοι,
τριάντα άνθρωποι στο γραφείο είχαν ήδη στείλει παιδικές τους φωτογραφίες.
Έμαθα και γιατί. Η εταιρεία ήθελε να φτιάξει ένα εσωτερικής κατανάλωσης βίντεο
με τους υπαλλήλους της στα χρόνια της παιδικής τους αθωότητας.
Για να βελτιωθεί λέει το κλίμα... Να αισθανθούμε μια οικογένεια...
Υπό τη σκέπη της. Στην αγκαλιά της μαμάς εταιρίας.
Εγώ δεν έστειλα τις παιδικές μου φωτογραφίες. Ήμουν ο μόνος που αρνήθηκα...
Μέχρι στιγμής έχω ακόμα δουλειά. Ή καλύτερα, όπως λένε πια, απασχόληση.
Δουλειά δεν υπάρχει πια. Καταργήθηκε...».
Ένας κόκκος επανάστασης συνείδησης ήρθε
και γλύκανε το πικρό καλοκαιρινό μου στόμα.
Οι παιδικές φωτογραφίες του Κωστή θα συγκαταλέγονται
πάντα στις ενθαρρυντικές μου αναμνήσεις.
Η εταιρεία ζει. Και δε μας οδηγεί πουθενά.
Μόνο κλέβει. Ακόμα και παιδικές φωτογραφίες...
και παρέρχονται αλλά συχνά κάτι αφήνουν ως εμπειρία
και συνάφεια του κόσμου που θα 'λεγε κι ο Καβάφης
χωρίς όμως τη φθορά που επικαλείται τρομαγμένος
από την αιγυπτιώτικη αστική τάξη...
Λίγο πριν από την επιστροφή σπιτι και να σου ο Κώστας.
Ετών 29. Επάγγελμα: πωλητής. «Τι πουλάς», ρωτάω.
«Και τι δεν έχω πουλήσει στη ζωή μου», απαντάει.
«Και ξέρεις κάτι» συμπληρώνει, «
όσο σιχαίνομαι την αμερικάνικη εταιρεία σαν νοοτροπία,
τόσο μου λαχαίνει να δουλεύω σ' αυτές.
Τώρα πουλάω κινητά. Σε μια μεγάλη αμερικάνικη εταιρεία δουλεύω...».
Το ύφος του συγκρατημένα απηυδισμένο και σχεδόν απολογητικό.
Προσπαθώ να δω γιατί. Στο κάτω- κάτω της γραφής είναι από τους «τυχερούς»
σκέφτομαι φωναχτά, που έχει στις μέρες μας δουλειά...
Όμως, ο Κώστας δεν κωλώνει. Θέλει να μιλήσει.
Σκάει. Με περίμενε στην παρέα γιατί πείστηκε ότι θα καταλάβω λόγω πολιτικής.
«Δεν είναι δουλειά. Δε σου ζητάνε να δουλέψεις. Τη ζωή σου ζητάνε.
Η εταιρία θέλει να είναι εκεί το σπίτι σου, αυτή η γυναίκα σου,
η ζωή σου ολόκληρη, το λιγότερο δώδεκα ώρες την ημέρα.
Δεν είσαι άνθρωπος, είσαι στόχος αύξησης κερδών και πωλήσεων...».
Ήταν πικραμένος και σχεδόν απορημένος μπροστά στις τόσες ...
απαιτήσεις του ανταγωνισμού, της «φυσικής» αποκτήνωσης και δουλείας,
που απαιτούν οι καιροί τάχαμου δήθεν. Δεν είναι ούτε βολεμένος,
ούτε πιστεύειπως δε γίνεται τίποτα. Η συζήτηση βαθαίνει.
Μαζί με τη νύχτα.
Φτάνει ως το «δεν πάει άλλο». Η λέξη επανάσταση δεν ακούγεται
σαν τρομερή απίθανη «απειλή». Άλλωστε, ποια πραγματική ζωή,
ειρήνη και προκοπή του Κώστα, του κάθε Κώστα πωλητή, απειλεί;
Κάποια στιγμή το παλικάρι σκοτεινιάζει. Και συνάμα διστάζει.
Ζυγιάζει αν θα μου πει αυτό που του 'ρχεται αυθόρμητα στο κεφάλι.
«Σε σένα το λέω, δεν κινδυνεύω», μονολογεί.
«Πριν από λίγο καιρό με πήρε ο διευθυντής μου - σπάνια του μιλάω -
στο τηλέφωνο και μου ζήτησε να δώσω στην εταιρεία παιδικές
μου φωτογραφίες ηλικίας από 2 έως 6 ετών. Ήμουν σε ρεπό. Δε μου εξηγούσε και το γιατί. Παραξενεύτηκα.
Αρνήθηκα. Επέμενε. Γυρνάω στην εταιρεία και μαθαίνω ότι όλοι,
τριάντα άνθρωποι στο γραφείο είχαν ήδη στείλει παιδικές τους φωτογραφίες.
Έμαθα και γιατί. Η εταιρεία ήθελε να φτιάξει ένα εσωτερικής κατανάλωσης βίντεο
με τους υπαλλήλους της στα χρόνια της παιδικής τους αθωότητας.
Για να βελτιωθεί λέει το κλίμα... Να αισθανθούμε μια οικογένεια...
Υπό τη σκέπη της. Στην αγκαλιά της μαμάς εταιρίας.
Εγώ δεν έστειλα τις παιδικές μου φωτογραφίες. Ήμουν ο μόνος που αρνήθηκα...
Μέχρι στιγμής έχω ακόμα δουλειά. Ή καλύτερα, όπως λένε πια, απασχόληση.
Δουλειά δεν υπάρχει πια. Καταργήθηκε...».
Ένας κόκκος επανάστασης συνείδησης ήρθε
και γλύκανε το πικρό καλοκαιρινό μου στόμα.
Οι παιδικές φωτογραφίες του Κωστή θα συγκαταλέγονται
πάντα στις ενθαρρυντικές μου αναμνήσεις.
Η εταιρεία ζει. Και δε μας οδηγεί πουθενά.
Μόνο κλέβει. Ακόμα και παιδικές φωτογραφίες...
Jan21
Τα μάτια μου στα μάτια σου...
Αταξινόμητα
18 σχόλια
γιάννης κότσιρας
Τα μάτια μου στα μάτια σου
και τ' άστρο πάνωθέ μου
Αχ να μην τέλειωνε ποτέ
η ώρα τούτη Θεέ μου Αχ να μην τέλειωνε ποτέ
η ώρα τούτη Θεέ μου Ο πυρετός σου μέσα μου
φωτιά που σπαρταράει Έγιν' ο κόσμος μια σταλιά
και τ' άστρο πάνωθέ μου
Αχ να μην τέλειωνε ποτέ
η ώρα τούτη Θεέ μου Αχ να μην τέλειωνε ποτέ
η ώρα τούτη Θεέ μου Ο πυρετός σου μέσα μου
φωτιά που σπαρταράει Έγιν' ο κόσμος μια σταλιά
και πια δε με χωράει
Πρώτη φορά που σ' αγαπώ
πρώτη που σε μαθαίνω
Πρώτη στα χέρια σου φορά
γεννιέμαι και πεθαίνω
πρώτη που σε μαθαίνω
Πρώτη στα χέρια σου φορά
γεννιέμαι και πεθαίνω
Jan21
Θέλω τώρα να πούμε δυο λόγια μόνο
που δεν τα είπε κανένα στόμα.
Βλέπω γύρω τον κόσμο γεμάτη φόβο
κι εσύ μια λέξη δε λες ακόμα.
Ό,τι και να γίνει θυμήσου
θα 'μαι η ζωή στη ζωή σου
Ό,τι και να γίνει θυμήσου
ήρθα και θα μείνω μαζί σου.
Θέλω τώρα να πούμε γι' αγάπη μόνο
μα η ματιά σου κι αυτή σωπαίνει.
Ταξίδι πάμε έξω απ' το χρόνο
και την αλήθεια που μας πεθαίνει.
που δεν τα είπε κανένα στόμα.
Βλέπω γύρω τον κόσμο γεμάτη φόβο
κι εσύ μια λέξη δε λες ακόμα.
Ό,τι και να γίνει θυμήσου
θα 'μαι η ζωή στη ζωή σου
Ό,τι και να γίνει θυμήσου
ήρθα και θα μείνω μαζί σου.
Θέλω τώρα να πούμε γι' αγάπη μόνο
μα η ματιά σου κι αυτή σωπαίνει.
Ταξίδι πάμε έξω απ' το χρόνο
και την αλήθεια που μας πεθαίνει.
Jan21
Μάθε στα μάτια μου να διαβάζεις
Αταξινόμητα
17 σχόλια
Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες
και με ταξίδευες, σαν το καράβι κι έλεγες:
Θα σ' αγαπώ με τα καλοκαίρια
με τρικυμίες και με βροχές
με μαξιλάρι τα δυο μου χέρια
θα ονειρεύεσαι ό,τι θες
Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω, απόψε να μεθύσω
Τα καλοκαίρια πες μου πώς μπορώ
μονάχος μου να ζήσω
Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω απόψε να μεθύσω
σε μονοπάτι αδιάβατο θα βγω,
θα βγω να σε ζητήσω Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες
και με ταξίδευες, σαν το καράβι κι έλεγες:
Θα σ' αγαπώ, μη μου συννεφιάζεις
σαν αμαρτία και σαν γιορτή
Μάθε στα μάτια μου να διαβάζεις
όσα με λόγια δε σου 'χω πει
και με ταξίδευες, σαν το καράβι κι έλεγες:
Θα σ' αγαπώ με τα καλοκαίρια
με τρικυμίες και με βροχές
με μαξιλάρι τα δυο μου χέρια
θα ονειρεύεσαι ό,τι θες
Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω, απόψε να μεθύσω
Τα καλοκαίρια πες μου πώς μπορώ
μονάχος μου να ζήσω
Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω απόψε να μεθύσω
σε μονοπάτι αδιάβατο θα βγω,
θα βγω να σε ζητήσω Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες
και με ταξίδευες, σαν το καράβι κι έλεγες:
Θα σ' αγαπώ, μη μου συννεφιάζεις
σαν αμαρτία και σαν γιορτή
Μάθε στα μάτια μου να διαβάζεις
όσα με λόγια δε σου 'χω πει
Jan20
Όπως ανοίγει ο ουρανός μπροστά σου
και πλημμυρίζει με φως τα όνειρα σου
μια ανεξήγητη κραυγή κι ένα σου δάκρυ
λύσε κι εσύ το γρίφο της αγάπης Με γράμματα ευχές κι αφιερώσεις
στοίχημα έβαζα πως δεν θα με προδώσεις Με στελνεις, με στέλνεις με παρασέρνεις
Με στελνεις, με στέλνεις στο πουθενά.
Σου το 'χα πει μείνε μαζί μου
δεν μπορώ
και μου χες πει μην με κρατάς
Σου το 'χα πει μην με προδώσεις μείνε εδώ
και μου'χες πει δεν μ'αγαπάς
Με στελνεις, με στέλνεις με παρασέρνεις
Με στελνεις, με στέλνεις στο πουθενά.
και πλημμυρίζει με φως τα όνειρα σου
μια ανεξήγητη κραυγή κι ένα σου δάκρυ
λύσε κι εσύ το γρίφο της αγάπης Με γράμματα ευχές κι αφιερώσεις
στοίχημα έβαζα πως δεν θα με προδώσεις Με στελνεις, με στέλνεις με παρασέρνεις
Με στελνεις, με στέλνεις στο πουθενά.
Σου το 'χα πει μείνε μαζί μου
δεν μπορώ
και μου χες πει μην με κρατάς
Σου το 'χα πει μην με προδώσεις μείνε εδώ
και μου'χες πει δεν μ'αγαπάς
Με στελνεις, με στέλνεις με παρασέρνεις
Με στελνεις, με στέλνεις στο πουθενά.
Jan20
Η εγκατάλειψη σε επανάληψη
Αταξινόμητα
6 σχόλια
Πήρες τις νύχτες σου τις καληνύχτες σου
χάθηκες μέσ' τη βροχή
άφησες μια φωτογραφία για να μιλάμε μαζί ότι παράτησες ειν' όπως τ άφησες
όλα είναι ίδια εδώ
όλα βουλιάζουνε
όλα ρημάζουνε
πάντα στον ίδιο σκοπό
κι εγώ ακόμα εδώ.
Γύρω μου πρόσωπα κρύα κι απρόσωπα
απελπισμένες σιωπές χάρτινα άσματα ροκ αποσπάσματα
απεγνωσμένες φωνές
βράδια ανόητα πάντα αυτονόητα
χάνονται μέσ' τον καπνό
όνειρα ήπια χρόνια ερείπια
πάντα στον ίδιο σκοπό
κι εγώ ακόμα εδώ.
Αντέχω ακόμα μάτια μου
Αντέχω
Σε σένα ελπίζω μάτια μου
Μόνο εσένα έχω
Αντέχω ακόμα μάτια μου
Αντέχω
Μόνο για σένα μάτια μου
Μόνο για σένα αντέχω Έρωτες διάφοροι μόνοι κι αδιάφοροι
σέρνονται δίχως μιλιά
η εγκατάλειψη σε επανάληψη
μια ιστορία παλιά
όλα είναι γνώριμα ίδια κι ανώριμα
πότε θα φύγω από δω όλα τελειώνουνε όλα παγώνουνε
πάντα στο ίδιο σκοπό
κι εγώ ακόμα εδώ
χάθηκες μέσ' τη βροχή
άφησες μια φωτογραφία για να μιλάμε μαζί ότι παράτησες ειν' όπως τ άφησες
όλα είναι ίδια εδώ
όλα βουλιάζουνε
όλα ρημάζουνε
πάντα στον ίδιο σκοπό
κι εγώ ακόμα εδώ.
Γύρω μου πρόσωπα κρύα κι απρόσωπα
απελπισμένες σιωπές χάρτινα άσματα ροκ αποσπάσματα
απεγνωσμένες φωνές
βράδια ανόητα πάντα αυτονόητα
χάνονται μέσ' τον καπνό
όνειρα ήπια χρόνια ερείπια
πάντα στον ίδιο σκοπό
κι εγώ ακόμα εδώ.
Αντέχω ακόμα μάτια μου
Αντέχω
Σε σένα ελπίζω μάτια μου
Μόνο εσένα έχω
Αντέχω ακόμα μάτια μου
Αντέχω
Μόνο για σένα μάτια μου
Μόνο για σένα αντέχω Έρωτες διάφοροι μόνοι κι αδιάφοροι
σέρνονται δίχως μιλιά
η εγκατάλειψη σε επανάληψη
μια ιστορία παλιά
όλα είναι γνώριμα ίδια κι ανώριμα
πότε θα φύγω από δω όλα τελειώνουνε όλα παγώνουνε
πάντα στο ίδιο σκοπό
κι εγώ ακόμα εδώ
Jan20
Αυτές τις μέρες μ' έχει πιάσει μια απάθεια. Ο κόσμος γύρω μου καίγεται,
εγώ χαζεύω τα ταβάνια. Επίσης τα πατώματα.
Επίσης ό,τι ηλίθιο, άχρηστο, γελοίο,
άνευ ουσίας και σημασίας κάτσει στον δρόμο μου.
Κατεβάζω βιντεάκια, κατά προτίμησιν, παντελώς άχρηστα. Κλικ. Κάνω antivirus κάθε τρεις και λίγο στον κομπιούτορα, αναβαθμίζω τα αναβαθμισμένα,
μου κολλάνε μες στην αγρύπνια μου, μες στα μαύρα μεσάνυχτα
κάτι τρελές εμμονές: Ποιοι είναι οι δέκα ωραιότεροι πύργοι στην Ευρώπη; (Α, δεν σου ΄πα: Ο κόσμος γύρω εξακολουθεί να καίγεται)... Κλικ. Πληκτρολογώ «Εuropean museums top 10». Λούβρο, Πράντο, Βρετανικό Μουσείο... Βγαίνω από την ιστοσελίδα γιατί αχός βαρύς ακούγεται, βαριά κουλτούρα πέφτει! Κάνω ένα σουλάτσο σε πιο λάιτ ιστοσελίδες...
Κλικ. Πανάκριβες γόβες και η τσαντούλα
που κρατούσε η Γκρέις Κέλι η μακαρίτισσα.
Αυτή που κοστίζει όσο ένας ετήσιος μισθός,
δυο επιδόματα και το μισό του επικουρικού ταμείου...
Και που, μεταξύ μας, αν έκανε 50 ευρώ ούτε που θα
της έριχνες δεύτερη ματιά.
Επίσης ό,τι ηλίθιο, άχρηστο, γελοίο,
άνευ ουσίας και σημασίας κάτσει στον δρόμο μου.
Κατεβάζω βιντεάκια, κατά προτίμησιν, παντελώς άχρηστα. Κλικ. Κάνω antivirus κάθε τρεις και λίγο στον κομπιούτορα, αναβαθμίζω τα αναβαθμισμένα,
μου κολλάνε μες στην αγρύπνια μου, μες στα μαύρα μεσάνυχτα
κάτι τρελές εμμονές: Ποιοι είναι οι δέκα ωραιότεροι πύργοι στην Ευρώπη; (Α, δεν σου ΄πα: Ο κόσμος γύρω εξακολουθεί να καίγεται)... Κλικ. Πληκτρολογώ «Εuropean museums top 10». Λούβρο, Πράντο, Βρετανικό Μουσείο... Βγαίνω από την ιστοσελίδα γιατί αχός βαρύς ακούγεται, βαριά κουλτούρα πέφτει! Κάνω ένα σουλάτσο σε πιο λάιτ ιστοσελίδες...
Κλικ. Πανάκριβες γόβες και η τσαντούλα
που κρατούσε η Γκρέις Κέλι η μακαρίτισσα.
Αυτή που κοστίζει όσο ένας ετήσιος μισθός,
δυο επιδόματα και το μισό του επικουρικού ταμείου...
Και που, μεταξύ μας, αν έκανε 50 ευρώ ούτε που θα
της έριχνες δεύτερη ματιά.
Προσπαθώ να μπλοκάρω μέσα μου
τι θα γίνει με το Ασφαλιστικό που είναι δίπλα πόρτα!
τι θα γίνει με το Ασφαλιστικό που είναι δίπλα πόρτα!
Ξέρεις, χαρά μου, τι κουβεντιάζανε μεταξύ τους
ο γιος μου και οι φίλοι του; Αυτά τα παιδιά, αυτή η γενιά που στα 16
τους χρόνια η πολιτεία τούς τραβάει απ΄ το μανίκι και τους πιέζει
να αποφασίσουν ΤΩΡΑ τι θα κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους;
Συνήθως συζητάνε για κορίτσια, παιχνίδια, συστήματα υπολογιστών,
μια σαββατιάτικη έξοδο στο σινεμά, τον καθηγητή που γουστάρουν
ή τον άλλον που τους τη σπάει.
Προχτές τους πέτυχα να συζητάνε ποιο είναι το μίνιμουμ μηνιαίο
ποσό με το οποίο μπορεί να επιβιώσει ένας άνθρωπος σήμερα.
Να κάθονται με τις ώρες και να κάνουν υπολογισμούς- φουλ στο άγχος και στην αγωνία.
Με 1.000 ευρώ μπορείς να ζήσεις; Αν έχεις ένα κεραμίδι στο κεφάλι σου,
χωρίς ενοίκιο, χωρίς οικογένεια, χωρίς διασκέδαση,
χωρίς καν μια βόλτα (γιατί πόσο να πάει άραγε η βενζίνη?) Αν δηλαδή δεν ζεις:
Απλά, επιβιώνεις. Απλά συντηρείσαι στη ζωή με ψωμοτύρι, κλεισμένος στους
τέσσερις τοίχους μιας τσουρούτικης γκαρσονιέρας. Τότε βγαίνεις με το χιλιάρικο; Μιλάμε για παιδιά, ΟΚ; Το καταλάβαμε, το εμπεδώσαμε, το συνειδητοποιήσαμε;
Μιλάμε για την ηλικία των ονείρων.
Στα 15 ονειρεύεσαι, στα 25 διαψεύδεσαι: Κι εσύ και τα όνειρά σου.
Κι όμως, το τραπέζι αναποδογυρίζει. Όλα τα γυαλικά γίνονται θρύψαλα!
Αυτή η γενιά προσπερνάει το όνειρο και φτάνει κατευθείαν στη διάψευση.
Γιατί ξέρει καλά τι την περιμένει. Ξέρει πως τα πανεπιστήμια
και τα πτυχία και τα διπλώματα δεν είναι παρά ένα σφουγγαρόπανο
στην αγορά εργασίας. Ξέρει πως στα συρτάρια στις δημόσιες υπηρεσίες
ξεχειλίζουν βιογραφικά νεαρών επιστημόνων με κατάρτιση, με γλώσσες,
με μεταπτυχιακά, με διδακτορικά. Τα μεγαλύτερα αδέλφια των φίλων τους
τελειώνουν το πανεπιστήμιο και μοιράζουν πίτσες από σπίτι σε σπίτι. Άρα γιατί να ονειρευτείς; Για ποιον να ονειρευτείς;
Σε ποιο αύριο να επενδύσεις την ψυχούλα σου; Όταν το χτες
και το σήμερα είναι για τα μπάζα- το αύριο τι;
Θα πάθει τη μετάλλαξη του ιού του άνθρακος; Το όραμα γίνεται εφιάλτης. Ο στόχος γίνεται τρόμος.
Με 1.000 ευρώ βγαίνω κακήν κακώς;
Αυτή είναι η ουσία! Σαν την παλιά ελληνική ταινία:
«Να βρω μια τρύπα να... τρουπώσω!». «Να περάσει έξω από την πόρτα μου η ζωή. Και να συνεχίσει τον δρόμο της,
χωρίς να με πάρει χαμπάρι. Να περάσω ντούκου, ρε παιδί μου, μπορώ;
Αυτό είναι το όραμά μου για το αύριο:
Να περάσω ντούκου! Τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι το ζουμί του!». ΚΙ εγώ σαν γονιός τι να πω; Τι μπαρούφες, τι ηλιθιότητες, τι μαλακίες πρέπει να πω; Σωπαίνω... Και με πιάνει η νύχτα απ΄τον λαιμό.
Να χαζεύω ταβάνια, πατώματα και νύχια.
Να μετράω τη σιωπή με τα κλικ του υπολογιστή μου.
Κλικ. Να αγωνίζομαι να ΜΗ σκέφτομαι. Κλικ.
Να ΜΗ δρω, να ΜΗΝ αντιδρώ. Κλικ. Κι αύριο, μέρα είναι- λέμε τώρα!!!
Άσε να σκάσει μύτη η ηλιαχτίδα από τη γρίλια και βλέπουμε... Κλικ, κλικ, κλικ...
Τελικά, η ζωή είναι «τρία κλικ αριστερά», Κατερίνα;
ο γιος μου και οι φίλοι του; Αυτά τα παιδιά, αυτή η γενιά που στα 16
τους χρόνια η πολιτεία τούς τραβάει απ΄ το μανίκι και τους πιέζει
να αποφασίσουν ΤΩΡΑ τι θα κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους;
Συνήθως συζητάνε για κορίτσια, παιχνίδια, συστήματα υπολογιστών,
μια σαββατιάτικη έξοδο στο σινεμά, τον καθηγητή που γουστάρουν
ή τον άλλον που τους τη σπάει.
Προχτές τους πέτυχα να συζητάνε ποιο είναι το μίνιμουμ μηνιαίο
ποσό με το οποίο μπορεί να επιβιώσει ένας άνθρωπος σήμερα.
Να κάθονται με τις ώρες και να κάνουν υπολογισμούς- φουλ στο άγχος και στην αγωνία.
Με 1.000 ευρώ μπορείς να ζήσεις; Αν έχεις ένα κεραμίδι στο κεφάλι σου,
χωρίς ενοίκιο, χωρίς οικογένεια, χωρίς διασκέδαση,
χωρίς καν μια βόλτα (γιατί πόσο να πάει άραγε η βενζίνη?) Αν δηλαδή δεν ζεις:
Απλά, επιβιώνεις. Απλά συντηρείσαι στη ζωή με ψωμοτύρι, κλεισμένος στους
τέσσερις τοίχους μιας τσουρούτικης γκαρσονιέρας. Τότε βγαίνεις με το χιλιάρικο; Μιλάμε για παιδιά, ΟΚ; Το καταλάβαμε, το εμπεδώσαμε, το συνειδητοποιήσαμε;
Μιλάμε για την ηλικία των ονείρων.
Στα 15 ονειρεύεσαι, στα 25 διαψεύδεσαι: Κι εσύ και τα όνειρά σου.
Κι όμως, το τραπέζι αναποδογυρίζει. Όλα τα γυαλικά γίνονται θρύψαλα!
Αυτή η γενιά προσπερνάει το όνειρο και φτάνει κατευθείαν στη διάψευση.
Γιατί ξέρει καλά τι την περιμένει. Ξέρει πως τα πανεπιστήμια
και τα πτυχία και τα διπλώματα δεν είναι παρά ένα σφουγγαρόπανο
στην αγορά εργασίας. Ξέρει πως στα συρτάρια στις δημόσιες υπηρεσίες
ξεχειλίζουν βιογραφικά νεαρών επιστημόνων με κατάρτιση, με γλώσσες,
με μεταπτυχιακά, με διδακτορικά. Τα μεγαλύτερα αδέλφια των φίλων τους
τελειώνουν το πανεπιστήμιο και μοιράζουν πίτσες από σπίτι σε σπίτι. Άρα γιατί να ονειρευτείς; Για ποιον να ονειρευτείς;
Σε ποιο αύριο να επενδύσεις την ψυχούλα σου; Όταν το χτες
και το σήμερα είναι για τα μπάζα- το αύριο τι;
Θα πάθει τη μετάλλαξη του ιού του άνθρακος; Το όραμα γίνεται εφιάλτης. Ο στόχος γίνεται τρόμος.
Με 1.000 ευρώ βγαίνω κακήν κακώς;
Αυτή είναι η ουσία! Σαν την παλιά ελληνική ταινία:
«Να βρω μια τρύπα να... τρουπώσω!». «Να περάσει έξω από την πόρτα μου η ζωή. Και να συνεχίσει τον δρόμο της,
χωρίς να με πάρει χαμπάρι. Να περάσω ντούκου, ρε παιδί μου, μπορώ;
Αυτό είναι το όραμά μου για το αύριο:
Να περάσω ντούκου! Τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι το ζουμί του!». ΚΙ εγώ σαν γονιός τι να πω; Τι μπαρούφες, τι ηλιθιότητες, τι μαλακίες πρέπει να πω; Σωπαίνω... Και με πιάνει η νύχτα απ΄τον λαιμό.
Να χαζεύω ταβάνια, πατώματα και νύχια.
Να μετράω τη σιωπή με τα κλικ του υπολογιστή μου.
Κλικ. Να αγωνίζομαι να ΜΗ σκέφτομαι. Κλικ.
Να ΜΗ δρω, να ΜΗΝ αντιδρώ. Κλικ. Κι αύριο, μέρα είναι- λέμε τώρα!!!
Άσε να σκάσει μύτη η ηλιαχτίδα από τη γρίλια και βλέπουμε... Κλικ, κλικ, κλικ...
Τελικά, η ζωή είναι «τρία κλικ αριστερά», Κατερίνα;
από μια ιδεα της Ελενας Ακρίτα
Jan19
Τα πιο ωραία λαικά
Αταξινόμητα
20 σχόλια
Τα πιο ωραία λαϊκά
σε σπίτια με μωσαϊκά
τα είχαμε χορέψει
γαλάζιο γύψο η οροφή
και τα τακούνια μου καρφί
κι από την πρώτη την στροφή,
το στόμα εγώ το 'χα λατρέψει.
Κορίτσια αγόρια σ' ένα χωλ
και τα φιστίκια μες το μπολ
κι οι γέροι στη βεράντα
με το ρυθμό της μουσικής
και με μπλου-τζην Αμερικής
μια εφηβεία επιεικής
που γίνεται σαράντα.
Δε γυρνάνε λέμε, πίσω ποτέ,
τα καλά παιδιά σ' εκείνα τα χρόνια
έρωτά μου τώρα πληγωμένε μου αητέ
στάχυα είμαστε στου χρόνου τ' αλώνια.
Έλα μην κλαις,
μη μου κλαις σε γιάτρεψα
λύπες και αγάπες παλιές ανάτρεψα.
Έλα μην κλαις
μη μου κλαις στ' ορκίζομαι
για παραισθήσεις καλές φημίζομαι.
Τα πιο ωραία λαϊκά
σε σπίτια με μωσαϊκά
τα είχαμε χορέψει
γαλάζιο γύψο η οροφή
και τα τακούνια μου καρφί
αλλά χωρίς επιστροφή.
Τις πιο ωραίες Κυριακές
με λεμονάδες σπιτικές
τις είχαμε δροσίσει
με το Δομάζο αρχηγό
και το Σιδέρη κυνηγό
γιατ' ήσουν Ένωση και εγώ
με χωρισμό σ' είχα φοβίσει.
Μετά μας πήγε Αριστερά
το περιβόλι κι η χαρά
και πήραμε το Βήμα
στο πρώτο υπόγειο του Κουν
και στην Επίδαυρο που ακούν
Θεούς κι ανθρώπους να νικούν
τα πάθη και το χρήμα
σε σπίτια με μωσαϊκά
τα είχαμε χορέψει
γαλάζιο γύψο η οροφή
και τα τακούνια μου καρφί
κι από την πρώτη την στροφή,
το στόμα εγώ το 'χα λατρέψει.
Κορίτσια αγόρια σ' ένα χωλ
και τα φιστίκια μες το μπολ
κι οι γέροι στη βεράντα
με το ρυθμό της μουσικής
και με μπλου-τζην Αμερικής
μια εφηβεία επιεικής
που γίνεται σαράντα.
Δε γυρνάνε λέμε, πίσω ποτέ,
τα καλά παιδιά σ' εκείνα τα χρόνια
έρωτά μου τώρα πληγωμένε μου αητέ
στάχυα είμαστε στου χρόνου τ' αλώνια.
Έλα μην κλαις,
μη μου κλαις σε γιάτρεψα
λύπες και αγάπες παλιές ανάτρεψα.
Έλα μην κλαις
μη μου κλαις στ' ορκίζομαι
για παραισθήσεις καλές φημίζομαι.
Τα πιο ωραία λαϊκά
σε σπίτια με μωσαϊκά
τα είχαμε χορέψει
γαλάζιο γύψο η οροφή
και τα τακούνια μου καρφί
αλλά χωρίς επιστροφή.
Τις πιο ωραίες Κυριακές
με λεμονάδες σπιτικές
τις είχαμε δροσίσει
με το Δομάζο αρχηγό
και το Σιδέρη κυνηγό
γιατ' ήσουν Ένωση και εγώ
με χωρισμό σ' είχα φοβίσει.
Μετά μας πήγε Αριστερά
το περιβόλι κι η χαρά
και πήραμε το Βήμα
στο πρώτο υπόγειο του Κουν
και στην Επίδαυρο που ακούν
Θεούς κι ανθρώπους να νικούν
τα πάθη και το χρήμα
Jan19
Χαρούλα- Μάλαμας- Ιωαννίδης
Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα 'χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν' την ψυχή μου να πετάξει...
Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας... Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ' ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
και τα φτερά μου τα 'χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν' την ψυχή μου να πετάξει...
Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας... Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ' ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Jan19
Οι κλεψυδρες του αγνωστου
Αταξινόμητα
18 σχόλια
α
Θυμωνει ο ηλιος, ο ισκιος
του αλυσοδεμενος κυνηγαει τη θαλασσα
Ενα σπιτακι, δυο σπιτακια,
η φουχτα που ανοιξε απο τη δροσιά
και μυρωνει τα παντα
Φλογες και φλογες τριγυρνουν
ξυπνωντας τις κλειστες πορτες των γελιων
Ειναι καιρος να γνωριστουνε
οι θαλασσες με τους κινδυνους
Τι θελετε ρωτα η αχτιδα
και τι θελετε ρωτα η ελπιδα
κατεβαζοντας τ'ασπρο της ποκαμισο
Μα ο ανεμος στερεψε τη ζεστη,
δυο ματια σκεπτονται
Και δεν ξερουν που να καταληξουν
ειναι τοσο πυκνο το μελλον τους
Θυμωνει ο ηλιος, ο ισκιος
του αλυσοδεμενος κυνηγαει τη θαλασσα
Ενα σπιτακι, δυο σπιτακια,
η φουχτα που ανοιξε απο τη δροσιά
και μυρωνει τα παντα
Φλογες και φλογες τριγυρνουν
ξυπνωντας τις κλειστες πορτες των γελιων
Ειναι καιρος να γνωριστουνε
οι θαλασσες με τους κινδυνους
Τι θελετε ρωτα η αχτιδα
και τι θελετε ρωτα η ελπιδα
κατεβαζοντας τ'ασπρο της ποκαμισο
Μα ο ανεμος στερεψε τη ζεστη,
δυο ματια σκεπτονται
Και δεν ξερουν που να καταληξουν
ειναι τοσο πυκνο το μελλον τους
Μια μερα θα'ρθει που ο φελλος θα μιμηθει
την αγκυρα και θα κλεψει τη γευση του βυθου
Μια μερα θα'ρθει που ο διπλος εαυτος τους θα ενωθει
Πιο πανω η πιο κατω απο τις κορυφες
που εραγισε το αποψινο τραγούδι
Του Εσπερου, δεν εχει σημασια,
η σημαια ειναι αλλου
την αγκυρα και θα κλεψει τη γευση του βυθου
Μια μερα θα'ρθει που ο διπλος εαυτος τους θα ενωθει
Πιο πανω η πιο κατω απο τις κορυφες
που εραγισε το αποψινο τραγούδι
Του Εσπερου, δεν εχει σημασια,
η σημαια ειναι αλλου
Ενα κοριτσι, δυο κοριτσια,
γερνουν στα γιασεμια τους κι αφανιζονται
Μενει ενα ρυακι να τα εξιστορησει
μα εσκυψαν να πιουν εκει ακριβως οι νυχτες
Μεγαλα περιστερια
και μεγαλα αισθηματα καλυπτουν τη σιγη τους
Φαινεται πως το τετοιο παθος
τους ειναι ανεπανορθωτο
Και κανεις δεν ξερει αν ερθει
ο πονος να γδυθει μαζι τους
Σπανιζουνε οι παγιδες,
αστρα γνεφουνε στους εραστες τα μαγια τους
Ολα σκιρτουνε, συσπειρωνονται-ηρθε
φαινεται πια η αθανασια
Που ζητανε τα χερια σφιγγοντας τη μοιρα τους
που αλλαξε σωμα κι εγινε ανεμος
Δυνατος- η αθανασια φαινεται ηρθε.
γερνουν στα γιασεμια τους κι αφανιζονται
Μενει ενα ρυακι να τα εξιστορησει
μα εσκυψαν να πιουν εκει ακριβως οι νυχτες
Μεγαλα περιστερια
και μεγαλα αισθηματα καλυπτουν τη σιγη τους
Φαινεται πως το τετοιο παθος
τους ειναι ανεπανορθωτο
Και κανεις δεν ξερει αν ερθει
ο πονος να γδυθει μαζι τους
Σπανιζουνε οι παγιδες,
αστρα γνεφουνε στους εραστες τα μαγια τους
Ολα σκιρτουνε, συσπειρωνονται-ηρθε
φαινεται πια η αθανασια
Που ζητανε τα χερια σφιγγοντας τη μοιρα τους
που αλλαξε σωμα κι εγινε ανεμος
Δυνατος- η αθανασια φαινεται ηρθε.
Οδυσ. Ελύτης
Jan19
Ενα τραγούδι ακόμα
Αταξινόμητα
9 σχόλια
Ένα τραγούδι ακόμα θα σου γράψω
ένα τραγούδι ακόμα και θα πάψω άλλο να σε θυμάμαι
και τις νύχτες ήσυχος να κοιμάμαι
Ένα τραγούδι ακόμα θα σου στείλω
μένα παλιό γνωστό μας,καινούργιο φίλο
κι ύστερα θα σε κρύψω στο όνειρό μου
ξέρω δεν θα σου λείψω... Παράπονα σου κάνω τίποτα παραπάνω
έτσι για να σου πω Θεε μου πόσο σαγαπώ
Ένα τραγούδι ακόμα μ'ακούς;
κι ας έχω γίνει λιώμα μ'ακούς;
ένα τραγούδι ακόμα Ένα τραγούδι ακόμα δραπετεύει
κι απ'το πικρό μου στόμα ταξιδεύει
ψάχνει να βρει το λάθος στην αγάπη
όταν χαθεί το πάθος...
ένα τραγούδι ακόμα να σου φέρει
ένα φεγγάρι ακόμα μεσημέρι
άνεμος στα μαλλιά σου κι ας γίνω
η αγάπη η παλιά σου
παράπονα σου κάνω τίποτα παραπάνο
έτσι για να σου πω... Θεε μου πόσο σαγαπώ
Ένα τραγούδι ακόμα μ'ακούς;
κι ας έχω γίνει λιώμα μ'ακούς;
ένα τραγούδι ακόμα
ένα τραγούδι ακόμα και θα πάψω άλλο να σε θυμάμαι
και τις νύχτες ήσυχος να κοιμάμαι
Ένα τραγούδι ακόμα θα σου στείλω
μένα παλιό γνωστό μας,καινούργιο φίλο
κι ύστερα θα σε κρύψω στο όνειρό μου
ξέρω δεν θα σου λείψω... Παράπονα σου κάνω τίποτα παραπάνω
έτσι για να σου πω Θεε μου πόσο σαγαπώ
Ένα τραγούδι ακόμα μ'ακούς;
κι ας έχω γίνει λιώμα μ'ακούς;
ένα τραγούδι ακόμα Ένα τραγούδι ακόμα δραπετεύει
κι απ'το πικρό μου στόμα ταξιδεύει
ψάχνει να βρει το λάθος στην αγάπη
όταν χαθεί το πάθος...
ένα τραγούδι ακόμα να σου φέρει
ένα φεγγάρι ακόμα μεσημέρι
άνεμος στα μαλλιά σου κι ας γίνω
η αγάπη η παλιά σου
παράπονα σου κάνω τίποτα παραπάνο
έτσι για να σου πω... Θεε μου πόσο σαγαπώ
Ένα τραγούδι ακόμα μ'ακούς;
κι ας έχω γίνει λιώμα μ'ακούς;
ένα τραγούδι ακόμα
Jan19
σφεντόνα
Αταξινόμητα
17 σχόλια
Σαράντα χρόνια έφηβοςπλέον μισό αιώνα
το καλοκαίρι άσπριζα, μαύριζα τον χειμώνα. Σαράντα χρόνια ανώριμοςξεφτίλας Δον Κιχώτης.
Τώρα 50 χρόνια φρόνιμοςωραίος και ιππότης.
Γεννήθηκα σ' ένα χωριό Τετάρτη μεσημέρι.
Γιατρός δε με ξεπέταξεμα μιας μαμής το χέρι.
οι συγγενείς μαζεύτηκαναπό νωρίς στο σπίτι. Πώς είναι έτσι το παιδίκαι τι μεγάλη μύτη! Νάνι-νάνι το παιδί μας νάνι. Νάνι-νάνι και παρήγγειλα,
νάνι-νάνι στην Πόλη τα προικιά του
και τα χρυσαφικά του τα παρήγγειλα.
Νάνι-νάνι κι όπουτο πονεί να γιάνει, νάνι-νάνι,
νάνι-νάνι του, Μα εγώ από τον ύπνο μουτην έκανα κοπάνα.
Τέντωνα τη σφεντόνα μου,σημάδευα αεροπλάνα. Και πάνω στο καλύτερομε ξύπναγαν με βία
για να μ' αποκοιμήσουνεδασκάλοι στα θρανία.
Κι ενώ όλα τα θυμόμουνακι είχα μυαλό ξουράφι,
να μεγαλώσω ξέχασακαι έμεινα στο ράφι. Έτσι για πάντα κράτησα την παιδική μου εικόνα,
εκείνου του αλητάμπουρα που κράταγε σφεντόνα.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, έλα πάρε και τούτο.
Μικρό-μικρό σου το 'δωσα, άρχοντα φέρε μου το. Κρύψε και τη σφεντόνα του, φρόνιμο κάνε μου το.
Παλιέ μου φίλε, γνώριμε,συμμαθητή, θαμώνα,
μαζί μου απόψε έφερα εκείνη τη σφεντόνα.
Μην πάει ο νους σου στο κακό, πουλιά δε θα χτυπήσω.
Με κότσυφες και πέρδικες τι έχω να χωρίσω; Τα παιδικά μας όνειρα θα σας εκσφενδονίσω,
με χρώματα και μουσικές θα σας τα τραγουδήσω. Παλιέ μου φίλε, γνώριμε,συμμαθητή, θαμώνα,
απόψε που βρεθήκαμε, σου δίνω τη σφεντόνα.
το καλοκαίρι άσπριζα, μαύριζα τον χειμώνα. Σαράντα χρόνια ανώριμοςξεφτίλας Δον Κιχώτης.
Τώρα 50 χρόνια φρόνιμοςωραίος και ιππότης.
Γεννήθηκα σ' ένα χωριό Τετάρτη μεσημέρι.
Γιατρός δε με ξεπέταξεμα μιας μαμής το χέρι.
οι συγγενείς μαζεύτηκαναπό νωρίς στο σπίτι. Πώς είναι έτσι το παιδίκαι τι μεγάλη μύτη! Νάνι-νάνι το παιδί μας νάνι. Νάνι-νάνι και παρήγγειλα,
νάνι-νάνι στην Πόλη τα προικιά του
και τα χρυσαφικά του τα παρήγγειλα.
Νάνι-νάνι κι όπουτο πονεί να γιάνει, νάνι-νάνι,
νάνι-νάνι του, Μα εγώ από τον ύπνο μουτην έκανα κοπάνα.
Τέντωνα τη σφεντόνα μου,σημάδευα αεροπλάνα. Και πάνω στο καλύτερομε ξύπναγαν με βία
για να μ' αποκοιμήσουνεδασκάλοι στα θρανία.
Κι ενώ όλα τα θυμόμουνακι είχα μυαλό ξουράφι,
να μεγαλώσω ξέχασακαι έμεινα στο ράφι. Έτσι για πάντα κράτησα την παιδική μου εικόνα,
εκείνου του αλητάμπουρα που κράταγε σφεντόνα.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, έλα πάρε και τούτο.
Μικρό-μικρό σου το 'δωσα, άρχοντα φέρε μου το. Κρύψε και τη σφεντόνα του, φρόνιμο κάνε μου το.
Παλιέ μου φίλε, γνώριμε,συμμαθητή, θαμώνα,
μαζί μου απόψε έφερα εκείνη τη σφεντόνα.
Μην πάει ο νους σου στο κακό, πουλιά δε θα χτυπήσω.
Με κότσυφες και πέρδικες τι έχω να χωρίσω; Τα παιδικά μας όνειρα θα σας εκσφενδονίσω,
με χρώματα και μουσικές θα σας τα τραγουδήσω. Παλιέ μου φίλε, γνώριμε,συμμαθητή, θαμώνα,
απόψε που βρεθήκαμε, σου δίνω τη σφεντόνα.
Jan18
μιχ. χατζηγιάννης
Θέλω να σου μιλήσω, θέλω να' μαι μαζί σου
Και να σε αποκοιμίσω, να' μαι η αναπνοή σου
Έτσι να με ακούσεις, μη μ' αφήσεις να φύγω
Μ' έρωτα να με λούσεις, αν ερχόσουν για λίγο
Αν μου τηλεφωνούσες θάνατος η φωνή σου
Που δεν ξεχνάω ποτέ
Έτσι που με φιλούσες λες και ήμουν ζωή σου
σαν να 'πες σ' όλα ναι
Πνίγομαι σε πελάγη, χέρι σου πια δε φτάνω
Τόσο μεγάλα λάθη, μα μέσα σου τα χάνω
Θέλω εδώ να μένω, που σ' έχω αγαπήσει
Κι ούτε καταλαβαίνω, αν έχουμε χωρίσει
Και να σε αποκοιμίσω, να' μαι η αναπνοή σου
Έτσι να με ακούσεις, μη μ' αφήσεις να φύγω
Μ' έρωτα να με λούσεις, αν ερχόσουν για λίγο
Αν μου τηλεφωνούσες θάνατος η φωνή σου
Που δεν ξεχνάω ποτέ
Έτσι που με φιλούσες λες και ήμουν ζωή σου
σαν να 'πες σ' όλα ναι
Πνίγομαι σε πελάγη, χέρι σου πια δε φτάνω
Τόσο μεγάλα λάθη, μα μέσα σου τα χάνω
Θέλω εδώ να μένω, που σ' έχω αγαπήσει
Κι ούτε καταλαβαίνω, αν έχουμε χωρίσει
Jan18
Τα μεγάλα μου τα λάθη
Αταξινόμητα
10 σχόλια
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
εκτέλεση: Βασίλης Λέκκας
Τα μεγάλα μου τα λάθη θέλω ο κόσμος να τα μάθει γιατί ό,τι τραγουδιέται πρέπει να ξομολογιέται Αγαπώ τους μερακλήδες του λαού τους Ηρακλήδες τους αυτόνομους φιλάθλους
που με γέλιο κάνουν άθλους
δεν με κόφτει εμένα ο πλούτος
όπου Καίσαρας και Βρούτος
μα όποιος έχει το τιμόνι
να προσέχει τι σκοτώνει
Έχω μπάρμπα στην Αυστράλια και παππού απ' τα παράλια
μια φωνή μου λέει προχώρα δεν τελειώνει εδώ η χώρα
πάντα το αίμα τούτο τ' άλικο
δρόμο απτάλικο γεννά
μπαγλαμά στο πανωφόρι
δώστε βάση δορυφόροι
μια φωνή μου λέει προχώρα δεν τελειώνει εδώ η χώρα
πάντα το αίμα τούτο τ' άλικο
δρόμο απτάλικο γεννά
μπαγλαμά στο πανωφόρι
δώστε βάση δορυφόροι
Τα μεγάλα μου τα λάθη θέλω ο κόσμος να τα μάθει
γιατί χάνω τα νερά μου μακριά απ' τα όνειρά μου Έχω ένα σεκλέτι μάγο
κι όπως παίρναμε τον πάγο
τυλιχτό σε μια λινάτσα
τη δροσιά του να χεις ράτσα
γιατί χάνω τα νερά μου μακριά απ' τα όνειρά μου Έχω ένα σεκλέτι μάγο
κι όπως παίρναμε τον πάγο
τυλιχτό σε μια λινάτσα
τη δροσιά του να χεις ράτσα
Μια φωνή μου λέει προχώρα
δεν τελειώνει εδώ η χώρα
ο πατέρας απ' τον Πόντο
δεν τα λέω εγώ στο βρόντο
δεν τελειώνει εδώ η χώρα
ο πατέρας απ' τον Πόντο
δεν τα λέω εγώ στο βρόντο
Jan18
Λόγια της σιωπής
Αταξινόμητα
14 σχόλια
ελένη τσαλιγοπούλου
Κράτα με στο σκοτάδι,
πάνω σου πιο σφιχτά
ν' ακούγεται η καρδιά όταν ζητάει το χάδι...
Κράτα με και θυμήσου
ψέματα μη μου πεις
τα λόγια της σιωπής διαβάζω
στο κορμί σου...
Τόσο πολύ σ' αγαπώ που μπορεί
και να μάθω μακριά σου για σένα να ζω...
Τόσο βαθιά σ' αγαπώ που μπορεί
και ν' αντέξω μακριά σου να ζω...
Να 'ξερες πως πονάει το τελευταίο φιλί
κι ακόμα πιο πολύ όταν σε προσπερνάει...
Αν είναι να μου δώσεις
τέτοιο φιλί πικρό
δώσ' μου το να το πιω
δίχως να μετανιώσεις...
Τόσο πολύ σ' αγαπώ που μπορεί
και να μάθω μακριά σου
για σένα να ζω...
Τόσο βαθιά σ' αγαπώ
που μπορεί
και ν' αντέξω μακριά σου να ζω...
πάνω σου πιο σφιχτά
ν' ακούγεται η καρδιά όταν ζητάει το χάδι...
Κράτα με και θυμήσου
ψέματα μη μου πεις
τα λόγια της σιωπής διαβάζω
στο κορμί σου...
Τόσο πολύ σ' αγαπώ που μπορεί
και να μάθω μακριά σου για σένα να ζω...
Τόσο βαθιά σ' αγαπώ που μπορεί
και ν' αντέξω μακριά σου να ζω...
Να 'ξερες πως πονάει το τελευταίο φιλί
κι ακόμα πιο πολύ όταν σε προσπερνάει...
Αν είναι να μου δώσεις
τέτοιο φιλί πικρό
δώσ' μου το να το πιω
δίχως να μετανιώσεις...
Τόσο πολύ σ' αγαπώ που μπορεί
και να μάθω μακριά σου
για σένα να ζω...
Τόσο βαθιά σ' αγαπώ
που μπορεί
και ν' αντέξω μακριά σου να ζω...
Jan18
Αρχιτεκτονική υψηλής αισθητικής
περιστέρια της ειρήνης, φως άπλετο
στα ματοτσίνορα της, που στον ήλιο γίνονται
χρυσαφί ζεστό, υγρό από τα δάκρυα του...
Τα δάκρυα όλων των ανθρώπων
της μεγάλης γερασμένης γης.
Μνηστήρας της θάλασσας της,
εικονοστασι Ιερών Ναών έγινε
αστραπή, μέσα στο σκοτάδι του κόσμου...
Αναλαμπή που γράφτηκε στις καρδιές των ανθρώπων
με περίσσιο χρώμα κι έμεινε ζωντανή για πάντα
στους αιώνες των ατέλειωτων ταξιδιών
με καράβια ξύλινα στα μεγάλα πελάγη,
με φτερούγες τεράστιες πουλιών
τους αιθέρες γνώρισε.
Ηφαίστειο έγινε και νίκησε το πολικό ψύχος...
Έγιναν όλα όμορφος καταρράχτης, κύμα από ασήμι
μπουκέτο από αγριολούλουδα,
μακριά από την καταχνιά,το θάμπος,
μακριά από τη θύελλα που ξεσκίζει αλύπητα.
Ασπίδα από γρανίτη...
του φεγγαριού όμορφο φως
που κάτω απ' αυτό ο ερωτευμένος
γράφει τη μπαλάντα της ευτυχίας του.
Ωδή τρανή έγραψε για 'κείνη που άφοβα
κι αθόρυβα έδωσε στον κόσμο λύτρωση
και προσδοκίες μεγάλες στέριωσε.
Σ' αγαπώ, με πάθος ασίγαστο, είπε...
Το χάδι σου ξύπνησε το χαμόγελο μου,
έσβησε τις βαθιές αμυχές της ψυχής μου.
Η καρδιά σου μέθυσε τα δάκρυα μου
η φωνή σου ήχος, που φώτισε τα όνειρα μου
Τα λόγια σου αναγγέλλουν
τη συνέχεια της ζωής μου
που είχα ξεχάσει σ' ένα μοναχικό παγκάκι
στην άκρη του ονείρου...
Σ' αγαπώ γιατί είσαι η αναλαμπή του ήλιου μέσα μου
...Τη φίλησε για να σφραγίσει το μεγάλο θαύμα,
που λίγες ψυχές γνωρίζουν δυνατά, τρυφερα, μαγεμένα!
περιστέρια της ειρήνης, φως άπλετο
στα ματοτσίνορα της, που στον ήλιο γίνονται
χρυσαφί ζεστό, υγρό από τα δάκρυα του...
Τα δάκρυα όλων των ανθρώπων
της μεγάλης γερασμένης γης.
Μνηστήρας της θάλασσας της,
εικονοστασι Ιερών Ναών έγινε
αστραπή, μέσα στο σκοτάδι του κόσμου...
Αναλαμπή που γράφτηκε στις καρδιές των ανθρώπων
με περίσσιο χρώμα κι έμεινε ζωντανή για πάντα
στους αιώνες των ατέλειωτων ταξιδιών
με καράβια ξύλινα στα μεγάλα πελάγη,
με φτερούγες τεράστιες πουλιών
τους αιθέρες γνώρισε.
Ηφαίστειο έγινε και νίκησε το πολικό ψύχος...
Έγιναν όλα όμορφος καταρράχτης, κύμα από ασήμι
μπουκέτο από αγριολούλουδα,
μακριά από την καταχνιά,το θάμπος,
μακριά από τη θύελλα που ξεσκίζει αλύπητα.
Ασπίδα από γρανίτη...
του φεγγαριού όμορφο φως
που κάτω απ' αυτό ο ερωτευμένος
γράφει τη μπαλάντα της ευτυχίας του.
Ωδή τρανή έγραψε για 'κείνη που άφοβα
κι αθόρυβα έδωσε στον κόσμο λύτρωση
και προσδοκίες μεγάλες στέριωσε.
Σ' αγαπώ, με πάθος ασίγαστο, είπε...
Το χάδι σου ξύπνησε το χαμόγελο μου,
έσβησε τις βαθιές αμυχές της ψυχής μου.
Η καρδιά σου μέθυσε τα δάκρυα μου
η φωνή σου ήχος, που φώτισε τα όνειρα μου
Τα λόγια σου αναγγέλλουν
τη συνέχεια της ζωής μου
που είχα ξεχάσει σ' ένα μοναχικό παγκάκι
στην άκρη του ονείρου...
Σ' αγαπώ γιατί είσαι η αναλαμπή του ήλιου μέσα μου
...Τη φίλησε για να σφραγίσει το μεγάλο θαύμα,
που λίγες ψυχές γνωρίζουν δυνατά, τρυφερα, μαγεμένα!
Jan18
Το τανγκό της Νεφέλης
Αταξινόμητα
6 σχόλια
Το χρυσό κουρέλι που στα μαλλιά της φόραγε η Νεφέλη
να ξεχωρίζει απ'όλες μες στ'αμπέλι
ήρθανε δυό μικροί μικροί αγγέλοι
και της το κλέψανε.
Δυό μικροί αγγέλοι
που στα ονειρά τους θέλαν την Νεφέλη
να την ταίζουνε ρόδι και μέλι
να μη θυμάται να ξεχνάει τι θέλει.
Την πλανέψανε.
Υάκινθοι και κρίνα
της κλέψαν τ'άρωμα και το φοράνε
κι οι έρωτες πετώντας σαϊτιές, την περιγελούν.
Μα α καλός ο Διας
της παίρνει το νερό της εφηβείας
την κάνει σύννεφο και την σκορπά
για να μην τη βρουν.
Δυό μικροί αγγέλοι
που στα ονειρά τους θέλαν την Νεφέλη
να την ταίζουνε ρόδι και μέλι
να μη θυμάται να ξεχνάει τι θέλει.
Την πλανέψανε.
να ξεχωρίζει απ'όλες μες στ'αμπέλι
ήρθανε δυό μικροί μικροί αγγέλοι
και της το κλέψανε.
Δυό μικροί αγγέλοι
που στα ονειρά τους θέλαν την Νεφέλη
να την ταίζουνε ρόδι και μέλι
να μη θυμάται να ξεχνάει τι θέλει.
Την πλανέψανε.
Υάκινθοι και κρίνα
της κλέψαν τ'άρωμα και το φοράνε
κι οι έρωτες πετώντας σαϊτιές, την περιγελούν.
Μα α καλός ο Διας
της παίρνει το νερό της εφηβείας
την κάνει σύννεφο και την σκορπά
για να μην τη βρουν.
Δυό μικροί αγγέλοι
που στα ονειρά τους θέλαν την Νεφέλη
να την ταίζουνε ρόδι και μέλι
να μη θυμάται να ξεχνάει τι θέλει.
Την πλανέψανε.
Jan17
Φραγκοσυριανή
Αταξινόμητα
18 σχόλια
Μία φούντωση, μια φλόγα
έχω μέσα στην καρδιά
λες και μάγια μου 'χεις κάνει
Φραγκοσυριανή γλυκιά
λες και μάγια μου 'χεις κάνει
Φραγκοσυριανή γλυκιά
Θα 'ρθω να σε ανταμώσω
κάτω στην ακρογιαλιά
Θα ήθελα να σε χορτάσω
όλο χάδια και φιλιά
Θα ήθελα να σε χορτάσω
όλο χάδια και φιλιά Θα σε πάρω να γυρίσω
Φοίνικα, Παρακοπή
Γαλησσά και Nτελαγκράτσια
και ας μου 'ρθει συγκοπή
Γαλησσά και Nτελαγκράτσια
και ας μου 'ρθει συγκοπή
Στο Πατέλι, στο Nυχώρι
φίνα στην Αληθινή
και στο Πισκοπιό ρομάντζα
γλυκιά μου Φραγκοσυριανή
και στο Πισκοπιό ρομάντζα
γλυκιά μου Φραγκοσυριανή
έχω μέσα στην καρδιά
λες και μάγια μου 'χεις κάνει
Φραγκοσυριανή γλυκιά
λες και μάγια μου 'χεις κάνει
Φραγκοσυριανή γλυκιά
Θα 'ρθω να σε ανταμώσω
κάτω στην ακρογιαλιά
Θα ήθελα να σε χορτάσω
όλο χάδια και φιλιά
Θα ήθελα να σε χορτάσω
όλο χάδια και φιλιά Θα σε πάρω να γυρίσω
Φοίνικα, Παρακοπή
Γαλησσά και Nτελαγκράτσια
και ας μου 'ρθει συγκοπή
Γαλησσά και Nτελαγκράτσια
και ας μου 'ρθει συγκοπή
Στο Πατέλι, στο Nυχώρι
φίνα στην Αληθινή
και στο Πισκοπιό ρομάντζα
γλυκιά μου Φραγκοσυριανή
και στο Πισκοπιό ρομάντζα
γλυκιά μου Φραγκοσυριανή
Στη Σύρο πήγα για ένα Συνέδριο της ΚΕΔΚΕ
στο οποίο δεν θυμάμαι τι έγινε!
Δηλώνω βαθιά ερωτευμένη με τη Σύρο,
που έχει... όχι αναίτια πολλά κοινά με τη Χίο !
Σ.Μ.
Jan17
Ελα, δεν έχω κλείσει μάτι
Αταξινόμητα
12 σχόλια
ελ. ζουγανελη
Έλα, δεν αντέχω έξω να μαι πάλι
έλα, δε περνάω καλά το βράδυ
έλα, ήταν λάθος μου πως με κουράζεις
έλα, και μισώ την τόση ελευθερία
έλα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω
έλα, δε μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
έλα, δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
σου είπανε οι φίλοι
πως με είδανε ωραία και κεφάτη
να χορεύω με έναν τύπο που έχω κάτι
που να ξέρουν πως δεν έχω κλείσει μάτι
με τα ρούχα πέφτω μόνη στο κρεββάτι
μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη μου είπαν οι φίλοι πως σε είδανε ωραία και κεφάτη
που να ξέρουν πως δεν έχω κλείσει μάτι
μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη με τα ρούχα πέφτω πάνω στο κρεββάτι
μου παν οι φίλοι, μου παν οι φίλοι
έλα, δε περνάω καλά το βράδυ
έλα, ήταν λάθος μου πως με κουράζεις
έλα, και μισώ την τόση ελευθερία
έλα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω
έλα, δε μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
έλα, δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
σου είπανε οι φίλοι
πως με είδανε ωραία και κεφάτη
να χορεύω με έναν τύπο που έχω κάτι
που να ξέρουν πως δεν έχω κλείσει μάτι
με τα ρούχα πέφτω μόνη στο κρεββάτι
μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη μου είπαν οι φίλοι πως σε είδανε ωραία και κεφάτη
που να ξέρουν πως δεν έχω κλείσει μάτι
μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη με τα ρούχα πέφτω πάνω στο κρεββάτι
μου παν οι φίλοι, μου παν οι φίλοι
πως σε είδανε ωραία και κεφάτη
έλα, δε με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
έλα, μου χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
έλα, να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
έλα, και νυστάζω έλα σβήσε μου το φως
έλα, δε με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
έλα, μου χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
έλα, να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
έλα, και νυστάζω έλα σβήσε μου το φως
Jan17
Έλα κοντά μην κάνεις πίσω
το χέρι κράτα μου στα σκοτεινα
Έλα κοντά να Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά, έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
σου μιλήσω
γι'αυτά που μέσα δεν χωράνε πια
Έλα κοντά το κόσμο κρύψε
τον κόσμο αυτό που μου ζητά πολλά
Έλα κοντά μια σπίθα ρίξε
να βγει απ΄την στάχτη μου ξανά φωτιά Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
το χέρι κράτα μου στα σκοτεινα
Έλα κοντά να Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά, έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
σου μιλήσω
γι'αυτά που μέσα δεν χωράνε πια
Έλα κοντά το κόσμο κρύψε
τον κόσμο αυτό που μου ζητά πολλά
Έλα κοντά μια σπίθα ρίξε
να βγει απ΄την στάχτη μου ξανά φωτιά Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
Jan17
Ημιτελής προδοσία...
Αταξινόμητα
24 σχόλια
Δε θυμάμαι αν φεύγοντας μου έδωσες
το σεσημασμένο φιλί.
Είπες μονό φεύγω για λόγους αναψυχής.
Αφήνω ανοιχτή την πόρτα της προδοσίας
Θα επιστέψω εξ ολοκλήρου
Αυτό ναι, το θυμάμαι καλά
κεντήθηκε με καυτή βελόνα
τατουάζ ανεξίτηλο στην παρειά μου
Ξέρεις τι είναι προδοσία;
Η ανάγκη φυγής που κυριεύει
κάθε σώμα
καθηλωμένο στην ίδια κουραστική στάση.
Όπως είναι η στάση της πίστης
η στάση της αγάπης
μπράτσα σ' ένα παράθυρο αμετακίνητο
με μόνη θεά νύχτα μέρα
καρφωτή στα μάτια
την ανυπόφορη αντηλιά του εαυτού της.
Ξέρεις ποιος είναι ο διαφημιστής
ο ατζέντης της προδοσίας;
Το προδοτικό φιλί
εκείνο μεριμνά για τη φήμη της
της κλείνει κερδοφόρα συμβόλαια
με την αθανασία
εκείνο φέρνει γενεές και γεμίζουν
οι οθόνες των αιώνων
Γιατί αυτό το φιλί
είναι που διεγείρει
την καταπιεσμένη αγριότητα
προσηλυτίζει το αίμα
στη θρησκεία του θανάτου
εκείνο είναι που
κόβει την ανάσα των θρήνων
Κι αν ανασαίνουν ακόμα οι δικοί μου
είναι γιατί θυμάμαι
ότι φεύγοντας άφησες μεν ανοιχτή
την πόρτα της προδοσίας
αλλά το προδοτικό φιλί της
δεν μου το έδωσες.
Γράψε μου μόνο σε παρακαλώ
τη διεύθυνση του.
KIKH ΔΗΜΟΥΛΑ
Jan17
Η αλήθεια καθενός...
Αταξινόμητα
8 σχόλια
γιωτα νέγκα
Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή, είναι ένα ψέμα
δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Ο καθένας ξεκινάει για να βγει σε κάποιο τέρμα
που ορίζει το μυαλό του κι η ψυχή
Η αλήθεια καθενός είναι ο δρόμος του
είναι ο σταυρός και το δικό του το βουνό
Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του
που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό
Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή και με τρομάζει
σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή
Το ένα κόβει και μοιράζει το ψωμί και το άλλο σφάζει
το ένα δίνει συμφορά το άλλο πνοή
Η αλήθεια καθενός...
Ο καθένας ξεκινάει για να βγει σε κάποιο τέρμα
που ορίζει το μυαλό του κι η ψυχή
Η αλήθεια καθενός είναι ο δρόμος του
είναι ο σταυρός και το δικό του το βουνό
Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του
που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό
Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή και με τρομάζει
σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή
Το ένα κόβει και μοιράζει το ψωμί και το άλλο σφάζει
το ένα δίνει συμφορά το άλλο πνοή
Η αλήθεια καθενός...
Jan16
το δίχτυ
Αταξινόμητα
9 σχόλια
Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά
που είναι γραμμένα σ' επτασφράγιστο κιτάπι
άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά
κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη
Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά
που είναι γραμμένα σ' επτασφράγιστο κιτάπι
άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά
κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη
Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
Jan16
Ακου βρε φίλε
Αταξινόμητα
10 σχόλια
Ακου βρε φίλε να δεις τι κρίμα
στα δάκρυά της έπεσα θύμα
καρδιά δεν είχε στα στήθια μέσα
ήτανε ψεύτρα δεν είχε μπέσα
στα δάκρυά της έπεσα θύμα
καρδιά δεν είχε στα στήθια μέσα
ήτανε ψεύτρα δεν είχε μπέσα
Μάτια που κλαίνε μην τα πιστεύεις
είναι επικίνδυνα να τ' αγαπάς
Θα σε γελάσουνε αν τα λατρεύεις
θα σε πληγώσουν και θα πονάς
είναι επικίνδυνα να τ' αγαπάς
Θα σε γελάσουνε αν τα λατρεύεις
θα σε πληγώσουν και θα πονάς
Ακου βρε φίλε να δεις τι κρίμα
στα δάκρυά της έπεσα θύμα
έκανε τάχα πως μ' αγαπάει
τώρα πονάω κι η αλήτισσα γελάει
στα δάκρυά της έπεσα θύμα
έκανε τάχα πως μ' αγαπάει
τώρα πονάω κι η αλήτισσα γελάει
Μάτια που κλαίνε μην τα πιστεύεις
είναι επικίνδυνα να τ' αγαπάς
Θα σε γελάσουνε αν τα λατρεύεις
θα σε πληγώσουν και θα πονάς
είναι επικίνδυνα να τ' αγαπάς
Θα σε γελάσουνε αν τα λατρεύεις
θα σε πληγώσουν και θα πονάς
Jan16
Μεγάλο μήκος λύπης
Αταξινόμητα
20 σχόλια
Τοις μετρητοίς μην παίρνεις την απώλεια
Είναι τερατολόγος μελοδραματική.
Κακώς σπεύδεις να προμηθεύεσαι
μεγάλο μήκος λύπης.
Θα σου περισσέψει.
διότι ολόκληρο, όλο μαζί
τίποτα δεν χάνεται.
διαρκώς θα υλοποιείται κάτι δικό του
Ακόμα να χαθεί
όπως τα πλοία
έτσι και της υπάρξεως τα συμπτώματα
για να αποθαρρυνθεί ο κλυδωνιζόμενος
διάπλους
αδειάζουμε στο πέλαγος λίγο, λίγο
πλεονάζον φορτίο
Είτε είναι σώματος προμήθειες
είτε σακιά με τον υδρόφιλο βάμβακα ψυχής
χάνεται κάτι θεωρητικά
αλλά στην πράξη θα υλοποιείται
Λίγο, λίγο η έλλειψη του να χαθεί...
Όλα
Αργή, αργή απώλεια σαδιστική τα γέννησε...
Κ.Δ.
clock-desktop.com
clock-desktop.com
Προφίλ
alitiko_metaxotoΤο προφίλ μου
Στην ψυχή μου όνειρα γαλάζια, σκέψεις κύματα, χαμόγελα βαρκούλες. Κοράλια, αστερίες, ανοιχτά πανιά, εγώ κι ο άνεμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου