ΒΥΘΟΣ ΨΥΧΗΣ

Φυτεύω κοράλια και ημερεύω ιππόκαμπους στο βυθό της ψυχής μου...

• Εν ανθρώποις ευδοκία

Μη χάνεις το θάρρος Λουλούδι φωτιάς

Nov16

το ζεϊμπέκικο της ευδοκίας

Αταξινόμητα 18 σχόλια

Πόσο συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι...
Πόσες φορές μας αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία,
μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες ή δυσάρεστες σκέψεις...

Το "Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας" γράφτηκε από το μεγάλο Μάνο Λοΐζο
για την ταινία "Ευδοκία" του Αλέξη Δαμιανού το 1971.
Αναμφισβήτητα είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες ελληνικές μελωδίες.
Η μελωδία του είναι συνταρακτική,προκαλεί σεισμούς
πολλών ρίχτερ με την πρώτη νότα...
Γεγονός είναι πως έχει περάσει πλέον
στη συγκλονισμένη ψυχή κάθε Έλληνα.

Πάνω κάτω η ζωή με έχει πια κουράσει
τα δακρυσμένα μάτια μου ποιος θα ξεκουράσει
αχ μανούλα μου, αχ μανούλα μου...

Δυο ποτήρια στο τραπέζι κι όμως μόνος πίνω
το ένα το τσιγάρο θεέ μου πάνω στο άλλο σβήνω
και εχω γράψει με τις στάχτες άδικη πως είναι
αφού πίσω παίρνει όσα απλόχερα μας δίνει

Πάνω κάτω η ζωή με έχει πια κουράσει
τα δακρυσμένα μάτια μου ποιος θα ξεκουράσει
αχ μανούλα μου, αχ μανούλα μου...

Ψάθινη παλιά καρεκλά είναι η καρδιά μου
κάθε κόμπος και ένα δάκρυ για τα βάσανα μου
κι όσους λύνει τόσους δένω αχ πανάθεμά με
μα όταν πέσει το βραδάκι μόνος μου κοιμάμαι

Πάνω κάτω η ζωή με έχει πια κουράσει
τα δακρυσμένα μάτια μου ποιος θα ξεκουράσει
αχ μανούλα μου, αχ μανούλα μου...

Πάνω κάτω η ζωή με έχει πια κουράσει
τα δακρυσμένα μάτια μου ποιος θα ξεκουράσει