Tα Δάκρυα της Βροχης

άρτη, 4 Μαΐου 2011

Tα Δάκρυα της Βροχης

Η μέρα είναι βροχερή απο το πρωί,ο Αλέξης είχε πάρει το αυτοκίνητο και είχε βρεθεί στο αγαπημένο του σημείο,την θάλασσα.Καθόταν στο αυτοκίνητο μέσα και απλά χάζευε την βρόχη.Ανοιξε την πόρτα και βγήκε έξω,μέσα στην βροχή.Τρέχει για λίγο και στρυφογυρνά σαν μικρο παιδί.Νιώθει τις στάλες και ανοιγει διάπλατα τα χέρια του να τις αγγίξει.
Οπως πέφτουν στο πρόσωπο του κλείνει τα μάτια και αφήνεται.Να πέφτουν με δύναμη και εκείνος να εχει κλείσει τα μάτια και να θέλει να σβήσουν όλα....όλα....Οι σταγόνες της βροχής είναι σαν Θειο Δωρο για κεινον..Ηθελε να μπορούσαν να σβήσουν τα πάντα μέσα και έξω απο το σώμα και την ψυχη του.Ηθελε να είχε μια ακόμα ευκαιρία.

Φωνάζε σαν αγριο ζωο"Σάγαπάω.....Μου λείπεις!"Ηθελε να μπορούσε να είχε ακόμα μια ευκαιρία με εκείνην.Να μπορούσε να της έδειχνε τι ακριβώς άξιζε για εκείνην και πόσο πολύ την αγαπούσε.Του έλειπε πολύ περισσότερο απο οτι μπορούσε να φανταστεί.
"Γιατί Θεέ μου...γιατί?"φωναζε μέσα στην βροχή και συνέχιζε να γυρνά σαν αγρίμι.Και μαζί με τις στάλες της βροχής....έπεφταν και τα δάκρυα της λύπης!