Τετάρτη, 5 Σεπτεμβρίου 2012
Η Κυρα Του Γαλάζιου Νησιού...
πίστη και με αρετή.Με ενα ανάστημα πολεμιστή
που δεν φοβήθηκε,δεν τρόμαξε ποτέ του.
Πάλεψε και παλεύει με άπειρα και άμορφα "θηρία"
παγιδεύτηκε μα και χάθηκε μεσ'του χρόνου τις στιγμές
γέτευτηκε... μοιράστηκε.. απόλαυσε...
μα και αρκετές ηταν οι φορές που μάτωσε, μάτωνε
στην κάθε μάχη που έδινε η ψύχη.
Ξεχειλίσε στάλες απο αγάπης... ηδονής....
πάθους και ρίγους... έρωτες και απιστίας
μα έζησε και την προδοσία.
Μεταλλασσόταν... άλλαζε το ένιωθε
το φοβόταν αυτό μέσα του...
Έπνιγε κάθε συναίσθημα που ένιωθε
ούρλιαζε.... πονούσε.... δάκρυζε...
κάθε μέρα που περνούσε
μα και κάθε νύχτα που εσβηνε πικρά...
Στο κορμί του πάνω υπάρχουν πληγές
αρκετά σημάδια..απο την κάθε μάχη....
που έδινε μια ήττα....μια νίκη....
Ενα σώμα μα και μια ψυχή
που σταμάτησε ετσι ξαφνικά να πετάει
να ουρλιάζει....να τρέχει....
να παλεύει...να πολεμάει....
που κουράστηκε...που αφέθηκε
και γυρνούσε σαν άνεμος...
να πετάει πάνω απο θάλασσες, πάνω απο στεριές
για να βρει φάρμακο για να κλείσει τις ανοικτές πληγές....
για να γιατρέψει την κουρασμένη πονεμένη ψυχή....
Έψαχνε μα οσο και αν έψαχνε τόσο χάνονταν...
σαν μια ματωμένη σιωπή...
Άκουγε ιστορίες απο οπου περνούσε απο άλλους για ενα
ξεχασμένο απο χάρτη νησί....που μόνο εκει μπορούσε
κάποιος να βρει αυτο που έψαχνε, αναζητούσε η ψυχή...
Σε κείνο το νησί θα έβρισκε την κυρα του γαλάζιου νησιού
εκείνη μόνο ήξερε τον τρόπο να επουλώνει
και να απαλύνει την ψυχή απο καθετί που την βάρυνε
μα θα έπρεπε να πληρώσει το ανάλογο τίμημα....
Ηταν το μόνο που δεν τον ενδιέφερε.
Δεν τον ένοιαζε τωρα πια...!
Ακόμα και αν ηταν να δώσει ή να πουλήσει
την ίδια του την Ψυχή!
Τόλμησε να την ψάξει να την βρει...
να την δει να της μιλήσει.
Έψαξε πολύ, ταξίδεψε μακρυά
περιπλανήθηκε σε μέρη που δεν τόλμησε
να πάει και να πατήσει άνθρωπος.
Μετα απο καιρό και αρκετή περιπλάνηση
βρήκε βρέθηκε τελικά σε εκείνο το νησί...
Ηταν τοσο παράξενα όμορφα που δεν έμοιαζε με κανένα
απο οσα νησιά ή μέρη που ειχε βρεθεί που ειχε ταξιδέψει...
Η φύση η ιδια ειχε προβλέψει να το γεμίσει,
να το ζωγραφίσει με τέτοια χρώματα
και να το πλημμυρίσει γύρω-γύρω με τοσο
γαλάζιο της θαλασσας,τοσα δέντρα,φυτά
έμοιαζε σαν όαση,σαν παράδεισος μέσα στο πουθενά.
Η θεα του και μονο ηταν σαν θείο δώρο στα μάτια του
και ένιωσε αμέσως να γαληνεύει η ψυχη του.
Περπάτησε πανω στην άμμο που έμοιαζε
σαν χρυσός και η θάλασσα ωχ Θεε μου αυτο το γαλάζιο
που περιτριγύριζε ολο το νησί
ακουμπούσε τοσο γλυκά τα πόδια του
που ένιωθε ήδη μια περίεργη αίσθηση σε ολο το κορμί του.
Εκει σε ενα απόμακρο βράχο η ματιά του συνάντησε εκείνην
την κοίταξε και ηταν σαν να τον περίμενε
σαν να ήξερε για τον ερχομό του.....
Οι ματιές τους συναντήθηκαν
δεν ηταν οπως την περίμενε οπως την ειχε φανταστεί
ή άκουγε απο τους αλλους να την περιγράφουν.
Την πλησίασε χωρίς να δείχνει να την φοβάται.
Εκείνη του άπλωσε το χερι και τον καλούσε
να παει κοντα της...
Περπάτησε μεσα στην θάλασσα και έφτασε τον βράχο
οπου καθόταν.Το νερο εφτανε ως την μέση του και ενιωθε σαν
ενα αόρατο χερι να τον αγκαλιάζει και να τον πηγαίνει προς το μερος της.
Εκείνη άπλωσε το χερι της και το ακούμπησε
πανω στο μερος της καρδιάς του...
Τον κοίταξε στα μάτια και του λεει
"Μην φοβάσαι,μην ανησυχείς αν εδω πονάς,
θα δεις θα περάσει,θα πάψει δεν θα πονας"!
"Σε παρακαλώ,αν εισαι αλήθεια και αν μπορείς διωξε την πίκρα την θλίψη τον πονο αυτης της ψυχής,παρε μακρυα καθε δάκρυ ψυχης και γω σου δινω οτι μου ζητήσεις"της απαντα εκεινος.
Τον κοίταξε για λιγα λεπτα και στα ματια του αντίκρισε τον πονο της πονεμένης του καρδιας.
"Εντάξει,πρωτα θα πρέπει να το πιστέψεις μα πιο πολυ να πιστέψεις σε σενα κ οτι ζητας να ειναι αλήθεια ψυχης μα να τολμάς με Αγάπη να παλεύεις να προχωράς!Αν το θυμάσαι και δεν το ξεχνάς θα δεις θα περάσουν ολα,δεν θα πονάς.
Μια αλλη μερα θα ξημερώσει αν το πιστέψεις αληθινά.
Όλα με Αγάπη περνάνε ετσι απλα!"
Εμεινε μαζι της αρκετο καιρό εκανε καθημερινά μικρα μα σταθερά βήματα.Εμαθε μεσα απο απλα μικρα πράγματα να νιωθει γεμάτος.Σιγα σιγα έσβηναν εκεινα τα μικρα σημάδια και ενιωθε πιο γαλήνιος,πιο δυνατος.Δεν ενιωθε τοσο πόνο,μονο χαρά.Εμαθε μετα απο καιρο να χαμογελά ξανα στην καθε μικρη στιγμη, να δέχεται με αγαπη οτι του δινόταν απο την ζωη.
Το νησι εγινε για κεινον το καταφυγίο του,η ασφάλεια του μα και ο χώρος που μονο μεσα εκει ένιωθε ηρεμία, γαλήνη μα και ελεύθερος να κινείται χωρις να τον πνίγει τίποτα ή να τον πονά.
Εκανε μικρα πραγματα ξεχνιόταν μεσα στο βυθο του γαλαζιου νησιου, ψάρευε, περπατούσε για ωρες κατω αποτον ηλιο, κολυμπούσε, μάζευε φρουτα, μιλούσε αρκετη ωρα με την κυρα του νησιου, διάβαζε και για πρωτη φορα στην ζωη του εμαθε να γράφει οτι υπήρχε και ενιωθε να ελευθερώνεται η ψυχη του απο καθετι που ειχε απομείνει κ χαρακτει βαθεια μεσα του και τον πονούσε ως τοτε.
Η κυρα του γαλαζιου νησιου εβλεπε οτι καθε μερα που περνουσε ο φιλος μας καταφερνε με μικρα και απλα βηματα,που εκανε πραγματα να αισθανεται ομορφα,να νιωθει γεματος μεσα του και η ψυχη του να βρισκει και να μοιραζει τον χωρο και τον χρονο να δινει κ να ζει οπως εκεινος ενιωθε αληθινά και εμαθε να χαμογελά ξανά!
Ήξερε οτι ο καιρός που ο φιλος μας θα έφευγε απο το νησι της έφτανε το ένιωθε έντονα μεσα της.Δεν ηξερε βεβαια αν αυτο θα ηταν καλο για εκεινην αλλα ετσι επρεπε να γινει,αυτο ηταν το σωστο για εκεινον!
Ενιωθω οτι ξημέρωνε ηδη μια νεα αρχή, γεμάτη απο Φως κ Ελπίδα για εκεινον και χαιρόταν γιατι ηδη ειχε καταφέρει να πιστέψει ο ιδιος στον εαυτο του και να δει βαθεια στην ψυχη του την πραγματική αληθεια κ αξια της ζωης!Και αυτο ηταν η μονη δύναμη που μπορούσε να νικήσει τα πάντα!
Έπρεπε να βρει ομως την κατάλληλη στιγμη που θα του ελεγε οτι ηρθε η ωρα να εγκαταλείψει το νησι και παρει τον δρόμο της επιστροφής του.
Ετσι εκεινο το βράδυ ηρθε και ειχε κανονίσει η κυρα του νησιου να βρεθούν το βραδυ στην χρυσή παραλία οπως την ειχε ονομάσει εκεινος εδω και καιρο για να δουν την πανσέληνο.
Ετσι και έγινε, εκείνο το βράδυ μονοι εκει κατω απο το φως του φεγγαριού η κυρα του νησιου του ειπε οτι εφτασε η ωρα του γυρισμου...
η ωρα που θα έπρεπε να αφήσει το νησί και εκεινην.
Εκεινος απλα την άκουγε,οπως καθε φορα που μιλούσαν,
έβλεπε το φεγγάρι και η ματιά του έπεσε πανω στην θάλασσα.
Την πλησίασε και της ειπε:
"Γιατί τωρα?Πες μου?"
"Γιατί αυτο που έπρεπε να γινει εχει γινει και το κατάφερες μονος σου και αυτο το ήξερες απο την αρχη.Το σωστο ειναι να βγεις εκει εξω να δεις και να νιώσεις πράγματα μα και ανθρώπους μα να προσέξεις οτι θα κάνεις,οτι ζεις ή προσφέρεις να γίνεται παντα με Αγάπη,μονο αυτη υπάρχει και θα μπορέσει να σε καθοδηγήσει σωστά!Μονο αυτη μπορει να νικήσει κ να παλέψει για πολλα στην ζωη και οτι έχουμε πει ή έχουμε ζήσει εδω δεν χάνονται και θελω να το θυμάσαι παντα να μην το ξεχνας!"
Το πρόσωπο του γέμισε σκοτεινιά,
κατω απο το λιγοστό φως του φεγγαριού
ολα έδειχναν αλλιως τωρα...
Δεν ήθελε να την αφήσει....
δεν ήθελε να φύγει απο κει...
Αλλα ήξερε οτι ετσι έπρεπε να γινει....
Την κοιταξε στα ματια και της ειπε:
"Τωρα θα πρέπει να σου δώσω
οτι μου ζητήσεις, σωστά?"
Γυρίζει η κυρα του νησιου απλώνει το χερι της
για πρώτη φορα μετα απο τοσο καιρο που ειχε συναντηθεί μαζι του
τον χάιδεψε στο πρόσωπο, σκούπισε το δάκρυ που κύλησε στο μάγουλο του
τον κοιτάζει και του ψιθυρίζει στο αυτι ....
"Μα ψυχή μου...Δεν θέλω τίποτα να μου δώσεις
οτι πια ήθελα να σου ζητήσω ηδη μου το εχεις δώσει,
και αυτο ειναι αρκετό για μένα!".
"Να θυμάσαι,να μην ξεχνάς
οτι η Αγάπη βρίσκεται παντού
και πάντα αληθινά οταν ξέρεις να ακολουθείς
τους χτύπους της δικης σου καρδιάς!"
Του δίνει ενα φιλι και εκει σαν γαλάζιο σύννεφο
κατω απο το φως του φεγγαριου
χάνεται μεσ'το γαλάζιο χρώμα της θάλασσας...
Ιωάννα X.(17/8/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου