Τρίτη, 23 Οκτωβρίου 2012
Ζωή χωρίς όρια
Αναδημοσίευση
Από τις : Εν Πλω
Εκδόσεις
Από τις εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ. στις 15 Νοεμβρίου 2012 παρουσιάζεται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό το βιβλίο "ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ" του Nicholas James Vujicic.
Από τον πρόλογο
"Το όνομά μου είναι Νικ Βούισιτς. Είμαι τριάντα χρονών. Γεννήθηκα χωρίς άκρα, αλλά τα δεδομένα της σωματικής μου διάπλασης δεν με περιορίζουν. Γυρίζω τον κόσμο ενθαρρύνοντας εκατομμύρια ανθρώπους να υπερβούν τις αντιξοότητες της ζωής τους με πίστη, ελπίδα, αγάπη και κουράγιο, ώστε να μπορέσουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Σ’ αυτό το βιβλίο θα μοιραστώ μαζί σου τις εμπειρίες μου όσον αφορά την αντιμετώπιση των αντιξοοτήτων και των εμποδίων. Κάποια από αυτά τα εμπόδια είναι καθαρά προσωπικά. Τα περισσότερα όμως είναι οικουμενικά και αφορούν τους πάντες. Σκοπός μου είναι να σε ενθαρρύνω να ξεπεράσεις τις δικές σου προκλήσεις και δυσκολίες, ώστε να μπορέσεις να βρείς τον δικό σου σκοπό και το δικό σου μονοπάτι προς μια απίστευτα καλή ζωή".
Από το 1ο κεφάλαιο του βιβλίου
"Μιλώντας δυνατά"
"Βρήκα το δρόμο μου και τον σκοπό μου, πάνω στην προσπάθειά μου να πλησιάσω τους συμμαθητές μου. Αν σου έτυχε ποτέ να είσαι ο νεοφερμένος, που κάθεται μόνος του στη γωνία της τραπεζαρίας του σχολείου για να φάει το μεσημεριανό του, τότε είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνεις πόσο πιο δύσκολο είναι να είσαι ο νεοφερμένος, πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Οι μετακινήσεις μας από τη Μελβούρνη στη Brisbane κι από κει στις ΗΠΑ και πίσω πάλι στη Brisbane με ανάγκασαν σε προσαρμογές, που δυσκόλεψαν τα ήδη υπάρχοντα προβλήματά μου.
Οι καινούργιοι κάθε φορά συμμαθητές μου υπέθεταν ότι εκτός από σωματικά, είμαι και διανοητικά ανάπηρος. Συνήθως έμεναν σε απόσταση, εκτός κι αν επιστράτευα όσο κουράγιο είχα, ώστε να τους πιάσω κουβέντα στην τραπεζαρία ή στους διαδρόμους. Όσο περισσότερο το έκανα αυτό, τόσο περισσότερο αποδεχόντουσαν ότι δεν ήμουν τελικά ένας εξωγήινος που έπεσε ανάμεσά τους από τον ουρανό.
Βλέπεις, ο Θεός ενίοτε περιμένει κι από σένα να βάλεις ένα χεράκι στο σήκωμα του φορτίου. Μπορείς να εύχεσαι. Μπορεί να ονειρεύεσαι. Μπορεί να ελπίζεις. Αλλά θα πρέπει και να αναλάβεις δράση προς την κατεύθυνση αυτών των ευχών, των ονείρων και των ελπίδων. Θα πρέπει να τεντωθείς πέρα από το σημείο που είσαι, ώστε να μπορέσεις να φτάσεις στο σημείο που θα ήθελες να είσαι. Εγώ ήθελα οι άνθρωποι στο σχολείο μου να ξέρουν ότι είμαι εσωτερικά ακριβώς όπως κι αυτοί, αλλά έπρεπε να βγω έξω από το βόλεμά μου για να το πετύχω. Το εγχείρημα να τους πλησιάσω κατ’ αυτό τον τρόπο, με αποζημίωσε εκπληκτικά.
Με τον καιρό, όσο πύκνωναν αυτές οι συζητήσεις με τους συμμαθητές μου γύρω από το πώς μπορεί να τα βγάλει πέρα κάποιος σαν κι εμένα σε έναν κόσμο φτιαγμένο για χέρια και πόδια, τόσο συχνότερα με προσκαλούσαν να μιλήσω σε ομάδες σπουδαστών, νεανικές εκκλησιαστικές συνάξεις και άλλους οργανισμούς εφήβων. Υπάρχει μια υπέροχη αλήθεια, που έχει τόσο κεντρική θέση στη ζωή μας! Μου φαίνεται εξωφρενικό που δεν τη διδάσκουν στα σχολεία. Η πρωταρχική αυτή αλήθεια είναι η εξής: έχουμε όλοι κάποιο χάρισμα –ένα ταλέντο, μια δεξιότητα, μια μαστορική ή μια κλίση– που μάς δίνει ευχαρίστηση και μας κινητοποιεί· το μονοπάτι προς την ευτυχία μας βρίσκεται συχνά μέσα σ’ αυτό το δώρο.
Aν ακόμα ψάχνεις, αν ακόμα παλεύεις να ανακαλύψεις πού ανήκεις και τι είναι αυτό που σε γεμίζει, σου προτείνω να κάνεις μια αυτο-αξιολόγηση. Κάτσε κάτω με ένα μολύβι κι ένα χαρτί, ή σε έναν υπολογιστή, και κάνε μια λίστα των αγαπημένων σου ασχολιών. Τι είναι αυτό που σε τραβάει; Τι είναι αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε σένα; Σε κολακεύουν για το οργανωτικό σου ταλέντο ή τις αναλυτικές δεξιότητές σου; Αν δεν είσαι πραγματικά σίγουρος για το τι βλέπουν οι άλλοι στο πρόσωπό σου, ρώτα την οικογένεια και τους φίλους σου σε τι πιστεύουν ότι είσαι πολύ καλός.
Αυτές είναι οι ενδείξεις για την εύρεση του δρόμου της ζωής σου, ενός δρόμου που βρίσκεται κρυμμένος μέσα σου. Καταφτάνουμε όλοι σ’ αυτή τη γη γυμνοί και γεμάτοι προσδοκία. Ερχόμαστε γεμάτοι δώρα, που περιμένουν να ανοιχθούν. Όταν βρεις κάτι που σε κινητοποιεί τόσο πολύ, ώστε θα το έκανες και αμισθί μέρα-νύχτα, τότε είσαι σε καλό δρόμο. Όταν βρεις και κάποιον, που είναι πρόθυμος να σε πληρώνει κιόλας γι’ αυτό, τότε έχεις ήδη μια καριέρα μπροστά σου.
Αρχικώς, οι απλές κουβέντες που είχα με άλλους νέους ανθρώπους αποτελούσαν έναν τρόπο να τους πλησιάσω και να τους δείξω ότι είμαι ακριβώς όπως κι αυτοί. Ήμουν εσωτερικά συγκεντρωμένος, ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να μοιραστώ τον κόσμο μου με τους άλλους και να κάνω επαφές. Ήξερα τι σήμαινε για μένα το να μιλάω, αλλά μού πήρε κάποιο χρόνο να συνειδητοποιήσω ότι όσα είχα να πω είχαν κάποιο αντίκτυπο και στους άλλους."
ΜΙΚΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Σέρβος στην καταγωγή, Νικ Βούισιτς (Nick Vujicic), γεννήθηκε στην Αυστραλία, με την σπάνια ασθένεια της τετρα-αμελίας. Δηλαδή γεννήθηκε χωρίς να έχει άκρα (χέρια και πόδια). Οι υπέρηχοι που έκανε η μητέρα του δεν μπόρεσαν να δείξουν ότι τα άκρα του δεν αναπτύσσονταν έτσι ο γιατρός και οι γονείς του ήταν εντελώς σοκαρισμένοι όταν γεννήθηκε. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να προσφέρουν καμμία ιατρική εξήγηση για την κατάσταση του, η οποία επηρεάζει μόνο 15 άτομα παγκοσμίως, τα οποία έχει υπόψιν του ο ίδιος ο Βούισιτς.
Στα πρώτα του χρόνια, αντιμετώπισε δυσκολίες και πρώτα απ’ όλα με το σχολείο, καθώς σύμφωνα με τον τότε αυστραλιανό νόμο, λόγω της σωματικής του αναπηρίας, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα σε κανονικό σχολείο, αν και ο Βούισιτς δεν αντιμετώπιζε κάποιου είδους νοητική διαταραχή. Την εποχή εκείνη όμως, άλλαξε ο νόμος κι έτσι ο Βούισιτς ήταν απ’ τα πρώτα άτομα με αναπηρία που ενσωματώθηκαν στα γενικά σχολεία. Εκεί όμως, γνώρισε την απόρριψη κι απ’ την τρυφερή ηλικία των οχτώ ετών σκεφτόταν την αυτοκτονία. Είδε τον εαυτό του σαν βάρος για τους άλλους, απίθανο να πάει στο κολλέγιο, να έχει μια σύζυγο ή ακόμα να αγκαλιάσει τα παιδιά του. Μια φορά προσπάθησε να πνιγεί.
Αποφασιστικό σημείο καμπής στη ζωή του, στάθηκε η στιγμή που η μητέρα του, όταν ήταν δεκατριών ετών, τού έδειξε ένα άρθρο εφημερίδας με έναν άνθρωπο που είχε παρόμοια προβλήματα αναπηρίας και τα αντιμετώπιζε με θάρρος. Ο Βούισιτς τότε συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ο μόνος που έδινε μια μεγάλη μάχη.
Αν και όπως προαναφέρθηκε, συχνά τον πείραζαν, τον απειλούσαν και τον απέρριπταν στο σχολείο, έμαθε να χρησιμοποιεί το πηγούνι του για να χειρίζεται αντικείμενα και το μικροσκοπικό του «πόδι» με τα δύο δάχτυλα για να περπατάει, να παίζει βόλους, να κολυμπάει, να κάνει πατίνι, να ξυρίζεται μόνος του, να βάζει ένα ποτήρι νερό, ν’ απαντά στο τηλέφωνο και να παίζει ποδόσφαιρο. Επίσης έμαθε να χρησιμοποιεί τα δάχτυλα των ποδιών του για να γράφει, να δαχτυλογραφεί και να οδηγεί το καροτσάκι του. Πολλές απ’ αυτές τις δεξιότητες που έχει αναπτύξει, τις παρουσιάζει και κατά την διάρκεια των ομιλιών του στο κοινό.
Ο Νικ Βούισιτς θεωρώντας τον Θεό και την πίστη του σ’ αυτόν, σύμμαχο στο πρόβλημά του και στον αγώνα που έδινε άρχισε να δίνει διαλέξεις σε θρησκευτικό κοινό και σιγά σιγά δημιούργησε την Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση «Ζωή χωρίς άκρα» (Life without limbs). Οι ομιλίες του έφερναν δάκρυα. Σύντομα, είχε πολλές προσκλήσεις και έτσι το περιορισμένο κοινό, που είχε αρχικά, επεκτάθηκε παγκοσμίως σε αρκετά εκατομμύρια ανθρώπων που παρακολούθησαν κι εξακολουθούν να παρακολουθούν τα μαθήματα ζωής που δίνει…
Ένας ξεχωριστός άνθρωπος,που μέσα από το βιβλίο του, τις ομιλίες του και την ίδια του τη ζωή εμπνέει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο!
ΠΡΟΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΤΟ sales@enploeditions.gr
"Το όνομά μου είναι Νικ Βούισιτς. Είμαι τριάντα χρονών. Γεννήθηκα χωρίς άκρα, αλλά τα δεδομένα της σωματικής μου διάπλασης δεν με περιορίζουν. Γυρίζω τον κόσμο ενθαρρύνοντας εκατομμύρια ανθρώπους να υπερβούν τις αντιξοότητες της ζωής τους με πίστη, ελπίδα, αγάπη και κουράγιο, ώστε να μπορέσουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Σ’ αυτό το βιβλίο θα μοιραστώ μαζί σου τις εμπειρίες μου όσον αφορά την αντιμετώπιση των αντιξοοτήτων και των εμποδίων. Κάποια από αυτά τα εμπόδια είναι καθαρά προσωπικά. Τα περισσότερα όμως είναι οικουμενικά και αφορούν τους πάντες. Σκοπός μου είναι να σε ενθαρρύνω να ξεπεράσεις τις δικές σου προκλήσεις και δυσκολίες, ώστε να μπορέσεις να βρείς τον δικό σου σκοπό και το δικό σου μονοπάτι προς μια απίστευτα καλή ζωή".
Από το 1ο κεφάλαιο του βιβλίου
"Μιλώντας δυνατά"
"Βρήκα το δρόμο μου και τον σκοπό μου, πάνω στην προσπάθειά μου να πλησιάσω τους συμμαθητές μου. Αν σου έτυχε ποτέ να είσαι ο νεοφερμένος, που κάθεται μόνος του στη γωνία της τραπεζαρίας του σχολείου για να φάει το μεσημεριανό του, τότε είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνεις πόσο πιο δύσκολο είναι να είσαι ο νεοφερμένος, πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Οι μετακινήσεις μας από τη Μελβούρνη στη Brisbane κι από κει στις ΗΠΑ και πίσω πάλι στη Brisbane με ανάγκασαν σε προσαρμογές, που δυσκόλεψαν τα ήδη υπάρχοντα προβλήματά μου.
Οι καινούργιοι κάθε φορά συμμαθητές μου υπέθεταν ότι εκτός από σωματικά, είμαι και διανοητικά ανάπηρος. Συνήθως έμεναν σε απόσταση, εκτός κι αν επιστράτευα όσο κουράγιο είχα, ώστε να τους πιάσω κουβέντα στην τραπεζαρία ή στους διαδρόμους. Όσο περισσότερο το έκανα αυτό, τόσο περισσότερο αποδεχόντουσαν ότι δεν ήμουν τελικά ένας εξωγήινος που έπεσε ανάμεσά τους από τον ουρανό.
Βλέπεις, ο Θεός ενίοτε περιμένει κι από σένα να βάλεις ένα χεράκι στο σήκωμα του φορτίου. Μπορείς να εύχεσαι. Μπορεί να ονειρεύεσαι. Μπορεί να ελπίζεις. Αλλά θα πρέπει και να αναλάβεις δράση προς την κατεύθυνση αυτών των ευχών, των ονείρων και των ελπίδων. Θα πρέπει να τεντωθείς πέρα από το σημείο που είσαι, ώστε να μπορέσεις να φτάσεις στο σημείο που θα ήθελες να είσαι. Εγώ ήθελα οι άνθρωποι στο σχολείο μου να ξέρουν ότι είμαι εσωτερικά ακριβώς όπως κι αυτοί, αλλά έπρεπε να βγω έξω από το βόλεμά μου για να το πετύχω. Το εγχείρημα να τους πλησιάσω κατ’ αυτό τον τρόπο, με αποζημίωσε εκπληκτικά.
Με τον καιρό, όσο πύκνωναν αυτές οι συζητήσεις με τους συμμαθητές μου γύρω από το πώς μπορεί να τα βγάλει πέρα κάποιος σαν κι εμένα σε έναν κόσμο φτιαγμένο για χέρια και πόδια, τόσο συχνότερα με προσκαλούσαν να μιλήσω σε ομάδες σπουδαστών, νεανικές εκκλησιαστικές συνάξεις και άλλους οργανισμούς εφήβων. Υπάρχει μια υπέροχη αλήθεια, που έχει τόσο κεντρική θέση στη ζωή μας! Μου φαίνεται εξωφρενικό που δεν τη διδάσκουν στα σχολεία. Η πρωταρχική αυτή αλήθεια είναι η εξής: έχουμε όλοι κάποιο χάρισμα –ένα ταλέντο, μια δεξιότητα, μια μαστορική ή μια κλίση– που μάς δίνει ευχαρίστηση και μας κινητοποιεί· το μονοπάτι προς την ευτυχία μας βρίσκεται συχνά μέσα σ’ αυτό το δώρο.
Aν ακόμα ψάχνεις, αν ακόμα παλεύεις να ανακαλύψεις πού ανήκεις και τι είναι αυτό που σε γεμίζει, σου προτείνω να κάνεις μια αυτο-αξιολόγηση. Κάτσε κάτω με ένα μολύβι κι ένα χαρτί, ή σε έναν υπολογιστή, και κάνε μια λίστα των αγαπημένων σου ασχολιών. Τι είναι αυτό που σε τραβάει; Τι είναι αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε σένα; Σε κολακεύουν για το οργανωτικό σου ταλέντο ή τις αναλυτικές δεξιότητές σου; Αν δεν είσαι πραγματικά σίγουρος για το τι βλέπουν οι άλλοι στο πρόσωπό σου, ρώτα την οικογένεια και τους φίλους σου σε τι πιστεύουν ότι είσαι πολύ καλός.
Αυτές είναι οι ενδείξεις για την εύρεση του δρόμου της ζωής σου, ενός δρόμου που βρίσκεται κρυμμένος μέσα σου. Καταφτάνουμε όλοι σ’ αυτή τη γη γυμνοί και γεμάτοι προσδοκία. Ερχόμαστε γεμάτοι δώρα, που περιμένουν να ανοιχθούν. Όταν βρεις κάτι που σε κινητοποιεί τόσο πολύ, ώστε θα το έκανες και αμισθί μέρα-νύχτα, τότε είσαι σε καλό δρόμο. Όταν βρεις και κάποιον, που είναι πρόθυμος να σε πληρώνει κιόλας γι’ αυτό, τότε έχεις ήδη μια καριέρα μπροστά σου.
Αρχικώς, οι απλές κουβέντες που είχα με άλλους νέους ανθρώπους αποτελούσαν έναν τρόπο να τους πλησιάσω και να τους δείξω ότι είμαι ακριβώς όπως κι αυτοί. Ήμουν εσωτερικά συγκεντρωμένος, ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να μοιραστώ τον κόσμο μου με τους άλλους και να κάνω επαφές. Ήξερα τι σήμαινε για μένα το να μιλάω, αλλά μού πήρε κάποιο χρόνο να συνειδητοποιήσω ότι όσα είχα να πω είχαν κάποιο αντίκτυπο και στους άλλους."
ΜΙΚΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Σέρβος στην καταγωγή, Νικ Βούισιτς (Nick Vujicic), γεννήθηκε στην Αυστραλία, με την σπάνια ασθένεια της τετρα-αμελίας. Δηλαδή γεννήθηκε χωρίς να έχει άκρα (χέρια και πόδια). Οι υπέρηχοι που έκανε η μητέρα του δεν μπόρεσαν να δείξουν ότι τα άκρα του δεν αναπτύσσονταν έτσι ο γιατρός και οι γονείς του ήταν εντελώς σοκαρισμένοι όταν γεννήθηκε. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να προσφέρουν καμμία ιατρική εξήγηση για την κατάσταση του, η οποία επηρεάζει μόνο 15 άτομα παγκοσμίως, τα οποία έχει υπόψιν του ο ίδιος ο Βούισιτς.
Στα πρώτα του χρόνια, αντιμετώπισε δυσκολίες και πρώτα απ’ όλα με το σχολείο, καθώς σύμφωνα με τον τότε αυστραλιανό νόμο, λόγω της σωματικής του αναπηρίας, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα σε κανονικό σχολείο, αν και ο Βούισιτς δεν αντιμετώπιζε κάποιου είδους νοητική διαταραχή. Την εποχή εκείνη όμως, άλλαξε ο νόμος κι έτσι ο Βούισιτς ήταν απ’ τα πρώτα άτομα με αναπηρία που ενσωματώθηκαν στα γενικά σχολεία. Εκεί όμως, γνώρισε την απόρριψη κι απ’ την τρυφερή ηλικία των οχτώ ετών σκεφτόταν την αυτοκτονία. Είδε τον εαυτό του σαν βάρος για τους άλλους, απίθανο να πάει στο κολλέγιο, να έχει μια σύζυγο ή ακόμα να αγκαλιάσει τα παιδιά του. Μια φορά προσπάθησε να πνιγεί.
Αποφασιστικό σημείο καμπής στη ζωή του, στάθηκε η στιγμή που η μητέρα του, όταν ήταν δεκατριών ετών, τού έδειξε ένα άρθρο εφημερίδας με έναν άνθρωπο που είχε παρόμοια προβλήματα αναπηρίας και τα αντιμετώπιζε με θάρρος. Ο Βούισιτς τότε συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ο μόνος που έδινε μια μεγάλη μάχη.
Αν και όπως προαναφέρθηκε, συχνά τον πείραζαν, τον απειλούσαν και τον απέρριπταν στο σχολείο, έμαθε να χρησιμοποιεί το πηγούνι του για να χειρίζεται αντικείμενα και το μικροσκοπικό του «πόδι» με τα δύο δάχτυλα για να περπατάει, να παίζει βόλους, να κολυμπάει, να κάνει πατίνι, να ξυρίζεται μόνος του, να βάζει ένα ποτήρι νερό, ν’ απαντά στο τηλέφωνο και να παίζει ποδόσφαιρο. Επίσης έμαθε να χρησιμοποιεί τα δάχτυλα των ποδιών του για να γράφει, να δαχτυλογραφεί και να οδηγεί το καροτσάκι του. Πολλές απ’ αυτές τις δεξιότητες που έχει αναπτύξει, τις παρουσιάζει και κατά την διάρκεια των ομιλιών του στο κοινό.
Ο Νικ Βούισιτς θεωρώντας τον Θεό και την πίστη του σ’ αυτόν, σύμμαχο στο πρόβλημά του και στον αγώνα που έδινε άρχισε να δίνει διαλέξεις σε θρησκευτικό κοινό και σιγά σιγά δημιούργησε την Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση «Ζωή χωρίς άκρα» (Life without limbs). Οι ομιλίες του έφερναν δάκρυα. Σύντομα, είχε πολλές προσκλήσεις και έτσι το περιορισμένο κοινό, που είχε αρχικά, επεκτάθηκε παγκοσμίως σε αρκετά εκατομμύρια ανθρώπων που παρακολούθησαν κι εξακολουθούν να παρακολουθούν τα μαθήματα ζωής που δίνει…
Ένας ξεχωριστός άνθρωπος,που μέσα από το βιβλίο του, τις ομιλίες του και την ίδια του τη ζωή εμπνέει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο!
ΠΡΟΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΤΟ sales@enploeditions.gr
Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου 2012
Α ρε Ιωνάθαν!
Είναι από εκείνες τις στιγμές απόψε, που όλα πάνε καλά, η κρίση με χτυπάει αλλά εγώ δεν νιώθω τα χτυπήματα κι έχω βάλει το κόκκινο κρασάκι μου, σε κολωνάτο ποτήρι (από εκείνα τα καλά , απ' το σερβίτσιο του γάμου) και ζω μόνο το σήμερα!
Πίνω στην υγειά της στιγμής, σαν η ευτυχία όλη να είναι αυτή η μικρή μου στιγμή!
Η μουσική φυσικά στη διαπασών ..........
Ως άλλος Ιωνάθαν απόψε έβγαλα φτερά. Το κύμα γλυκά με προσκαλεί..... Δεν υπάρχει η φωνή της λογικής. Την κρέμασα στη ξύλινη κρεμάστρα πίσω από την πόρτα και κλείδωσα.
Όταν αποφασίζεις να πετάξεις, ποτέ μην γυρίζεις πίσω και προς θεού μην κοιτάξεις κάτω. Μόνο ψηλά.....Μόνο μακριά....
Α ρε Ιωνάθαν Λίβινγκστον! Άφησες κληρονομιά!
Καλό σας βράδυ !
airis
Δεν είναι αρκετό.........
Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό
Δεν είναι αρκετό να ανοίξεις το παράθυρο.
Για να δεις τα δέντρα και τα λουλούδια
Δεν είναι αρκετό να μην είσαι τυφλός.
Είναι επίσης απαραίτητο να μην έχεις φιλοσοφία.
Με την φιλοσοφία δεν υπάρχουν λουλούδια, μόνο ιδέες.
Υπάρχει μόνο ο κάθε ένας από εμάς, σαν μια σπηλιά.
Υπάρχει μόνο ένα κλειστό παράθυρο, και ένας ολόκληρος κόσμος έξω,
Και ένα όνειρο για το τι θα μπορούσαμε να δούμε αν το παράθυρο ήταν ανοιχτό,
Το οποίο δεν είναι ποτέ αυτό που βλέπουμε όταν το παράθυρο είναι ανοιχτό.
F. Pessoa
Να
ανοίγουμε το παράθυρο και να βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας. Όχι με
το μυαλό. Καλή η λογική, δε λέω. Βοηθάει σε πολλά. Η ζωή όμως για να
είναι ωραία θέλει ψυχή. Τα όνειρα για να γίνουν πραγματικότητα θέλουν
ψυχή.
Καλή σας μέρα
Καλή εβδομάδα να έχουμε.
airis
Κυριακή, 21 Οκτωβρίου 2012
Πρόφαση ....
Έπιασε ψύχρα απόψε
στην κάμαρά μου.
Τυλίχτηκα σφιχτά στο σάλι μου
κι έκαμα ένα ζεστό.
Γνωστά στο κορμί ημίμετρα....
Έπιασα τον εαυτό μου να σε αναζητά απόψε.
Να θέλει τα μπράτσα σου να τυλιχτούν γύρω μου,
πάνω μου,
παντού μου,
πρόφαση να ζεσταθώ...
Είναι δύσκολες οι κρύες οι νύχτες.
Και η ψυχή σπαρταρά.
Από το κρύο
ή από την έλλειψη!
Καλό ξημέρωμα
airis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου