ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

 Ανεκπλήρωτος έρωτας...

"Αυτό το άδειο βλέμμα στον καθρέφτη μου, κάπου το ξέρω καλά από παλιά..."!

"Και μετά κενό...και μετά τίποτα... Πίστευα πως αυτό που ζήσαμε θα κρατούσε για καιρό... Ίσως για πάντα... Και ξαφνικά...όλα χάθηκαν... Έσβησαν... Έτσι απλά... Και αυτό που έμεινε μέσα μου, με "τρώει" ακόμα... Αυτό το μισαδάκι... Αυτό το ανεκπλήρωτο... Αυτός ο έρωτας..."!(Από τα φανταστικά απομνημονεύματα ενός ερωτευμένου-βιβλίο που ίσως κυκλοφορήσει στο μέλλον).

Σίγουρα λίγο ή πολύ, όλοι μας έχουμε νιώσει ή νιώθουμε τα παραπάνω...

Η μαγεία του "ανεκπλήρωτου έρωτα" διαφέρει από φύλο σε φύλο... Στους άντρες μένει περισσότερο πόνος και απογοήτευση και το κρατάνε μέσα τους βαθειά, χωρίς να ξέρουν αν θα έχουν ξανά την...ευκαιρία...! Και σίγουρα μπορεί να γεράσουν και να μην έχουν καταλάβει τι έφταιξε... Και ειδικά που έφταιξαν οι ίδιοι...

Στις γυναίκες λειτουργεί αλλιώς... Σαν απωθημένο... Σαν κάτι που δεν κατάφεραν να κρατήσουν... και δεν έχουν μάθει έτσι... Σαν έναν αγώνα που έχασαν... Αλλά όχι μάχη... Παραμονεύουν... Και περιμένουν εκεί... Τη στιγμή που θα βρουν ευάλωτο τον "θύμα" και θα χτυπήσουν, για να ολοκληρώσουν με τον δικό τους τρόπο αυτό που άφησαν μισό... Κι εκεί..."Προσοχή...Τσακίζουν"!

Στο μυαλό μου, ο έρωτας δεν έχει κατηγορίες... Δεν τον ακολουθούν άλλοι τίτλοι... Είναι μια κατηγορία και ένας τίτλος μόνος του! Είναι απλά η ίδια η ζωή! Η αρχή και το τέλος... Της στιγμής, της ώρας, της ημέρας... της αιωνιότητας...

Μακάριος αυτός/ή που τον έζησε - τον ζει και θα συνεχίσει να το ζει...για πάντα και με κάθε τρόπο!

Στις "υποκατηγορίες" όμως ξεφυτρώνουν τα αγκάθια... Και στη συγκεριμένη "υποκατηγορία" του άρθρου μας, τα αγκάθια μέχρι κάποια ηλικία...γδέρνουν πολύ...μετά μένουν "ξερά" και αν προκύψει και ποτιστούν...μπορεί και να ξαναφυτρώσουν... Αλλά πιο δύσκολα, αφού η ωριμότητα πλέον σου έχει δώσει τα μαθήματά της και ξέρεις τι θες και γιατί...

Ο καθένας από εμάς ξέρει τι είναι το ανεκπλήρωτο γι΄αυτόν και για ποιόν είναι αυτός ο..."ανεκπλήρωτος". Και αν τύχει και κάποια στιγμή συναντηθούν... Τα μάτια παίρνουν τον πρώτο λόγο και μιλάνε όπως πρέπει. Εκεί διαβάζεις τα πάντα. Και τότε ξέρεις... Στα σίγουρα!
Ο αέρας μυρίζει... Και με το αόρατο μελάνι του γράφει μέσα μας...Όχι απαραίτητα αυτό που θέλουμε εμείς... Αλλά είτε θετικά, είτε αρνητικά μας δίνει να καταλάβουμε και να ξεκαθαρίσουμε ίσως μια και καλή την υποψία γαργαλητού που νιώθουμε στο στήθος μας και το κομπάκι στο στομάχι μας... Δηλαδή...
"Έχουμε τελειώσει..." ή "Σ΄έχω μέσα μου και κάποια στιγμή...Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε...".Προσωπικά, νιώθω τυχερός! Γιατί έχω ζήσει την πληρότητα του ανεκπλήρωτου έρωτα, έως το τέλος του και "είμαι καθαρός"...

Έως πότε όμως;

Μα, εως τον επόμενο βέβαια...!