ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΑΛΗΘΕΙΑ

10 Ιανουαρίου 2012

Περίεργο αλήθεια...

Νομίζω πως υπάρχει μια λεπτή, διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο ξέρω και στο νοιώθω, και είναι η καρδιά που κάνει την διαφορά. Δεν με ενδιαφέρει να γνωρίσω κανέναν κι ούτε κανείς θέλησα ποτέ να με γνωρίσει. Το μόνο που πάντοτε ήθελα είναι να νοιώσω και να με νοιώσουν. Και είναι περίεργο που αυτή ακριβώς η πραγμάτωση του ''σε νοιώθω'' οδηγεί στην απελπισία κι όχι στην πλήρωση. Γιατί, αν  γνωρίζα και δεν ένοιωθα, η απουσία θα σήμαινε απλώς το τέλος και θα σηματοδοτούσε τη συνέχεια. Τώρα ποιό τέλος, σε αυτό που συνεχίζει να βιώνεται και μέσα στην απουσία;

Περίεργο πώς αλλάζουν οι εποχές, μα κάποια πράγματα μένουν πάντοτε ίδια. Όσο σκληρό κι αν γίνει το περίβλημα, όσες πανοπλίες κι αν ντυθεί, το μέσα παραμένει πάντοτε ευαίσθητο, έκθετο... Άρα, ποιο το νόημα να σκληρύνει κανείς, αν η ουσία του παραμένει εύθραυστο μπουμπούκι; 

Περίεργο στ'αλήθεια πώς μπορεί να σε τσακίσει ένα φεγγάρι... Πώς μπορεί να διαπεράσει τις πανοπλίες... Περίεργο πώς μια αιώνια αισιόδοξη, μπορεί να βρει ξαφνικά στο μονοπάτι της αυτό το σηματάκι, που πάντα της αψηφούσε, αυτό το σηματάκι ''dead end''. Υπάρχει; Περίεργο, δεν ξέρω. Θα μείνω εδώ να δω αν θα βγει απο μέσα κανένα κουνελάκι ή ίσως κανένας νέος χάρτης, μιας κι ο παλιός  έβγαλε εδώ...

Μου μπήκε βέβαια μία σκέψη ''τρελή'', ''καχύποπτη'', μα σε κάθε περίπτωση οφείλει κανείς να εξετάζει τα απρόσκλητα... Μήπως, το πρόβλημα δεν είναι στο χάρτη, μα στην πυξίδα; Περίεργο, μα ακόμη εμπιστεύομαι την πυξίδα αυτή που με οδήγησε σε τούτο το αδιέξοδο. Λέω να την κρατήσω για την συνέχεια του δρόμου. Όταν βρω χάρτη... Αν...

Είναι περίεργο, μα μία φωνή μέσα μου σιγοτραγουδά: ''Σαν βρεις το μονοπάτι σου, τούτο το ''νοιώθω'' να το σβήσεις ποτέ δεν θα μπορείς...δεν θα μπορείς...δεν θα... μπορείς...?''
Περίεργο στ'αλήθεια πώς μπορεί να σε τσακίσει ένα φεγγάρι....

Σ.