ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ.

Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή συμφωνία ΙΙΙ Κοίταξε αγαπημένη πώς σε κοιτάζουν τα λυπημένα χέρια μου. Σα δυο παιδιά ορφανά που κλαίγαν μες στο βράδυ χωρίς ψωμί και κοιμηθήκαν τρέμοντας πάνω στο χιόνι. Κρύωναν μα δεν επαιτούσαν. Κρατούσαν ένα λουλούδι σιωπηλό και παίζαν τρυφερά κι αδέξια στους ραγισμένους δρόμους. Αγαπημένη κοίταξε πώς διστάζουν τα νυχτωμένα χέρια μου. Πώς μπορεί ν' ανοιχτεί αυτή η θύρα του φωτός για μένα που δε γνώρισα μήτε τον ίσκιο μιας μαρμαρυγής; Στέκω απ' έξω στο ψύχος δειλός και κοιτώ τα μεγάλα παράθυρα τα φωτισμένα ρόδα και τα κρύσταλλα κι όλο λέω να κινήσω να φύγω προς τη γνώριμη νύχτα κι όλο λέω να' ρθώ κι όλο στέκω έξω απ' τη θύρα σου. Μη με καλέσεις ακόμη. Ας παρατείνουμε αυτές τις ώρες τις θαμπές τις υπερπληρωμένες που δυο κόσμοι ανταμώνονται που δυο βαθιές φωνές ζυγιάζονται πάνω σε μια χορδή αργυρή και μια σταγόνα δρόσου σκιρτά και ταλαντεύεται στ' άνθος της νύχτας. Εδώ θα μείνει εκεί θα πέσει. Αγαπημένη τι προετοιμάζεται για μάς μέσα στο βλέμμα των θεών πίσω απ' αυτή τη φωταψία;

Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή συμφωνία VI Αγαπημένη δεν έχω παρά μόνο μιας στιγμής τη ζωή και το φτερούγισμα. Δε βλέπεις πάνω στο δέρμα μου το πρωτάνοιχτο θάμβος; Δεν ακούς μες στις ίνες μου μύρια φτερά μικρών κορυδαλλών που μόλις τ’ άγγιξε η πρώτη ακτίνα της αυγής; Πόσο είμαι νέος. Πόσο είμαι νέος κάτω απ’ τα βλέφαρα σου. Τα πολυτρίχια των αρχαίων πηγών που συναθροίζουν τ’ αργυρά τους δάκρυα σε γαλανούς καθρέφτες ουρανού κοιμούνται πίσω απ’ τα μάτια μου που σε βλέπουν. Καμιά διάσπαση. Η μνήμη των αποχαιρετισμών δε ρυτιδώνει τα χέρια μου που όρθρισαν μέσα στα χέρια σου. Γεύομαι στα χείλη σου την πρασινάδα της εξοχής και τους θρύλους της θάλασσας. Η ζέστα του κορμιού σου με ντύνει τον ήλιο.     Σφράγισε τις χαραματιές των παραθύρων. Οι στοχασμοί και οι στίχοι μακραίνουν μες τη νύχτα κ' εμείς απ' την κλίνη μας μόλις ακούμε τις φωνές τους σαν ομιλίες μεθυσμένων που αποτείνονται στη σκιά τους και στη λυμφατική σελήνη Το φως των ηγεμονικών μαλλιών σου σκεπάζει τους ώμους της νύχτας. Βυθίζονται τ' άστρα στους βυθούς των ματιών σου κι ανθίζουμε εμείς έμπιστοι κι ωραίοι καθώς τα πλάσματα την πρώτη μέρα του Θεού που δεν είχαν ρωτήσει κι' απορήσει.