Σαρκικός Πόθος

Σαρκικός Πόθος

Τρίτη, 16 Μαρτίου 2010

Η ακολασία στο αποκορύφωμα του θριάμβου ξέρει για το τέλος και τη γρήγορη λήθη, ξέρει πως θα σβήσει στην επόμενη ανάσα, γνωρίζοντας πως θα αναστηθεί και πάλι σε πόθο, με μια νέα αφύπνιση των αισθήσεων στη λαγνεία του ματιού, στη περηφάνια της ζωής. Σαρκικός πόθος και θάνατος , το ίδιο πράγμα.
Η σπάνια απόλαυση μιας νέας κυρίαρχης εμπειρίας που ισοδυναμεί με βαθια πλημμυρισμένη χαρά, ένα έντονο δόσιμο , μια σοβαρότητα, με το μυστικό τρόμο της στιγμής που τελειώνει , μια ολοκληρωμένη ευτυχία, όταν έχει πια βιωθεί κι έχει πάρει τη θέση της στο διατεταγμένο αυλάκι της καθημερινότητας.
Τι αξία έχει τάχα κάθε έρωτας δίχως την απαγορευμένη του πλευρά ;
Υπάρχει έρωτας χωρίς να διακινδυνεύουν οι εραστές ;
Όλοι μας φτάνουμε σε μια γρήγορη άνθηση και στο φυλλορόημα, κι έπειτα το χιόνι μας εξαφανίζει .
Ότι ως χθές μπορούσε να γίνεται δίχως σκέψη, είχε άξαφνα, σήμερα, γίνει αδύνατον.
Κάθε χαρά τελειώνει με ένα ξεψύχισμα.
Χρειάστηκε όλος ο σαρκικός πόθος των αισθήσεων που είχαν οξύνει ο κίνδυνος και ο έρωτας, κάθε λογής πόθος, ο κόσμος των εικόνων, για να χαρίσει τόσο μεγάλη ηδονή.