Δώσαμε ραντεβού αλλά δεν ήρθε ποτέ..

Σάββατο, 7 Απριλίου 2012

Δώσαμε ραντεβού αλλά δεν ήρθε ποτέ..

Αυτή είναι η δικιά μου ιστορία αγάπης.....
Τρία χρόνια πριν, μόλις είχα τελειώσει το λύκειο, αποφάσισα να πάω ένα ταξίδι για να χαλαρώσω μετά από τις εξετάσεις. Εκεί τον είδα για πρώτη φορά. Γνωριστήκαμε για πρώτη φορά στο βαγόνι ενός τρένου. Και οι δυο όρθιοι καθώς δεν υπήρχαν θέσεις, εκείνος ταξίδευε για Ξάνθη, εγώ για Θεσσαλονίκη. Η γωνιά που είχα βρει ήταν ακριβώς έξω από την τουαλέτα κια καταριόμουν τη μοίρα μου γι αυτό, ενώ εκείνος με κοίταζε και χαμογελούσε. Στη στάση για Θήβα ανέβηκαν δυο ηλικιωμένες κυρίες, οι οποίες είχαν όρεξη για κουβέντα... Μας είπαν λοιπόν αναλυτικά τα πάντα για τη ζωή τους χωρίς εμείς να μπο΄ρούμε να το αποφύγουμε. Σε όλη τη διαδρομή με κοιτούσε, αλλά δεν μου είπε ούτε μια λέξη... Όταν φτάσαμε Θεσσαλονίκη εγώ κατέβηκα...
Μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν ήξερα ότι κατέβηκε κι εκείνος Θεσσαλονίκη για να με ακολουθήσει, καθώς μετάνιωσε που δεν είχε το θάρρος να μου μιλήσει στο τρένο. Προσπάθησε να με ακολουθήσει, μα με έχασε. Προσπάθησε να με βρει, αλλά δεν τα κατάφερε και έτσι ξεκίνησε ξανά για τον προορισμό του, την Ξάνθη.
Έξι μήνες μετά βρισκόμουν στην Αθήνα, είχα περάσει σε μια πολύ καλή σχολή και η ζωή μου είχε μπει σε μια τάξη. Μέχρι που αποφάσισα να ακολουθήσω την παρέα μου στο πάρτυ της Νομικής. Το κτίριο ήταν γεμάτο από κόσμο... Παντού ποτά, καπνοί και γενικά μια φοιτητική κατάσταση να επικρατεί. Κάπου εκεί χαμένος στο πλήθος ήταν και ο Αλέξης, έτσι τον έλεγαν, χωρίς όμως εγώ να το γνωρίζω. όλο τα βράδυ ένα ενοχλητικός τύπος τριγυρνούσε διαρκώς ανάμεσα στις φίλες μου κι εμένα. Αποφάφισα λοιπόν να τον βάλω στη θέση του. Στήσαμε ένα τεράστιο καβγά με εμένα να του ζητώ τον λόγο χωρίς φόβο και πολύ θράσος. Λίγο πριν πιαστούμε στα χέρια και ενώ ο Αλέξης με είχε αναγνωρίσει, μπλέχτηκε στον καβγά, ζήτησε ευγενικά συγνώμη από τον άνθρωο και με έβγαλε έξω από το μαγαζί.
Ήμουν έξαλλη μαζί του, καθώς δεν τον αναγνώρισα αμέσως. Εκείνος μυ εξήγησε ότι με βοήθησε για το καλό μου και καθώς δεν μπορούσαμε πια να μπούμε στο μαγαζί πήγαμεμια βόλτα περπατώντας. Μου έδωσε το μπουφάν του για να μην κρυώνω και περπατούσαμε με τις ώρες μιλώντας για διάφορα πράγματα. Μέχρι που έκανε ένα σχόλιο για τον χαρακτήρα μου. Με αποκάλεσε οξύθυμη και εγώ το πήρα εντελώς στραβά! Τον στόλισα με διάφορα ΄΄επίθετα΄΄ και αμέσως έφυγα τρέχοντας μαζί με το μπουφάν του!
Εκείνος προσπαθούσε για πολλές μέρες να μάθει κάτι για εμένα, ρωτούσε όποιον ήξερε από κείνο το πάρτυ, όμως για ακόμα μια φορά δεν μπόρεσε να βρει τα ίχνη μου...
Σχεδόν δυο εβδομάδες αργότερα συναντηθήκαμε ξανά... Είχα πάει σε ένα βιβλιοπωλείο στη στοά Πεζματζόγλου. Βγαίνοντας από τη στοά πετάχτηκε μπροστά μου ένας άντρας και μου άρπαξε την τσάντα. άρχισα να τρέχω για να τον προλάβω, αλλά μου ήτα αδύνατο. Έβαλα τις φωνές για να με βοηθήσουν οι περαστικοί. Ένας νεαρός με άκουσε και άρχισε να τρέχει για να τον προλάβει, ενώ εγώ ακολουθούσα λαχανιασμένη. Ένα αμάξι της αστυνομίας βρισκόταν μροστά και έτσι ο κλεφτης άφησε την τσάντα μου και το έβαλε στα πόδια.
Ο νεαρός ήρθε κοντά μου ευγενικά για να μου παραδώσει την τσάντα και τότε συνειδητοποίησα ότι ήταν ο Αλέξης. Άρχισα να τον ευχαριστώ που με βοήθησε, ενώ εκείνος με κοιτούσε με παγωμένο ύφος. Τότε κατάλαβα ότι του χρωστάω ένα μπουφάν! Μου ζήτησε να βγούμε και ότι μέχρι τότε θα κρατούσε την τσάντα μου ενέχυρο κι εγώ το μπουφάν του. Δώσαμε ραντεβού στο σταθμό Λαρίσης, αλλά δεν ήρθε ποτέ..
Λίγες μέρες αργότερα έμαθα ότι είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο και ότι νοσηλευόταν σε κρίσμη κατάσταση. Έπαθα σοκ. Δεν είχαμε ζήσει τίποτα μαζί, αλλά ένιωθε ότι έχανα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Φοβήθηκα πολύ. Πήγα στο νοσοκομείο, χρειαζόταν αίμα και προσγέρθηκα να δώσω. Έμεινα δυο μέρες στο νοσοκομείο έξω από το δωμάτιο του, χωρίς να κουνηθώ. Οι συγγενείς και οι φίλοι του παραξενεύητηκαν γιατί δεν με ήξεραν. Δεν ήθελα όμως να φύγω από κοντά του.
Μία μέρα αργότερα οι γιατροί ανακοίνωσαν ότι ξέγυγε τον κίνδυνο και ότι μπορούμε να τον δούμε. Με άφησαν να μπω πρώτη μέσα.
Από εκείνη την ημέρα είμαστε μαζί και δεν έχουμε χωριστεί για κανέναν λόγο. Το αίμα μου κυλάει στις φλέβες του...