Γράμμα 21: Πάντα θα σε προσέχωΓράμμα 20: Tα πάντα ρέει σε μια εικόνα

Γράμμα 21: Πάντα θα σε προσέχω

Η αυγή εμφανίστηκε ως πυκνή ομίχλη που αγκάλιασε τα αστέρια. Κοιμήθηκες στην αγκαλιά μου. Δε θέλω να κοιμηθώ. Θέλω να σε κοιτάζω. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο. Σε χαϊδεύω. Το δέρμα σου σαν ένας καμβάς που το φεγγάρι  κατέθεσε σκιές και το πρωινό φως τις χρωμάτισε. Ακούω μόνο την ανάσα σου και τους χτύπους της καρδιάς μου. Αναπνέω μέσα από σένα. Το άρωμα σου διάσπαρτο γύρω από το δωμάτιο με μεθάει γεμάτο αισθήσεις. Τα μάτια σου σαν μικρά φώτα που έκλεισαν. Τώρα διαβάζω όλη την αθωότητα πάνω στα βλέφαρά σου. Κοιμάσαι ενώ ξυπνάς το συναίσθημα μέσα μου. Τα φτερά των ονείρων μου πετούν ξανά. Άνοιξες ρωγμές φωτός. Πριν ήταν σκοτάδι. Με τα δόντια σου έγδυσες τη σιωπή μου. Για σένα έκανα τις λέξεις ποίηση. Τους ήχους έκανα τραγούδια. Τις ψευδαισθήσεις όνειρα έκανα για σένα. Για σένα. Για σένα. Πριν σε συναντήσω ήξερα ότι θα έρθεις. Ακόμη και πριν δω τα μάτια σου ήξερα κάθε λεπτομέρεια των χρωμάτων τους. Πριν ακούσω τη φωνή σου ήξερα κάθε της ήχο. Πριν με αγγίξουν τα χέρια σου ήξερα τη θερμότητά τους. Ακόμα και πριν μυρίσω τη μυρωδιά σου είχα απορροφήσει όλο το άρωμα που απέπνεε. Ήξερα. Την ψυχή σου ήξερα. Κάπου εκεί στην άκρη της έχτισα το σπίτι μας. Ζωγραφισμένο με χρώματα ελπίδας. Τα μάτια σου φωτίζουν το σπίτι μας. Τα χέρια σου ανοίγουν την πόρτα και τα παράθυρα. Η φωνή σου το γεμίζει με μελωδίες. Πόσο αγαπώ το σπίτι μας. Πόσο αγαπώ εσένα. Με τούτες τις σκέψεις σε αγκαλιάζω πιο σφιχτά. Σε φυλακίζω πάνω μου. Μικρό χρυσό μου αστέρι κοιμήσου. Εγώ θα σε προσέχω.

Πάντα θα σε προσέχω.

17/1/13

Γράμμα 20: Tα πάντα ρέει σε μια εικόνα

Ο άντρας σχεδίαζε στην άμμο πορτρέτα ανθρώπων
δάκρυα ζωγράφιζε η γυναίκα
στον παλμό του χρόνου, σε στιγμές ακανθώδεις
εκεί βρέθηκαν γονατιστοί στο σκοτάδι
το φεγγάρι έλαμπε νυσταγμένα
στον ουρανό σαν σταγόνες  φωτός τα αστέρια
ψηλάφισαν τις καρδιές τους
πυροδότησαν τη σιωπή και ζεστάθηκαν

θα είμαι η σάρκα σου της είπε
θέλω τη ζωή σου του ψιθύρισε
εδώ! τώρα έρχεται το τέλος
το τέλος της δύναμης και της αδυναμίας
τώρα ξέρουν πόσο όμορφος είναι ο θάνατος!

δύο άνθρωποι σε ένα κέλυφος
που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό τη νύχτα
με συναισθήματα όμορφα πρωτόγνωρα
πέθαναν και γεννήθηκαν μέσα από όνειρα κοινά
ίσως ήταν τυχαίο
ίσως ήταν αγάπη.