Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν

Ζω σ’ ένα τόπο όπου οι άνθρωποι πετάνε και τα πουλιά περπατούν.

μου λεν να φύγω απ’ αυτόν τον τόπο, καλύτερα να μάθω να πετάω. πως ο κόσμος είναι ανήμερο θεριό και πως όταν σε δαγκώνει, κανείς δεν έρχεται για να σε σώσει. οι άνθρωποι και τα αγριοπούλια όταν φοβούνται πιο άγριοι γίνονται και πως την τόση αγριότητα μπορεί να μην αντέξω.

μα εγώ, μ’ ένα άγριο περήφανο χορό δοξαστικό, πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω. θα πάω να χτίσω όνειρα στον ουρανό και αν το επιθυμώ πολύ, σ’ όλα τ’ άστρα του θα φτιάχνω τις φωλιές μου. στο θόρυβο του σύμπαντος και της μεγάλης έκρηξης, αλαλαγμοί φρενιασμένοι δεν φτάνουν.

μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ˙ καλύτερα στη λάσπη να κυλιέμαι. πως αν θέλω μόνη να μην νοιώθω, σ’ ένα καθρέφτη ραγισμένο ας κοιταχτώ. 

πόσο λάθος κάνουνε! μόνη μου ποτέ δεν είμαι. οι σκέψεις που άγρια στο νου διακλαδίζονται, ένα μπουκέτο άσπρα τριαντάφυλλα, άπειρα διαφορετικά αποτυπώματα, άπειρες πληγές, άπειρα σημάδια νυχθημερόν μου κρατάνε συντροφιά.

πάμε ξανά.

άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. δεν χρειάζεται να τους διώξω. αν έχουν σκοπό να φύγουν, θα φύγουν από μόνοι τους κι αν θέλουν να γυρίσουν, θα βρουν αυτοί τον τρόπο…