Τελευταίος σταθμός ~ Last station
•01/02/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Μοναχικό τ’ αποκαλυπτικό μου ταξίδι.
Δεν είναι του αποχαιρετισμού στιγμή.
Ωσότου υπάρχουν διαθέσιμες σκέψεις.
Έφτασα πλέον στον τελευταίο μου σταθμό.
Θα μείνω απόψε εδώ για να με προσπεράσεις.
Δεν είναι του αποχαιρετισμού στιγμή.
Ωσότου υπάρχουν διαθέσιμες σκέψεις.
Έφτασα πλέον στον τελευταίο μου σταθμό.
Θα μείνω απόψε εδώ για να με προσπεράσεις.
Είναι της μοίρας μου που βιάζεται να φύγει.
Με τα δεσμά της λογικής πίσω να με τυλίγει.
Την άκρη του νήματος περιμένει να της δείξω.
Την στιγμή της απογραφής τα λάθη να μετρήσω.
Φεύγοντας δίχως νόημα να την ακολουθήσω.
Με τα δεσμά της λογικής πίσω να με τυλίγει.
Την άκρη του νήματος περιμένει να της δείξω.
Την στιγμή της απογραφής τα λάθη να μετρήσω.
Φεύγοντας δίχως νόημα να την ακολουθήσω.
Το φως η μέρα χαμηλώνει και ήρεμα με κοιτάζει.
Μου βάζει ρούχα βραδινά την μουσική διατάζει.
Σε μια ανυπόταχτη ζωή που κάθε ώρα αλλάζει.
Στην πτώση των αστεριών που είναι η τελευταία.
Στα σύνορα του ουρανού να ‘ναι η πιο ωραία.
Μου βάζει ρούχα βραδινά την μουσική διατάζει.
Σε μια ανυπόταχτη ζωή που κάθε ώρα αλλάζει.
Στην πτώση των αστεριών που είναι η τελευταία.
Στα σύνορα του ουρανού να ‘ναι η πιο ωραία.
Στον απέναντι σταθμό η ψυχή μου σπαρταράει.
Την αλήθεια μες στο ψέμα να βρω παρακαλάει.
Στη μοναξιά της γης φεύγει η ελπίδα τελευταία.
Γεννιούνται στίχοι αγάπης σαν κλείνει η αυλαία.
Την αλήθεια μες στο ψέμα να βρω παρακαλάει.
Στη μοναξιά της γης φεύγει η ελπίδα τελευταία.
Γεννιούνται στίχοι αγάπης σαν κλείνει η αυλαία.
Στην ανταρσία του κόσμου λείπει η δική σου παρουσία.
Τον χρόνο μου στιγματίζει της πλάνης η φαντασία.
Διαβάζω στην παλάμη μου την γραμμή που σβήνει.
Κρυμμένη στα όνειρα μου παλίρροια που με πνίγει.
Τον χρόνο μου στιγματίζει της πλάνης η φαντασία.
Διαβάζω στην παλάμη μου την γραμμή που σβήνει.
Κρυμμένη στα όνειρα μου παλίρροια που με πνίγει.
Κι ο νους μου τρέχει μακριά σ’ αλαργινά ταξίδια.
Στις όχθες των ποταμών στης ποίησης τα γεφύρια.
Πλάθοντας με τα χέρια μου της φύσης τα στολίδια.
Στις όχθες των ποταμών στης ποίησης τα γεφύρια.
Πλάθοντας με τα χέρια μου της φύσης τα στολίδια.
Κεντάω της νύχτας το χρυσό φουστάνι.
Τα σύννεφα μαζεύω σε γυάλινο μπουκάλι.
Πίνω λίγες σταγόνες απ’ το αθάνατο νερό.
Στο ρυθμό της καρδιάς η φωτιά στήνει χορό.
Τα σύννεφα μαζεύω σε γυάλινο μπουκάλι.
Πίνω λίγες σταγόνες απ’ το αθάνατο νερό.
Στο ρυθμό της καρδιάς η φωτιά στήνει χορό.
Το αγέρι κυνηγώ να πιάσω σαν πουλί στον ουρανό.
Κάθε μου λέξη και μορφή σ’ άγνωστη χώρα έχει σκοπό.
Άλλωστε δεν ζητώ πολλά μονάχα έναν Άνθρωπο να βρω.
Σαν φτάνω στης ψυχής μου τα όρια και μόνη ακροβατώ.
Κάθε μου λέξη και μορφή σ’ άγνωστη χώρα έχει σκοπό.
Άλλωστε δεν ζητώ πολλά μονάχα έναν Άνθρωπο να βρω.
Σαν φτάνω στης ψυχής μου τα όρια και μόνη ακροβατώ.
Όταν η μοίρα μου σφραγίσει τον τελευταίο μου σταθμό._
Τετάρτη, 1 Φεβρουαρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina ’73
Αγαπημένε μου ~ My Dear
•31/01/2012 • 1 σχόλιο
Μην με ρωτήσεις που ‘ναι η αρχή
ούτε ως που φτάνει το τέλος του κόσμου.
Δεν έχω καμιά απάντηση να σου δώσω.
Ρώτησέ με να μάθεις, ότι δεν σκέφτηκες ποτέ.
Ζήτησέ μου ν’ ακούσεις ότι δεν ειπώθηκε ποτέ.
Να σου δείξω αν θέλεις ότι δεν φαντάστηκες ποτέ.
ούτε ως που φτάνει το τέλος του κόσμου.
Δεν έχω καμιά απάντηση να σου δώσω.
Ρώτησέ με να μάθεις, ότι δεν σκέφτηκες ποτέ.
Ζήτησέ μου ν’ ακούσεις ότι δεν ειπώθηκε ποτέ.
Να σου δείξω αν θέλεις ότι δεν φαντάστηκες ποτέ.
Μην απορείς για τις αιτίες που σ’ έφεραν εδώ.
Ίσως πρέπει να σου δοθούν εξηγήσεις
που ποτέ δεν τόλμησες να ζητήσεις.
Λίγο για να γεμίσεις το χρόνο σου.
Ελάχιστο για να συμπληρώσεις τα κενά σου.
Ίσως πρέπει να σου δοθούν εξηγήσεις
που ποτέ δεν τόλμησες να ζητήσεις.
Λίγο για να γεμίσεις το χρόνο σου.
Ελάχιστο για να συμπληρώσεις τα κενά σου.
Μα μην ξεχνάς..
Άνθρωπος κι εσύ όπως κι εγώ.
Άνθρωπος κι εσύ όπως κι εγώ.
Μην αναρωτιέσαι λοιπόν το γιατί.
Στον ίδιο δρόμο μαζί περπατάμε.
Μαζί τα ίδια όνειρα ζητάμε.
Την ίδια γλώσσα, ίδιες αξίες κουβαλάμε.
Σ’ έναν ουρανό ελπίζοντας κοιτάμε.
Τον ίδιο Θεό και οι δυο παρακαλάμε.
Ψάξε μέσα σου να βρεις ότι σε μένα γυρεύεις.
Τον εαυτό σου ρώτησε να σου πει
για ότι σε κάνει να επιμένεις.
Μην μου θυμώνεις όταν σου χαμογελώ.
Όταν σιωπώ κι εσένα μοναχά κοιτάζω.
Ρομαντικό δράμα μου θυμίζει η σκηνή.
Στην σκέψη τρυφερά όταν σ’ αγκαλιάζω.
Ο καθένας μας στον ίδιο κόσμο χωριστά
της καρδιάς μας σηκώνει το ίδιο βάρος.
Στον ίδιο δρόμο μαζί περπατάμε.
Μαζί τα ίδια όνειρα ζητάμε.
Την ίδια γλώσσα, ίδιες αξίες κουβαλάμε.
Σ’ έναν ουρανό ελπίζοντας κοιτάμε.
Τον ίδιο Θεό και οι δυο παρακαλάμε.
Ψάξε μέσα σου να βρεις ότι σε μένα γυρεύεις.
Τον εαυτό σου ρώτησε να σου πει
για ότι σε κάνει να επιμένεις.
Μην μου θυμώνεις όταν σου χαμογελώ.
Όταν σιωπώ κι εσένα μοναχά κοιτάζω.
Ρομαντικό δράμα μου θυμίζει η σκηνή.
Στην σκέψη τρυφερά όταν σ’ αγκαλιάζω.
Ο καθένας μας στον ίδιο κόσμο χωριστά
της καρδιάς μας σηκώνει το ίδιο βάρος.
Μα μην ξεχνάς..
Άνθρωπος κι εσύ όπως κι εγώ.
Άνθρωπος κι εσύ όπως κι εγώ.
Σαν δυο φαντάροι στον στρατό.
Σαν ένα τροχαίο σ’ένα απλό περιστατικό.
Να μας παρατείνουν μαζί την θητεία.
Να μας αναγκάζουν την πολεμική εξουσία.
Μάθαμε όμως καλά πόσο κουράζει η σιωπή.
Σπάσαμε τα σχοινιά που έδεναν την ψυχή.
Και τώρα σε παρακαλώ, σειρά μου να ρωτήσω.
Τι θα ‘μουν σήμερα πες μου δίχως εσένα;
Η φωνή μου αντηχεί στους τέσσερις τοίχους.
Κι όμως ξέρω τι θα μου πεις..
Πως φεύγει άδικα η ζωή χωρίς εμένα
και η αφόρητη ανάγκη να σου μιλήσω.
Κι εγώ με λόγια ευγνωμοσύνης θα σου πω.
Για την κάθε στιγμή που ανέχεσαι κοντά μου.
Για την ώρα που χαράζει το διαμάντι στο γυαλί.
Και βουβά όταν κλαίω σαν παιδί στην αγκαλιά σου.
Σαν ένα τροχαίο σ’ένα απλό περιστατικό.
Να μας παρατείνουν μαζί την θητεία.
Να μας αναγκάζουν την πολεμική εξουσία.
Μάθαμε όμως καλά πόσο κουράζει η σιωπή.
Σπάσαμε τα σχοινιά που έδεναν την ψυχή.
Και τώρα σε παρακαλώ, σειρά μου να ρωτήσω.
Τι θα ‘μουν σήμερα πες μου δίχως εσένα;
Η φωνή μου αντηχεί στους τέσσερις τοίχους.
Κι όμως ξέρω τι θα μου πεις..
Πως φεύγει άδικα η ζωή χωρίς εμένα
και η αφόρητη ανάγκη να σου μιλήσω.
Κι εγώ με λόγια ευγνωμοσύνης θα σου πω.
Για την κάθε στιγμή που ανέχεσαι κοντά μου.
Για την ώρα που χαράζει το διαμάντι στο γυαλί.
Και βουβά όταν κλαίω σαν παιδί στην αγκαλιά σου.
Μα μην ξεχνάς..
Άνθρωπος κι εσύ όπως κι εγώ.
Άνθρωπος κι εσύ όπως κι εγώ.
Χτυπά το ίδιο σαν τρελή η καρδιά μας.
Κι όταν δεν σ’ έχω δίπλα μου κι εγώ φοβάμαι.
Μες του καθρέπτη την μορφή σου πλάι περπατώ.
Μέσα στο χρόνο αγαπημένε τα ίδια ίχνη ακολουθάμε.
Κι όταν δεν σ’ έχω δίπλα μου κι εγώ φοβάμαι.
Μες του καθρέπτη την μορφή σου πλάι περπατώ.
Μέσα στο χρόνο αγαπημένε τα ίδια ίχνη ακολουθάμε.
Δευτέρα, 30 Ιανουαρίου 2012
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina ’73
Το καταφύγιο της Αγάπης
•30/01/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
The shelter of Love
Δεν είναι αισθηματική ταινία.
Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι δική μου..
Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι δική μου..
_Μια φορά και έναν καιρό, ούτε Παραμύθι είναι..
Είναι το μυστήριο της Αγάπης που μέσα στα βάθη της καρδιάς της
ένιωσε το αγκάθι του Πόνου να την τρυπά..
Ότι και να πω για το μεγαλείο αυτό θα ‘ναι πολύ λίγο.
Είναι το μυστήριο της Αγάπης που μέσα στα βάθη της καρδιάς της
ένιωσε το αγκάθι του Πόνου να την τρυπά..
Ότι και να πω για το μεγαλείο αυτό θα ‘ναι πολύ λίγο.
_Η νύχτα όμως είχε τελειώσει και τ’ αστέρια της είχαν χαθεί..
Η φαντασία μας όσο πλούσια και να ‘ναι λένε πως δεν αγγίζει
τ’ απίστευτα της πραγματικότητας.
Κι όμως..
_Η Αγάπη είχε χαθεί από το καταφύγιό της.
Ο δεσμός τους ήταν κρυφός μέχρι τη στιγμή
που συνέβη το μοιραίο..
Έχοντας τα λόγια του συνεχώς να επαναλαμβάνονται..
-Δεν μπορώ άλλο, δεν γίνεται κάθε φορά να πονάω
για σένα κατάλαβέ με..
Η φαντασία μας όσο πλούσια και να ‘ναι λένε πως δεν αγγίζει
τ’ απίστευτα της πραγματικότητας.
Κι όμως..
_Η Αγάπη είχε χαθεί από το καταφύγιό της.
Ο δεσμός τους ήταν κρυφός μέχρι τη στιγμή
που συνέβη το μοιραίο..
Έχοντας τα λόγια του συνεχώς να επαναλαμβάνονται..
-Δεν μπορώ άλλο, δεν γίνεται κάθε φορά να πονάω
για σένα κατάλαβέ με..
Τώρα κινδυνεύοντας πια να σβήσει η Αγάπη από την απουσία του
κυνηγημένη μες στην νύχτα κι απαρνημένη, με το ένστικτο της
να πάει να ριζώσει κάπου έστω να κρυφτεί, γυρίζει σαν τρελή..
Περιπλανιέται ολομόναχη, με ανεκπλήρωτη
την ανάγκη της για συντροφιά.
Μα όπου κι αν ρίξει το βλέμμα της παντού υπάρχει
μπροστά της ο Πόνος.
Με μια γλυκιά θλίψη στο πρόσωπό του
και μ’ ένα παράπονο στα χείλη του:
κυνηγημένη μες στην νύχτα κι απαρνημένη, με το ένστικτο της
να πάει να ριζώσει κάπου έστω να κρυφτεί, γυρίζει σαν τρελή..
Περιπλανιέται ολομόναχη, με ανεκπλήρωτη
την ανάγκη της για συντροφιά.
Μα όπου κι αν ρίξει το βλέμμα της παντού υπάρχει
μπροστά της ο Πόνος.
Με μια γλυκιά θλίψη στο πρόσωπό του
και μ’ ένα παράπονο στα χείλη του:
_Συνέχισε Αγάπη μου, βρες τον δρόμο σου, μην με ακολουθείς πια..
_Μα γιατί μου το έκανες αυτό; Γιατί σταμάτησες το χρόνο μου..
Γιατί έκλεψες τ’ αστέρια από την νύχτα, γιατί του φώναζε
εκείνη κλαίγοντας..
Ζούσαμε απ’ το φως τους και τα όνειρα μας είχαν πνοή και θέληση..
Μια ιστορία αγάπης έμεινα απ’ την ανάποδη, μονολογούσε..
_Μα γιατί μου το έκανες αυτό; Γιατί σταμάτησες το χρόνο μου..
Γιατί έκλεψες τ’ αστέρια από την νύχτα, γιατί του φώναζε
εκείνη κλαίγοντας..
Ζούσαμε απ’ το φως τους και τα όνειρα μας είχαν πνοή και θέληση..
Μια ιστορία αγάπης έμεινα απ’ την ανάποδη, μονολογούσε..
Γοήτευα και σημάδευα ανεξίτηλα όσους είχαν την τύχη
να με γνωρίσουν. Και τώρα τι απόμεινε;
Έμεινα ελεύθερη, χωρίς καταναγκασμούς δίχως μεγάλη σημασία πια..
Την πειθαρχεία και το στήριγμά του.
να με γνωρίσουν. Και τώρα τι απόμεινε;
Έμεινα ελεύθερη, χωρίς καταναγκασμούς δίχως μεγάλη σημασία πια..
Την πειθαρχεία και το στήριγμά του.
_Πραγματικά σε θαυμάζω, κάποια μορφή φάνηκε
στο βάθος να την περιμένει.
Βρίσκομαι εδώ για να καθαρίσω την ψυχή σου
να μην υπάρχει ίχνος πια δικό του.
Να τα σβήσω όλα, να ζήσεις πάλι απ’ την αρχή μια νέα ζωή
δίχως να πονάς άλλο, δεν σου χρειάζεται άλλο ο Πόνος..
Φτάνει Αγάπη, φτάνει!!
Τίποτα δεν συγκρίνεται μαζί σου, μην κλαις άλλο πια..
Έχεις όλη την δύναμη του κόσμου μέσα σου..
στο βάθος να την περιμένει.
Βρίσκομαι εδώ για να καθαρίσω την ψυχή σου
να μην υπάρχει ίχνος πια δικό του.
Να τα σβήσω όλα, να ζήσεις πάλι απ’ την αρχή μια νέα ζωή
δίχως να πονάς άλλο, δεν σου χρειάζεται άλλο ο Πόνος..
Φτάνει Αγάπη, φτάνει!!
Τίποτα δεν συγκρίνεται μαζί σου, μην κλαις άλλο πια..
Έχεις όλη την δύναμη του κόσμου μέσα σου..
Ο ίδιος έκανε τα ίδια και σε μένα, όπως και στην Υπομονή
και την Ζήλια, μα αυτό θα σου πω και θα φύγω..
Εσένα αγαπάει πιότερο απ’ όλες, είπε και χάθηκε
από μπροστά της η Ελπίδα..
Μόνο πρόσεχε, ότι αξίζει πονάει.
και την Ζήλια, μα αυτό θα σου πω και θα φύγω..
Εσένα αγαπάει πιότερο απ’ όλες, είπε και χάθηκε
από μπροστά της η Ελπίδα..
Μόνο πρόσεχε, ότι αξίζει πονάει.
Είχε κάνει άπειρα χιλιόμετρα και είχε σχεδόν εξαντληθεί.
_Θα σε πάρω εγώ αγκαλιά, ακούστηκε η φωνή του.
_Μπορεί ακόμη να μ’ αγαπάς; Του λέει η Αγάπη με μάτια βουρκωμένα.
_Δεν έχω πια καρδιά για ν’ αγαπήσω..
_Δεν πειράζει, θα σου δώσω ένα κομμάτι αν το θες, απ’ τη δική μου.
Να με πονάς, να μ’ αγαπάς και να με βασανίζεις
το πίστευα πως γρήγορα μια μέρα θα γυρίσεις..
_Έτσι είναι η Μοίρα μας. Να ζούμε μαζί.
Αυτά τα λόγια του είπε και πριν το καταλάβει κλείστηκε
στην αγκαλιά του, στο καταφύγιό της._
_Θα σε πάρω εγώ αγκαλιά, ακούστηκε η φωνή του.
_Μπορεί ακόμη να μ’ αγαπάς; Του λέει η Αγάπη με μάτια βουρκωμένα.
_Δεν έχω πια καρδιά για ν’ αγαπήσω..
_Δεν πειράζει, θα σου δώσω ένα κομμάτι αν το θες, απ’ τη δική μου.
Να με πονάς, να μ’ αγαπάς και να με βασανίζεις
το πίστευα πως γρήγορα μια μέρα θα γυρίσεις..
_Έτσι είναι η Μοίρα μας. Να ζούμε μαζί.
Αυτά τα λόγια του είπε και πριν το καταλάβει κλείστηκε
στην αγκαλιά του, στο καταφύγιό της._
Λένε πως υπάρχουν πολλές αισθήσεις του κόσµου
μα τίποτα δεν μπορεί σαν την Αγάπη να συγκριθεί.
Σαν είναι γνήσια κι αληθινή διότι χωρίς τον Πόνο
θα ‘ναι ψεύτικη κι αναληθή δίχως συναίσθηση του χρόνου.
μα τίποτα δεν μπορεί σαν την Αγάπη να συγκριθεί.
Σαν είναι γνήσια κι αληθινή διότι χωρίς τον Πόνο
θα ‘ναι ψεύτικη κι αναληθή δίχως συναίσθηση του χρόνου.
Τι έγινε μετά το τέλος της ιστορίας κανείς δεν έμαθε..
Κι ούτε θα το μάθει, αν δεν γνωρίσει της Αγάπης τον Πόνο
στο καταφύγιο, της καρδιάς τα βάθη.
Κι ούτε θα το μάθει, αν δεν γνωρίσει της Αγάπης τον Πόνο
στο καταφύγιο, της καρδιάς τα βάθη.
Κυριακή, 29 Ιανουαρίου 2012
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina ’73
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου