Γράμμα 22: Πολύτιμη αγάπη μου
Όταν ξυπνούσα πάντα στο σκοτάδι. Όταν το έδαφος κάτω από τα πόδια μου ήταν παγωμένο. Όταν κοίταζα στα χέρια τα σημάδια του χρόνου. Όταν σήκωνα το βλέμμα μου στο μέλλον και έβλεπα μόνο ένα τούνελ δίχως φως. Όταν είχα πετάξει στα σκουπίδια όλα τα όνειρα και τις αυταπάτες. Όταν η μουσική μέσα μου έπαυε και επικρατούσε ησυχία. Όταν περπατούσα και δεν είχα σκιά. Όταν έκλεινα τα μάτια και έβλεπα μόνο εικόνες ασπρόμαυρες. Όταν έψαχνα στο μακρινό παρελθόν να βρω τον εαυτό μου και με έβρισκα ξυπόλυτο, τυλιγμένο με δάκρυα. Όταν πίστευα και πάντα απογοητευόμουν. Όταν οι αγάπες αποδείχτηκαν ψεύτικες. Όταν ο κόσμος έχασε την ανθρωπιά του. Όταν τα δωμάτια γέμιζαν αράχνες. Όταν το σπίτι μύριζε υγρασία. Όταν το κρύο που έμπαζε μου θύμιζε ότι υπάρχω. Όταν έκανα δυο καφέδες αντικριστά και τους έπινα μόνος μου. Όταν έβαζα δυο πιάτα στο τραπέζι και το ένα ήταν πάντα ανέγγιχτο.
Όταν αγάπησα το θάνατο για να μην τον φοβάμαι. Όταν έχασα την πίστη μου. Όταν ορφάνεψα. Όταν δεν είχα κανέναν να μοιραστώ το ψωμί μου. Όταν μιλούσα στον εαυτό μου και δεν μου απαντούσε. Όταν το χαμόγελο το φορούσα για να βγω έξω.
Όταν έβλεπα πάντα αυτά γύρω μου.
Τότε αγάπη μου θα καταλάβεις γιατί ξαναγεννήθηκα τη μέρα που σε γνώρισα. Σ ' αγαπάω. Έτσι εύθραυστα και τρυφερά σαν τα ροδοπέταλα στον άνεμο που γλιστρούν απαλά στα εσωτερικά τοιχώματα της ψυχής μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου