ΤΡΊΤΗ, 23 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
ΤΡΊΤΗ, 23 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Απώλειες
Πέρασαν πολλά νεκρά ψάρια από τη μνήμη μου
σαν ν’ απλωθώ θέλησα στα βάθη της θάλασσας
μήνες πέρασαν να ιχνογραφώ στην άμμο μια εικόνα
σκέφτηκα ονόματα ξεσκέπασα σάρκες θειάφι ανάσαινα
…ναι…
είχα πολλές ανύπαντρες λέξεις στο στόμα
τις ένοιωθα να κολυμπούν προς τα χείλη
βυθίζομαι και πάνω μου να χτίζονται έρημα σπίτια
–πες τους πως χτίσανε εδώ γιατί φύσαγε άνεμο τυφλό
πες τους πως γκρεμίστηκε της αθωότητας ο κόσμος–
μην αγγίζετε
αγγίξτε μονάχα λίγο
μην αγγίζετε
το παιδί σπάει. το παιδί έχει όρεξη. το παιδί στην παραλία.
ή εκείνο στο πάρκο. το παιδί με τις φίλες του στο σχολείο.
μόνο στο σπίτι να ιδρώνει. μόνο στον καθρέφτη να μιλά.
το παιδί στις φωτογραφίες ή εκείνο κάτω απ' το νερό.
το παιδί στο βράχο με το μαγιό.
ή το παιδί με το ξεφούσκωτο μπαλόνι.
το παιδί εκείνο με το βραχνιασμένο κλάμα.
το παιδί που στα έξι το βίασαν.
το παιδί στα σκαλιά που ουρλιάζει βοήθεια.
–μαμά... μαμά μου... που είσαι μαμά μου;–
το παιδί με τον μαύρο ήλιο. το παιδί με το μαύρο βλέμμα.
ή το παιδί που μεγαλώνει άνυδρο.
κι ύστερα συρρικνώνεται. ζαρώνει. κουβαράκι μαζεύεται.
αγγίξτε μονάχα λίγο.
μην αγγίζετε.
το παιδί που φοβάται. το παιδί που τον εαυτό του σιχαίνεται.
το παιδί που ζει τρομαγμένο.
το παιδί με το γυαλιστερό μέτωπο και το περίεργο χαμόγελο
...μην αγγίζετε…
το παιδί με το βλέμμα πληγωμένου ελαφιού έχει πεθάνει.
–την Κυριακή κοίταζα τη μάνα μου που κοιμόταν κουρασμένη
κι αναρωτιόμουν πώς θα ‘ταν τάχα να ‘μπαινα ξανά στην κοιλιά της–
ΣΆΒΒΑΤΟ, 20 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Ερωτικός Μονόλογος
αφιερωμένο στην Εύη μου
"πες κάτι"...
για όλα σου λέω. δεν είναι εύγλωττες οι σιωπές μου;
το κατρακύλισμα των δακτύλων μου στις πλαγιές σου, κομπιάζει πουθενά;
οι ζωγραφιές μου στα τζάμια;
για πες.
οι ζωγραφιές μου στα τζάμια δεν είναι εικονογραφημένα βιβλία,
εικονογραφημένα τραγούδια, εικονογραφημένες γκρίνιες;
για πες!
"πες κάτι"…
οι λέξεις αδιάβαστες σκουριάζουν,
ανείπωτες κατατρώνε ό,τι μέσα σου αφάγωτο έχει μείνει,
ανέγγιχτες παγώνουν και μένουν -απαράλλαχτες σχεδόν
ν’ ανακαλυφθούν μια μέρα.
οι λέξεις ανείδωτες υπάρχουν στο χώρο, μέσα μας,
κάτω απ’ τα μαξιλάρια, στις ακρούλες απ’ τα βλέφαρά μας,
στις νεκρές γωνίες της όρασής μας.
υπάρχουν και περιμένουν ένα μαγικό τρικ να τις φωταγωγήσει,
ένα κάτι να τους δώσει τόνο υπόστασης.
οι λέξεις είναι φιλιά και χάδια.
χωρίς νόημα μακριά από αξιοφίλητα κι αξιοχάιδευτα σώματα!
οι λέξεις μου, σαν πιστά χιλιοφορεμένα παπούτσια,
έχουν λιώσει τις σόλες τους στο δρόμο.
σαν σκυλί που όπου κι αν τ' αφήσεις θα γυρίσει πίσω,
οι σκέψεις μου από ένστικτο -ίσως και με τη μυρωδιά σου,
πάντα επιστρέφουν στην αυλή σου.
επιστρέφουν διαλέγοντας να ζήσουν σε έναν τόπο οικείο,
σκουπισμένο, με τα λουλούδια του περιποιημένα
και τους τοίχους του φρεσκοασπρισμένους.
μη με παρεξηγείς.
δε θέλω να σου βάλω αλυσίδες.
δε θέλω να εκβιάσω όρκους μπρος στα ιερά σου σύμβολα.
ούτε βουλοκέρι ζητάω στις λέξεις σου,
σφραγισμένες να μείνουν ως τη δικιά μας μέρα της κρίσης.
μα το ότι είσαι μαζί μου τώρα, δε μου αρκεί.
θέλω να βλέπω στα μάτια σου λύσσα για την πιθανότητα να με χάσεις.
θέλω να βλέπω στο χέρι σου "μαχαίρι φονιά",
αν στην επόμενη γωνία διαλέξω να στρίψω αλλού.
τρομώδες παραλήρημα να σε πιάνει αν δεις στον ύπνο σου
ότι μια μέρα περπατάω χωρίς εσένα…
θέλω να ‘σαι ευτυχισμένος που είσαι μαζί μου τώρα
και δυστυχισμένος και μόνο στην πιθανότητα να μην είσαι μαζί μου για πάντα...
έχουν διακριτή διαφορά όσα σου λέω. το καταλαβαίνεις;
ΤΕΤΆΡΤΗ, 17 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Τα χείλη των θαυμάτων
Ταλαντεύομαι γέρνω μπρος θα πέσω
κοιτάζω τα πόδια μου τα νιώθω σταθερά ακλόνητα
τα ακροδάχτυλα γαντζωμένα στο συρματόσκοινο
απλώνω και τινάζω ασυναίσθητα τα χέρια
κάποια γκρίζα πούπουλα στροβιλίζονται στο κενό
ισιώνω το κορμί μου μια σύσπασή του διορθώνω
νιώθω το δεξί μου πόδι να γραπώνει το διπλανό συρματόσκοινο
τα μάτια μου γεμίζουν φωτεινές γραμμές
κανένας ήχος ένα δωμάτιο
το σώμα μεταλλάζεται με ρυθμό
φεγγοβολά με ένα παράξενο πράσινο χρώμα
γίνεται μηδέν ένα δύο
τρία τέσσερα πέντε έξι επτά οχτώ εννέα μηδέν ένα δύο
το βλέπω στο καθρέφτη απέναντι το σώμα
προσπαθώ να αποσπάσω τη προσοχή σας
να πιάσω το ρυθμό σας
ταρά παπάμ παμ
είμαι σίγουρη πως τέτοιο σαλτιμπάγκο δεν έχετε δει ποτέ
επτά οχτώ εννέα μηδέν ένα δύο
είμαι ακούραστη αλλά μάλλον βαρετή
σκέφτομαι να κάνω κάτι για σας
ας πούμε να μετρώ τα όνειρά σας
τους χτύπους της καρδιά σας ανακατεύω
κάθε φορά που γίνομαι μηδέν φλέβες χάνω
ξημερώνω νύχτες ατέλειωτες
ένας ήχος με τραντάζει σύγκορμη
μπίπ μπίπ μπίπ
μόλις που προλαβαίνω
να δω την ίριδα των ματιών να διαστέλλεται
απλώνετε το χέρι κοντοστέκομαι για να σας νιώσω
έτσι σας θυμάμαι να σταματάτε το χρόνο
ένα τράνταγμα και μετά πάλι σιωπή
ανοίγω το παράθυρο κοιτάζω μερικά ψίχουλα από κρουασάν που πέφτουν
που βίαια πέφτουν στο περβάζι
ένα μικρότερο απ’ τα χείλια σας αστράφτει σα πετράδι
πάλι απόψε με τα σπουργίτια θα μαλώσω
αχ αυτά τα χείλη των θαυμάτων
πόσο γενναιόδωρα είναι καμιά φορά
ΔΕΥΤΈΡΑ, 15 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Μια μικρή κανάτα
Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει
μέσα σ’ ένα κύκλο
χειμώνα-καλοκαίρι-άνοιξη
φοράει πάντα ένα καπέλο κόκκινο
η μικρή Ελένη είναι μια κανάτα
που σε κομμάτια χίλια έσπασε
και όλοι γύρω της φωνάζουν:
σε τίποτα πια δε χρησιμεύεις
διάφανη μικρή κανάτα
η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει
τώρα που έγινε χίλια κομμάτια
ΚΥΡΙΑΚΉ, 14 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 12 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Πως βρεθήκαμε;
Μοναξιά ζούνε οι άνθρωποι εκείνοι, που μισούνται, μα πάλι στο ίδιο στρώμα πέφτουν να κοιμηθούν.
Μοναξιά είναι να μην είσαι κανενός κάτω από τόσα βλέφαρα.
Μοναξιά είναι να μην έχεις που να δροσίσεις τ’ όνειρά σου.
Μοναξιά είναι να μην βρίσκεις ίσκιο να σε δροσίσει στον απέραντο ουρανό.
όλοι, τώρα ή κάποτε, σε πετρωμένη θάλασσα κολυμπήσαμε. με καράβι μαύρο ταξιδέψαμε. σκαλίσαμε την άμμο με ακρωτηριασμένα δάχτυλα. πατήσαμε το χώμα με κομμένα πόδια.
υπήρξαν εποχές που διψούσαμε και στάλα νερό δεν είχε η έρημός μας. πεινούσαμε και το τραπέζι μας βρίσκαμε άδειο. κρυώναμε και όλες οι κουβέρτες μας ξεσκισμένες πάνω στο κάτασπρο χιόνι της απελπισίας. σε τεντωμένο σχοινί περπατούσαμε: αν πέφταμε, κόκκινο το χιόνι θα γινότανε ή μαύρο.
δεν επιλέξαμε τούτο το κόκκινο.
δεν επιλέξαμε τούτο το μαύρο.
στο οργιώδες πράσινο της χαράς
στο άλικο του έρωτα
στο γαλάζιο της ελπίδας προσδοκούμε.
τα τρυφερά μας μάτια ψάχνουν εναγωνίως έναν ήλιο ολόλαμπρο. να μπει παντού η θάλασσα. να γίνουν τα σύννεφα ζωογόνα βροχή. ν’ αναβλύσει μια πηγή. να ξεδιψάσουμε.
αν είμαστε εμείς, αν γίνουμε αγαπημένοι εμείς, τότε θα κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο. θ’ αναρωτηθούμε: τι πρόσωπο έχεις; τι κινήσεις; τι σε κάνει να δακρύζεις; τι ν’ αναπολείς; τι θέλεις; γιατί πονάς; με τι γελάς; πεινάς; κρυώνεις; διψάς; ζητάς; στέγη έχεις; ψυχή; δουλειά; όνειρα;
έτσι γνώρισα εσάς
έτσι γνωρίσατε εμένα
έτσι εγώ γινήκαμε εμείς!
έτσι να νοιώσουμε, μπορούμε, ο ένας τον άλλον. έτσι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. έτσι ν’ αγαπηθούμε:
σαν μία άρπα με εκατοντάδες-χιλιάδες χορδές!
Εμείς!
ΤΕΤΆΡΤΗ, 10 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Ανακολουθίες
Κοιμάμαι ανασαίνοντας όλες τις πληγές του χρόνου
σα κουβάρι δεμένα τα μέλη της ψυχής
σαν αδράχτι τα δάχτυλα γνέθουν ότι αγγίζουνε
μέχρι να γίνει η κλωστή λεπτή
τα δόντια σφιχτά την μοίρα δαγκώνουν
ο νους περπατά στ’ ανακόλουθο
κι η καρδιά λαχανιάζει στο ξάφνιασμα
ανάλαφρα σηκώνω τα σκεπάσματα σε κάθε ανάδευση
πως ιδρώνω μέντα στα όνειρα της σάρκας
λεβάντα σκορπούν οι πόθοι μου
πως αναστενάζω βανίλια τις αμαρτίες του ύπνου
εξιστορώντας μέσα απ’ τα μεταξένια του ύπνου ενδύματα
ό,τι χαμόγελα χαρίζω στου ύπνου τα φαντάσματα
ΤΡΊΤΗ, 9 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Ακούστε
Ακούστε τη σιωπή μιας γυναίκας
μια σιωπή στάση ζωής
μια σιωπή διαμαρτυρίας
μια σιωπή άμυνας στη βία
ακούστε τη σιωπή μιας γυναίκας
που είδε άκουσε και τρόμαξε πολύ
η Αντιγόνη ευαίσθητη
η Αντιγόνη παγιδευμένη
η Αντιγόνη χρεωμένη να υποστεί
η Αντιγόνη χρεωμένη να πονάει
η Αντιγόνη χρεωμένη να δίνει
ότι όλοι της διεκδικούν
η Αντιγόνη που ξέρει την αλήθεια
την έμαθε βιώνοντας το αβίωτο
η Αντιγόνη που αγίασε ερήμην της
η Αντιγόνη με τα έκπληκτα μάτια
και την κομμένη γλώσσα
η Αντιγόνη με τ’ ανοιχτά πόδια
και την κλειστή ψυχή
ακούστε τη σιωπή μιας γυναίκας
ξεκουφαίνει ως να ‘τανε κραυγή
ΚΥΡΙΑΚΉ, 7 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Καλώς σας βρήκα!
Αγαπημένοι μου,
Σήμερα που έρχομαι να σας βρω, φοράω ρίγη και λίγο θλίψη μπλε. αχνά ακούγεται μέσα μου το τελευταίο κύμα, για φέτος μόνο ελπίζω, των διακοπών μου.
όμως, είμαι εδώ και νοιώθω καλά. γιατί σε αυτήν εδώ την σελίδα όλοι μας χωράμε, είμαστε μαζί. εμείς, οι ανάγκες, οι σκέψεις, οι φόβοι, οι επιθυμίες, οι ψυχές μας. ο λύχνος καίει για όλους μας και μας ζεσταίνει.
στο μονόπρακτο της αναγνωριστικής δαγκωματιάς ακούμε το κοινό μας σημάδι. ναι, είμαστε μόνο εμείς.εμείς. κάτι αόρατο, κάτι μυστικό μας ενώνει. δεν ξέρουμε πού πηγαίνουμε, όμως, όπου και αν πάμε, πηγαίνουμε με πάθος. είτε μαζί, είτε όχι.
θέλουμε να μυρίζουμε τα τραγούδια που βγάζουν οι λέξεις μας… θέλω να διαβάζω τι 
γράφετε και να σας ρωτάω: άραγε τι να φαντάζεστε πίσω από κάθε κόμμα; ποιες νότες έκαναν το δέρμα σας να ανατριχιάζει και τα δάχτυλά σας αυτόματα να αναζητάνε την επαφή; τι θέλετε; τι ονειρεύεστε; ποια είναι η δική σας Ιθάκη; και ο δικός σας Μινώταυρος ποιος;
φτιάχνουμε νησίδες ελπίδας καθώς τα νύχια μας τις νύχτες αγριεύουν. τότε που η σάρκα μας η απέραντη, χώμα γίνεται να βυθιζόμαστε βαθιά… ενώ τα δέντρα ξεδιπλώνονται από μέσα μας… κι από τις κόρες των ματιών, κλαδιά ξεχύνονται στο άπειρο που η πνοή τα παρασέρνει… ναι, είμαστε εμείς. εμείς. εμείς.
σας υπόσχομαι πως κάθε φορά που έτσι όμορφα θα συναντιόμαστε, όλες οι επιθυμίες μας, σταγόνες πραγματικότητας από το δέρμα μας θα κυλάνε…
στα μάτια μου πάντα έχω μια εικόνα: ένα δέντρο πλάι σε ένα βούρκο. το δέντρο δεν μπορεί να φύγει από εκεί που φύτρωσε, ούτε μπορεί να εξαφανίσει το βούρκο. μπορεί όμως να ομορφύνει λίγο το τοπίο: να προσφέρει την πλούσια σκιά του, να προσφέρει τους καρπούς του, να προσφέρει τα λουλούδια του. αυτά είναι τα μόνα που μπορεί να προσφέρει. ίσως να είναι μικρή η προσφορά του, αλλά ένας άνθρωπος που θα καταφύγει εκεί, θα θεωρήσει το δέντρο μεγάλη σωτηρία, γιατί θα τον ανακουφίσει με τη σκιά του, με τα λουλούδια του, με τους καρπούς του. και εγώ, σαν το δέντρο, αυτά έχω να προσφέρω και αν τα δεχτείτε ευτυχισμένη θα είμαι που μπόρεσα έστω και λίγο την ψυχή σας να γεμίσω με άνθη, την δροσιά της ανάσα σας ν' αναπνεύσω...
ASSOS / Ἅ λ ς / ~reflection~ / 53FM / Alks / AnD / aoratos /Avengeil / bianca / bilsot / Christina / cloudsinthemirror / Dark13Sun / Despina / Dimitris A. / dip / Dolorosa / Dr. Aparadektos / Emmanuel / Ianos / Ioannis Avgeris /IonnKorr / jo. / jokand /KANTHAR0S / Levina / Lonely / M / magda / Magia da Inês / manivesto1956 / mar9659 /Margo / meggie / nameliart / NOSTOS / OSTRIA PiciFriki / PseudοNeo / raffinata / roundel /Snake / Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη / TAXI - ΔΑΚΙΑ / vagnes / Velvet / xose barella / zoyzoy /Άθεος / Άντρη Αντωνίου / ΑΠΩΝ / Βασίλης / Βροχή / ΓΙΑ ΣΕΝΑ / Γιαγιά Αντιγόνη / Γιώργος / ΔΗΜΗΤΡΑ / δήμητρα♥♥♥q /Εκείνος / ΕΚΦΡΑΣΟΥ / ΕΥ / Ευ αγωνίζεσθαι / ευαγγελια / Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ 999 / Καπετάνιος / Καπετάνισσα / ΚρυμμένοςΜονόκερος / Κωστής Τζαγκαράκης / Λία / ΜΑΓΟΣ! / ΜΑΙΡΗ / Μαργαρίτα / μια φορα κι εναν τρελο... / μικρή Μεγάλη / ΜΠΕΣΣΥ/ μυστήριο κορίτσι / Νικόλας Κ. / ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ / Ο Αλχημιστης / Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ / Οδυσσέας Ξένος /Ουρανίσκος / περήφανη μανιάτισσα / πνευμα / ποιώ-ελένη / Προεδρος / Ρεγγίνα / Ρίκη Ματαλλιωτάκη / σ αγαπω / ΣΚΟΡΠΙΕΣΣΚΕΨΕΙΣ / Σκουρα / Βαθια Νερα / Τhalassokrator / το κόκκινο φουστάνι / ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑ ΣΚΙΕΣ / Φόβος..... / Χρήστος Ζάχος / ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ / Χρυσάνθη / ღ oneiremataღ
μου λείψατε. πολύ.
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
ΤΡΊΤΗ, 23 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Απώλειες
Πέρασαν πολλά νεκρά ψάρια από τη μνήμη μου
σαν ν’ απλωθώ θέλησα στα βάθη της θάλασσας
μήνες πέρασαν να ιχνογραφώ στην άμμο μια εικόνα
σκέφτηκα ονόματα ξεσκέπασα σάρκες θειάφι ανάσαινα
…ναι…
είχα πολλές ανύπαντρες λέξεις στο στόμα
τις ένοιωθα να κολυμπούν προς τα χείλη
βυθίζομαι και πάνω μου να χτίζονται έρημα σπίτια
–πες τους πως χτίσανε εδώ γιατί φύσαγε άνεμο τυφλό
πες τους πως γκρεμίστηκε της αθωότητας ο κόσμος–
μην αγγίζετε
αγγίξτε μονάχα λίγο
μην αγγίζετε
το παιδί σπάει. το παιδί έχει όρεξη. το παιδί στην παραλία.
ή εκείνο στο πάρκο. το παιδί με τις φίλες του στο σχολείο.
μόνο στο σπίτι να ιδρώνει. μόνο στον καθρέφτη να μιλά.
το παιδί στις φωτογραφίες ή εκείνο κάτω απ' το νερό.
το παιδί στο βράχο με το μαγιό.
ή το παιδί με το ξεφούσκωτο μπαλόνι.
το παιδί εκείνο με το βραχνιασμένο κλάμα.
το παιδί που στα έξι το βίασαν.
το παιδί στα σκαλιά που ουρλιάζει βοήθεια.
–μαμά... μαμά μου... που είσαι μαμά μου;–
το παιδί με τον μαύρο ήλιο. το παιδί με το μαύρο βλέμμα.
ή το παιδί που μεγαλώνει άνυδρο.
κι ύστερα συρρικνώνεται. ζαρώνει. κουβαράκι μαζεύεται.
αγγίξτε μονάχα λίγο.
μην αγγίζετε.
το παιδί που φοβάται. το παιδί που τον εαυτό του σιχαίνεται.
το παιδί που ζει τρομαγμένο.
το παιδί με το γυαλιστερό μέτωπο και το περίεργο χαμόγελο
...μην αγγίζετε…
το παιδί με το βλέμμα πληγωμένου ελαφιού έχει πεθάνει.
–την Κυριακή κοίταζα τη μάνα μου που κοιμόταν κουρασμένη
κι αναρωτιόμουν πώς θα ‘ταν τάχα να ‘μπαινα ξανά στην κοιλιά της–
ΣΆΒΒΑΤΟ, 20 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Ερωτικός Μονόλογος
"πες κάτι"...
για όλα σου λέω. δεν είναι εύγλωττες οι σιωπές μου;
το κατρακύλισμα των δακτύλων μου στις πλαγιές σου, κομπιάζει πουθενά;
οι ζωγραφιές μου στα τζάμια;
το κατρακύλισμα των δακτύλων μου στις πλαγιές σου, κομπιάζει πουθενά;
οι ζωγραφιές μου στα τζάμια;
για πες.
οι ζωγραφιές μου στα τζάμια δεν είναι εικονογραφημένα βιβλία,
εικονογραφημένα τραγούδια, εικονογραφημένες γκρίνιες;
για πες!
οι ζωγραφιές μου στα τζάμια δεν είναι εικονογραφημένα βιβλία,
εικονογραφημένα τραγούδια, εικονογραφημένες γκρίνιες;
για πες!
"πες κάτι"…
οι λέξεις αδιάβαστες σκουριάζουν,
ανείπωτες κατατρώνε ό,τι μέσα σου αφάγωτο έχει μείνει,
ανέγγιχτες παγώνουν και μένουν -απαράλλαχτες σχεδόν
ν’ ανακαλυφθούν μια μέρα.
οι λέξεις ανείδωτες υπάρχουν στο χώρο, μέσα μας,
κάτω απ’ τα μαξιλάρια, στις ακρούλες απ’ τα βλέφαρά μας,
στις νεκρές γωνίες της όρασής μας.
υπάρχουν και περιμένουν ένα μαγικό τρικ να τις φωταγωγήσει,
ένα κάτι να τους δώσει τόνο υπόστασης.
οι λέξεις είναι φιλιά και χάδια.
χωρίς νόημα μακριά από αξιοφίλητα κι αξιοχάιδευτα σώματα!
ανείπωτες κατατρώνε ό,τι μέσα σου αφάγωτο έχει μείνει,
ανέγγιχτες παγώνουν και μένουν -απαράλλαχτες σχεδόν
ν’ ανακαλυφθούν μια μέρα.
οι λέξεις ανείδωτες υπάρχουν στο χώρο, μέσα μας,
κάτω απ’ τα μαξιλάρια, στις ακρούλες απ’ τα βλέφαρά μας,
στις νεκρές γωνίες της όρασής μας.
υπάρχουν και περιμένουν ένα μαγικό τρικ να τις φωταγωγήσει,
ένα κάτι να τους δώσει τόνο υπόστασης.
οι λέξεις είναι φιλιά και χάδια.
χωρίς νόημα μακριά από αξιοφίλητα κι αξιοχάιδευτα σώματα!
οι λέξεις μου, σαν πιστά χιλιοφορεμένα παπούτσια,
έχουν λιώσει τις σόλες τους στο δρόμο.
σαν σκυλί που όπου κι αν τ' αφήσεις θα γυρίσει πίσω,
οι σκέψεις μου από ένστικτο -ίσως και με τη μυρωδιά σου,
πάντα επιστρέφουν στην αυλή σου.
επιστρέφουν διαλέγοντας να ζήσουν σε έναν τόπο οικείο,
σκουπισμένο, με τα λουλούδια του περιποιημένα
και τους τοίχους του φρεσκοασπρισμένους.
έχουν λιώσει τις σόλες τους στο δρόμο.
σαν σκυλί που όπου κι αν τ' αφήσεις θα γυρίσει πίσω,
οι σκέψεις μου από ένστικτο -ίσως και με τη μυρωδιά σου,
πάντα επιστρέφουν στην αυλή σου.
επιστρέφουν διαλέγοντας να ζήσουν σε έναν τόπο οικείο,
σκουπισμένο, με τα λουλούδια του περιποιημένα
και τους τοίχους του φρεσκοασπρισμένους.
μη με παρεξηγείς.
δε θέλω να σου βάλω αλυσίδες.
δε θέλω να εκβιάσω όρκους μπρος στα ιερά σου σύμβολα.
ούτε βουλοκέρι ζητάω στις λέξεις σου,
σφραγισμένες να μείνουν ως τη δικιά μας μέρα της κρίσης.
μα το ότι είσαι μαζί μου τώρα, δε μου αρκεί.
δε θέλω να σου βάλω αλυσίδες.
δε θέλω να εκβιάσω όρκους μπρος στα ιερά σου σύμβολα.
ούτε βουλοκέρι ζητάω στις λέξεις σου,
σφραγισμένες να μείνουν ως τη δικιά μας μέρα της κρίσης.
μα το ότι είσαι μαζί μου τώρα, δε μου αρκεί.
θέλω να βλέπω στα μάτια σου λύσσα για την πιθανότητα να με χάσεις.
θέλω να βλέπω στο χέρι σου "μαχαίρι φονιά",
αν στην επόμενη γωνία διαλέξω να στρίψω αλλού.
τρομώδες παραλήρημα να σε πιάνει αν δεις στον ύπνο σου
ότι μια μέρα περπατάω χωρίς εσένα…
θέλω να βλέπω στο χέρι σου "μαχαίρι φονιά",
αν στην επόμενη γωνία διαλέξω να στρίψω αλλού.
τρομώδες παραλήρημα να σε πιάνει αν δεις στον ύπνο σου
ότι μια μέρα περπατάω χωρίς εσένα…
θέλω να ‘σαι ευτυχισμένος που είσαι μαζί μου τώρα
και δυστυχισμένος και μόνο στην πιθανότητα να μην είσαι μαζί μου για πάντα...
και δυστυχισμένος και μόνο στην πιθανότητα να μην είσαι μαζί μου για πάντα...
έχουν διακριτή διαφορά όσα σου λέω. το καταλαβαίνεις;
ΤΕΤΆΡΤΗ, 17 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Τα χείλη των θαυμάτων
Ταλαντεύομαι γέρνω μπρος θα πέσω
κοιτάζω τα πόδια μου τα νιώθω σταθερά ακλόνητα
τα ακροδάχτυλα γαντζωμένα στο συρματόσκοινο
τα ακροδάχτυλα γαντζωμένα στο συρματόσκοινο
απλώνω και τινάζω ασυναίσθητα τα χέρια
κάποια γκρίζα πούπουλα στροβιλίζονται στο κενό
ισιώνω το κορμί μου μια σύσπασή του διορθώνω
νιώθω το δεξί μου πόδι να γραπώνει το διπλανό συρματόσκοινο
τα μάτια μου γεμίζουν φωτεινές γραμμές
κανένας ήχος ένα δωμάτιο
το σώμα μεταλλάζεται με ρυθμό
το σώμα μεταλλάζεται με ρυθμό
φεγγοβολά με ένα παράξενο πράσινο χρώμα
γίνεται μηδέν ένα δύο
τρία τέσσερα πέντε έξι επτά οχτώ εννέα μηδέν ένα δύο
τρία τέσσερα πέντε έξι επτά οχτώ εννέα μηδέν ένα δύο
το βλέπω στο καθρέφτη απέναντι το σώμα
προσπαθώ να αποσπάσω τη προσοχή σας
να πιάσω το ρυθμό σας
ταρά παπάμ παμ
είμαι σίγουρη πως τέτοιο σαλτιμπάγκο δεν έχετε δει ποτέ
επτά οχτώ εννέα μηδέν ένα δύο
είμαι ακούραστη αλλά μάλλον βαρετή
σκέφτομαι να κάνω κάτι για σας
είμαι ακούραστη αλλά μάλλον βαρετή
σκέφτομαι να κάνω κάτι για σας
ας πούμε να μετρώ τα όνειρά σας
τους χτύπους της καρδιά σας ανακατεύω
κάθε φορά που γίνομαι μηδέν φλέβες χάνω
ξημερώνω νύχτες ατέλειωτες
ένας ήχος με τραντάζει σύγκορμη
ένας ήχος με τραντάζει σύγκορμη
μπίπ μπίπ μπίπ
μόλις που προλαβαίνω
μόλις που προλαβαίνω
να δω την ίριδα των ματιών να διαστέλλεται
απλώνετε το χέρι κοντοστέκομαι για να σας νιώσω
έτσι σας θυμάμαι να σταματάτε το χρόνο
ένα τράνταγμα και μετά πάλι σιωπή
έτσι σας θυμάμαι να σταματάτε το χρόνο
ένα τράνταγμα και μετά πάλι σιωπή
ανοίγω το παράθυρο κοιτάζω μερικά ψίχουλα από κρουασάν που πέφτουν
που βίαια πέφτουν στο περβάζι
ένα μικρότερο απ’ τα χείλια σας αστράφτει σα πετράδι
πάλι απόψε με τα σπουργίτια θα μαλώσω
αχ αυτά τα χείλη των θαυμάτων
αχ αυτά τα χείλη των θαυμάτων
πόσο γενναιόδωρα είναι καμιά φορά
ΔΕΥΤΈΡΑ, 15 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Μια μικρή κανάτα
Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει
μέσα σ’ ένα κύκλο
χειμώνα-καλοκαίρι-άνοιξη
φοράει πάντα ένα καπέλο κόκκινο
η μικρή Ελένη είναι μια κανάτα
που σε κομμάτια χίλια έσπασε
και όλοι γύρω της φωνάζουν:
σε τίποτα πια δε χρησιμεύεις
διάφανη μικρή κανάτα
η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει
τώρα που έγινε χίλια κομμάτια
ΚΥΡΙΑΚΉ, 14 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 12 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Πως βρεθήκαμε;
Μοναξιά ζούνε οι άνθρωποι εκείνοι, που μισούνται, μα πάλι στο ίδιο στρώμα πέφτουν να κοιμηθούν.
Μοναξιά είναι να μην είσαι κανενός κάτω από τόσα βλέφαρα.
Μοναξιά είναι να μην έχεις που να δροσίσεις τ’ όνειρά σου.
Μοναξιά είναι να μην βρίσκεις ίσκιο να σε δροσίσει στον απέραντο ουρανό.
όλοι, τώρα ή κάποτε, σε πετρωμένη θάλασσα κολυμπήσαμε. με καράβι μαύρο ταξιδέψαμε. σκαλίσαμε την άμμο με ακρωτηριασμένα δάχτυλα. πατήσαμε το χώμα με κομμένα πόδια.
υπήρξαν εποχές που διψούσαμε και στάλα νερό δεν είχε η έρημός μας. πεινούσαμε και το τραπέζι μας βρίσκαμε άδειο. κρυώναμε και όλες οι κουβέρτες μας ξεσκισμένες πάνω στο κάτασπρο χιόνι της απελπισίας. σε τεντωμένο σχοινί περπατούσαμε: αν πέφταμε, κόκκινο το χιόνι θα γινότανε ή μαύρο.
δεν επιλέξαμε τούτο το κόκκινο.
δεν επιλέξαμε τούτο το μαύρο.
στο οργιώδες πράσινο της χαράς
στο άλικο του έρωτα
στο γαλάζιο της ελπίδας προσδοκούμε.
τα τρυφερά μας μάτια ψάχνουν εναγωνίως έναν ήλιο ολόλαμπρο. να μπει παντού η θάλασσα. να γίνουν τα σύννεφα ζωογόνα βροχή. ν’ αναβλύσει μια πηγή. να ξεδιψάσουμε.
αν είμαστε εμείς, αν γίνουμε αγαπημένοι εμείς, τότε θα κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο. θ’ αναρωτηθούμε: τι πρόσωπο έχεις; τι κινήσεις; τι σε κάνει να δακρύζεις; τι ν’ αναπολείς; τι θέλεις; γιατί πονάς; με τι γελάς; πεινάς; κρυώνεις; διψάς; ζητάς; στέγη έχεις; ψυχή; δουλειά; όνειρα;
έτσι γνωρίσατε εμένα
έτσι εγώ γινήκαμε εμείς!
έτσι να νοιώσουμε, μπορούμε, ο ένας τον άλλον. έτσι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. έτσι ν’ αγαπηθούμε:
σαν μία άρπα με εκατοντάδες-χιλιάδες χορδές!
Εμείς!
Εμείς!
ΤΕΤΆΡΤΗ, 10 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Ανακολουθίες
σα κουβάρι δεμένα τα μέλη της ψυχής
σαν αδράχτι τα δάχτυλα γνέθουν ότι αγγίζουνε
μέχρι να γίνει η κλωστή λεπτή
τα δόντια σφιχτά την μοίρα δαγκώνουν
ο νους περπατά στ’ ανακόλουθο
κι η καρδιά λαχανιάζει στο ξάφνιασμα
ανάλαφρα σηκώνω τα σκεπάσματα σε κάθε ανάδευση
πως ιδρώνω μέντα στα όνειρα της σάρκας
λεβάντα σκορπούν οι πόθοι μου
πως αναστενάζω βανίλια τις αμαρτίες του ύπνου
εξιστορώντας μέσα απ’ τα μεταξένια του ύπνου ενδύματα
ό,τι χαμόγελα χαρίζω στου ύπνου τα φαντάσματα
ΤΡΊΤΗ, 9 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Ακούστε
Ακούστε τη σιωπή μιας γυναίκας
μια σιωπή στάση ζωής
μια σιωπή διαμαρτυρίας
μια σιωπή άμυνας στη βία
ακούστε τη σιωπή μιας γυναίκας
που είδε άκουσε και τρόμαξε πολύ
η Αντιγόνη ευαίσθητη
η Αντιγόνη παγιδευμένη
η Αντιγόνη χρεωμένη να υποστεί
η Αντιγόνη χρεωμένη να πονάει
η Αντιγόνη χρεωμένη να δίνει
ότι όλοι της διεκδικούν
η Αντιγόνη που ξέρει την αλήθεια
την έμαθε βιώνοντας το αβίωτο
η Αντιγόνη που αγίασε ερήμην της
η Αντιγόνη με τα έκπληκτα μάτια
και την κομμένη γλώσσα
η Αντιγόνη με τ’ ανοιχτά πόδια
και την κλειστή ψυχή
ακούστε τη σιωπή μιας γυναίκας
ξεκουφαίνει ως να ‘τανε κραυγή
ΚΥΡΙΑΚΉ, 7 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011
Καλώς σας βρήκα!
Αγαπημένοι μου, Σήμερα που έρχομαι να σας βρω, φοράω ρίγη και λίγο θλίψη μπλε. αχνά ακούγεται μέσα μου το τελευταίο κύμα, για φέτος μόνο ελπίζω, των διακοπών μου.
όμως, είμαι εδώ και νοιώθω καλά. γιατί σε αυτήν εδώ την σελίδα όλοι μας χωράμε, είμαστε μαζί. εμείς, οι ανάγκες, οι σκέψεις, οι φόβοι, οι επιθυμίες, οι ψυχές μας. ο λύχνος καίει για όλους μας και μας ζεσταίνει.
στο μονόπρακτο της αναγνωριστικής δαγκωματιάς ακούμε το κοινό μας σημάδι. ναι, είμαστε μόνο εμείς.εμείς. κάτι αόρατο, κάτι μυστικό μας ενώνει. δεν ξέρουμε πού πηγαίνουμε, όμως, όπου και αν πάμε, πηγαίνουμε με πάθος. είτε μαζί, είτε όχι.
θέλουμε να μυρίζουμε τα τραγούδια που βγάζουν οι λέξεις μας… θέλω να διαβάζω τι γράφετε και να σας ρωτάω: άραγε τι να φαντάζεστε πίσω από κάθε κόμμα; ποιες νότες έκαναν το δέρμα σας να ανατριχιάζει και τα δάχτυλά σας αυτόματα να αναζητάνε την επαφή; τι θέλετε; τι ονειρεύεστε; ποια είναι η δική σας Ιθάκη; και ο δικός σας Μινώταυρος ποιος;
γράφετε και να σας ρωτάω: άραγε τι να φαντάζεστε πίσω από κάθε κόμμα; ποιες νότες έκαναν το δέρμα σας να ανατριχιάζει και τα δάχτυλά σας αυτόματα να αναζητάνε την επαφή; τι θέλετε; τι ονειρεύεστε; ποια είναι η δική σας Ιθάκη; και ο δικός σας Μινώταυρος ποιος;
φτιάχνουμε νησίδες ελπίδας καθώς τα νύχια μας τις νύχτες αγριεύουν. τότε που η σάρκα μας η απέραντη, χώμα γίνεται να βυθιζόμαστε βαθιά… ενώ τα δέντρα ξεδιπλώνονται από μέσα μας… κι από τις κόρες των ματιών, κλαδιά ξεχύνονται στο άπειρο που η πνοή τα παρασέρνει… ναι, είμαστε εμείς. εμείς. εμείς.
σας υπόσχομαι πως κάθε φορά που έτσι όμορφα θα συναντιόμαστε, όλες οι επιθυμίες μας, σταγόνες πραγματικότητας από το δέρμα μας θα κυλάνε…
στα μάτια μου πάντα έχω μια εικόνα: ένα δέντρο πλάι σε ένα βούρκο. το δέντρο δεν μπορεί να φύγει από εκεί που φύτρωσε, ούτε μπορεί να εξαφανίσει το βούρκο. μπορεί όμως να ομορφύνει λίγο το τοπίο: να προσφέρει την πλούσια σκιά του, να προσφέρει τους καρπούς του, να προσφέρει τα λουλούδια του. αυτά είναι τα μόνα που μπορεί να προσφέρει. ίσως να είναι μικρή η προσφορά του, αλλά ένας άνθρωπος που θα καταφύγει εκεί, θα θεωρήσει το δέντρο μεγάλη σωτηρία, γιατί θα τον ανακουφίσει με τη σκιά του, με τα λουλούδια του, με τους καρπούς του. και εγώ, σαν το δέντρο, αυτά έχω να προσφέρω και αν τα δεχτείτε ευτυχισμένη θα είμαι που μπόρεσα έστω και λίγο την ψυχή σας να γεμίσω με άνθη, την δροσιά της ανάσα σας ν' αναπνεύσω...
μου λείψατε. πολύ.
ASSOS / Ἅ λ ς / ~reflection~ / 53FM / Alks / AnD / aoratos /Avengeil / bianca / bilsot / Christina / cloudsinthemirror / Dark13Sun / Despina / Dimitris A. / dip / Dolorosa / Dr. Aparadektos / Emmanuel / Ianos / Ioannis Avgeris /IonnKorr / jo. / jokand /KANTHAR0S / Levina / Lonely / M / magda / Magia da Inês / manivesto1956 / mar9659 /Margo / meggie / nameliart / NOSTOS / OSTRIA PiciFriki / PseudοNeo / raffinata / roundel /Snake / Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη / TAXI - ΔΑΚΙΑ / vagnes / Velvet / xose barella / zoyzoy /Άθεος / Άντρη Αντωνίου / ΑΠΩΝ / Βασίλης / Βροχή / ΓΙΑ ΣΕΝΑ / Γιαγιά Αντιγόνη / Γιώργος / ΔΗΜΗΤΡΑ / δήμητρα♥♥♥q /Εκείνος / ΕΚΦΡΑΣΟΥ / ΕΥ / Ευ αγωνίζεσθαι / ευαγγελια / Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ 999 / Καπετάνιος / Καπετάνισσα / ΚρυμμένοςΜονόκερος / Κωστής Τζαγκαράκης / Λία / ΜΑΓΟΣ! / ΜΑΙΡΗ / Μαργαρίτα / μια φορα κι εναν τρελο... / μικρή Μεγάλη / ΜΠΕΣΣΥ/ μυστήριο κορίτσι / Νικόλας Κ. / ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ / Ο Αλχημιστης / Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ / Οδυσσέας Ξένος /Ουρανίσκος / περήφανη μανιάτισσα / πνευμα / ποιώ-ελένη / Προεδρος / Ρεγγίνα / Ρίκη Ματαλλιωτάκη / σ αγαπω / ΣΚΟΡΠΙΕΣΣΚΕΨΕΙΣ / Σκουρα / Βαθια Νερα / Τhalassokrator / το κόκκινο φουστάνι / ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑ ΣΚΙΕΣ / Φόβος..... / Χρήστος Ζάχος / ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ / Χρυσάνθη / ღ oneiremataღ
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου