για οσους αγαπησα χαριζονται σε ολους τους φιλους

"H μυρωδιά σου στα σεντόνια μου" Γιάννης Φιλιππίδης

 
Τους αγαπημένους, που χάνονται ξαφνικά απ’ τη ζωή μου σαν να μην υπήρξαν ποτέ, μ’ αρέσει να τους σκέφτομαι σαν μικρές, ασθενικές, χάρτινες βαρκούλες, απ’ αυτές που φτιάχνανε τα παιδιά, κάποτε. Έτσι θέλω κι εγώ, να διπλώνω ένα αδύναμο κομμάτι τετράγωνου χαρτιού, να το κάνω πλεούμενο κι ύστερα να το ακουμπώ απαλά σε μια φανταστική λίμνη, ήρεμη κι απέραντη, γεμάτη αστραφτερό, καθαρό νερό. Σ’ αυτό το δικό μου νερό, οι βαρκούλες πλέουν ήσυχα στο άγνωστο άπειρο, πριν χαθούν αργά αργά από τα μάτια μου. Για πάντα. Έτσι. Χωρίς κλάματα, βαριές αρρώστιες και φόβο. Χωρίς βία.

Χαλίλ Γκιμπράν

Ω μουσική Στα βάθη σου αφήνουμε τις καρδιές Και τις ψυχές μας Εσύ μας δίδαξες να βλέπουμε με τ’ αφτιά μας Και ν’ ακούμε με τις καρδιές μας.

Γ.Σεφέρης

Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας, μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

Γιώργος Παυλόπουλος

Η Σιωπή είναι μια άγνωστη που έρχεται τη νύχτα. Ανεβαίνει τη σκάλα χωρίς νʼ ακούγονται πατήματα μπαίνει στην κάμαρα και κάθεται στο κρεβάτι μου. Μου φοράει το δαχτυλίδι της και με φιλεί στο στόμα. Τη γδύνω. Μου δίνει τότε τις βελόνες και τα τρία χρώματα το κόκκινο το μαύρο και το κίτρινο. Κι αρχίζω να κεντάω πάνω στο δέρμα της όλα όσα δε σου είπα και ποτέ πια δε θα σου πω.

Τάσος Λειβαδίτης

ώ, μη θυμάσαι, μη θυμάσαι — ο κόσμος είναι ένα παιχνίδι κι ας πούμε ότι κέρδισες, τι θα βγει;

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1918)

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες, όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες, αλλά κ” εκείνες τες επιθυμίες που για σένα γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά, κ” ετρέμανε μες στη φωνή — και κάποιο τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε. Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν, μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες εκείνες σαν να δόθηκες – πώς γυάλιζαν, θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν· πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ

Ένα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα έρωτα το είπαν ποίηση το είπαν… Ας ήταν να βρεθούμε έξω από μένα έξω από σένα γιατί περνάει η ώρα και βραδιάζω. Στα δυτικά μου πάντα ήθελα να’ σουν να μου γνέφεις απ’ τα βαθιά των ημερών.

Τάσος Λειβαδίτης

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο. Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.

Οδυσσέας Ελύτης

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς Μές στή μέση τής θάλασσας Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς άκου,άκου Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει- ακούς; ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει- ακους; Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς.

(Απόσπασμα από τη "σονάτα του σεληνόφωτος" του Γιάννη Ρίτσου)

...Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω, το δοκίμασα.Δεν ωφελεί. Άφησέ με νά'ρθω μαζί σου...

Κική Δημουλά

τόση βροχή για μια απουσία, τόση αγρύπνια για μια λέξη,

William Shakespeare

Λές οτι αγαπάς την βροχή, αλλά πάντα ανοίγεις την ομπρέλα σου όταν ...βρέχει. Λές οτι αγαπάς τον ήλιο, αλλά πάντα βρίσκεις μια σκιά για να κρυφτείς όταν ο ήλιος λάμπει. Λες οτι αγαπάς τον άνεμο, αλλά κλείνεις τα παράθυρά σου όταν φυσάει. Αυτός είναι ο λόγος που φοβάμαι κάθε φορά που μου λες οτι μ αγαπάς"

Ούτε φίδι ούτε μήλο αγώνας άνισος μ`έκανε φτερό και φύλλο ο παράδεισος.

Γιάννης Ρίτσος

Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου. Σε αναπνέω.

Σ’ αυτόν τον απερίγραπτο κόσμο βρεθήκαμε Δυό ευθείες της τεθλασμένης Να παλεύουμε για ένα άγγιγμα.

Αβάσταχτη η μνήμη του τίποτα...Φτιαγμένη απο λυγμό /και απόσταση..

Κατερίνα Γώγου-Θα 'ρθεί καιρός

Θαρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα. Να το θυμάσαι Μαρία. Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη – μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ' η ελπίδα άκου θάρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς δε θα βγαίνουν στην τύχη Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές με γερμένους απέξω Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε δε θά 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια. Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες Να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός για το μάθημα της ιστορίας. Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα – δύσκολοι καιροί. Και θάρθουνε κι άλλοι. Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά – τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά: «Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος». Θα την αλλάξουμε τη ζωή! Παρ' όλα αυτά Μαρία.