Έρημα σπίτια
Το ξέρω ˙
τούτες τις νύχτες θα γίνω πάλι νερό κι αλάτι
καθώς πολλά νεκρά ψάρια περνούν από τη μνήμη
πολλές ανύμφευτες λέξεις στο στόμα κολυμπούν
βυθίζομαι και πάνω μου χτίζονται έρημα σπίτια
μικρά έρημα σιδερένια σπίτια
που οι σκουριασμένοι τοίχοι τους σωπαίνουν
και που τις πόρτες τους τις τρώει το σαράκι
τ’ απάτητα πατώματα γεμίσανε γλιτσίνιες
χιλιάδες φύκια στις στέγες ξεκουράζονται
πάνω στην πλάτη μου όλα τα σαπισμένα έπιπλα:
άδειες από καιρό κουτσές καρέκλες
τραπέζια που μήτε ψίχουλο επάνω τους δεν έχουν
τις νύχτες που την ψυχή ο άνεμος σαρώνει
σκορπάνε οι θίνες ιστορίες για απόντες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου