Τα ταξίδια της ζωής μας.....

Τα ταξίδια της ζωής μας.....

Ξεκινάμε,φεύγουμε για μακριά....κάνουμε σχέδια να εξερευνήσουμε όλη τη ζωή,

και πάντα στο ίδιο σημείο ξαναγυρνάμε.

Αράζουμε στην κόγχη ενός ονείρου που έμεινε εκεί και μας περίμενε....

Κι εμείς που νομίσαμε πως το όνειρο μας ακολουθούσε!

Κι άντε πάλι καινούρια σχέδια για μακρινά ταξίδια,για καινούργια τοπία,

κι άντε πάλι ν αρματώνουμε τ όνειρο σίγουροι αυτή τη φορά πως θα μας ακολουθήσει.

 Αν ρίχνει ζαριές όπως λένε ο Θεός εμείς τρέχουμε ξοπίσω κουνάμε την ουρά μας σαν χαζοχαρούμενα κουτάβια μαζεύουμε τα ζάρια και του τα ξαναχώνουμε στα χέρια με λαχτάρα!

Υπάρχουν άνθρωποι που φτάνουν ως το τέλος τους κρατώντας μέσα στην ψυχή τους ένα βουλωμένο γραμμα.
Περπατούν στο δρόμο τους φορτωμένοι τα λάφυρα της νίκης τους τ απομεινάρια της ήττας τους τα πολύτιμα πετράδια της ευτυχίας τους τις νυχιές από τα σημάδια του πόνου τους.
Περνούν μπροστά από το ταχυδρομείο της ζωής και μόλις φτάσουν εκεί,γυρίζουν αλλού το πρόσωπο τους.
Βιάζονται .
Πάντα κάτι έχουν να κάνουν πιο σημαντικό.Συνεχώς αναβάλλουν.
Ξεχνούν να συμπληρώσουν τα στοιχεία στο φάκελο....
τον αποστολέα,τον παραλήπτη "αυτόν κυρίως",τη διεύθυνση....
Και κυλάει ο χρόνος...
 και το γραμμα κιτρινίζει.

Ξεθωριάζει.

 Παραπέφτει.

Ένα παραμύθι λέει

πως τα βότσαλα της θάλασσας είναι τ ανείπωτα μυστικά των ανθρώπων.


Άλλα γυαλιστερά και πολύχρωμα σαν πολύτιμες πέτρες ,

 άλλα στρογγυλά και λεία ,άλλα με σκαλίσματα και παράξενα σχέδια ,

 άλλα θαμπά και άχρωμα και άλλα αιχμηρά
 σαν λάμες μαχαιριών.

Αχ...Γιατί μου βάζεις Θε μου τέτοιους γρίφους;

Εγώ μόνο την ομορφιά σου έμαθα ν αναγνωρίζω.

Μόνο τη μουσική της σιωπής σου έμαθα ν ακούω.

Το σκοτεινό σου πρόσωπο,πως να το ψηλαφίσει η ψυχή μου.....

Αποσπάσματα από το βιβλίο  Αν ήταν όλα....αλλιώς.
Α.Παπαδάκη.