Πρακτική ουτοπίας

Δευτέρα, 6 Αυγούστου 2012

ΠρακτικΠΡΑΚΤΙΚΗ ΟΥΤΟΠΙΑΣή ουτοπίας

Πρακτική ουτοπίας
Κι εγώ άρχισα να οδηγώ απόψε,
όπως κάθε νύχτα τελευταία,
με την ελπίδα να ξεφύγω από δω.
Φορώ το πουκάμισο φουσκωμένο απ΄την αύρα
κι η σελήνη μπροστά πυρπολεί με υδράργυρο
τα νερά του ωκεανού.
Το ράδιο, συντονισμένο σ΄ένα νεκρό κανάλι,
είναι μια ακόμα έρημος που με συνοδεύει.
Περνώ πλάϊ σε εκτάσεις πολυχρησιμοποιημένες
όπου ζυγίζουν σχέδια τουριστικών κερδοσκόπων
που υπόσχονται μια ευτυχισμένη ζωή.
Ο αέρας γεμάτος από ένα υπόλευκο μπλε αέριο
κι ο ουρανός μια εικόνα που αλλάζει
με στροβιλισμούς γύρης, αναλαμπές από πούσι
και σκονισμένα ρεύματα.
Ψηλά στο παρμπρίζ, ελεύθερα στον νυχτερινό
άνεμο, τηλεφωνικά καλώδια
κουνούν σταθερά τη μακρινή μορφή
των άστρων μ΄ένα ελαφρύ τρέμουλο.
Ξέρω πλέον πως δεν θα με σώσει τίποτε,
πως δεν είμαι πια ούτε εκείνη η όμορφη ιδέα
που γεννήθηκε στο μυαλό των ανθρώπων,
μα με παρηγορεί να το σκάσω.
Να 'μαι κάτι, είμαι η συνείδηση
αυτού που δεν καταφέρνει ούτε να ονειρευτεί,
ένα τίποτε πολύ παλιό που προσφέρει
στους γλάρους λίγο ψάρι
στον μώλο του λιμανιού
κι αρέσκεται ν' ατενίζει την πτήση του.
Οι στροφές κλίνουν ελαφρά
σε μια υγρή λάμψη,
και τα χρυσοχάλκινα χρώματα της ασφάλτου
έχουν θαλασσινούς ιριδισμούς, σαν νιφάδες.
Τα φώτα ενός αμαξιού, στη διάφανη
ησυχία του νίτρου,
περιστρέφονται στην ακτή όπως
ένας μακρινός πλανήτης στην τροχιά του.
Είναι βέβαιο πως έχω ελάχιστη πίστη,
μετά βίας ελπίζω κάτι, κυρίως από μένα,
μα με παρηγορεί να παρατηρώ αυτά τα ίχνη από λευκά
και γκρι σύννεφα σαν πανιά
με τα οποία κάποιος καθαρίζει τον ουρανό,
τα μάτια ενός άστρου που, νικώντας
την απόσταση που μας χωρίζει,
συναντιούνται με τα δικά μου.
Οπως κάθε νύχτα, διασχίζω τη χρωματιστή γραμμή
στο έδαφος κι οδηγώ παράνομα
στη λωρίδα της αντίθετης κατεύθυνσης.
Το βλέμμα χάνεται όχι προς το τμήμα της εθνικής
μπροστά μου, αλλά στα ψηλά
αστρικά βάθη.
Δεν αναρωτιέμαι τίποτε.
Η αίσθηση της πτήσης είναι πολύ έντονη
κατά τη διέλευση της κορυφογραμμής των αλλαγών εδάφους.
Οι εκρήξεις της μηχανής, ο θόρυβος
με τον οποίο η πίσσα ρουφά τα λάστιχα,
η τριβή της λαμαρίνας και των πλαστικών,
με κάνουν να σκεφτώ τις εκρήξεις
υδρογόνου και ηλίου από εκει ψηλά,
στην κίνηση της γαλάζιας ύλης,
στην ενέργεια του φωτός που διασχίζει τον χώρο.Diego Doncel
http://www.poema.gr/poem.php?id=369