ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΩ ...

ΤΕΤΆΡΤΗ, 31 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011

Στην τρύπα ενός αυτιού

Είσαι ξαπλωμένος στης κουζίνας το πάτωμα

ρέει υδράργυρος στα δεξιά και φως στ’ αριστερά σου

άλλοτε κλείνεις και άλλοτε ανοίγεις τα μάτια σου

να καταλάβεις δεν μπορείς γιατί αφέγγιστος ο τοίχος

γιατί γεννήθηκες δούλος κοινός κι αλώνητος

που πήγαν τα τόσα πιάτα τα τόσα σπασμένα ποτήρια

γιατί η ανάσα σου μυρίζει θυμάρι και δάφνη

γιατί τα ρούχα σου έτσι παράξενα παλιώσανε  

γιατί οι κάλτσες σου τρύπες λαγών γεμίσανε

θυμάσαι καλά˙ εδώ δεν είναι η χώρα των θαυμάτων

σαν ξημερώματα το μάτι σου περνάει ληθαργικά 

από το πτώμα της Αλίκης στη χώρα των Τραυμάτων

από τα λείψανα μιας πεταλούδας άσπρης και ωραίας

σαν τα πόδια σου τα ξύλινα ανθίζουν και πονούν

σαν το στόμα σου ξερνάει ήχους φόβου παράταιρου

σαν πέφτεις μόνος σου στην τρύπα ενός αυτιού

Από την AnD μου

 

ΔΕΥΤΈΡΑ, 29 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011

Σ' αγαπώ!

Εμείς, τρομάζουμε μπροστά στην τόση πείνα μας για αγάπη. 

                                     Όσο έτσι πεινάμε, δεν μπορούμε τίποτε άλλο να γευτούμε. 

Το βλέπουμε. Το νοιώθουμε ως το μεδούλι των κοκάλων μας. 
Γεμίζουμε τον αέρα με τα χνώτα τα απόλυτης ανάγκης μας γι’ αγάπη.

Κοιτάζουμε τον κρίνο που άνθισε στην ακροποταμιά της ψυχής μας. 
Κοιτάζουμε την βάρκα που κυλάει στο ποτάμι της επιθυμίας μας. 
Διψάμε. Πεινάμε, πεινάμε πολύ εμείς. 
Μάθαμε να ζούμε με την ακόρεστη πείνα μας, σαν δέρμα δεύτερο την νοιώθουμε.

Τη μέρα που η πείνα θα μοιραστεί, τη μέρα που όλοι εμείς θα χορτάσουμε και οι καρδιές μας θα χορτάσουν αγάπη, θα γίνει η μεγαλύτερη των αισθημάτων έκρηξη που είδε ποτέ η ανθρωπότητα. Αδύνατο να φανταστεί κανένας τη χαρά που θα ξεσπάσει τη μέρα της Μεγάλης μας Αγάπης.

Τρομάζουμε μπροστά στην ανάγκη μας να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας εμείς, τα συναισθήματα, τους φόβους, τις χαρές μας. Όχι εγώ. Ποτέ εγώ. Πάντα στο μυαλό μας το Εμείς.

Είναι τόσο απλό: Δυο λεξούλες όλο και όλο
και μια έκρηξη χαράς θα κατακλύσει τις ζωές μας:

Σ’  α  γ  α  π  ώ.

Δυο λεξούλες, όλο και όλο, έχουμε ν’ αρθρώσουμε εμείς! Και  όλος ο κόσμος μας θ’ ανθίσει!!!

Τι όμορφα που ακούγεται! Ας κάνω πρώτη την αρχή:

Σ'  α  γ  α  π  ώ!

Σ'  α  γ  α  π  ώ!    είδες πόσο απλό είναι ;

Υ.Γ. Είναι το πρώτο μου βίντεο! 
Και χαρά μεγάλη πήρα που το έφτιαξα! Έχει λάθη. Το ξέρω. 
Μα είναι φτιαγμένο για εμάς, με α γ ά π η!

ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 26 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011

Οδοφράγματα

Μία σκέψη μονάχα καταδιώκει τον νου

κι ας μην φτάνουν τα κρα - κρα στους τοίχους του σπιτιού

σ' ά-λογο ηλιακό άρμα δεθήκαμε αυτοβούλως

ακολουθήσαμε τον καθορισμένο δρόμο τ’ ουρανού   

κι ας μην αγγίζουν οι αχτίδες μας τα όρια του σύμπαντος

στραβοπατάς όταν στα μάτια σε κοιτάζω

λες και υπάρχουν οδοφράγματα να σ' εμποδίζουν

δες! μ' ένα σου νεύμα μπροστά σου ξεκοιλιάζομαι

δεν υπάρχει ο χρόνος μόνο η τρέλα μου υπάρχει

σαν η λαχτάρα κλωστές στα χέρια μου περνά

έμαθα από μικρή να κολυμπώ στην υγρασία

αναποδογύρισα το σπίτι και την σκεπή έκανα σκαρί

απίθωσα τον μάλλινο παράδεισο στην κρεμάστρα

άναψα ένα από τα ψέματά σου και το κάπνισα

μέχρι τα κόκαλα μ' έκαψε βαθιά 

έφυγε απ' τα δάχτυλα ο καπνός 

στάθηκε στο ταβάνι σύννεφο ένοχο

να ξεφορτώνει άρχισε τουλούπες μια-μια

γέμισε χοντρές στάλες το άχρωμο δωμάτιο

στον παράδεισο φόρεσα ξανά το κόκκινο αδιάβροχο

νύχτα έξω βγήκα ˙ τάχα για που;

απλώνοντας το χέρι τον χάρτινο ήλιο τσαλάκωσα 

τον έβαλα σε τσέπη διάτρητη απ' ανέμους

που ξέρεις μουρμούρισα κάπου μπορεί να χρειαστεί

έκλεισα πόρτα και βροχή πίσω μου 

δεν θα μ' ακολουθούσες ποτέ 

ήξερα 

από πριν σε γεννήσω σε ήξερα.