Δρόμος κι αγάπη η ζωή του

Απο τη μνήμη ...Στην Καρδιά...

Δρόμος κι αγάπη η ζωή του

..κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός

..γι αυτούς που μένουνε 
και περιμένουνε

Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα. 
Κι ό, τι πιο όμορφο, 
Κι ό, τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω, 
Δε στο 'πα ακόμα, δε στο 'πα ακόμα.

Κι εκεί στου μακελειού την άψη
δαγκώνω τα σχοινιά τα λύνω
και μα τον ʼγιο Κωνσταντίνο
όλους τους ρίχνω μες στη χάψη
δεμένους με τα χέρια πίσω

Θάλασσα πικροθάλασσα
πώς να μην σ' αγαπήσω;

Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους

Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά.

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν
μ’ ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν
αχ τα μάτια σου
για τα όνειρα που κάναμε ρωτούν
αχ τα μάτια σου

Μάτια παραπονεμένα
μάτια που είσαστε για μένα
θάλασσες υπομονής
με κλωστούλες ασημένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής

Σ' ακολουθώ στην τσέπη σου γλιστράω
σαν διφραγκάκι τόσο δα μικρό
Σ' ακολουθώ και ξέρω πως χωράω
μες στο λακκάκι που 'χεις στο λαιμό

Μάνος Λοίζος

Μαζί του μάθαμε πως/οι πιο μεγάλες αλήθειες /λέγονται Τραγουδιστά...