σταυροδρόμι-η σελίδα της αγάπης, των χρωμάτων, του χαμόγελου

Παρασκευή, 4 Ιουνίου 2010 9:44 πμ | 3 σχόλια

Μπες εδώ φίλε και φίλη και να μυρίσεις άλλες μυρωδιές, χρώματα και γεύσεις από το σήμερα και το αύριο σ' έναν άλλο κόσμο στο τώρ και το εδώ. 

σταυροδρόμι

Τα παραμύθια που μας εισήγαν στις αλήθειες, στεγάζουν μια φράση χιλιοειπωμένη, χιλιοακουσμένη κι ωστόσο ες αεί ολόδροση: "δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει ...;". Όσες φορές κι αν ειπωθεί, μιλά αδιάκοπα για το καινούργιο που ξεμυτίζει μετά την επόμενη στροφή. Οι τόποι εναλλάσσονται, παρέρχονται, μα υπάρχει κάτι μόνιμο: η σχέση του ανθρώπου με το δρόμο και η σχέση του με το απρόσμενο. Το ζήτημα είναι να κατορθώσεις να διακρίνεις την αλήθεια που υπαινίσσεται το παραμύθι, καθόσον τα παραμύθια δεν παραμυθιάζουν: αμφότερα (και ο δρόμος και το απρόσμενο) δεν είναι συμπληρώματα ή στολίδια της ναθρώπινης ύπαρξης, αλλά συστατικά της.

ταξιδέψτε με το φακό της παρέας μας

 Ανοιχτοσύνη σ΄ ό,τι ο κόσμος και η ιστορία φέρνει. Διαφορετικοί πολιτισμοί, διαφορετικές παραδόσεις, διαφορετικός κόσμος. Κι όμως, όλα μπολιάζονται με τον εκκλησιαστικό λόγο, τον εκκλησιαστικό τρόπο ζωής. και μεταμορφώνονται! Οι άνθρωποι, μοναχοί, κληρικοί, λαϊκοί, ρισκάρουν διαρκώς τα πάντα. Δεν υπάρχει καμιά ασφάλεια γύρω τους, τίποτε που να τους δίνει σταθερό πλαίσιο και βεβαιότητα. Μέσα σ΄ αυτή τη ρευστότητα, όμως, κατακτούν το ποθητό ζητούμενο, την ελευθερία τους. Γιατί έτσι ανοίγονται στη σχέση με τον Άλλο χωρίς τα βαρίδια που τα σχήματα και οι εξουσίες μας προσθέτουν. Κι είναι θαυμαστό να βλέπεις πώς αυτή η χάρη ακουμπάει στα πρόσωπα, στις φωνές, στις ψαλμωδίες, στο λόγο που έχει νόημα παρά την αλλοτινή γλώσσα. Και ακόμη στα απλά πράγματα, στην ύλη. όλα μεταμορφωμένα κι αληθινά.

 Είναι αυτή η Αλήθεια που συγκινεί. Γιατί τη βλέπεις να σαρκώνεται, όπως το Πνεύμα όπου θέλει πνει, στις πέτρες, στα ξύλα, στα χρώματα και τα σχήματα της εικόνας. Μια τέχνη αλλιώτικη και θαυμαστή, η κούπα για το νερό, η βρύση με τα μυριστικά στο πλάϊ της, η μέντα που αρωματίζει το δροσιστικό μας... Η αλήθεια των υλικών, το φτερούγισμα των μοναχών, το φως του καντηλιού, κι ίσως εκεί πίσω από το πέτρινο χερουβείμ μία αληθινή φτερούγα από τον άγγελο Κυρίου αφήνει ένα φευγαλέο αποτύπωμα...

 (Απόστολος Μπάρλος & Βάσω Γώγου, Γαλλία 2009)