Φεγγαροβραδιά.... ΟΤΙ & ΝΑ ΛΕΣ & ΟΤΙ & ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ.

Σάββατο, 13 Αυγούστου 2011

Φεγγαροβραδιά....

- Μ'αγαπάς;

- Σ'αγαπώ!

- Και θα μ'αγαπάς για πάντα;

- Για πάντα!

Αυτά ρωτούσε το φεγγάρι το αστέρι, 

λίγο πριν μαύρα σύννεφα το καλύψουν...

Κάθε βράδυ το φεγγάρι με το αστέρι συναντιούνταν. 

Κι αγνάντευαν τη θάλασσα, κι εκείνο το μικρό κορίτσι 

που κάθε βράδυ καθόταν σε εκείνο τον άγριο βράχο 

και κοιτούσε με μάτια δακρυσμένα το κενό.

Ρωτάει το φεγγάρι το αστέρι:

- Γιατί πρέπει οι άνθρωποι να τυραννιούνται τόσο 

και να νοιώθουν τόση μοναξιά;

- Τι να σου πω, δεν ξέρω, μπορεί να τους αρέσει, 

μα μπορεί και να φοβούνται!

- Να φοβούνται; Τι να φοβούνται;

- Μπορεί να φοβούνται να μη χάσουν αυτόν που αγαπάνε, 

κι αν τύχει να τον χάσουν, φοβούνται 

να ξανα...αγαπήσουν για να μην πληγωθούν ξανά...

- Ναι, αλλά γιατί να χάσουν αυτό που αγαπούν;

- Αχ, φεγγαράκι μου, για να στο εξηγήσω, 

θα πάρει χρόνο και ήρθε η ώρα του αδερφού σου να βγει, 

δες, ξεπροβάλλει... Αύριο βράδυ θα σου πω.

Έχει βραδιάσει, το φεγγάρι ξυπνάει και βγαίνει 

στον ουρανό, μα που είναι το αστέρι;

Ψάχνει μα δεν το βρίσκει και τότε πέφτει 

πάνω του ένα πουλάκι και το ρωτάει:

- Που είναι το αστέρι; Ξέρεις;

- Χάθηκε, του απαντάει το πουλάκι.

- Μα που χάθηκε; ρωτάει το φεγγάρι.

- Τα αστέρια, καλό μου φεγγάρι, δεν κρατάνε για πάντα, 

κάποτε σβήνουν και χάνονται, του λέει 

το πουλάκι κι εξαφανίζεται.

Το φεγγάρι απορεί πως χάθηκε, είχε πει 

πως θα το αγαπάει για πάντα!

Μα ξαφνικά θυμήθηκε τα λόγια του αστεριού, 

κι ένα μεγάλο ασημί δάκρυ κύλησε από τα μάτια του. 

Να τι φοβούνται τελικά οι άνθρωποι...!

Όσοι όμως  εξακολουθούν να μετρούν ένα ένα

τα άστρα του προσωπικού τους ξάστερου νυχτερινού

ουρανού,οσοι  κρατούν φυλαχτό μέσα τους

όλες τις μικρές απλές και πολύτιμες στιγμές

της ζωής τους..όσοι επιμένουν  στο παρεκκλήσι της καρδιάς

να κοινωνούν αστερόσκονη ..

όλοι αυτοί είναι βαθειά πλήρεις μέσα τους

γιατί  η γνώση τους δεν κρύβεται μέσα σε κώδικες

αλλά υπάρχει παντού.Στον κόπο που καταβάλλουν

κάθε ώρα,στην αγάπη που δίνουν χωρίς ανταλλάγματα

και στη μαθητεία στον πόνο της αληθινής απώλειας...
Να χάσεις δηλαδή τον εαυτό σου
να ξεχάσεις να Ζείς να μοιράζεσαι να
νοιώθεις  το όλον του κάθε μα του κάθε
συναισθήματος....

Αυτη είναι η γνώση που αλλάζει τους ανθρώπους

που τους κάνει καλύτερους...

Η απόλυτη αποδοχή της προσωρινότητας τους

και η ματαιότητα  του να αντιστέκονται

στη ροή της ζωής της φύσης και της

πραγματικότητας τους.

Όμορφη φεγγαροβραδυα

και ξεκούραστο τριήμερο σε όλους σας.!!

στους αιωνες...κι αν είχα μια μηχανή του χρόνου
θα την έκανα απο τη σημερινή εποχή
που την απαξιώνει με τόσο φόβο και τοσο
θράσος ..και θα άραζα σε μια καστροπολιτεία
του τότε..που μάχονταν  για αυτήν..
δίνοντας ψυχή καρδιά και αίμα.


Εμ...απο ένα aeriko τι περιμένατε..
σοβαρότητα..και προσαρμογη ;  :))