Μονάχα λίγο χρόνο

ΠΈΜΠΤΗ, 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2013

Μονάχα λίγο χρόνο

 

Η ζωή της εύθραυστη, αλλόκοτη, στερημένη, μόνη και μοναχική, συγκινητική, απροστάτευτη, αθώα και μέχρι τώρα, τόσο μα τόσο, ερωτεύσιμη.

Η νεότητά της τόσο κοντινή, τόσο παρούσα και παρ' όλα αυτά για πάντα χαμένη… Η ζωή της στην κόψη του ξυραφιού.

Έντρομη στέκεται στην προδιαγεγραμμένη πορεία του σώματος. Στην αναπότρεπτη γραμμική διαδρομή του χρόνου. Δεν είναι που φοβάται, μόνο, την εικόνα. Τρέμει μπροστά στη φθορά του σώματος, της υγείας, των ενστίκτων. Φοβάται την εσωτερική  φθορά που το σώμα της, μέρα με τη μέρα, θα κατατρώγει. Τις επισκέψεις στους γιατρούς, τις τελεσίδικες διαγνώσεις, τις συνταγές φοβάται. Φοβάται το γήρας που οδηγεί στη μοναξιά. Το γήρας που σ’ οδεύει προς το θάνατο.

Σ αυτήν την ηλικία έχει την πολυτέλεια να σκύψει πάνω από τις ανάγκες της. Τώρα... Τώρα, που η νεότητα απομακρύνεται... Οι σκέψεις της, άλλοτε σαν δαίμονας την κολάζουν, και άλλοτε πάλι, παγιδευμένη από τα δαιμόνια, ξάγρυπνη την κρατούν… Από τη μια να προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα του γήρατος, με την πραγματικότητα του χρόνου που αμείλικτος τρέχει και από την άλλη, ακριβώς για τους ίδιους λόγους, ν'  αρχίζει να αντιπαθεί τη σάρκα, τον πόθο, τον έρωτα. Μέσα σε τούτη την αντιπάθεια κρύβει αυτά που ακόμα λαχταρά. Αυτά που ξέρει πως από κοντά της βίαια, μέρα με τη μέρα, απομακρύνονται…

Δεν είναι αχάριστη. Μονάχα που δεν είναι καθόλου χορτάτη. Δεν είναι! Αν της έλεγαν πως θα πεθάνει αύριο, θα την έκοβε κρύος ιδρώτας. Πιστεύει ότι της αξίζει να ζήσει επιτέλους! Έστω και τώρα. Να ζήσει. Μακάρι να είχε χρόνο! Αυτό ζητούσε! Μονάχα λίγο χρόνο! Έπεφτε και με κόπο πολύ σηκώνονταν. Ξανά και ξανά. Μετά από τόσες πτώσεις είχε μάθει τα βήματα. Θα ήταν άδικο τώρα πια να μη μπορούσε να χορέψει… 

Μονάχα λίγο χρόνο στη μεγάλη σάλα, ζητούσε. Μονάχα λίγο χρόνο…