Είμαι εγώ

Είμαι εγώ

Μπλε

ο ουρανός είναι μπλε

όχι     είναι κόκκινος σαν τα χέρια μου

μα όχι τα χέρια μου είναι λευκά

πολύ λευκά σχεδόν διάφανα σχεδόν χέρια

αρχίζω να έρπω με το σώμα μου

γρήγορα κουράζομαι

στο βάθος κάποιες κραυγές ανθρώπων σαν βασανιστήρια

οι κραυγές πιο έντονες πιο δυνατές πιο κουρασμένες  

στο τέλος     στο τέλος αυτού του διαδρόμου

ένα κίτρινο φως με οδηγεί σε ένα μαύρο δωμάτιο

βγάζω διστακτικά το κεφάλι μου και βλέπω

τον γυμνό βασανιστή και τον γυμνό βασανιζόμενο

είμαι εγώ

αυτός  που μου βγάζει αργά-αργά το τελευταίο νύχι του δεξιού ποδιού

είμαι εγώ

ο βασανιστής είμαι εγώ

μου βγάζω το τελευταίο νύχι

ο καθρέφτης μου

εκεί όπου έβλεπα τον εαυτό μου          έσπασε

τώρα ζω χωρίς ψυχή

όχι       δεν ζω            ο εαυτός μου πέθανε

συνεχίζω προσπαθώ

να βρω τα κομμάτια να τα συναρμολογήσω

δεν ξέρω αν θα με ξαναβρώ ποτέ
λείπουν τα δόντια μου

εγώ

εγώ τα έσπασα ένα-ένα

εγώ κάθομαι στην καρέκλα

εγώ τρέφω την πείνα μου 

εγώ χτυπάω τον εαυτό μου

εγώ

βγάζω ένα όπλο και το τοποθετώ στο κρόταφο   

τραβάω την σκανδάλη

κι ούτε ένας γύπας ψηλά στον ουρανό μου