Η αγάπη θέλει δουλειά πολλή!
Πάντα πίστευα πως είναι η αγάπη, όχι ο χρόνος,
γιατρεύει όλες τις πληγές.Η αληθινή αγάπη προτάσσει στη προσφορά μονάχα,
δίχως τη προσμονή απολαβής, απλά και μόνο γιατί
τα πρόσωπα πουαγαπιούνται αληθινά, γίνονται
ένα σε ψυχή και πνεύμα και σύσσωμοι σαν σφικτή
γροθιά βιώνουν, νιώθουν, δημιουργούν σαν μια
και μοναδική οντότητα, που τείνει ενστικτωδώς
να προστατευθεί διατηρώντας άθικτη και αδιάσπαστη
Η αληθινή αγάπη χαίρει άκρας υγείας,
απουσίας εγωισμών, φιλαυτίας, άλλων πικρόχολων
και ποταπών συναισθημάτων που μπορούν να
θρυψαλιάσουν το μοναδικό αυτό θείο δώρο,
ικανό να δεχτεί πυρά φωτιάς και λαύρας και να επιβιώσει
παρθένο και αναλλοίωτο, έτσι όπως γεννήθηκε,
ανεπηρέαστο στη φθορά του χρόνου.
Απαιτεί, όμως, πληθώρα αυτογνωσίας. απαιτεί
την πραγματική αγάπη του ανθρώπου προς τον ίδιο του
τον εαυτό, που καθημερινά ταλαιπωρεί, μειώνει,
εξουθενώνει και βασανίζει.
αν κανείς δεν αγαπήσει τον ίδιο του τον εαυτό, από
τον οποίο θα αποπειραθεί να γεννηθεί η πολυπόθητη αγάπη,
πως μπορεί να πιστεύει πως κάποτε θα αγαπήσει αληθινά
το ταίρι του? πως πιστεύει ότι μπορεί να αγαπηθεί αληθινά,
τη στιγμή που δεν γνωρίζει ούτε το δρόμο, ούτε το τρόπο
να ανοίξει τη πύλη της καρδιάς του, όπου αρμονικά
θα φωλιάσει η αδελφή ψυχή?
Ως τότε θα πλανιόμαστε και θα περιπλανιόμαστε.
θα πληγώνουμε και θα πληγωνόμαστε.
θα ελπίζουμε και θ’ απελπιζόμαστε…
Ως τότε… θέλει δουλειά πολλή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου