Σ΄αγάπησα και σ' αγαπώ Ο έλεγχος της σκέψης

Σ΄αγάπησα και σ' αγαπώ

Δεν μπόρεσε η λήθη να σβήσει την πανσέληνο  μέσ’ απ’ τα μάτια σου. Σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ.

Κι αν γύρω από το στήθος σου και στο λαιμό τυλίχτηκα, είναι για να μπορώ να βλέπω σαν ξύνω με τα χείλη μου το φως.

ανάγερτος

Τετάρτη, 6 Φεβρουαρίου 2013

Ο έλεγχος της σκέψης

Στα τέσσερα για να ξεφύγω έχω καιρό που προχωρώ.

Τώρα στα δύο βαδίζω έξω από σένα.

Είναι πολύς ο δρόμος κι ο πίσω χρόνος σταματά συχνά για να ρυθμίσει παραμέτρους. Θέλω να είμαι συνεπής στο ραντεβού της ιστορίας.

Οι συμβουλές πρέπει να λέγονται στο χρόνο και στον τόπο που έχουν ορίσει οι θεοί. Τυφλός με άσπρα γένια και με μακριά κατάλευκα μαλλιά

στέκει εκεί στο πέρασμα του χρόνου αόρατος κι αμίλητος.

Μιλά όταν προστάζουν οι καιροί και φανερώνεται σ’ αυτόν που έχει μάτια για να δει και μια καρδιά ν’ αφουγκρασθεί το παρελθόν που συναντά το μέλλον.

Παιδί μου,

ομίχλη πότισαν το κουρασμένο σου κορμί.

Μαύρα τα σπλάχνα σου και η αναπνοή  βαριά σαν μελλοθάνατος.

Παντού καπνοί. Αιθαλομίχλη, καμένα όνειρα και δακρυγόνα.

Απ’ όλες τις γωνιές, απ’ όλες τις σκεπές, απ’ όλες τις σκοπιές σε σημαδεύουν.

Μυριάδες οι σκυφτοί ακολουθούν…

Πέφτουν νεκρά τα όνειρα και οι ψυχές γυμνές χωρίς δική τους σκέψη. Χαμένο βλέμμα απλανές  μεσ’ σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Πιάσαν δουλειά οι σύριγγες να μεταγγίζουν σκέψεις.

Το σχέδιο σε εκτέλεση.

Σε μία πόλη όλες οι πόλεις, σε ένα κράτος όλα τα κράτη, σε μια σκέψη όλες οι σκέψεις, ένας ο έλεγχος όλοι σας σκλάβοι.

Να λέτε δόξα σοι νάχουν οι θεοί που ακόμη δεν πεθάναμε.

Παιδί μου μην ακούς.

Πρόσχημα είναι τα λεφτά. Το θέμα είναι η σκλαβιά.

Μονάχος σου ν’ αποδεχτείς πως είσαι σκλάβος σ’ αληθινό παράδεισο πούχει σε άλλους πουληθεί.

Να μη διστάζεις, να μη δειλιάζεις. Ξεπέρασε τους φόβους σου.

Μη φοβηθείς στην άβυσσο της σκέψης σου να κατεβείς.

Εκεί της ζωής σου η πηγή, εκεί και των ονείρων σου.

Και για το όνομα των μακρινών θεών σου, μακριά από σκέψεις όπως …όλοι ίδιοι είναι, τι να κάνουμε δεν υπάρχει άλλη λύση, γιατί οι άλλοι καλλίτεροι είναι; Σκέψεις κατευθυνόμενες που έχουν για σκοπό˙  παραίτηση, την κάμψη της αντίστασης και τέλος την υποταγή σε ό,τι σε εξοντώνει.

Ό,τι μας σκοτώνει το σκοτώνουμε. Προέχει το να ζήσουμε. Μετά σκεφτόμαστε το πώς θα ζήσουμε. Το ν’ αγαπάς τον δήμιό σου είναι αρρώστια, εξάρτηση, σκλαβιά και φόβος.

Προτού τα δάχτυλά σου φυτρώσουν στο χώμα σκέψου, σκέψου βαθιά τα πράγματα που δεν θα μπορείς να κάνεις ποτέ πια.

Δες πως σου γελά η θάλασσα! Μη διστάσεις να χαθείς στην αγκαλιά της.

Κι αν της μοίρας είναι να πνιγείς, στη θάλασσα ας είναι παρά μεσ’ στου καπνού τα κύματα.

Δοκίμασε…

Η πραγματικότητα εμφανίζεται μετά την εξαφάνιση.

Πάψε πια να περιμένεις τους εχθρούς σου.

Το μόνο που απομένει να ξεφύγεις απ’ αυτούς.

Μύρισε τα χνώτα τους, δεν είναι το ποτό μήτε ο καπνός. Αναθυμιάσεις των βρωμερών σκανδάλων είναι.

Στο καρναβάλι της ντροπής η τελευταία η πομπή.

Πες μου τι θες;

Θέλεις να δείχνεις ή να είσαι;

Εκδήλωση ή έκρηξη σε ένα χρόνο μαγικό που δεν μπορεί να ελεγχθεί;

Ζω τον κόσμο μου σημαίνει δημιουργώ εγώ τον κόσμο μου.

Και κάτι ακόμα…Μην πεις πως με συνάντησες. Θα σε περάσουν για τρελό. Δεν είν’ ο κόσμος έτοιμος ακόμα…

Παιδί μου

Δυό λέξεις τέλος φυλακτό να με θυμάσαι να μη φοβάσαι, να με θυμάσαι στα κοντά όταν ξανά λεύτερος θάσαι.

Μαγεύει το φως της κορυφής σαν κατεβείς στην άβυσσο κι ανέβεις.

ανάγερτος