Εαυτέ μου, κάνε μου μια χάρη, Τίποτα

Εαυτέ μου, κάνε μου μια χάρη

Έξυπνη κίνηση, εαυτέ. 
Ερωτέψου ένα ελεύθερο αγρίμι
Εκείνο που χάζευες με μάτια διάπλατα μέσα απ' το κλουβί σου
Σε ένα κίτρινο τοπίο που ξεδίπλωνανε τα στάχια
Πλησίασέ το, τα μάτια σου πίσω από σιδερένια κάγκελα
Να καρφώνουν τη ψυχή του
Να ζωγραφίζουν το περίγραμμά του σαν φλόγες
Ερωτέψου το αδύνατο, εκπληκτική επιλογή.
Οι πιθανότητες απροσδιόριστες: ανύπαρκτες
Κοίτα την καμπυλωτή γραμμή που άφησε πίσω του το αεροπλάνο 
Ταυτίσου μ' αυτήν, προσποιήσου πως είσαι ένα σύννεφο
Κι όχι ένα υπόλοιπο μιας όμορφης πτήσης
Κάνε τον εαυτό σου να πιστέψει πως εσύ είσαι η πτήση
Κάνε ένα άλμα πάνω απ' τα σύννεφα και να.
Απλώνεται μπροστά σου το βασίλειο του μπλε.
Αφέσου στα ριψοκίνδυνα όνειρά σου και ζήσε
Σε ικετεύω, ξεστόμισε τις λέξεις δίχως να το σκεφτείς
Άσε τη μοίρα να μπλέξει τα πάντα
Μη φοβάσαι πια
Άνοιξε το σεντούκι κι ελευθέρωσε τους ανέμους
Διώξε όλες τις ελπίδες
Κι ύστερα μετάνιωσε πικρά την επιπολαιότητά σου
Βάλε το χέρι σου στη φωτιά
Ποδοπάτησε τη νωθρή πλευρά σου

Εαυτέ μου, κάνε μου μια χάρη.
Ξεκλείδωσε τη ψυχή σου

Τρίτη, 4 Ιανουαρίου 2011

Τίποτα

Ένας πελώριος πίνακας
Κομμάτια του όλοι μας
Είμαι μονάχα μια κουκκίδα, το ξέρω
Αυτό είμαι και ήμουνα και θα 'μαι
Αυτό θέλω να 'μαι
Όμορφος ο πίνακας, έχεις δίκιο 
Τόσες μάσκες που φοράει
Τόσα υπονοούμενα..
Αναρωτιέμαι
...ραγίζει άραγε εύκολα ο καμβάς; Σχίζεται;
Θέλω ίσως να σπάσω τον πίνακα
Χίλια κομμάτια
Μεταξύ τους κι εγώ
Κι εσύ
Κι εκείνοι
Παραληρώ, ναι
Να το ξέρεις.
Μια φλόγα με καίει εδώ και καιρό
Μέσα βαθιά, στα σωθικά μου
Στριφογυρίζει, στριφογυρίζει και φέρνει τα πάνω κάτω
Ναι, λοιπόν, εκράγηκε
Ηφαίστειο.
Κούφια όνειρα τα ηφαίστεια: 
Βουνά σου συστήνονται μα καίνε, καίνε μόλις πλησιάσεις
Ολογράμματα 
Τ' αγγίζεις και χάνονται, υποχωρούνε στιγμιαία
Αέρινα φαντάσματα 
Σκόνη!
Σκόνη αφήνει πίσω του ένα ηφαίστειο, και στάχτη
Δικιά σου ή των ονείρων σου
Είσαι άραγε φοίνικας; Θα φανεί..
Θα πέσουνε άραγε ποτέ οι αχτίδες της αλήθειας δίπλα απ’ τους φοίνικες;
Θα ξεπεράσει το φως τη σκιά πίσω απ’ τις μάσκες;
Μαριονέτες, κούκλες, μάσκες, κλόουν
Διαφορά ασήμαντη
Κοπάδι, οδηγίες και κουνάτε το κεφάλι καταφατικά
Ψυχρά κομμάτια πίνακα
Πράσινα και μωβ, γαλάζια, ροζ
Πινέλα στα χέρια μου
Ξεφεύγει η γραμμή απ’ το περιθώριο
Καθώς προσθέτω μια πορτοκαλιά κουκκίδα 
Στο περιθώριο, το δεύτερό μου σπίτι
Αγωνίζομαι να αγγίξω τις γραμμές σου
Δάκρυα κυλάνε αλμυρά στα μάγουλά μου
Σμίγονται με τις μπογιές
Νερομπογιές
Ζωγραφίζω εσένα κι ύστερα σε μουντζουρώνω
Αναστενάζω και γίνεται ο αναστεναγμός οργή
Φοβάμαι
Σχίζω τις ελπίδες όσο μπορώ
Μ’ αυτές ακόμη ζούνε
Πίκρα, κι ένα ραδιόφωνο που δε σταματάει να παίζει
Οι νότες τρέχουν κι εγώ μένω πίσω
Κι όσο πίσω μένω τόσο πιο πολύ έχω να τρέξω αργότερα
Μα νοσταλγώ το παρελθόν.
Αεράκι που ανακατώνει τις σκέψεις
Ή μάλλον όχι... τυφώνας.
Κοπήκανε τα σχοινιά που είχα δέσει στη γη
Αιωρούμαι τώρα σε μια καταιγίδα
Με τυλίγουν σύννεφα
Απελπίζομαι
Και αποφασίζω
Πως δεν έχω τίποτα ν’ αποφασίσω
Τίποτα να κρίνω 
Και τίποτα πια να πω.