Χλωμά κεριά

Πόσο θα 'θελα απ' την αρχή,
την άκρη της ζωής μου
πάλι να ξαναπιάσω.
Να την κρατώ σφιχτά
μη μου χαθεί ξανά
με την ψυχή μου μοναχά
τα βήματα μου να χαράξω.

Κι ετούτη μου τη δεύτερη φορά
να ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά,
να σταματώ όταν μου γνέφει η καρδιά
σαν μου μιλεί, σαν με καλεί
να είμαι εκεί, τον δρόμο
της καρδιάς μου να μη χάσω.

. . . . . .

Μα δεύτερη φορά δε γέννησε
την ίδια κόρη μάννα,
ούτε και μένα απ' την αρχή
πάλι η ζωή μου θα αρχινίσει.
Μες τη σκιά μες στη σιωπή
εκεί θα συνεχίσει.

Να καταπνίξω όμως πως
και πώς να κρύψω από το φως
όσα μέσα μου καίνε,
αιμορραγούν και κλαίνε.
Σαν τα χλωμά κεριά
θα υπάρχουν μέσα στην καρδιά
κι αχνά θα σιγοκαίνε.

Κα Τερίνη