Θέμα χρόνου

Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 2012

Θέμα χρόνου

Όχι δεν είχε χρόνο να περιμένει άλλο. Μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε. Μπορούσε να τους χτυπήσει κεραυνός, να καεί το σπίτι της, μπορούσε να πάθει έμφραγμα. Μπορεί να έπεφτε θύμα ληστείας μετά φόνου, μπορεί να πέθαινε. Μπορεί να την κατάπιναν τα κύματα, να έχανε τη μνήμη της.

Τίποτα δεν αποκλειόταν.

Όταν ήταν νεότερη, αχ όταν ήταν νεότερη, είχε του κόσμου τον καιρό. Τώρα πια, όχι. Ποτέ δεν είχε τον διακαή πόθο να είναι μοναδική στον κόσμο. Ποτέ δεν σκέφτηκε, δεν ενοχλήθηκε από τον χρόνο που πέρασε και περνούσε. Ένα τσακισμένο καράβι που έβγαινε, που και που, από την τροχιά του. Αυτό ήτανε. Έτσι έβλεπε τη ζωή της. Έτσι έμαθε, ή πιο σωστά την έμαθαν: να φοβάται τον έξω κόσμο, να φοβάται τη ζωή.

Όχι δεν είχε χρόνο να περιμένει άλλο. 

Σε λίγο ήταν και οι δυο γυμνοί, πάνω στο πάτωμα, πάνω στο τραπέζι, πάνω στα σύννεφα. Παντού. Της άρεσε έτσι όπως έλιωνε, έτσι όπως γινόταν μια ευτυχισμένη, αβοήθητη λιμνούλα ανάμεσα στα χέρια του. 

Σπαράζανε ο ένας κάτω από το βάρος του άλλου. Έμεναν εκεί με τον ιδρώτα, σαν δροσοσταλίδα, να τρέχει από το πιγούνι και τη μύτη του, να πέφτει απ' το στήθος του στο δικό της. Με τα μάτια τους κλειστά, με το κεφάλι γερμένο πίσω, με τα κόκαλα της λεκάνης να πιέζουν την κοιλιά της. Με το βάρος του σώματος στους πνεύμονές της να την εμποδίζει να πάρει αέρα. Με τους τρυφερούς της ιστούς να την καίνε, να γίνονται φωτιά, να την καταπίνουν.

Προσπαθούσαν να πάρουν ανάσα, να ηρεμίσουν τις καρδιές τους που βροντοκοπούσαν. Έγειρε δίπλα της. Μια μικρή, τρυφερή φουσκίτσα σάλιου ανοιγόκλεινε μαζί με την αναπνοή του. Με την άκρη του δεξιού της δείκτη έγραψε, Σ’ ΑΓΑΠΑΩ, στη νωπή του πλάτη, που ακόμα αγκομαχούσε. 

Κυριακή, 2 Σεπτεμβρίου 2012

«Παρτίδες» για δύο

Θα σε ξεκλειδώσω
Τα θέλω σου θα τα κάνω πράξη...
Θέλω να ξέρω τα πιο τρελά σου όνειρα
Θέλω να μείνουν τα σημάδια σου πάνω μου...
Πες την πιο τρελή σου φαντασίωση
και μαζί θα την κάνουμε πράξη...
Έχεις φαντασία ?
Πες μου....

Να ταξιδέψω με τα χέρια μου όλο σου το κορμί...
Να ανακαλύψω όλες τις ερωτικές σου ζώνες...
Να κάνω την ανάσα σου να μην σταματά...
Να νιώσω το σώμα σου να τρέμει ασταμάτητα...
Να σταματήσω εκεί που θα σου κοπεί η ανάσα...
Και μετά να κλείσεις την αγκαλιά σου και να γίνουμε ένα...
Θέλεις ?

Κυριακή, 12 Αυγούστου 2012

Το δώρο

Χάρισε μου ένα κομμάτι από το μέσα σου. Μπετόν καλύτερα. Θέλω κάτι για να στεριώσω τα σαθρά μου δοκάρια. Χάρισε μου κάτι που να έχει τον ήχο σου. Θέλω κάτι που να μοιάζει με δάσος σκοτεινό.

Ψάχνεις σημεία αναφοράς. Δεν θα τα βρεις. Τα μασούλησα και τα έφτυσα. Πατήθηκαν και βούλιαξαν μέσα στις λάσπες. Θα γίνουν μαγικές φασολιές και θα σε οδηγήσουν στα φώτα της πόλης που με τρέφει. Είναι αυτή που φιλοξενεί την ουσία της λέξης στην οποία εμμένω. Όχι, δεν θα στην πω. Μπορείς μόνο να την μισείς και να λυπάσαι που ποτέ δεν θα την κατοικήσεις. Τούτη τη λέξη,  ποτέ. Ψηλά στον ουρανό κάτι ματωμένα ξέφωτα στάζουν, κεριά μισοκαμένα, το φως της κοινής μας φλέβας.

Δεν με  φοράς.  Με φοβάσαι. Για αυτό και δραπέτευσα από την κρεμάστρα σου. Έξω από το σώμα μεθυσμένες σκέψεις απλώνουν τα πόδια τους. Μια μικρή κυρία, που έχει τα θελκτικά μάτια της θέλησης, γλιστράει στο σημείο όπου η κάψα των άστρων συναντάει τις λευκές νεφέλες των τραυμάτων, των ορατών τε, πάντων και αόρατων. Τ' αόρατο νήμα που άρρηκτα και ακούσια μας ένωσε βρίσκεται κάπου εκεί. Δεν έχει σημασία το κάπου. Μόνο το εκεί.

Ξεκινάω πάντα από το ίδιο σημείο. Το σημείο μηδέν. Το σημείο από όπου ο έρωτας απευθύνει στους αυτήκοες, τους ορκισμένους την αιώνια στη σιωπή μάρτυρες το λόγο του.

Τρίτη, 15 Μαΐου 2012

Τώρα που...

 

Τώρα που το βιολί σταμάτησε να παίζει.
τώρα που ο Κουταλιανός μασάει τσίχλα και ερωτεύεται barby
τώρα που ο μικρός καφενές έγινε πολυεθνικό café
τώρα που τα φυτοφάρμακα σκότωσαν το χελιδόνι
τώρα που ο Πέτρος ο Γιόχαν και ο Φρανς έπαψαν να δουλεύουν
τώρα που ο φαντάρος αυτοκτόνησε στην σκοπιά του
τώρα που ο Τσε έγινε σχέδιο σε μποξεράκια και μπλούζες
τώρα που ο Λιόντας ο Ληστής ελεύθερος γυρνάει και σφάζει
τώρα που την ζωή μας πτωχεύσανε
τώρα Αγάπη μου πολύτιμη ήρθες εσύ 

μοναδική ελπίδα και ύπαρξής μου λόγος

Τετάρτη, 9 Μαΐου 2012

Βροχή

Βρέχει απόψε

μέσα σ' αυτό το κεφάλι

μέσα σ' αυτό το σώμα

βροχή τα μάτια

βροχή το στήθος

βροχή τ’ αυτιά

ήρθες ως σταγόνα
ως κατακλυσμός στη ζωή μου κατοίκησες

Δευτέρα, 7 Μαΐου 2012

Κι όμως, φταις !!!

'Οχι. Δεν φταις που τον έχεις αγαπήσει τόσο πολύ…

φταις, όμως, που δεν πίστεψες πως, δύο άνθρωποι αγαπιούνται βαθιά και αληθινά...

φταις, που δεν σέβεσαι μια σχέση, που συκοφαντείς, που κατηγορείς, που ονομάζεις τα μέλη της άρρωστα…

φταις, που έκανες τη φίλη αλλά, άλλες οι βλέψεις σου…

φταις, που την "γνώση" προσπάθησες να την χρησιμοποιήσεις προς ίδιον όφελος…

φταις, που προσπάθησες να μειώσεις στα μάτια του μια γυναίκα που δεν ήξερες, που δεν σε έβλαψε, που τίποτα δεν σου έκλεψε - γιατί τίποτα, πέραν από τη φιλία του, δεν "είχες"…

φταις, που προσπαθείς να μπεις ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται τόσο πολύ…

φταις, που όσο δεν τα καταφέρνεις, παρ’ όλα τα τεχνάσματα που κατά καιρούς χρησιμοποίησες, τόσο λυσσάς…

και κάτι τελευταίο:

δεν θα σου ζητήσει, ποτέ, να είσαι κοντά του…

να είσαι απολύτως σίγουρη γι’ αυτό!

μια τέτοια γυναίκα, που φέρεται σαν και σένα, εσύ πως θα την χαρακτήριζες;

Κυριακή, 22 Απριλίου 2012

Αρώματα

Σ’  αγαπώ τρυφερά και σ’ αγαπώ άγρια
περπατώ την νύχτα ντυμένη τον λεπτό σου ιδρώτα
στεφανωμένη του πυρετού το άρωμα  

Είχα ξεχάσει πως μυρίζει ο έρωτας… 

Τρίτη, 3 Απριλίου 2012

Υποσχέσεις

 

Υπάρχει γη και νερό και φωτιά

κάτω από το δέρμα μας
υπερβολική μου ψυχή
υπερβολική μου αθωότητα

απόψε θα ξύπναγα με χέρια 
μου το είχες υποσχεθεί
πως θα σχηματιζόμουν με χέρια
μου είχες υποσχεθεί
πως θα  σχηματιζόμουν μαζί σου

μου είχες υποσχεθεί όνειρο

ζωής ανάσες μου έδωσες 

ο έρωτας εμπεριέχει ξέσκισμα ψυχής
κάποια φορά μου είπες
ψιθυριστά σου απάντησα 

ο έρωτας εμπεριέχει τις ψυχές μας

μου είχες υποσχεθεί όσα μπορούσες

ακόμα πιο πολλά μου έδωσες 

Κυριακή, 1 Απριλίου 2012

Σε σένα

 Από τη μέρα που έτρεχα να σώσω τα ξόρκια μου

και ό,τι απέμεινε από μένα

με μήλα κύκλους ομόκεντρους και με αλάτι

από αυτούς που σκοτώνουν παραμύθια και όνειρα

από τυχαίους αριθμούς

από φύλλα που πέφτουν

και ξεχνάω…

αν ήρθες μετά αν σε έψαξα ή αν σε βρήκα

πάνω στη στέγη που ο ουρανός γεννήθηκε

πάνω στη στέγη που το φεγγάρι φιλούσε την καρδιά μου

ανάμεσα σε έναν χτύπο και σε ακόμα έναν

ενώ τα τρένα τραβούσαν μακριά

ρυθμικά αργά και οδυνηρά το παρελθόν μου μέχρι

μέχρι να μη μπορώ να θυμηθώ τις χίλιες γλώσσες της βαβέλ

ή τη μέρα που γεννήθηκα

να μη μπορώ να θυμηθώ το χιόνι

που όριζε από πάντα η προφητεία μου

το αίνιγμα που κλήθηκα να λύσω

σε ένα χειμώνα μπλέκονται όλα μέσα μου

στις αναμνήσεις και τους φόβους μου

στέκει πάντα μια ψυχρή αναπαράσταση

από το υλικό που είμαι φτιαγμένη

θα ρωτήσω θα μάθω θα πετάξω

σε σένα…

Τρίτη, 27 Μαρτίου 2012

Όνειρα

Μόνο τις νύχτες κλείνω τα μάτια… κρατάω αγκαλιά το δέρμα μου με τη μυρωδιά σου… 
με κάνει και βλέπω όνειρα ξεχωριστά, χρωματιστά με γλάρους και θάλασσα ανακατεμένα με το γλυκό φως του παιδικού μου δωματίου και τις μυρωδιές των παιδικών μου καλοκαιριών. 
ξέρεις. τότε που δεν φορούσα ποτέ παλτό και ξάπλωνα στον ήλιο…

τώρα εσύ η θάλασσα          εσύ ο ήλιος            εσύ τ’ όνειρο

αγάπη μου…

Κυριακή, 18 Μαρτίου 2012

Προσμονή

Αγαπώ την ώρα που έρχεσαι
σαν ανοιχτή μπλε θάλασσα
μ’ ένα στόμα σαν δελφίνι
όπως ένα ποτάμι τ’ απέραντα μάτια σου

σαν γλάροι ολόλευκοι τα χέρια ταξιδεύουν
άστρα στολίζουν το μέτωπο

μακρινό γίνεσαι καθρέφτισμα της νύχτας

σήμερα θέλω να 'ρθεις στο σπίτι μου
ντυμένος με πολλά χαμόγελα
να ανοίξεις τα παράθυρα
να σκεπάσεις τα έπιπλα με λήθη
να πετάξεις παλιές ημερομηνίες
να ανοίξεις τις πόρτες
ν’ ανάψεις τα φώτα όλα
να με σηκώσεις ψηλά - ως το ταβάνι ψηλά
να μου φωνάξεις δυνατά πως μ' αγαπάς
μέσα στην τόση ακαταστασία
στην προσμονή μιας καινούργιας ζωής

Τρίτη, 6 Μαρτίου 2012

Κύκλοι

Κάτι με στέλνει να περπατήσω

κάθε σύννεφο που στρώνει ο ουρανός

στα περάσματα της μέρας  

μένω εκεί για να δω

αυτούς τους κύκλους στον αέρα

γύρω από το φεγγάρι 

γύρω από τ' άστρα

γύρω από τους δρόμους  

γύρω από το σώμα σου

μεθυσμένη ματωμένη ολόλαμπρη

σα ν' απορρόφησα όλο σου το φως 

Δευτέρα, 27 Φεβρουαρίου 2012

Μου λείπεις

Επώνυμη και άρτια
αυτή η απουσία

κάθε λεπτό

μια ρανίδα αίματος

που στάζει

μέσα στον σιωπηλό
ναό της μοναξιάς

θα σε περιμένω
ώσπου η σκιά μου
να επιστρέψει
στον καθρέφτη
κι ύστερα

ύστερα
λέω να φύγω
χωρίς τις
αρτηρίες μου

                 

                 μου λείπεις

Τρίτη, 14 Φεβρουαρίου 2012

Οι νύχτες από ‘δω και πέρα

Ανυπεράσπιστος ο έρωτας και φοβισμένος

θρυμματίζει τις στιγμές σε λυγμούς

σε μια κόκκινη βροχή μνήμης

εκδικείται για τ' ανείπωτα

για τις ανάσες μου που έπνιξα

για να μπορώ να 'χω το λίγο

το λίγο που ποτέ δεν αντέχω

η νύχτα όνομα ενικού αριθμού

μελλοντικός αριθμός 

οι νύχτες από ‘δω και πέρα

...τότε.. που δεν φύσαγε....

Παρασκευή, 3 Φεβρουαρίου 2012

Χωρίς λόγια....

άκουσέ με
δες με
αφουγκράσου
λόγια δεν χρειάζονται
μόνο να…
αφουγκράσου τις πληγές...
ύστερα...
μόνο να... 
αγκάλιασέ με αγάπη μου 
όσο πιο σφιχτά μπορείς
αγκάλιασέ με...

ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΒΟΡΙΑΣ

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ

Greece

Τις ποιο όμορφες ιστορίες τις γράφει η ζωή… Η δικιά μας είναι ένα παραμύθι, που η παιδική μας αθωότητα δεν μας επέτρεψε στιγμή ν’ αμφισβητήσουμε: έτσι απλά αγαπηθήκαμε, πιστέψαμε, νικήσαμε! Έτσι απλά… Τόσο απλά!