ΠΟΙΗΣΗ ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΑΣΕ ΜΙΛΩ!!!

ΗΛΙΕ ΜΟΥ

 Το τελευταίο (ανέκδοτο) τραγούδι των ArpeggiosMP...
Στίχοι -Απαγγελία: Μαίρη Γραμματικάκη.
Μουσική: Γιάννης Βελίκης.
Απαγγελία: Μαίρη Γραμματικάκη
Ηχοληψία - Παραγωγή: Χρήστος Φολτόπουλος.


Ξημερωσε φως η σκεψη σου
μα η απουσια σου ειναι βροχη θανατου~
με το νερο της νιπτω τα ματια μου
κι ολοι οι αλλοι μοιαζουν σκιες.

εχω το χαραγμα στο μετωπο
που διωχνει τα βεβηλα χερια'
ξερουν πως ανηκω σε σενα Ηλιε Θεε.

Εσυ λιωνεις τα χιονια οταν διψω
να πινω νερο στο ονομα σου
ντυνεις με ακτινες θαλπωρης
τ ολογυμνο αυλο κορμι μου
με πυρινη ρομφαια διωχνεις
ολους τους δαιμονες του απειρου.
γινεσαι τιμωρος στην υβρη
των απιστων μισθοφορων ιδεων
και τους υποκριτες τους καις.

Μια ανωτερη δυναμη σε ορισε
κηρυκα της αγαπης και με προσμενες
να γεννηθω για σενα ιερεια
κι ας ειμαι μονο κοινη θνητη.
Με αγαπησες και δε με αγγιξες
να μην καω- να μη σου λιωσω'
κι ομως με αγιο φως με διαπερνας
κι ο ποθος μου να σβυσεις φλογα
εντος μου
ολο και φουντωνει και με λυτρωνει.

Με πιστη ακραδαντη για μια εντιμη ζωη
ορκιζομαι σε σενα ζωοδοτη
ξορκιζω τη μοναξια με το φως που φυτεψες
στο κεντρο το μυαλου μου
και γενναει εμπνευσεις.

Εμαθα να αναπνεω κενο
εμαθα να πετω στον ουρανο
εμαθα τις στρατες του απειρου.
Θα νικησω το φοβο..

Εγκαταλειπω τη ληθη και το αδικο
εγκαταλειπω το απολιθωμενο
αναγγελω στον αμειλικτο χρονο
την απαλλαγη μου απο τα δεσμα του
κι αναχωρω για την αθανασια των ποιητων.

Arpeggios M.P. 

Κυριακή, 4 Νοεμβρίου 2012

Μ' ένα μαύρο σταυρό στην καρδιά

H ζωή... η ζωή είναι ζητιάνα... Kαι.... η αθανασία;


Του κόσμου που μ' αρνιέται καθαρά
δεν έχω χρέη
περιττή  στην πολιτεία του τσιμέντου
και στους δρόμους τ' ουρανού απαίδευτη
τι γυρεύουν  ανάμεσα στ΄ άστρα τα κόκκινα γοβάκια
...εσένα στο φως.
Φτερουγίσματα δειλά
το ταξίδι σου έχει ένα  όνομα
ξεθωριασμένο  βελούδο κόκκινο στα χείλη
μ' ακούς
μα δεν ξέρεις πώς να γυρίσεις.
Κλεισμένη βαθιά μέσα μου
η μορφή σου με λέξεις
το τελευταίο ηλιοβασίλεμα
αυτό που έβλεπες 
εκείνο το σούρουπο απ' το  μεγάλο παράθυρο
και τα μάτια σου γεμάτα πετροχελίδονα.
Έχω ανάγκη να σφετεριστώ  το χρόνο του ονείρου
να χτυπήσω  την πόρτα όπως παλιά
να μου ανοίξεις
και να με δεις με το σπασμένο μου σπαθί
πολέμησα μαζί σου.
Δεύτερη φορά , μ΄ ένα βλέμμα  να μου πάρεις 
τη σκληρή υπόσχεση να μη λυγίσω
ωθούμενη από κάποια μυστική επιταγή της ψυχής.
Μ' ένα μαύρο σταυρό στην καρδιά
η παπαρούνα θα διαλαλήσει τη μνήμη απ' το χάδι σου
Αύριο...στην αναπάντεχη χαρά της αφής
εκεί στο φιλιατρό του πηγαδιού
με τη δροσερή  αίσθηση του αέρα να θυμίζει
εκείνη τη μυστική  σου ώρα
τότε που άδειαζε το ποτήρι
έφυγες μ' ένα ψίθυρο ή μήπως ήταν λυγμός
" η ζωή... η ζωή  είναι ζητιάνα "
και.... η αθανασία;

απ' την απαλάδα της νύχτας που πέφτει να έχετε το φως από καρδιάς Χαρούλα Βερίγου

Σάββατο, 3 Νοεμβρίου 2012

Γενέθλιος ημέρα πρώτη

Πολλοί του κόσμου οι πονεμένοι -κακές κι οι συγκοινωνίες.... Πολύ ιδιαίτερη γραφή! Καλώς όρισες Νίκο!....

 

Τη μέρα πούχε γενέθλια το μωρό της απέναντι,

ξενύχτησα-το δώρο μου-χωρίς να θέλω.

Πήγαμε βόλτα με τα παιδιά των παιδικών μου χρόνων

Μέχρι το βαγόνι που σε πάει πολύ ψηλά.

Βρήκαμε όλα τ΄αρκουδάκια που δεν τα είχαμε παίξει

Κοιτούσαμε απο κει ψηλά τον κάτω κόσμο:

Στο μωβ του χρώμα

Και τα κορίτσια ντυμένα κίτρινα

Μαζί και τις πλεξούδες, της πιο όμορφης απ΄αυτές.

Αυτήν την ξέραμε μετά, σαν μεγάλωσε:

‘’Εμένα ο καβαλάρης μου θ΄αργήσει νά 'ρθει

Πολλοί του κόσμου οι πονεμένοι

Κακές κι οι συγκοινωνίες’’

Το παιδάκι της απέναντι

-γιατί γίναμε αόρατοι και μπήκαμε-

από νωρίς ένιωσε κουρασμένο.

Αδιάφορο με τα γλυκά, τα δώρα, τις φωνές χαράς.

Πρέπει να προτιμούσε κάτι επικίνδυνα καράβια

Παρέα με τους ψαράδες και τ΄αγκίστρια τους.

Η μάνα του πάντως φορούσε τα καλά της

Έλεγε στον άντρα της πως είχε γιορτή το σπιτικό

Τι θα λέγαν οι γειτόνοι για τέτοια μούτρα ;

Στο τέλος της γιορτής με τα καλά τα ρούχα,

έπιασε να πλένει τα πιάτα.

Το μωρό σκέφτηκε: ‘‘Γιορτή να σου πετύχει!

Στο σπίτι μέσα, καθόλου γαλανά’’

Ο πατέρας και η μάνα δεν κοιτιούνται, δεν μιλιούνται

Μονάχα βρίζονται-μα το βράδυ συνήθως πλακώνονται στο στρώμα

‘’Αυτό θα γίνει και σήμερα

Γιορτή να σου πετύχει!’’

Νίκος Κυριακίδης

Πέμπτη, 1 Νοεμβρίου 2012

Τρελός Θεός (Αναδημοσίευση)

Νοέμβρης - νύχτωσε νωρίς... Το θαύμα λιώνει - κι απορείς... Καλό μήνα να έχουμε!...

Νοέμβρης… Νύχτωσε νωρίς…
Το θαύμα λιώνει κι απορείς
που όλα τ’ ανείπωτα απόψε σου μιλάνε…

Σκορπάει ανώφελα η ζωή
στου κόσμου μέσα την βουή
γύρω μας σβήνουνε τα όνειρα… γερνάνε…


Ο έρωτας, ο πιο τρελός Θεός
μας πνίγει, μας πονάει και μεθάμε
στα μάτια μου τα μάτια σου έχω φως
πιάσε το χέρι μου αγάπη μου και πάμε…


Ο Απρίλης τρέχει στα στενά
κι εμείς οι δυο στο πουθενά…
Κι αν το παλέψαμε ξανά μείναμε μόνοι…

Και δεν υπάρχει συνταγή
να ‘ναι φιλόξενη η γη
γι’ αυτούς που χώρισαν κι η αγάπη τους στοιχειώνει…

Ο έρωτας, ο πιο τρελός Θεός
μας πνίγει, μας πονάει και μεθάμε
στα μάτια μου τα μάτια σου έχω φως
δως μου, αγάπη μου, το χέρι σου και πάμε…


Γιώργος Γκρίλης

Η αρχική δημοσίευση υπάρχει ΕΔΩ

Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου 2012

Θα κάνω τα πάντα

Nέος στιχουργός στην παρέα - αποφασισμένος για όλα! Γεράσιμε καλώς όρισες!....


Θα σου χτίσω πυραμίδα σαν πιστός σου Φαραώ,

θα εφεύρω την πυξίδα που θα δείχνει στο γιαλό,

στο γιαλό του έρωτά σου, έρχομαι σαν πειρατής,

σαν κοιτώ την μπλε ματιά σου, γίνομαι ένας ποιητής.

Χτίζω διαμαντένια κάστρα στην ωραία μας φωλιά,

κάνω προσευχές στ’ άστρα να σε φέρουνε κοντά.

Πνέω σαν οξύς Βαρδάρης, τ’ όχυρό σου αναιρώ,

έρωτά μου θα ρεφάρεις, έχουμε κοινό σκοπό.

Tην καρδιά σου για να κλέψω, ουρανό και Γη κινώ,

τα φιλιά σου θα ληστέψω και μ’ αυτά θα ξεδιψώ,

η αφή σου σαν το μάννα, έχει γεύση αλμυρή,

η φωνή σου σαν καμπάνα, μου θυμίζει μια γιορτή.

Πέφτω πάνω σου σαν ήλιος και ζεσταίνω το κορμί,

είμαι σύντροφος και φίλος για την δύσκολη στιγμή.

Έφραξα τον ποταμό σου να σε πίνω μόνο ‘γω,

είμαι άνθρωπος δικός σου και πολύ σε αγαπώ.

Γίνομαι γλυκός σα μέλι για να σ’ έχω αγκαλιά,

σαν κηφήνας σε κυψέλη σου προσφέρω συντροφιά,

όαση στην έρημό σου, σαν ομπρέλα στη βροχή,

θα ‘μαι πάντα στο πλευρό σου, μα και βράδυ και πρωί.

Tην καρδιά σου για να κλέψω, ουρανό και Γη κινώ,

τα φιλιά σου θα ληστέψω και μ’ αυτά θα ξεδιψώ,

η αφή σου σαν το μάννα, έχει γεύση αλμυρή,

η φωνή σου σαν καμπάνα, μου θυμίζει μια γιορτή.

Γεράσιμος Μοσχόπουλος 

Φυλακή

Θέλω να έχω μια φωτιά, μα... έχω μόνο ζάλη

Στίχοι: Πάπαρης Κωνσταντίνος
Μουσική: Τάκης Γραμμένος
Ερμηνεία: Τάκης Γραμμένος


Ζω σε μια φυλακή
με αόρατους τους τοίχους
λέω ένα τραγούδι της ψυχής
και της καρδιάς τους στίχους

Κι όλο χορεύω στον καιρό
με χέρια σαν φτερούγες
κι όλο πατάω στον καημό
σαν χορευτής στον Άδη

Βαριά είναι απόψε η καρδιά
βαρύ και το φεγγάρι
θέλω να έχω μια φωτιά
μα ... έχω μόνο ζάλη

Ζω μέσα σε ένα κλουβί
με ανοιχτές τις πόρτες
έχω μονάχα μια ζωή
και χίλιες αυταπάτες ...

Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 2012

Άνεμος του Νοεμβρίου

Σαν σήμερα έκλεισε τα μάτια ο Ποιητής του Φθινοπώρου....

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει
αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα
χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυν-
ση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’
αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελ-
θον (πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δεν θα μας θυμηθεί.


Τάσος Λειβαδίτης
(Από την ποιητική συλλογή 'Χειρόγραφα του Φθινοπώρου' που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του).