Θυσία,Άραγε ακούς αυτή τη σιωπήΤα «γιατί» του κόσμου klp;

Πέμπτη, 22 Δεκεμβρίου 2011

Θυσία

Μου έλεγες  για τους ανθρώπους

ότι τους πνίγει η σιωπή.

Δε μιλάς!

Εσύ,

που έδινες μαθήματα ζωής

για παραγγέλματα  Θεών.

Τώρα;

Πώς να πιστέψω σε Θεούς,

όταν με πνίγει η σιωπή σου; 

Εγώ,

σαν τον μελλοθάνατο

που δεν του έδωσαν δικαίωμα

τελευταίας επιθυμίας,

τελώ θυσία.

Οι Θεοί δεν ήταν άδικοι .

Έριχναν κεραυνούς,

έπαιζαν με τρίαινες,

τοξοβολούσαν τα θύματα τους .

Ούτε για θύμα σου δεν άξιζα…

Νέκταρ και Αμβροσία,

ψυχή και σάρκα,

 δάκρυ και αίμα

για σένα τα κρατούσα.

Θεός εσύ, αλάθητος.

Θνητή εγώ, γεμάτη πάθη

κατάλαβα …

Ευθύνη εγώ για την καταδίκη μου.

Και συ για την αγάπη μου ευθύνη.  

Ήθελα να σε λατρέψω…

Σφαγή να γίνω στο βωμό σου…

Θυσία στα πόδια σου…

Ήθελα…

Μα οι Θεοί αποφασίζουν!

Τώρα πια

Πανό διαμαρτυρίας

τα σπλάχνα μου

για Θεούς που δεν υπήρξαν…

Υ.Γ.  Δεν ξέρεις όμως κάτι…

«Τίποτε νεκρό δεν ξαναπεθαίνει»

Σκότωσα αυτό που αγαπώ.

Νάτο…

Το διαβάζεις.

Είναι προσφορά.

- mips -

Τετάρτη, 21 Δεκεμβρίου 2011

Άραγε ακούς αυτή τη σιωπή;

Κάτι νυχτώνει εντός μου

Χρόνια τυφλότητα

Κάτι γιορτάζει

Βαθιά στην ψυχή

Ένα βλέμμα δικό σου

Κα ξαναβλέπω φως…

Έτοιμη να σφίξω το χέρι σου

Και να ρεύσει μέσα μου

Λιωμένος άργυρος η φωνή σου

Άραγε ακούς αυτή τη σιωπή;

mips

Τα «γιατί» του κόσμου

Είναι φορές που γελάω

Χωρίς να ξέρω γιατί

Είναι φορές που μιλάω

Χωρίς να ξέρω «γιατί»

Είναι φορές που ρωτάω

Χωρίς να ξέρω «γιατί»

Μα κάθε φορά που σκέφτομαι

Ψάχνω όλα τα γιατί του κόσμου

Κι αναρωτιέμαι «γιατί»

Κάθε φορά νιώθω τόσο μικρή

Μπρος στην αιωνιότητα

Κοιτώ παρελθόν και μέλλον

Ενώ στον χρόνο υπάρχει

Μόνο το «τώρα»

Και το «πολύ αργά»

Μικρό αστέρι ο άνθρωπος

Μικρότερο εγώ

Ξέρω πια

Πως…

Κάθε φορά που γελάω

Είναι γιατί κυλάω στο αίμα σου

Κάθε φορά που μιλάω

Είναι γιατί ακούω τις σιωπές σου

Κάθε φορά που κλαίω

Είναι γιατί και που σκοτείνιασα

-          Μικρότερο αστέρι εγώ -  

Δεν έπεσα στο γήινο χώμα

Είμαι αυτή που δίπλα μου ζεις

Χωρίς να με βλέπεις

Είμαι αυτή που δίπλα μου μιλάς

Χωρίς να με ακούς

Είμαι αυτή που δίπλα μου γελάς

Χωρίς  να με θυμάσαι

- Μα εγώ ξεχνώ και θυμάμαι

Και κλαίω όταν με συγχωρείς

Και επιστρέφω όταν μετανοείς

Και λυγίζω μόνο που ανασαίνεις -

Είμαι αυτή που όταν πεθάνω

Θα βρω λευκό στη ζωή μου

Δημιουργός: mips

Τρίτη, 20 Δεκεμβρίου 2011

Αφιερωμένο...

Κάποτε... 

χρωμάτιζα τα όνειρα μου 

με το χρώμα της αγάπης σου.

Κάποτε...

ταξίδευα με τα μάτια σου

σε απέραντους ωκεανούς.

Κάποτε...

λάτρευα την μουσική 

γιατί ήταν γλυκιά σαν την φωνή σου.

Κάποτε...

αγαπούσα την ζωή γιατί εσύ ήσουν η ζωή μου.

Κάποτε...

έτσι ήταν η ζωή μου

σαν όνειρο

σαν ένας κήπος 

με πολύχρωμα λουλούδια.

Μα...

ήρθε μια στιγμή

που μίσησα τα όνειρα

την ζωή

και έγιναν πολλές αυτές οι στιγμές.

Κάποτε...

μετά απο καιρό,

ξαναβρήκα τον εαυτό μου

και χαμογέλασα στην ζωή.

Τώρα...

κοιτάζω μπροστά

σε ένα αβέβαιο μέλλον

με μια μικρή ελπίδα στην ψυχή μου

να σιγοκαίει.

Τώρα...

θέλω να ξανανθίσουν 

τα λουλούδια στον κήπο μου. 

Τώρα...

θέλω

να ξανανιώσω την αγάπη στην καρδιά μου.

Μα...πιο πολύ απο όλα ξέρεις τι θέλω;

Να είσαι σε μια άκρη στον κήπο μου

και να με βλέπεις

να με βλέπεις να ζω

Τώρα ίσως έγινα κι εγώ σκληρή

σαν εσένα.

Τώρα...

θέλω να πονέσεις

κι ας πονέσω μαζί σου

αγάπη μου...

Δημιουργός : ΜΙPS 

Πέμπτη, 15 Δεκεμβρίου 2011

Τρύπα