Σκοτεινό ομοίωμα...Είπε:

Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου 2011

Σκοτεινό ομοίωμα

 

                       Σκαλίζω τη φωνή διαγράφοντας πορείες

                       η πλάνη είναι το άρμα που μέσα του ζούμε

                       ένα γεννοβόλημα παραισθήσεων τα μάτια

                       ένα συνονθύλευμα από μικρές πικρές αλήθειες

                       και μεγάλα ηδονικά ψέματα

                       ψέματα που ανάγκες ζωής γίνονται

                       ποια λύτρωση;

                       μόνο σκοτάδι που γεννήθηκε

                       από σπινθήρες φωτός

                       χωρίς λογική οι φιλήδονες αλήθειες

                       ποιο σθένος;

                       μόνο μια ελπίδα φθισική

                       στο φαύλο κύκλο της αποσχισμένης ζωής

                       μια δύναμη υπάρχει μόνο

                       το πάντα της ασθενικής απαντοχής

                       η υπομονή που έγινε ξύλινη ανάγκη για επιβίωση

                       στον απόηχο της καταιγίδας χωρίς υπεκφυγές

                       βυθίζεται το βλέμμα

                       στο σκοτεινό ομοίωμα του καθρέφτη

                       υποχώρηση στην όξινη βροχή των ματιών

                       ξαμώνω στα εντός μου πάθη

                       για να σιγουρευτώ πως ζω

                       και το ποτάμι …

                       το ποτάμι με φωνάζει…

                       να βρέξω το πέλμα της ψυχής...

Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου 2011

Είπε:

Ποιος είναι ο δρόμος για την εκπλήρωση του δικού μου του νόμου; Να διαταράξω την τάξη, να συντρίψω το πρωτόκολλο, να ξεστρατίσω από τους προγόνους. Να αλητεύσω στ’ απαγορευμένα, στις αγέρωχες κι επικίντυνες περιοχές του αβέβαιου. Να δέχουμαι ατάραχος ακόμη περισσότερο: σαν ευλογία την κατάρα του πατέρα και της μάνας. Να έχω το θάρρος να είμαι μόνος...

Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή; Ν’ αρνηθείς όλες τις παρηγοριές - θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες - ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου... Ποια ‘ναι η πιο αντρίκια χαρά; Ν’ αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη

Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει, μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.

Πέρα από το νου, στον ιερό γκρεμό της καρδιάς, ακροποδίζω τρέμοντας. Το ένα μου πόδι αδράχνεται από το σίγουρο χώμα, το άλλο ψάχνει στα σκοτεινά απάνω από την άβυσσο.

Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν΄ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει.

Περπατώ στ΄ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου."

Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: "Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν΄ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι…

 

Νίκος Καζαντζακης

"