Στης αγάπης τ' απέραντο

Τρίτη, 18 Δεκεμβρίου 2012

Στης αγάπης τ' απέραντο

 

 Περπατώ δίπλα σου... χάνοντας... τις ανάσες μου... μέσα σου...

δεν πάλεψα με καιρούς... στα ταξίδια μας... στην προβλήτα λουζόμουν... με τον αλμυρό ιδρώτα... ρουφώντας αναστεναγμούς...

δεν πρόλαβα... να σου πω καληνύχτα... ξενυχτώ αγγίζοντας το κορμί σου... φοβάμαι την αυγή... μην μου κλέψει το πρώτο σου χάδι...

δεν πρόλαβα... να χτίσω... έτσι, θα ζω για πάντα... μέσα σου...

ζωγράφισα τα φιλιά σου... στην τεράστια αλάνα της μνήμης... σκέπασα τον ουρανό με κεραμίδια... έπνιξα την θάλασσα στον γκρεμό... μονάχα εγώ θ' αγγίζω το στήθος σου... κρύβοντας τους παλμούς σου, στου χρόνου το ρολόι...

ο έρωτας δεν είναι πια δήμιος... ξάπλωσε δίπλα μου... βούτηξα στα σκέλη της αγάπης... παραδόθηκα... ψυχή μου... σ’ εσένα...

στον ουρανό που ζωγράφισα... σε μια διάθλαση της ανάσας... τύλιξα ευλαβικά... αφές... σκέψεις...

γέννησέ με... σε παρθένα κύτταρα...  άσε να κολυμπίσω...  μέσα σου...

γεννώ στην καρδιά μου... όνειρα... στα μάτια σφαλίζω... κόκκους τραγούδια... χιλιάδες ασπρόμαυρα χαμόγελα... κρύβω στην ψυχή μου... μην με ξυπνήσεις... ντάντεψέ με στην αγκαλιά σου... θέλω να μεγαλώσω χωρίς θορύβους... μονάχα με τη γεύση απ' τα χείλη σου... να ριζώσω στους σπασμούς της καρδιάς σου... γράψε στην πλάτη μου παραμύθια... χωρίς μάγισσες και λύκους κακούς... ανάσα μου… λέξεις-χάδια ψιθύρισε ...

κράτησε με παιδί... να σου μιλώ για αγάπη... κοίμισε με στην ράχη μιας θάλασσας... δεν θέλω να βουλιάξει η σκέψη...

γιατί… έτσι σ’ αγαπάω... νήπιο γι’ αγάπη αχόρταγο... ζωγραφίζοντας ασημένια φεγγάρια... χωρίς δάκρυ... κι αγγέλους χωρίς σταυρό... γέννησέ με... κράτησέ με παιδί... άσε να μπουσουλίσω... στα μονοπάτια της ψυχής σου... στης αγάπης  μας... τ’ απέραντο…

Τρίτη, 11 Δεκεμβρίου 2012

Τέλος δεν έχει

Κάθε σου λέξη όψη έχει και αφή

όμορφου τριαντάφυλλου ανοιγμένου

σαν έρωτας εσύ πλημμυρίδα ευωδιάς

σα γιασεμί που τοίχο σκαρφαλώνει

κάθε σου λέξη  νυστέρι είναι

λεπίδα κοφτερή οδύνης και ηδονής

ανεξίτηλα το σώμα χαρακώνει

ρέει το αίμα ποτάμι ολοπόρφυρο

σαν ύστατη ανάσα σαν ύστατη αφορμή

κάθε που βρέχεις με, κατακλυσμιαία

σαν έρωτας εσύ πλημμυρίδα βροχής

κάθε που καις σώμα και νου και ψυχή

γίνομαι για σε ιτιά κι αχόρταγα ποτίζομαι  

δεν έχει τέλος η δίψα μου ετούτη
δεν έχει τέλος ετούτη η αγάπη...

                                                      
                                                         11/11/11

Πέμπτη, 29 Νοεμβρίου 2012

Άρρηκτες ζωές

Σπαρταράει το σώμα στα χέρια σου

της ψυχής μεταγγίζει τη θέρμη 

ψυχή που σα ναός σε σένα αφιερώνεται

σώμα που θάλασσα γίνεται απέραντη 

να γευτεί τη δική σου αλμύρα   

διαβάζει η αφή του πόθου τις δονήσεις 

έρωτα ακραγγίζει που κυλά σαν ποτάμι

αφήνομαι στης ηδονής την παλίρροια

στο ταξίδι που στις φλέβες χαράζεται  

παραδομένη στη στιγμή

υποταγμένη στους παλμούς

διαλύομαι σε άπειρα μόρια

γεννιέμαι και πεθαίνω μαζί σου

άρρηκτα πλεγμένες οι δικές μας ζωές

σμίγουν σε διάσταση που χάνεται ο χρόνος

κάθε που τα σώματα νιώθουν 

της κορύφωσης την έκρηξη

σβήνουν οι λέξεις

κλειδώνουν τα δάχτυλα

κρατώντας την αλήθεια τους ατόφια

φερμένη απ’ του πεπρωμένο τον άνεμο 

Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου 2012

Μαρτυρίες

Το δέρμα μου γεννήθηκε για το στόμα σου

το μεθυσμένο από πόθο και κρασί

οι καρποί μου στο στήθος σου λάφυρα

οι γλυκύτατοι σαν μέλι καρποί μου

αναβλύζουν χυμοί αιματόχρωμοι

την βασανιστική της προσμονής την ώρα

κολυμπάς και καταδύεσαι

σπαρταρώ και αναβλύζω

άρωμα μεθύσι στα μάγια των μηρών μου

που σφραγίζεις σαν πύρινη σφραγίδα

που τρυπάς σαν βέλος ανεπίστροφο   

σαν άτι χύνεσαι σε κούρσα ξέφρενη

με καλπασμό δυνατό και απαράμιλλο

όλη μέρα ρουφώ όλη νύχτα κουρσεύεις

χαράματα σαν πουλί

φωλιάζω στο πλευρό σου 

Τρίτη, 6 Νοεμβρίου 2012

Έρωτας Απροσμέτρητος

Κάτι μου συνέβαινε

κάτι μου συνέβαινε κι ο ουρανός

δε βρισκόταν στη θέση του πια

το σκοτάδι επιθυμία ακυβέρνητη

δονητικό και κατάμαυρο

το ‘σκιζαν φλόγες ξαφνικά

ένα σκοτάδι αδέξιο και πρωτόγνωρο

στα έγκατα του είναι μου

μοναδικός συνοδοιπόρος

το πρόσωπό σου το σώμα σου

γνώριμο κι άγνωστο μαζί

κάθε φορά κάθε νύχτα

γλίστραγα μέσα σου

παραπατούσα και βρισκόμουνα

στο βάθος μιας καταπακτής

στο βάθος του έρωτα εκείνου

του απροσμέτρητου

Κυριακή, 14 Οκτωβρίου 2012

Πόσο γυμνή καθάρια η αγάπη!

Ανταλλάξαμε ενδύματα με μετάξι

ανταλλάξαμε μετάξι με ηδονή

τελώντας τελετουργία αρχέγονη

σ’ ένα λίκνισμα που μας παρέσυρε

σε μιαν ένωση βαθιά και πρωτόγονη

στο κύμα και στον άνεμο

σφιχτοδεμένες καρδιές και σώματα

σε κόμπο που δεν λύνεται

να βυθίζεσαι μέσα μου

νύχτα και μέρα στον πόθο να πλέω

να λαχταράω να γυρίζω στο σώμα σου

σαν πουλί που στη φωλιά του επιστρέφει

να λαχταράς να επιστρέφεις στις εκβολές μου

σαν νερό που στην πηγή του γύρισε

πόσο φαντάζαμε όμοιοι και οι δυο!

πόσο γυμνή καθάρια η αγάπη!

Πέμπτη, 11 Οκτωβρίου 2012

Απ’ το αίμα ως το αίμα

Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν

μα σ’ ένοιωσα σαν ήρθες  

όπως έρχονται τα θαύματα

όπως τα πουλιά ανθίζουνε φτερά

όπως η καταιγίδα ή όπως ο τυφώνας

με μάτια διάφανα κι ανυπεράσπιστα

με χέρια ολάνοιχτα και λαίμαργα

βουτήξαμε στης αγάπης τη θάλασσα   

νυχθημερόν βαπτιζόμαστε στ’ απέραντο

σπαρταράνε ψυχές και σώματα

σαν αγαπιόμαστε απ’ το αίμα ως το αίμα

μη γνωρίζοντας μη σημασία δίνοντας

στο πως στο από που στο από πότε

                                                11/11/11                 

Τρίτη, 9 Οκτωβρίου 2012

Επιστροφές

Όταν μια άνοιξη χαμογελάσει

θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά

και θα ‘ρθεις να σφίξεις το χέρι μου

ίσως κανείς δεν θα σε προσμένει να γυρίσεις

παρά μονάχα εγώ

που νοιώθω στους χτύπους της καρδιάς σου

ένας μπουμπούκι εύοσμο ν’ ανθίζει

κάποιο τραίνο τη νύχτα σφυρίζοντας

ή ένα πλοίο μακρινό και απροσδόκητο

κοντά μου πάντα θα σε φέρνει 
γύρω στον ήλιο και σε μένα
γύρω στον ήλιο στη θάλασσα σε μένα
γράφει κόκκινους κύκλους η αγάπη σου

Τετάρτη, 3 Οκτωβρίου 2012

Εισβολή στο απέραντο

Κάθε που γδυνόμαστε

και τ’ αδηφάγα μάτια μας

σαρώνουν τα κορμιά μας

μέλι γλυκό παχύρρευστο

πλημμυρίζει ο κήπος μας

κάθε που ο ένας του άλλου

την μυσταγωγία γευόμαστε

με χείλη υγρά και τρεμάμενα

δονούμαστε ριγούμε σύγκορμοι

σε ζωοποιά κολυμπάμε υγρά

λες κι είναι η πρώτη φορά

που ενωμένοι εμείς απόλυτα 

ως περιηγητές ανεξέλεγκτοι 

με αισθήσεων διαστάσεις τεράστιες

εισβάλουμε στ’ απέραντο

Σάββατο, 22 Σεπτεμβρίου 2012

Λάβα μου

Όταν πάνω στο μυρωμένο σου κορμί αναζητώ 

τη λάγνα οσμή του άκρατου του πόθου 

πυρπολούν αλύπητα  το σώμα μου

τα φλογισμένα χνάρια των χεριών σου

όταν διψασμένη ρουφώ άπληστα

το νέκταρ των ανθών από τα χείλη σου

του πάθους μου τη δίψα μεγαλώνεις

όταν πυρωμένο σίδερο βυθίζεσαι εντός μου

μ’ ανάσες βαθιές και ηδονής ιαχές

αθέατους κουρσεύεις κόσμους

Είμαι ακόμα εκεί

Μύρισε το μαξιλάρι μου. 
Είδες; Δεν έχω φύγει. Είμαι ακόμα εκεί…

Μαζί σου… μέσα σου… παντού…

Και εγώ μαζί μου σε πήρα. Μέσα μου.

Σήμερα το αγαπημένο σου μπλουζάκι δίπλα μου θα κοιμηθεί. Μαζί μου.

Λίγες μέρες υπομονή, μου είπες… 
Πρέπει ν’ αντέξουμε, ζωή μου... λίγες μέρες χωρίς ζωή, ένα δάκρυ σου κρυφό, ψιθύρισε…

Θα σε περιμένω. Θ’ ακούσω τον ήχο των κλειδιών. Θα δω την πόρτα ν’ ανοίγει. Αγάπη μου ήρθα, θα πεις και από τους ώμους σου ένας ήλιος θ’ ανατείλει. Το βελούδινο χάδι των ματιών σου θα μ’ αγκαλιάσει ξανά. Ανάσα θ’ αναζητήσω απ’ την ανάσα σου, θα χωθώ στην ευωδιά της αγκαλιάς σου. Θα γίνει, και πάλι, ολόανθη η νύχτα…

Είδες; Δεν έχω φύγει. Είμαι ακόμα εκεί…

Πέμπτη, 17 Μαΐου 2012

Σαν, επιτέλους, ήρθες

Όταν τα βράδια έγερνες πάνω σ’ άλλα σώματα, έκλεινες τα μάτια κι έφτανες έξω απ’ την πόρτα μου. Πριν με συναντήσεις, μου είπες, πως μ’ ήξερες. Μα εγώ, τότε, ακόμα φοβισμένη, δεν αφουγκραζόμουν παρά ένα θρόισμα απαλό στις κουρτίνες που ο άνεμος κυμάτιζε...

"Τρύπωνα στη σκέψη και στο σώμα σου, κι έπειτα, κατέβαινα ως την καρδιά από τη φλέβα που άταχτα χτυπούσε στο λαιμό σου κι ύστερα…"

Ύστερα σώπαινες. Τα λόγια σου έσπαζαν σε χιλιάδες θραύσματα. Σφάλιζες, τότε, πόρτες και παράθυρα. Έβγαινες και χόρευες στη βροχή ή κάτω από τ’ άστρα, στέλνοντάς μου μικρά μηνύματα μέσα σε μπουκάλια ραγισμένα, λέξεις-μηνύματα μέσα σε στίχους τραγουδιών ή μέσα από χρώμα κόκκινο εικόνων.

Όλες τις νύχτες αλυχτούσαν οι πόθοι σου έξω απ’ την πόρτα μου… Μέχρι να τους ακούσω. Μέχρι ν’ αγγίξω το βελούδο της ψυχής σου. Μέχρι να νιώσω την καυτή ανάσα σου στο στήθος μου. Όλες τις κρύες νύχτες πριν από σένα. Τότε, που μόνη μου κοιμόμουν στο μεγάλο κρεβάτι των απέλπιδων ονείρων…

Τα πρωινά, άφηνα ανοιχτά πόρτες και παράθυρα, τόπο να βρεις ορθάνοιχτο να κατοικίσεις. Βλέπεις… Σε ήξερα και εγώ,  πριν σε γνωρίσω...

Σαν, επιτέλους, ήρθες… παραδόθηκα. Νύχτα ήταν και το σπίτι γέμισε με φως και το δωμάτιο με μυρουδιές από καμένη ζάχαρη, σιρόπια από μέλι, κανέλες και γαρίφαλα.

Σαν, επιτέλους, ήρθες…  στον ουρανό έλαμπαν τ' άστρα, στους δρόμους τα χαμόγελα. Στραφτάλισαν οι θάλασσες και τα ποτάμια. Άγρια ένστικτα κύλισαν μέσα σε αίμα ζεστό σαν στο σώμα μου κολύμπησες. Ξέφρενη η ανάγκη έσυρε χορό. Χορό να καμπανίσουν τα γιορντάνια της αγάπης μας. Κόλλησαν οι γλώσσες στα υγρά στόματα, τα σώματα γίνανε ένα αδιαχώρητο...

Το πρωί, λίγο πριν φύγεις για τη δουλειά, μου έδειξες τον ήλιο. Μου κράτησες το χέρι με τρυφερότητα και ρούφηξες μια γουλιά από τον καφέ σου. Το ταξίδι μας μόλις ξεκίνησε, μου είπες…

Μέσα μου μέσα σου

Μέσα μου μέσα σου μικρά φεγγάρια ιχνογραφούσαν της νύχτας τη γεύση. μαγεμένοι κυλούσαμε σε λέξεις φωτιάς. μεθυσμένοι από το άρωμα των κορμιών μας. ριγούσαμε σ' αγγίγματα πυρετικά. ψιθυρίζαμε πόθους. σκαλοπάτια στον άνεμο κι ανεβαίναμε. τη θέση των άστρων ορίζαμε να βρίσκει μονοπάτια η αγάπη.

βέλη ατσάλινα χυνόταν τα βλέμματα στην πλάτη. ιριδισμός, παιχνίδισμα αυγής πάνω στο σώμα ανθίζεις φιλιά στη γέννηση της ανατολής. αρμενιστής σε θάλασσες πύρινης μνήμης παλίρροιες ερωτικές προτρέπεις στη νύχτα. φτερουγίζει το γέλιο σου θαλασσινό χελιδόνι μ' εξαγνίζει αστραπή η αγάπη. σ' ένα τάνγκο από λέξεις πλασμένη στους παλμούς της ψυχής ακολουθώ. ασημένιε ήχε μου κάλεσμα ζωής ξεκλειδώνεις αύρα μαγική της ψυχής μου. πίσω από τα κλειστά βλέφαρα ξανάζησα. φιλί - φιλί ανίχνευσα το άπειρό σου. με νερό κι αστέρια ταξίδεψα στου κορμιού σου τον άγριο καιρό. μια θάλασσα ξανοίχτηκε στα μάτια σου κι έφυγε ο νους μου. βυθίστηκε στο ανάβλεμμα. στην αφή των δαχτύλων ανάσες από μια ρωγμή του ύπνου μ' έκαναν να ονειρευτώ. στα χείλη μου το φιλί σου συλλάβισε το αλφαβητάρι του έρωτα. στο στήθος μου, κύματα οι παλμοί σου με βύθισαν στη ζωή.

'Αγριος βωμός η αγάπη μου

Παρασκευή, 4 Μαΐου 2012

Και

Θέλω να κοιμάμαι πλάι σου
και θέλω να παίζουμε κρυφτό
και να φοράω τα ρούχα σου

και να σε κάνω μπάνιο
και να σου τρίβω την πλάτη σου
και να σου χαϊδεύω τα πόδια σου
και να σου κρατάω τα χέρια σου
και να τρώμε μαζί 

και να μη με νοιάζει που θα τρως το φαγητό μου
και να σου γράφω στο ημερολόγιό σου

και να σου κουβαλάω τους φακέλους σου
και να γελάω με τα νεύρα σου
και να σου γράφω τη μουσική που θ’ ακούς

και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες

και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες

και να μαλώνουμε γι’ αυτό
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι
και να σηκώνομαι πρώτη 

και να σου φέρνω καφέ και κουλούρια
και να πίνουμε καφέ τα μεσάνυχτα
και να σου λέω τι είδα στον ύπνο μου 

και να γελάω με τα αστεία σου

και να σε θέλω το πρωί 

και να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα

και να σε θέλω το βράδυ 

και να μην μπορώ να περιμένω ως τότε
και να φιλάω την πλάτη σου 

και να χαϊδεύω το δέρμα σου
και να σου λέω πόσο μα πόσο σ’ αγαπάω

και να σου λέω πόσο αγαπάω τα πάντα σου
και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι

και να κοιτάω το δρόμο 

και να παρακαλώ γρήγορα να έρθεις
και να τρελαίνομαι όταν αργείς
και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα

και να τρέχω να χωθώ στην αγκαλιά σου
και να σου χαρίζω μαργαρίτες
και να ‘μαι δυστυχισμένη όταν έχω άδικο
και να ‘μαι ευτυχισμένη όταν με συγχωρείς
και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου
και να παρακαλάω να σε ζήσω

και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου
και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου
και να τρομάζω όταν θυμώνεις
και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία
και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς
και να σε θέλω όταν σε μυρίζω
και να σε θέλω όταν σε αγγίζω
και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου
και να λιώνω όταν με θέλεις
και να σου γράφω ποιήματα

και ν' αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις όταν δεν με πιστεύεις
και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ με λόγια να το πω
και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι να τρώει τα φίδια σου
και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι σαν πρέπει να φύγεις
και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις
και να τριγυρίζω στη πόλη 

και να τη νοιώθω άδεια χωρίς εσένα
και να θέλω ότι θέλεις
και να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής
και να σου δίνω ότι καλύτερο έχω γιατί τίποτα λιγότερο δεν σου αξίζει
και να σου λέω την αλήθεια ακόμα και αν με μαλώνεις

και να κάνουμε έρωτα στις 12 τα μεσάνυχτα
και να εκφράζω έτσι τον ακατάλυτο τον ακατάσβεστο τον άνευ όρων
τον δίχως τέλος και δίχως αρχή έρωτά μου για σένα

Αγγίγματα

Διαβάζει η αφή τις δονήσεις του πόθου μου

ακραγγίζει την αγάπη που κυλά ανεμπόδιστη απ' τα μάτια  

αφήνομαι στην παλίρροια της ηδονής

στο ταξίδι του έρωτα που χαράζει ανεξίτηλα τα κύτταρα

παραδομένη στη στιγμή

υποταγμένη στους παλμούς σου

διαλύομαι σε άπειρα μόρια

γεννιέμαι και πεθαίνω στο άγγιγμά σου

ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΒΟΡΙΑΣ

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ

Greece

Τις ποιο όμορφες ιστορίες τις γράφει η ζωή… Η δικιά μας είναι ένα παραμύθι, που η παιδική μας αθωότητα δεν μας επέτρεψε στιγμή ν’ αμφισβητήσουμε: έτσι απλά αγαπηθήκαμε, πιστέψαμε, νικήσαμε! Έτσι απλά… Τόσο απλά!