Νύχτα αβίωτη & ρεκβιεμ

Νύχτα αβίωτη

Νύχτα μην έρχεσαι…
γιατί το σκοτάδι χορεύει με τις λέξεις
και η ψυχή μου κουρνιάζει
και κλαίει...
με το κλάμα μικρού παιδιού
που δεν του αξίζω

Ο ήχος των δεικτών
την ύπαρξη μου κομματιάζει
Και θέλω να τρέξω… να τρέξω!
Να βρεθώ σε ένα ξέφωτο
ένα βράδυ αξημέρωτο
να ψελλίζω το όνομα του..

Θυμήθηκα πολλά
και δάκρυσα ασυναίσθητα,
γιατί δάκρυσε κι αυτός
σταγόνες δάκρυα γνώριμα
Ας μπορούσα να τα πάρω πίσω…
Ποτέ να μην τα νιώσει να κυλούν
Να μ’ έπαιρνε η αιώνια σιωπή
Ποτέ να μην μιλούσα
Σ ένα όνειρο να ζούσα

Κι όμως με βρήκε το σκοτάδι
Και πάλι μόνη μου γυρνώ
Και χάνομαι …………..
μες της πανσέληνου το χρώμα
Κάθε βήμα μου πιο σκοτεινό
δίνει μάχη με την τρέλα

Και όταν ξυπνώ απ’ τα σκοτάδια μου
αρχίζω και ουρλιάζω
για σκέψεις απ’ της ψυχής μου τα υπόγεια
για πληγωμένους αγγέλους
που πίστεψαν σε λόγια
Δεν πίστεψαν σ’ αισθήματα,
στου έρωτα τη φλόγα..

Και έτσι εγώ θα φύγω , θα χαθώ
Να μη μιλάτε πια για μένα..
Εγώ θα «ζω» από μακριά
Και κάθε νύχτα μου ποτέ δε θα σωπαίνω..
δυστυχισμένη κάθε βράδυ θα πεθαίνω!

Δημιουργός : ΜIPS
Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-10-2010

Ρέκβιεμ

Κι όταν σωπαίνεις σ’ αγαπώ,
επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
Στην Ανατολή κοντά εσύ,
ενώ εγώ στη Δύση
Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου πια δε σε φτάνει.
Και όμως μου φαίνεται τα μάτια μου
σε σκεπάζουνε πετώντας
και σε σφραγίζει το φιλί μου.
Στο μυαλό μια λέξη μόνο ηχεί
και είναι αυτή μελαγχολία.
Μια λέξη ασυνάρτητη
το «ρέκβιεμ» θανάτου…

Ποτισμένη η ψυχή μου από σένα
δεν έχει πια τόπο για να ζήσει.
Ερινύες την μαστίζουνε,
χειρότερες του τέλους
Έτσι αναδύεσαι εσύ
ποτισμένος από τη δική μου αγάπη,
ονείρου φαντασία
Στέκεις εκεί σαν ξενιτειά…
Και ενώ από τα πέρατα μ’ ακούς
Η φωνή μου εμένα πια δε σε φτάνει

Άσε με να βυθιστώ τώρα και γω σωπαίνοντας
μες τη δική σου τη σιωπή
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ
με τη δική σου τη σιωπή
Απόμακρη και τόση δα,
από τα αστέρια φτιαγμένη
είναι η δική σου σιωπή.
…και εγώ στο σιντριβάνι μοναχή
κλαίω για κείνη τη μοναδική νυχτιά
που δεν ζήσανε εκείνος και εκείνη.

Πονάω όταν σωπαίνεις,
επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
μακρινή και απαρηγόρητη
Μια λέξη μόνο αν πεις,
ένα χαμόγελο μου φτάνει
για να γιορτάσω που είσαι εδώ ακόμα.
Δεν είσαι όμως αγάπη μου
σε σκλήρυνα σαν πέτρα
η φωνή μου πια δε σε αγγίζει
Μα στο μυαλό μου μοναχά
Μια σκέψη κυβερνά
….δε μπορώ
…δε μπορώ να μη σ’ αγγίξω!

Δημιουργός : ΜIPS
Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-10-2010