ΠΟΙΗΣΗ : ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

H ένταση που διαρκεί...

Yπάρχουν άνθρωποι... που περιέχουν 

το ότι τα λουλούδια ειδικά αυτά που ανθίζουν

στο χείλος του γκρεμού δεν είναι για να τα κόβεις.

Τα ανθοδοχεία είναι ματαιοδοξία,τα

Ανθοχαμόγελα Ουρανός.

Mε το χέρι στην καρδιά λοιπόν

κάποιοι απο εμάς

Δεν μετανοιώνουμε 

που τροχίζοντας κάποια όχι.. 

ακονίζουμε την ψυχή να μην

υποκύπτει σε Ναί που μαχαιρώνουν.

Κι αν σ'αγαπώ δεν σ'ορίζω..αξία έχει να

μένεις δίπλα μου με ελεύθερη βούληση

αγκαλιαζοντας ακριβώς αυτο που είμαι

με τα σωστά και τα λάθη μου.

Το ίδιο ακριβώς κάνω και η ίδια.

και μόνο έτσι αφήνομαι....

H έντιμη αμοιβαιότητα 

ο μόνος δρόμος 

απο τον έρωτα στην Αγάπη.

Αλληλοπεριχώρηση,...

η αγκαλιά που δε στενεύει 

είναι η ένταση που διαρκεί..

Διαφορετικά...και μαζί και μόνος...

ίδιος είναι ο πόνος.

PS: Ευγνωμοσύνη..

στους Λάθος Ανθρώπους..

μας πάνε βήματα μπροστά..

σε ότι μας αξίζει σε ότι μας χωρά.

Σάββατο, 24 Νοεμβρίου 2012

To εύθραυστο μεγαλείο της Ψυχής...

Φίλτατε Συν έλληνα

με πράξεις ίσως να σώσεις

τη σχεδία...

"Τα Κύθηρα ποτέ  δεν θα τα βρούμε

το χάσαμε το πλοίο της γραμμής

στα κύματα του Αιγαίου θα χαθούμε

σαν κύματα που σβήσανε κι εμείς."

"Με σάπισαν το κρίμα και τα χρόνια.

Με διώχνουνε θεοί κι ανθρώποι κι όμως

το δίκιο ανθίζει μέσα μου κι ο νόμος!

Στην καρδιά μου εμένα βιγλίζει ένα Μάτι 

όξω νου και τόπου

κι αν ο ρυθμός χαθεί στων καιρών τα φρένα

ζει στην καρδιά του αδικημένου ανθρώπου."

~ Oιδίποδας Καζαντζάκης ~

PS:

Έτσι είναι ακόμα και σήμερα

κάποιοι απο εμάς χάνουν το πλοίο της γραμμής

ηθελημένα..υπερτιμημένο πια το εισητήριο..

και επιλέγουν τα ταξιδεύουν με τη σχεδία

της ψυχής..η πίκρα αεράκι..το τίμημα 

του εύθραυστου μεγαλείου του ανθρώπου άξιο

και ναι .. προορισμός  εκεί που 

με ελευθερία καταλήγουμε 

και οχι εκει όπου πιστέψαμε εξ αρχής.

Τετάρτη, 21 Νοεμβρίου 2012

Bροχή μου...

Βρέχει

Άρα δεν είναι φήμη 

ο ουρανός υπάρχει.

K.Δημουλά.

PS:Έχε Ψυχή ..Ψυχή μου.

 Θέλει Ψυχή αδάμαστη
και ταπεινή στις τρυφερές αξίες 

για να σταλάζεις αλήθεια 

μέσα στη βροχή των Θέλων σου.

Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 2012

H Mελαγχολία της Ανθρωπιάς...

Για εμάς Αλφα και Ωμέγα 

είναι η Πικραμένη Ανθρωπιά 

η Ανυπεράσπιστη Αγάπη 

και η Κραταιά Αξιοπρέπεια.

Αληθινή Ελευθερία ..ναι..

σημαίνει να μην έχεις 

τίποτε άλλο να χάσεις.

Τότε και μόνο τότε όμως 

οικοδομείς το δικό σου Σύμπαν..

δηλαδή το όλον 

στην ακεραιότητα  του.-

Κυριακή, 11 Νοεμβρίου 2012

Σιωπηλά, Ταπεινά , Αταλάντευτα...

Απ'την αλήθεια της νόησης 

ως της ψυχής το βίωμα 

ένα δάκρυ σιωπής 

πάντα με ταπεινόφρονη 

Ευγνωμοσύνη.

Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου 2012

Tόσο Απλά...

H Aναδημιουργία μιας Ελλάδας

που δεν θα μας πληγώνει

προυποθέτει την ανασύνθεση του είναι μας.

Τόσο Απλά.

PS: Έκαστος 

κατά Συναισθηματικήν Νοημοσύνη 

έχει και πάντων και πασών

Κυριακή, 4 Νοεμβρίου 2012

Γι' Αυτό...

               

Aγαπώ

αυτό που γίνομαι

όταν

μου Χαμογελάς.

Πέμπτη, 1 Νοεμβρίου 2012

Πιο Αληθινό...απ όλες τις αλήθειες...

Σούρουπο τώρα, σχολνάει να πούμε ο Ήλιος 

και σφουράει ο Ουρανός ''σκάντζα βάρδια'' 

να ρθει το Φεγγάρι με την παρέα του

 να πιάσουνε τα πόστα. 

Κι απ' τις πιάσουνε τα πόστα, να σηκώνει 

ο πάσα εις την γκλάβα του στον Ουρανό 

και να ρωτά τον απατό του ''για δείτενε ρε... 

τι 'ναι τούτα τα όμορφα και ποιος 

ήσπασε την κεφαλή του να κάτσει να τα κάμει...;'' 

κι άλλα τέτοια που μόνο παπάδες μποράνε 

να ξηγήσουνε κι άλλος κανείς. Κι όχι δηλαδής 

πως έχω τίποτα με 'πιστημόνους και φιλοσόφους, 

όχι, αλλά μωρ' αδερφά μου τους ρωτάς 

για τη φτιάξη του Κόσμου και του Συμπάντου, 

και σου κάνουνε την κεφάλα καζάνι 

για να καταλήξουνε πως ούτε εκείνοι ξέρουνε... 

Ο παπάς πως, ότι τον ερωτήσεις λέει''ο Θεός''. 

Λέει ο Θεός και καθαρίσατε, κι αυτός που στο 'πε, 

κι εσύ που γλίτωσες τη σκοτούρα 

περί σκέψη φιλοσοφική και βαρυστόμαχη, 

και τ' αφεντικό σου που δουλεύεις μεροκάματο 

και δε ρίγνεις τη δουλειά ένα παρά πίσω, 

γιατί σ' απασχολάνε αψηλά ζητήματα.

Κι είναι τούτη η ώρα που κάθεται 

ο Λαφιάτης ο Θόδωρας, 

με το Μαδέρη το Νικολή, 

σε ταβερνάκι Σιδερούντα μεριά, '

κει κάτου στο Μετόχι. 

Ταβερνάκι με τα σέα του, και με βάρκες 

να σείονται στο βουβό το κύμα, 

και με πεύκα να βλέπεις 

να φτάνουνε μέχρι το γιαλό 

και να πίνουνε αρμύρα... 

Τέτοια που να σταματούνε, οι τουρίστες 

να βγάζουνε ''φώτος'', 

και να λε' ο ένας τ' αλλονού, '

'μπηούτιφουλ'' και ''αμέηζινγκ''. 

Είναι βλέπεις κι από την κόστα της Χίου 

που βλέπει Εύβοια, κι άμα πέφτει ο Ήλιος 

γεμίζει γύρου χρώματα. 

Έχει και μιαν αφεντικιά 

τούτο το ταβερνάκι. 

Τη Μίνα, του Μάρκου του Ρουθούνα. 

Πάντα με το χαμόγελο, και μέχρι 

που να ξηγηθεί και κερασμένα άπαντα, 

κι ας μην έχει κάνει σεφτέ την τρέχουσαν ημέρα.

Ο Λαφιάτης, τώρα, της μαύρης χλίψης 

έχει πέσει στο βαρύ στεναγμικό 

λόγω νερά από πρόσωπο. 

Ο Μαδέρης τώρα αδερφός του ήτουνε, 

και δε μπόρα'ε να τον εβλέπει να 'ναι επιτάφιος.

- Τι θα γένει ρε Λαφιάτη; Από το στεναγμικό ρε, 

θαρρώ πως είμαι Ινδικό και με πιάσανε μουσώνια.

- 'Ναθεμά το, την ήδιωξα και πολύ μου κόστισε...

- Καλά ρε είσαι μάπας; Δε σου 'κανε ρε τα συκώτια σου τούμπανο;

Στην κουβέντα πάνου να κι ο Τραμουντάνας, 

μ' ένα κουβά της μπογιάς γεμάτο κατσιμάμουνα

 και μια καλαμένια πανέρα παραγάδι, 

από τις παλιές που δύσκολα τις βρίσκεις σήμερον.

Τούτος 'δω ο Τραμουντάνας, 

Αντρέα τον εβάφτισε ο παπάς 

μ' άμα και δεν τον επείς 

Τραμουντάνα στη Χίο, δεν τον εβρίσκεις. 

Καθόσο αδερφέ μου, στη Χίο 

είναι πολύ της μόδας το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο,

 κι άμα και δεν έχεις μισός Χιώτης λογάσαι. 

Έτσι που στα κηδειόχαρτα καμιά βολά 

να μπαίνει πρώτα το καλλιτεχνικό

 και μετά επώνυμο ληξιαρχείου. 

Τούτος 'δω που λέτε ο Τραμουντάνας, 

ήτουνε δακτυλοδεικτούμενος στο χωριό. 

Γύρω στα εβδομήντα του ήτουνε, 

αλλά ήτουνε 

τέτοια η περπατησά του, 

τέτοιο το γέλιο του 

που τον εκαμάρωνες. 

Άλλοι στην ηλικία του, για καμπουριάσανε, 

για κρεμάσανε κοιλιές, 

για δε γελούνε μήτε με χασίσι, λες αδερφέ μου 

κι έχουνε πολλά χρόνια μπρος τους, 

και κρατούνε χαρές ρεζέρβα 

μη μπα και ξεμείνουνε. Ο Τραμουντάνας 

δεν ήτουνε έτσι, ποτές του δεν ήτουνε. 

Μάλιστα τότες που 'χενε χάσει 

το γιο του στο ναυάγιο, 

όλοι περιμένανε να μαραζώσει 

και να γένει σαν και 'κείνους. 

Ο Τραμουντάνας τώρα, στεναχωρέθηκε, έκλαψε, 

αλλά, όχι, σαν και 'κείνους 

δεν το 'χε σκοπό να γένει 

και δεν έγενε. Στα 'ξάμηνα 

απάνου του ναυαγίου 

είχε συνεφέρει και περπάτιενε

 ξανά στητό καντρόνι.

Στητό καντρόνι ναι, να ξέρεις όμως 

λίγοι αθρώποι 

χαίρουνται άμα και σε δούνε παλικάρι 

και λεβέντη, 

οι πιότεροι σε θένε κακομοίρη 

και της μεγάλης λύπησης, 

έτσι που να λέει ο ένας τ' αλλονού '

'ε, ο καμένος'', να σε λυπούνται σφόδρα, 

και πολύ να χαίρουνται 

που δεν είναι στη θέση τη δικιά σου. 

Θυμούμαι τότες, επή'ε να τον πειράξει 

η Μέρπα του Κασίδα, από τους ''πιότερους'' 

που λέγαμε, κι ήμουνα μπροστά, 

τον τράκαρε στητό 

στη στράτα και καθόλου δεν της ήρτενε, 

και ξέρεις τώρα άμα θένε οι γυναίκες 

να σε φαρμακώσουνε, ε;...

- Ε Τραμουντάνα! Για γαμπρός πας; 

Εσύ ξανάνιωσες...

- Είδες; Εγώ 'χω 'να κακό μωρέ... 

Δε μπορώ να στεναχωριόμαι, 

έδευτό το κακό έχω... 

Δε μπορώ να στεναχωριόμαι. 

Βλέπω τους άλλους που στεναχωριόνται 

και ντρέπουμαι, 

λέω ''ρε Τραμουντάνα ευτός στεναχωριέται

 κι εσύ ε στεναχωριέσαι;''. Στεναχωριόμαι 

που ε στεναχωριόμαι, μα ήντα να κάμω 

που ε μπορώ να στεναχωριόμαι; 

Πολλά μπερδεμένη της εφάνηκε 

η απάντηση του Τραμουντάνα, 

και καθόλου όρεξη δεν είχε 

να την εκάνει κέρματα για να την καταλάβει.

 Άσε που σα να της μύρισε καμένο 

απ' την κουζίνα της... ''Μμμμ...'', 

έκανε μορφασμό δυσαρέσκεια 

και χάθηκε. Γύρνα, με βλέπει που τους κοίταγα, 

μου κάνει νόημα σαν και καλά, ''την είδες;'' 

''Την είδα.'' γνέφω. Τούτος ήτουνε

 ο Τραμουντάνας, 

που τον ελέανε κι Αντρέα.

Παράγγειλε καφέ.

- Ε Μίνα, ώρα καλή! Α τον εψήσεις;

- Απάνω τον ήβαλα με το που σε 'δα, Αντρίκο.

- Έχε την ευκή μου.

Άναψε σερέτικα μ' ένα σπίρτο το τσιγάρο του, 

πήρε και την πανέρα κι έκατσε 

και δόλωνε παραγάδι.

- Ναι ρε Μαδέρη, μου τα 'κανε τούμπανο 

και καλώς τη σούταρα αλλά, 

τώρα ήντα να κάμω... 

τώρα ήντα κάμω, που θυμούμαι 

μόνο τα καλά 

και ξεχνώ τα άσκημα...

Καθόσον έτσι κάνει πας ανήρ με τις γεναίκες, 

όσο τις έχεις ένα καλό δεν τος εβρίσκεις, 

κι άμα και χωρίσεις ένα κακό δεν τος θυμάσαι.

- Ρε θα με σκάσεις; εξέχασες;! 

Και σκύβει προς το Λαφιάτη. 

Άντε μη σ' αρχίσω τώρα κι ακούει 

κι ο Τραμουντάνας και θα σε κάμω ρεζίλι. 

Τι άντρας είσαι ρε; 

Επιτρέπεται ρε να μου 'ρχεσαι στο σπίτι, 

μέρα παρά μέρα, κλαμένος 

σα δωδεκάχρονος πιτσιρής 

και τώρα που 'καμες απόφαση 

να της πεις ''μόλα'', 

να μου λες το μετάνιωσα; 

Τι θες δηλαδής, να πα' να ξανατραβήξεις 

μια απ' τα ίδια;

- Ξέρω 'γω... έκαμε τρίβοντας αμήχανα

 την κούτρα του 

ο Λαφιάτης, που σαν κάτι να θυμήθηκε 

από τα χούγια της δεσποινίδος. 

Και δωσ' του εξάτμιση στο κάργα 

με βλέμμα από Ξανθόπουλο...

- Για κοίτα ρε ένα άντρα... 

να στενάζει σαν τη Γενοβέφα... 

χαθήκανε ρε οι γκόμενες 

και μένουμε απ' τη ράτσα;

Ο Τραμουντάνας τώρα έχει στήσει αυτί, 

έχει σηκώσει φρύδι, και το μυαλό του τρέχει 

σε κάτι θύμισες δικές του παλιές,

 περί γεναίκες. 

Ε, όσο να 'ναι πιο μικρός τα 'ζησε,

τα σιχάθηκε. 

Λόγω που ήτουνε κι ομορφάντρας στα νιάτα του, 

είχε τράβαλα πολλά κι ήξερε.

- Τι να κάμω δεν ηξέρω... 

τι να κάμω δεν ηξέρω... μουρμούριζε 

φαρμακωμένος ο Λαφιάτης.

- Εν έχεις ρε εγωισμό, να πεις, 

όχι ρε δεν της εκάμνω το χατήρι, 

θα βγάλω την καρδιά μου 

να την επατώ καταής 

κι οπίσω δεν ξαναγυρνώ. 

Για δε ρε 'ναν άντρα...

Τα μάτια του Τραμουντάνα άστραψανε, 

σηκώνεται απάνω και λέει του Λαφιάτη.

- Είσαι άντρας ρε μικρέ;

- Εεεε.... κάτι πή'ε να ψελλίσει ο Λαφιάτης, το 'κοψε...

- Λέγε ρε είσαι άντρας;

- Τι εννοείς;

- Τι εννοώ; Εννοώ πως πας άντρας, άντρας είναι, 

άπαξ και κάνει το κέφι του. Να τι εννοώ. 

Και πως άμα κέφι σου είναι να πας να την έβρεις, 

τρέχα τώρα και μη χάνεις λεπτό, κι άμα κέφι σου 

είναι να τη διώξεις, διώξ' τη και καμάρωνε.

 Άμα πιάσεις και χαλάς την καρδιά σου περί αντριλίκι 

και περι μου 'χε καμωμένα κι εγώ 'μαι άντρας 

και δεν ξεχνώ, βρασ' τα. Ο άντρας άπαξ

 και δεν κάνει το κέφι του, άντρας δεν είναι, 

κι άσε τι λένε οι σκληροί με τα μουστάκια.

- Εεεε... κάτι πήγε να πει ο Λαφιάτης και το 'κοψε.

- Τι εεεε;! Ο άντρας πλερώνει και κάνει το γούστο του, 

σ' άλλονε κοστίζει λεφτά του, 

σ' άλλονε την 'λευθερία του,

 σ' άλλονε ένα σπασμένο κομματάκι της καρδιάς του. 

Και να με συμπαθάς Μαδέρη... 

με το να βγάλω την καρδιά μου να την επατώ, 

σκληρός δε γένομαι, κορόιδο γένομαι μιας 

και τη δική μου την καρδιά πατώ κι όχι ξένη. 

Το λοιπό μικρέ, άμα κι είσαι άντρας, 

κάτσε και ρώτα την καρδιά σου, 

τι γυρεύει, κι ότι σου πει να κάμεις. 

Κι άντρας είναι όποιος, ότι τραβάει η ψυχάρα του

 το 'χει κι όχι όποιος κάθεται και καταπίνει 'πωθημένα

 και έχει το βλέμμα του καλόγερου 

μπροστά στο κοκορέτσι... Τα 'πε ο Αντρίκος 

και πέταξε κάτου το τσιγάρο του, 

έτσι που γέμισε ο κόσμος κάφτρες 

και καθόσον και δε σήκωνε αντίδρα, 

γύρισε πλάτη κι έκατσε στο σκαμνί να ασχοληθεί 

με κατσιμάμουνα. Είχε χαλάσει πολύ σάλιο 

περί σχέσεις και έρωτος

 και ήτουνε μεγάλος πια για τέτοια βαρυστόμαχα.

- Ρε λες να 'χει δίκιο ο μπάρμπα Τραμουντάνας...; 

γύρισε στο Μαδέρη, ο Λαφιάτης.

- Εσύ φιρί φιρί το πας να φας το κεφάλι σου. 

Δεν ξανασκώ για πάρτη σου. Καλά ξεμπερδέματα.

Και καλά ξεμπερδέματα δεν είχε ο Λαφιάτης 

ο Θόδωρας, και το κεφάλι το 'φαγε 

ο Λαφιάτης ο Θόδωρας. Καθόσον; 

Σμίξανε δέκα φεγγάρια ωραία, 

και μετά μια απ' τα ίδια. 

Ώσπου χωρίσανε άνευ αναστολής, 

και πάει καθένας τη στράτα του. 

Το φιλοσόφησε, και να τι λέει.

- Τι θαρρείς πως γένεται κερά μου, 

σαν σου δώκω καντάρια πέντε σημασία;

 Να σου πω εγώ τι γένεται. 

Της δικής μου της καρδιάς το κέφι γένεται...

Ε, πως! 

Δεν είναι μικρό πράμα αδερφάκι μου 

ν' ανοίγεις την καρδιά σου, να στέκεις, 

να την καμαρώνεις και να λες, 

'' Πωπω! Για δε' ρε μια Καρδιά μεγάλη που 'χω! 

Και δε της φαινότανε!''

Κι άπαξ και πέφτουνε τα θηλυκά απάνου

 και τη διαγουμίζουνε, να καμαρώνεις 

και να γελάς και να λες κυμπάρικα...

''Χα ρε! Μεγάλη καρδιάν έχω ρε, 

και πάρτε, και κόψτε, 

και να 'χετε, 

να πορεύεστε...''

Θεοδόση Σεζένια
σε ευχαριστω που μου
το εστειλες..
οπως σου ειπα
Δάκρυσα πανάθεμα με...

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 2012

Κάθε στιγμή να ζείς του Κόσμου...

Αγαπημένε μου  Αυτοσαρκασμέ ...

απόψε δεν ησυχάζεις καθόλου...με ρωτάς

"Μετά τον αιώνα του σώματος 

ποιός ύπνος αναλαμβάνει τα όνειρα;"

Αδιαφορώ..πειράζει..;

Γουστάρω να ονειρεύομαι

με τα μάτια  της ψυχής ανοιχτά..

ρισκάροντας στη στιγμή...

διότι δικέ μου

για να δείς το θαύμα του μεγαλείου 

της απλής στιγμής γύρω σου 

πρέπει να το έχεις αφήσει 

να γεννηθεί μέσα σου πρώτα.

PS: Πάντα θα επαναστατώ

η χλιαρότητα δεν πλάστηκε

για μας..μεγάλη απέθαντη

και λυτρωτική η  εσωτερική σιωπή

που μας ενώνει δια της πηγαίας

αλήθειας της.

Τρίτη, 23 Οκτωβρίου 2012

Επανεκκίνηση....

Tόσοι πολιτισμοί τόσοι αιώνες ιστορίας ...

Πόσο απογοητευτικό είναι να ζούμε σε ένα νεο μεσαίωνα.Γιατί σαν ανθρώπινο είδος είμαστε κοντόφθαλμοι..όλα περιστρέφονται γύρω απο τον μικρόκοσμο μας..γύρω απο το εγω μας ,γύρω απο τους ανθρώπους μας..γύρω απο τις καταστάσεις που βιώνουμε..ενω οφείλουμε να βλέπουμε και μακρύτερα..πάνω και πέρα απο εμάς.....

....Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να βρούμε μέσα μας εκείνο το μικρό παιδί που εγκαταλείψαμε...να το ακούσουμε τι μας λέει και να το αγκαλιάσουμε τρυφερά...κανείς μα κανείς άλλος δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνει αυτό για μας...

Δεν είναι εύκολο...αλλα αξίζει . Για να φτάσουμε στο ύψος της Ανθρωπιάς  oφείλουμε να φροντίζουμε νου ψυχή πνεύμα..και τελευταίο το σώμα.Όλη η ανθρωπότητα

ασχολείται με την ύλη..κι οσοι ασχολούνται με το πνευμα το κάνουν τόσο μα τόσο εγωιστικά που αλλού πατούν κι αλλού βρίσκονται..Τόμοι ολόκληροι σοφία αιώνων..ποτάμια μελάνι..για κάτι τοσο απλό...

Γνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα απο τον άλλον..δοκιμάζεις το είναι σου στα δύσκολα..και εννοείται δεν τρομάζεις να καταδυθείς μέσα σου....Δεν υπάρχει τέλος..μονο αρχή.Μου τη δίνουν οι άνθρωποι που λένε πως όλα είναι κύκλος..αηδίες..μια ευθεία είναι..απλά επιλέγεις την κλίση της..οι άνθρωποι που επιλεγουν λεωφόρο αργούν...κολλάνε στα φανάρια της πλάνης...οι άλλοι που επιλέγουν ανηφορικά ξεκινώντας πιστευουν στην κορυφή...ανεβαίνοντας όμως μετά απο κανα δυο πτώσεις καταλαβαίνουν πως η διαδρομή ειναι ολη κι ολη η υπόθεση.Ανεβαίνοντας σε αποζημιώνει η θεα....αυτό ειναι όλο.

Το νέο δεν είναι οτι εμείς φεύγουμε ούτε οτι διαιωνίζουμε το είδος ουτε οτι η ιστορία επαναλαμβάνεται...το νέο είναι η εσωτερική η δική μας αναγέννηση μετά απο μια βραδυά βουβού πόνου...το νέο είναι οτι συνεχιζουμε να βαδίζουμε μπροστά ως την ουσιαστικότερη αρχή...εκεί που η ψυχή αφήνει ένα άχρηστο όχημα το σώμα και αρχίζει το σημαντικότερο ταξίδι της.

Απο τότε που ο Διογένης ήταν μέσα στο πυθάρι κι έψαχνε ΑΝΘΡΩΠΟ μέρα μεσημέρι με το φανάρι αναμμένο..τι άλλαξε ως εδώ;

Η Ανθρωπιά δεν γνωρίζει χρώματα σύνορα

και χάρτες...οσο κι αν την κομματιαζουν

τόσο πιο κραταιά θα αναγεννιέται

όσο θα προσπαθούν να τη διαιρέσουν

τοσο θα πολλαπλασιάζεται

και όσο θα προσπαθούν να τη φιμώσουν

τόσο θα λάμπει δια της ταπεινα

σιωπηλής αλήθειας της.-

Πέμπτη, 18 Οκτωβρίου 2012

Στη λεπτή γραμμή...

Σκέψη, συναίσθημα, επιθυμία

και  βαθιά ενσυναίσθηση

όλα κι απόψε  

στη λεπτή γραμμή.

✿⊱╮

Κυριακή, 14 Οκτωβρίου 2012

O παλμός του δικού σου λυγμού

Τι περιμένεις απο τη ζωή όταν σε  εκ  μηδενίζεις;

Όταν  δεν είσαι ο εαυτός σου

όταν δεν μάχεσαι για το είναι σου

εισπράττεις το Τίποτα.

Moναδικό μου Καταφύγιο

αλλά και παράθυρο στο Φως

η δική σου Ψυχή.

PS: O παλμός του δικού σου λυγμού

με έκανε στιχάκι

στα αληθινότερα.

Τρίτη, 9 Οκτωβρίου 2012

Ψυχή μου...Βασιλική Νευροκοπλή

Το χόρτο κάτω απ' την πέτρα

είναι το δικό μου υπόστεγο

Εκεί μεθοκοπώ από μια στάλα της βροχής

animusanimus.blogspot.gr

Χορταίνω 

βλέποντας το σπόρο

που κουβαλά στην πλάτη το μυρμήγκι

Είναι το ελάχιστο που μου χαρίζει τη ζωή

Ένα μονάχα κλείσιμο βλεφάρων

με οδηγεί αταλάντευτα

στης προσευχής το όνειρο

Είναι το τίποτα που είμαι

Σκόνη σαν ψίχουλο πανάλαφρο κι ασήμαντο

τόσο φτωχό και έρημο, τόσον ανάξιο λόγου

που με σηκώνει ο αέρας ασυναίσθητα

κι από άνεμο σε άνεμο

με πάει στον ουρανό

 ✿⊱╮

- Και τα λόγια φεύγουν; 

- Και τα λόγια. 

- Και τα γέλια; 

- Και τα γέλια. 

- Και τα δάκρυα, γιαγιά; 

- Και τα δάκρυα, γιε μου. 

- Και όλα γυρίζουν πίσω λίγο διαφορετικά; 

- Όλα, γιε μου, όλα. 

- Και δεν υπάρχει τίποτα που μένει στη θέση του για πάντα; 

Δεν υπάρχει τίποτα που να μη φεύγει ποτέ;

PS:Βασιλική  απο Καρδιας  ευχαριστω για όλα.!! :))

Όταν ο Πομπός και ο Δέκτης είναι συντονισμένοι

στο Απλό καμιά Στιγμή δεν χάνεται....

....δυο πουλια ελευθερα απο τον εαυτο τους

  αφοσιωμένα το ενα στο άλλo

 ειναι το Μαζι όσων δεν γυρίζουν ποτέ

την πλάτη στο όνειρο..όσων πιστεύουν

στο θαυμα της Ζωης και όσων

δεν συμβιβάζονται διότι

οπως σοφα λες κι εσυ

τα θαύματα είναι αυτόνομα, αυτόβουλα,

 ιδιότροπα, σκερτσόζικα, απρόβλεπτα και κυρίως 

αντάρτικα και αλητήρια. Απεχθάνονται τις ιδέες, 

τις σκεπές, τα υπόστεγα, τις ηθικές, τους κανόνες.

Συμβαίνουν Απλά.

Σάββατο, 6 Οκτωβρίου 2012

Ξένος..ο άλλος μου εαυτός.

Κουράστηκα να μπερδεύω τις ψυχές, 

είπε ο Λαβύρινθος.

Κουράστηκα να ζω με δανεικά όνειρα, 

είπε ο Ονειρόπολος.

Κουράστηκα ν’ αντανακλώ την ασχήμια, 

είπε ο Καθρέφτης.

Κουράστηκα ν’ ακούω μόνον τον ήχο της κραυγής μου, 

είπε η Ηχώ.

Κουράστηκα ν’ αναζητώ το άλλο μου μισό, 

είπε ο Ερωτας.

Κουράστηκα να βλέπω μόνον την άρνηση στα μάτια σου, 

είπαν τα Μάτια.

Κουράστηκα να εφευρίσκω άλλα πειράματα, 

είπε ο Αλχημιστής.

Κουράστηκα να φυλάω τον ύπνο σου, 

είπε ο Φίλος.

Κουράστηκα να παίζω όλους τους ρόλους, 

είπε ο Ηθοποιός.

Κουράστηκα να ξεγελάω τις μοναξιές μου, 

είπε η Μοναξιά.

Κουράστηκα να βάζω χρώμα στις εικόνες σου, 

είπε ο Ζωγράφος.

Κουράστηκα να αιχμαλωτίζω τις λέξεις για να 

σου περιγράψω τον κόσμο, είπε ο Ποιητής.

Κουράστηκα να ζω με δανεικές αγάπες - αυταπάτες

είπα Εγώ.

Μάρω Κακαβέλα

PS:Για καθε τι που γίνεται,υπάρχει η σωστή στιγμη.

Απ' τη σιωπή του Ύψους πάντα ας βλέπουμε στο 

δυσθεώρητο ανθρώπινο βάθος...

Στα μεσημέρια της αλήθειας αλλά 

και στα νυχτέρια της πίκρας μόνος σύντροφος .. 

Ξένος

ο άλλος σου εαυτός..το μαχαίρι εδω δεν εχει λαβή..

μόνο δίκοπη αναζήτηση δηλ..επώδυνη ισσορροπία...!