20 Δεκεμβρίου 2012
Το κακό το μάτι
Ντρέπομαι για μας…
Για την ασχήμια μας…
Για το πώς κάνουμε
τ’ ασήμαντο σημαντικό,
τ’ αταίριαστο εναρμονισμένο.
Κι ό,τι ακριβοθώρητο μας έλαχε
από προσώπου γης χαμένο.
Δεν αξίζει στα μάτια μου ουρανός
την κακογουστιά μας να σκεπάζει.
Μήτε θάλασσα να βρέχει το γιαλό,
περίγελος στα χάλια μας μου μοιάζει.
Και τη βροχή που πέφτοντας
αναγεννά το χώμα,
μόνο πτυσιά αδιαντροπιάς
θα την λαμβάνω…
Κι εσείς, σαν ξορκισμός
για "το κακό το μάτι"!..
19 Δεκεμβρίου 2012
Αχίλλειες πτέρνες
Η σιωπή…
Η σιωπή που δε λέει τίποτα
και τα λέει όλα!
Η σκέψη, που δεν ακούγεται
αλλά λέει πολλά!
Η παρατήρηση…
Η γλώσσα του σώματος.
Οι μυρωδιές, η αύρα που αφήνει
πίσω της μια κίνηση.
Η στιγμή, που θα ’σαι σε θέση
να την αποδεχθείς.
Στο σωστό μέρος… Τη σωστή ώρα…
Και στον αντίποδα όλων αυτών η ματαιότητα!
Γεννιέσαι για να πεθάνεις.
Όσα κερδίζεις τόσα και χάνεις.
Ερωτεύεσαι, μετά ξεχνάς.
Μια αγαπάς και δέκα πονάς…
«Αχίλλειες πτέρνες» παντού!
17 Δεκεμβρίου 2012
15 Δεκεμβρίου 2012
Είναι "γνωστόν τοις πάσι"!
Είναι πουλιά χωρίς φτερά
κύτταρα νεκρά στη πλάση…
Άνθρωποι, με καταρρακωμένη τη ψυχή…
Είναι "γνωστόν τοις πάσι"!
Και πώς ν’ αφήσεις το κλαδί,
να βρεις γη ανθισμένη,
που όπου κοιτάξεις και σταθείς
ψυχή φυλακισμένη…
05 Δεκεμβρίου 2012
Παλιές, αγάπης ιστορίες
Κίτρινες φωτογραφίες,
απόγιναν οι όμορφες στιγμές μας…
Παλιές, αγάπης ιστορίες
βαλσαμωμένες στο χαρτί.
Κι όταν στη μνήμη σου τις φέρεις
αποτινάζουνε τη σκόνη,
που πάνω τους έχει αφήσει
της προδοσίας η οργή…
04 Δεκεμβρίου 2012
Απουσία
Η απουσία μου αυτή, θα 'ναι για πάντα
σαν του θανάτου την ατέλειωτη σιωπή
κι όταν θ' ακούς ερωτική μπαλάντα
θα κλαις… γιατί για σένα θα 'ναι μακρινή.
Τα περιστέρια, που άφησες και φύγαν
δε θα σου φέρουν ούτε ’να κλαδί ελιάς
γιατί εκεί που πέταξαν και πήγαν
τα 'χει σκεπάσει όλα ο χιονιάς.
Κι όταν τα χρόνια σου θα φεύγουν, θα περνάνε
στον ίδιο τόνο με την ίδια μοναξιά
θα λες: "θεέ μου, αχ! να ξέρα που να 'ναι…
θα ζει μονάχος ή σε μια άλλη αγκαλιά;"
Κι όλα αυτά που μαζί είχαμε ζήσει
στη μόνη της ζωής μας χαραυγή
θα 'ναι τα στέφανα στον τάφο του έρωτα μας
που τον εθάψαμε μια Κυριακή πρωί.
κι όταν θ' ακούς ερωτική μπαλάντα
θα κλαις… γιατί για σένα θα 'ναι μακρινή.
Τα περιστέρια, που άφησες και φύγαν
δε θα σου φέρουν ούτε ’να κλαδί ελιάς
γιατί εκεί που πέταξαν και πήγαν
τα 'χει σκεπάσει όλα ο χιονιάς.
Κι όταν τα χρόνια σου θα φεύγουν, θα περνάνε
στον ίδιο τόνο με την ίδια μοναξιά
θα λες: "θεέ μου, αχ! να ξέρα που να 'ναι…
θα ζει μονάχος ή σε μια άλλη αγκαλιά;"
Κι όλα αυτά που μαζί είχαμε ζήσει
στη μόνη της ζωής μας χαραυγή
θα 'ναι τα στέφανα στον τάφο του έρωτα μας
που τον εθάψαμε μια Κυριακή πρωί.
03 Δεκεμβρίου 2012
Μια δεύτερη συνάντηση (...η γυναίκα με τα μαύρα)
Την παρατηρούσε για ώρες…
Αυτή κάθονταν στο απέναντι τραπεζάκι,
ντυμένη στα μαύρα, μαύρες μπότες και μαύρο καπέλο.
Ήταν αυτό που αποκαλούσες μοιραία γυναίκα…
Έπινε κάποιο ρόφημα, δεν μπόρεσε ν’ ακούσει τι παρήγγειλε.
Για αρκετή ώρα ανακάτευε
το περιεχόμενο
του φλιτζανιού αφηρημένη, χαμένη στις κυκλικές κινήσεις
του κουταλιού, καθώς ανακάτευε τη ζάχαρη.
Για μια στιγμή η προσοχή του αποσπάστηκε, καθώς
ο σερβιτόρο του ‘φερε τα γνωστά: παγωμένη, βαρελίσια
μπύρα σε μικρό ποτήρι και ξηροκάρπια.
Στον απέναντι τοίχο, και πάνω απ’ το τραπεζάκι της
"γυναικός με τα μαύρα", ένας μεγάλος πίνακας σε φόντο
μπορντό απεικόνιζε την πίσω όψη ενός boem τύπου,
βγαλμένου απ’ τη δεκαετία του ’50.
Με καπέλο ρεπούμπλικα και πούρο στα χέρια
να πίνει το ποτό του στο μπαρ.
"Έδεναν" τόσο πολύ οι δυο τους!..
Που δεν ξεχώριζες το τότε με το τώρα,
τον μύθο απ’ την πραγματικότητα.
Δεν ήξερες ποιος είχε καλέσει ποιον…
Σε μια συνάντηση του παρελθόντος στο παρόν,
και δε γνώριζες τι θα
φέρει το άγνωστο μέλλον…
Ένας επίμονος ήχος κινητού τηλεφώνου τον έφερε πίσω.
Ακούστηκε προς το μέρος της γυναικός με τα μαύρα…
Αφού απάντησε, μίλησε για λίγο και μετέπειτα, κλείνοντας,
φάνηκε αναστατωμένη.
Φωνάζει τον σερβιτόρο, τον πληρώνει, παίρνει την τσάντα της
που ‘χε αφημένη στη διπλανή της καρέκλα και φεύγει…
Έτσι απρόσμενα, αναπάντεχα, ξαφνικά…
Ένιωσε ένα κενό μέσα του, ένα κομμάτι παζλ που έλειπε
στη σκηνοθετημένη απ’ το χρόνο στιγμή…
Απόμειναν μόνοι, αυτός και ο απέναντι ζωγραφισμένος,
ατάραχος, boem
φίλος του…
Πόσο τον ζήλεψε, που αυτός τουλάχιστον έμοιαζε ατάραχος!..
Ρίχνοντας μια φευγάτη ματιά προς την άδεια καρέκλα
που πριν λίγο κάθονταν εκείνη, βλέπει το κινητό της
τηλέφωνο παρατημένο στο τραπεζάκι.
Με μια αστραπιαία, ενστικτώδη κίνηση επιβίωσης,
το αρπάζει στα χέρια του…
Για μια στιγμή σκέφτηκε να το παραδώσει στον σερβιτόρος
στην περίπτωση που αυτή το αναζητήσει.
Κοιτώντας προς τον πίνακα, του φάνηκε πως ο "φίλος" του,
γυρνώντας αργά το κεφάλι, του έκλεισε το μάτι με νόημα…
Μια συνωμοσία πλανιόταν στο χώρο, μια συμφωνία αντρών
μεταξύ τους… Με μια αμέριμνη κίνηση έβαλε το κινητό
στη μέσα τσέπη του μπουφάν του.
Φωνάζει τον σερβιτόρος -αφού πίνει και την τελευταία
πικρή γούλια της μπύρας του- πληρώνει και σηκώνεται για να
φύγει.
Μια τελευταία ματιά προς τον πίνακα, οριστικοποιούσε
την υπόσχεση:
«Εσύ μένεις εδώ, να περιμένεις, άλλωστε παρελθόν είσαι,
δεν έχεις και πολλά περιθώρια!
Τα υπόλοιπα άστα σε μένα… θα κανονίσω μια δεύτερη συνάντηση.
Εις το επανιδείν φίλε!»… φάνηκε να λέει φεύγοντας.
Κουρτίνες
Κουρτίνες…
Για κρυμμένα μυστικά και ασχήμιες.
Του παρελθόντος οι ντροπές στον ακάλυπτο,
στις προσόψεις το θεαθήναι…
Και μέσα μας τύψεις κι ευθύνες!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου