Συνειρμός...ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑΡΚΙΣΟΥΣ !!!

Συνειρμός...

Μελωδία αθανασίας 

συνθέτουν  κάποιοι άνθρωποι..

Νότες που δίπλα σε άλλες 

συνθέτουν αλήθεια ζωής.

Ζω  δημιουργώ ονειρεύομαι

 δεν ονειροβατώ...δεν υπάρχει

τραγικότερο απο την Αυταπάτη.

Και μεγαλύτερη 

απο την προσδοκία

όταν αυτή ζητιανεύει το αυτονόητο

δεν υπάρχει.

"Κάθε άνθρωπος μέσα στην παλάμη του 

κρατάει ένα "με". 

Όπως το δάχτυλο 

ενός μωρού στην παλάμη. 

Είναι η πίστη 

του καθενός στην αθανασία.

 Ο άνθρωπος φτιάχτηκε να δίνει: 

με αγάπη, με πόνο, με πάθος, με φόβο.

 Στην καρδιά, το "με" δίνει τη ζωή. 

Το "με" είναι "μετάξινο", 

δίχως γωνίες, δίχως οξύτητα. 

Απαλύνει τα προβλήματα, 

όπως η θάλασσα δουλεύει μυστικά 

πάνω στους θησαυρούς της. 

Το "με" πολλαπλασιάζει τον εαυτό του:

φτιάχνει καινούρια χαμόγελα. 

Το "με" όταν γίνεται πράξη,

 μετουσιώνεται.." 

PS:

Ένας απλός συνειρμός 

αρκεί για να επανεκκινήσει

την δημιουργική φαντασία

του είναι μας

κόντρα στην αρρωστημένη

φαντασίωση ανθρώπων και καιρών

που   μάταια

προσπαθει να απαξιώσει

της ανθρωπιάς την αξιοσύνη.

Τετάρτη, 12 Δεκεμβρίου 2012

Άλκης Αλκαίος.....

Με μια πιρόγα κι ενα τσιγάρο σέρτικο 

με το φιλί του μελτεμιού έπλασες 

το δικό σου Μεσαιωνικό παραμύθι

νόστος σε μια παλιά φωτογραφία 

και το σαράκι του Ρεμπώ 

κοντρα στο ποτάμι μετέτρεψε το αγκάθι 

της Σιωπής σε θαύμα..της απλοτητας κι

ενα βραδυ που σαν κατάδικος δραπέτης

ενω ο Σιντάρτα μέσα σου αρμονικά 

καλούσε τα πουλιά της αγαπης 

βοριάς φύσηξε στα λόγια σου 

με ατακες κλιμακας μποφορ 

στο ανεπίδοτο 

κι ετσι φωτισες τους νυχτερινους 

τους χωρις ονομα δρομους μεσα μου

δευτεροπριμα μεν με εχεμυθεια δε.

Προσφατα στην αυλή των τρελλων 

ανθισε ενα εντελβαις κι εκει 

που δεν το περίμενα

κατω στο μεγαλο υπνο 

με μια καλησπερα κι ενα νανούρισμα

μου ειπες μη με φοβασαι 

σου στελνω νυχτολουλουδο ..

πιο περα απ τα μάτια 

παντα γελαστη 

μη νυχτωθεις 

να με θυμασαι.

Κι εκει αγαπημενε 

τροβαδουρε της καρδιας μου 

στου αδαμ την εξορια

γνησιος μυστης της ερημου ξαφνικά

πληρωσες τα διοδια 

και με τους πεντε ανεμους

σαλπαρισες μ ενα μπουφαν 

ολο μεταξι 

για το νησι των πειρατων..

Εκει που οποιος εκρυψε βαθεια του 

το πιο ομορφο ονειρο του 

τον δροσιζει η σκια του 

και κρατιεται απ το χορο του.

Κάνε μου απόψε συντροφιά 

στο παγερό δρομάκι, 

θα κάψω όλα τα χαρτιά 

να ζεσταθείς λιγάκι.

Καρφώνω λέξεις στο χαρτί 

νυχτώνω και χαράζω, 

άλλου με πάει η ζωή 

κι αλλού κρυφοκοιτάζω.

Εικόνες, ήχους κι ευωδιές

 στα ξέφωτα μαζεύω, 

παλεύω με τα ήμερα 

με τ’ άγρια ημερεύω.

Καλη μεταβαση αγαπημενε Άλκη..

η αγκαλια της ξενητιας 

στο blues του δρομου της ζωης 

ειναι πολυ μεγαλη

η αγκαλια του μεγαλου ουρανου 

ομως ειναι τοσο γαληνια αληθινη 

που αξιζει οσο κι αν στοιχιζει 

να ζεις καθε στιγμή με αληθεια αγκάθι

σαν  κακοηθες μελανωμα 

στη χιμαιρα του ψεύδους

που χανεται τελικα στο χαος

του ματαιου..γιατι στου αιωνα

την παραγκα στα απλα και ταπεινα

ειναι τα αληθινά

Αθάνατη

Καθε σου λέξη έκφραση

 της αξιοσυνης της ανθρωπιας

στο μεγαλειο της 

που περιειχες στο ακεραιο.

Σάββατο, 8 Δεκεμβρίου 2012

Είναι..

Γενναίο...άθραυστο...αυτοσαρκαστικά αληθινό

και σταθερά ανυπεράσπιστα ωραίο να γνωρίζεις

γιατι..ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να ξενυχτήσει

κάποιον απ'τους ασέληνους πικρούς συλλογισμούς σου.

Διότι πολύ απλά δεν είσαι ευθυνόφοβος

γι'αυτο και θεωρείσαι  ο Λάθος

Άνθρωπος

που δεν αρκείσαι στο λίγο

που δεν επενδύεις  στο πολύ

Φίλιππε...

Η στιγμή που εμείς της ζωής τα ψυχοπούλια

μοιραζόμαστε άρτο ψυχής...

Αυτο μετρά..κι αυτό μένει.

Πόσος δρομος ...για να πλάσεις 

ανάμεσα στο ναι και στο όχι, 

ζωή, αλήθεια και ύπαρξη; 

Όσες φορές κι αν φάς τα μούτρα σου

απ'το είναι σου δεν μπορείς να αποδράσεις.

Παρασκευή, 30 Νοεμβρίου 2012

Nάρκισσος...

Ξινό κεφάλι και στυφό

όπου σταθώ σε βρίσκω

και ανεβαίνω στα βουνά

να μη σε συναντησω

Εκεί που μόνος περπατώ

ποτάμι συναντάω

στην άλλη όχθη απέναντι

στέκει ότι αναζηταω

Παίρνω πέτρες ξεκινώ

γιοφύρι εγω να στησω

κι ήρθαν μαστόροι απο μακρυά

χωρίς να τους ζητήσω

του πρωτομαστορα αρνι

της γέφυρας κοκόρι

κι απο τη φαβα την καλη

να τρωνε οι μαστόροι

Τη θολωτή μου γέφυρα

μου τη ζηλευαν ολοι

και μυθο πλεχτανη στησανε

πως στα θεμελια έχει κόρη

Με κλεισανε στη φυλακη

ποιος δικαστης να νοιωσει

πως ναρκισσο θυσιασα

που χει κοκορου γνωση

Στο μυθο μου που τελειωσε

το τελος αρχη θα δωσει

όποιος ζητα θεμελια

το ναρκισσο ας σκοτωσει.

PS: 

Θωμά σε ευχαριστώ απο τα βάθη της ψυχής μου

που μου εμπιστεύτηκες αυτο το έπος.Όσο υπάρχουν

Άνθρωποι σαν εσένα η ελπίδα δεν χάνεται .