Η μοναξιά είναι από χώμα # Μάρω Βαμβουνάκη

Η μοναξιά είναι από χώμα # Μάρω Βαμβουνάκη

Έγερνα πλάι σου με το πρόσωπο στην κόχη του λαιμού σου λαβωμένος απ' την ανάγκη να στα δώσω όλα, να στα πάρω όλα, για πάντα.

Ο έρωτας που απαιτεί το άπειρο παντοτινό λίγες στιγμές μόνο καταφέρνει να κατέχει και λιώνει. Ο έρωτας είναι σχεδόν πάντοτε αποτυχημένος. Κοίτα τους ερωτευμένους πως μαραίνονται.

Ο έρωτας δεν φτάνει στον στόχο του. Τα θέλει όλα και δεν συμβιβάζεται στα λίγα, τα μπορεί όλα ενώ εμείς δεν τα μπορούμε. Αρρωσταίνει στα χέρια μας, ολόδροσο πέταλο γαρδένιας που γρήγορα το κιτρινίζει η αναπνοή μας. Απόλυτα ελπίζει, απόλυτα τραυματίζεται. Μάτι θαυμάσιο που κι η μικρότερη σκονίτσα το δακρύζει και το θολώνει. Ο έρωτας πονάει κι ασφυκτιά γιατί δεν ολοκληρώνεται.

Δεν είναι τόσο πως ζητούσα να μ' αγαπήσεις όσο να με κάνεις ν' αγαπήσω εγώ εμένα. Ζητούσα οι λίγες ώρες των συναντήσεών μας να ιχνογραφήσουν τις πολλές ώρες της μοναξιάς μου με σχέδια που θερμαίνουν τη λευκή της επιφάνεια. Τόχω από παλιά μυριστεί πως το πρόσωπο μιας αγάπης από την απουσία του άλλου σχεδιάζεται. Σε χρειαζόμουνα για τις ώρες που ήμουνα μόνος. Έτσι που να μην αισθάνομαι μάταιος και τυχαίος, ξεφτιλισμένα έτοιμος να έρχομαι και να φεύγω σε ό,τι με καλέσει ή με διώξει.

Αν επιτέλους αγαπούσα τον ανυπόφορο εαυτό μου αγάπη μου, κι έπαυε να ε΄ναι ανυπόφορος, θα πλούτιζα, θα άστραφτα, θα γινόμουνα ικανότατος. Ικανός ακόμα και ν' αγαπήσω αληθινά.

Η ασθένεια της αμφιβολίας, της ανασφάλειας, της μειονεξίας θα γιατρευόταν επιτέλους κι η αφθονία της καλοσύνης σου θα με μετέβαλε από ζητιάνο σε δωρητή. Άφθονο θα μ' έκανε η αφθονία σου. Τι να πάρεις απ' αυτόν που δεν έχει;

Στεγνός ήμουνα, καχεκτικός από στέρηση, διψούσα μόνο. Όταν διψάς τίποτα δεν περισσεύει. Η ανάγκη για νεράκι και την αξία του χρυσού αχρηστεύει. Λίγο να εκτιμούσες θα εκτιμούσα κι εγώ τον εαυτό μου, λίγο να με σεβόσουνα θα έβρισκα αυτοσεβασμό, λίγο να μ' εμπιστευόσουνα θ' αποκτούσα αυτοπεποίθηση. Δεν φταις εσύ καλή μου αλλά μ' εξουθένωσες.

Η μοναξιά μακριά σου αγρίευε από τη μοναξιά κοντά σου κι η ασυνεννοησία μας μ' έκανε και με τον εαυτό μου ασυνεννόητο.

Ο έρωτας αναγκαστικά σ' έστηνε άξονα της ζωής μου όμως άξονα τεθλασμένο, ασυνάρτητο κι ετοιμόρροπο. Με ζάλιζες. Μου προκαλούσες μόνιμη σκοτοδίνη. Η μοναξιά μου θέριευε, τρεφόταν απ' το αίμα της και περνούσε με σύριγγα στο αίμα μου δηλητήριο τοξικό.

Έφτασα στην κατάντια του να δέχεσαι τα πάντα προκειμένου να μη μείνεις μόνος. Να μην χάσεις κάποιον. Γλυκιά μου κι εσύ πόσο εκνευριζόσουνα!

Πρόλαβα βλέπεις εγώ να σ' αγαπήσω περισσότερο, να σου προσφερθώ γρηγορότερα και πρώτος να σε ζηλέψω. Δεν είχες πια λόγους να εκθέσεις την ψυχούλα σου σε κίνδυνο, η δικιά μου ολοφάνερη κατάσταση σ' εξασφάλιζε. Η αχορταγιά μου σε χόρταινε με το παραπάνω. Μπορούσες πια να δυσανασχετείς από σιγουριά.

Έτσι όπως σε μπούκωσα με την αδυναμία μου είχες κάθε δικαίωμα να καταφεύγεις στην αμπελοφιλοσοφία του κορεσμένου.

Η στέρηση είναι και κινητήρια δύναμη. Η στέρηση πυροδοτεί και σηκώνει όρθια την καθισμένη οκνηρία μας. Κι ο στερημένος ήμουνα εγώ. Και τίποτα δεν με ξεκούραζε. Βούιζα από άγχος.

[....]

(Απόσπασμα, κεφ. 12, σελ 75, 76. Μάρω Βαμβουνάκη "Η μοναξιά είναι από χώμα", Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ - 17 Έκδοση, Αθήνα, 1994)

Η βιογραφία της Μάρως Βαμβουνάκη

Απόσπασμα από το πεζό "Η μοναξιά είναι από χώμα" στο YOUTUBE